Literatura (wy)czerpana? Recepcja strategii narracyjnych Andrzeja Sapkowskiego

• Authors: Piotr Łukasz Żołądź
• Languages of publication: PL

Abstracts

PL

Twórczość Andrzeja Sapkowskiego budziła kontrowersje w zasadzie od początku kariery pisarza, do czego znacząco przyczyniło się wykorzystanie przezeń wywodzącej się z prądów awangardowych techniki narracyjnej zwanej rewritingiem. Strategia pisarska prozaika sprawiła, że niektórzy czytelnicy (tzw. nieprofesjonalni), silnie zakorzenieni w kontekście literatury modernistycznej, tj. wykorzystujący kategorię oryginalności do oceny jakościowej dzieła, nazwali debiut autora Wiedźmina plagiatem. Wydawać by się mogło, że wspomniane kontrowersje można było zneutralizować lub przynajmniej osłabić ich dychotomiczną naturę na gruncie krytyki literackiej, i rzeczywiście częściowo udało się tego dokonać. Okazuje się jednak, że opisanie silnej intertekstualnej relacji między tekstem „pierwotnym” a  „przetworzonym” przysporzyło problemów również krytykom. Celem niniejszego artykułu było przeanalizowanie recepcji strategii  narracyjnych Sapkowskiego na podstawie tekstów  krytycznoliterackich Krzysztofa Uniłowskiego, Anny Misztak oraz Marka Szyjewskiego. Starano się znaleźć odpowiedzi na następujące pytania: czy kategoria oryginalności znajduje zastosowanie w opisie dyskursu, który dotyczy aktu prze-pisania (rewritingu)? czy literaturę popularną, która „pożycza”  motywy, toposy itp. od swojej „wyższej” siostry, można nazywać wyczerpaną tylko dlatego, że chętnie stosuje powtórzenia? na ile powtórzenie pełni ludyczną funkcję w odbiorze tekstu, a na ile (będąc niemal bezpośrednie) utrudnia krytykom „właściwą” interpretację dzieła (dlaczego pozostają oni na intertekstualnej powierzchni odbioru tekstu, wyliczając wyłącznie litanię dzieł przetworzonych w dziele)? Przeprowadzone badania, w których wykorzystano narzędzia historyczno- i teoretycznoliterackie (analizę dyskursu oraz krytykę ideologii) wykazały, iż odwoływanie się do kategorii oryginalności przy opisie postmodernistycznego, (wy)czerpanego dzieła literackiego jest działaniem ideologicznym. Zderzanie wyjątkowości z powtórzeniem służy bowiem na ogół temu, by umieścić dzieło  literackie w miejscu, w którym chce je widzieć krytyk.

EN

Andrzej Sapkowski’s works have been arousing controversies since the beginning of his career. One of the causes of this phenomenon is the fact that the writer used re-writing, a technique grounded in avant-garde forms of expression. His narrative strategy caused some misunderstandings among readers who were used to modernist literature, and the idea of originality. It may seem that those controversiesshould have been refu ted by literary critics (what, at least partly, has been done), but the truth is that describing the relation between the initial text and its re-written version caused them some problems as well. The aim of this article is the analysis of the reception of Sapkowski’s narrative strategies. The following questions were asked here: is originality (as a category) useful to interpret re-written discourse? Can popular literature be called exhausted only because it uses iterations? To what extent does iteration provide ludic satisfaction to readers, and to what degree it obstructs interpretations provided by critics? By analysing critical texts written by Krzysztof Uniłowski, Anna Misztak and Marek Szyjewski it was shown that using the category of originality to interpret a postmodern literary work is an ideological operation. For confronting originality and iteration generally helps critics to place the literary work in the context they want to see it in. To carry out the research, the tools provided by history and theory of literature (such as discourse analysis and ideology criticism) were used.

Keywords

PL

Andrzej Sapkowski; krytyka literacka; strategia narracyjna

EN

Andrzej Sapkowski; literary criticism; narrative strategy

• Publisher: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
• Journal: Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio FF – Philologia
• Year: 2018
• Volume: 36
• Issue: 2

Dates

published

2018

online

2019-01-18

Contributors

author

Piotr Łukasz Żołądź

References

• BIBLIOGRAFIA PODMIOTOWA
• Sapkowski, A. (1986). Wiedźmin, Fantastyka, 12, s. 18–20, 45–49.
• Sapkowski A. (1988). Rozpędzam się… Z Andrzejem Sapkowskim rozmawia Rafał A. Ziemkiewicz. Fantastyka, 8, s. 52.
• Sapkowski, A. (2001). Rękopis znaleziony w Smoczej Jaskini. Warszawa: Wydawnictwo superNowa.
• BIBLIOGRAFIA PRZEDMIOTOWA
• Bacchilega, C. (1997). Postmodern Fairy Tales. Gender and Narrative Strategies. Filadelfia: University of Pennsylvania Press. DOI: https://doi.org/10.9783/9780812200638.
• Barth, J. (1983). Literatura wyczerpania. Przeł. Z. Lewicki. W: Z. Lewicki (red.), Nowa proza amerykańska. Szkice (s. 38–54). Warszawa: Wydawnictwo Czytelnik.
• Baudrillard, J. (2005). Symulakry i symulacja. Przeł. S. Królak. Warszawa: Wydawnictwo Sic!
• Calvino, I. (2009). Wykłady amerykańskie. Sześć przypomnień dla przyszłego stulecia. Przeł. A. Wasilewska. Warszawa: Czuły Barbarzyńca.
• Carroll, N. (2011). Filozofia sztuki masowej. Przeł. M. Przylipiak. Gdańsk: Wydawnictwo Słowo/Obraz Terytoria.
• Chaciński, B. (1996). Wiedźmin kontra kameleon. Ex Libris, 89, s. 11.
• Eco, U. (1996). Superman w literaturze masowej. Powieść popularna między retoryką a ideologią. Przeł. J. Ugniewska. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy.
• Fish, S. (2008). Interpretacja, retoryka, polityka. Eseje wybrane. Red. A. Szahaj. Kraków: Universitas.
• Fulińska, A. (1999). Baśń, która ocala. Tygodnik Powszechny, 29, s. 12.
• Gąskowska, L. (2009). Fan fiction, czyli złoto dla zuchwałych. Pomiędzy pragnieniem narracji a realizacją opowieści. W: H. Kubicka, O. Taranek (red.), Kody kultury. Interakcja, transformacja, synergia (s. 445–454). Wrocław: Wydawnictwo Sutoris.
• Gemra, A. (2001). Fantasy po polsku. Kilka uwag nad twórczością Andrzeja Sapkowskiego. Europa Orientalis, 1, s. 167–185.
• Hollanek, A. (1986). …3…2…1…. Fantastyka, 12, s. 2.
• Inglot, J. (1996). Książki pokupne. Odra, 9, s. 129–130.
• Janion, M. (1980). Odnawianie znaczeń. Kraków: Wydawnictwo Literackie.
• Jaworek, M. (2015). Baśń zrekontekstualizowana. Przegląd Humanistyczny, 3, s. 193–195.
• Kaczor, K. (2006). Geralt, czarownice i wampir. Recykling kulturowy Andrzeja Sapkowskiego. Gdańsk: Słowo/Obraz Terytoria.
• Kostecka, W. (2013). Tendencje postmodernistyczne we współczesnej literaturze baśniowej dla dzieci i młodzieży. W: B. Niesporek-Szamburska, M. Wójcik-Dudek (red.), Nowe opisanie świata. Literatura i sztuka dla dzieci i młodzieży w kręgu oddziaływań (s. 27–40). Katowice: Wydawnictwo UŚ.
• Kostecka, W. (2014). Baśń postmodernistyczna: przeobrażenia gatunku. Warszawa: Wydawnictwo Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich.
• Kowalczyk, K. (2016). Baśń w zwierciadle popkultury. Renarracje baśni ze zbioru Kinder- und Hausmärchen Wilhelma i Jakuba Grimmów w przestrzeni kultury popularnej. Wrocław: Stowarzyszenie Badaczy Popkultury i Edukacji Popkulturowej Trickster.
• Lem, S. (1979). Markiz w grafie. Teksty, 1, s. 7–43.
• Lewicki, Z. (red.). (1983). Nowa proza amerykańska. Szkice. Warszawa: Czytelnik.
• Materska, D., Popiołek, E. (1996). Grają wiedźminem! Nowa Fantastyka, 2, s. 70.
• Misztak, A. (2005). Andrzeja Sapkowskiego krótka historia zapożyczeń. Fahrenheit, XLVII, s. 12. Pobrano z: http://www.fahrenheit.net.pl/archiwum/f47/12.html (dostęp: 25.09.2018).
• Nycz, R. (2010). Poetyka intertekstualna: tradycje i perspektywy. W: M.P. Markowski, R. Nycz (red.), Kulturowa teoria literatury. Główne pojęcia i problemy (s. 153–180). Kraków: Universitas.
• Parowski, M. (1991). Wiedźmin Geralt jako podróżnik w czasie. Nowa Fantastyka, 12, s. 66–67.
• Ricoeur, P. (1986). Lectures on Ideology and Utopia. Red. G. Taylor. Nowy Jork–Guildford: Columbia University Press.
• Roszczynialska, M. (2009). Etnologiczne konteksty fantasy (na podstawie cyklu o wiedźminie Andrzeja Sapkowskiego). W: T. Ratajczak, B. Trocha (red.), Fantastyczność i cudowność.
• Fantasy w badaniach naukowych (s. 99–114). Zielona Góra: OWUZ.
• Roszczynialska, M. (2009). Sztuka fantasy Andrzeja Sapkowskiego. Problemy poetyki. Kraków: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego.
• Skowera, M. (2016). Postmodernistyczny retelling baśni – garść uwag terminologicznych. Creatio Fantastica, 2, s. 45–62.
• Szyjewski, M. (2006). Intertekstualność Kopciuszka. Fahrenheit, 50, s. 14. Pobrano z: http://www. fahrenheit.net.pl/archiwum/f50/14.html (dostęp: 27.09.2018).
• Uniłowski, K. (2003). Łoryginalność, czyli coś się kończy, coś się zaczyna. FA-art, 61, s. 178–180. Pobrano z: https://www.fa-art.pl/artykul.php?id_artykulu=5&szablon (dostęp: 25.09.2018).
• Uniłowski, K. (2017). Historia jako parodia. Saga o wiedźminie Andrzeja Sapkowskiego. Nowa Dekada Krakowska, 1/2, s. 20–30.
• Wróblewska, V. (2005). Wiedźmin Andrzeja Sapkowskiego, czyli fantastyka w stylu collage. W: A. Stoff, D. Brzostka (red.), Polska literatura fantastyczna. Interpretacje (s. 401–415). Toruń: Wydawnictwo UMK.
• Varga, K. (1995). Zadzwońcie po wiedźmina. Gazeta Wyborcza, 284, s. 13.
• Ziemkiewicz, R.A. (1987). Co wolno Tolkienowi, to nie „Wiedźminowi”? Fantastyka, 10, s. 55.
• Zmorski, R. (1902). Podania i baśni ludu w Mazowszu (z dodatkiem kilku Szlązkich i Wielkopolskich). Warszawa: nakładem Franciszka Juliana Granowskiego.
• Żołądź, P. (2018). Potworność i krytyka. Studia o cyklu wiedźmińskim Andrzeja Sapkowskiego. Kraków: Universitas.

Identifiers

DOI

10.17951/ff.2018.36.2.81-94