Diagnoza resocjalizacyjna w praktyce kuratorów sądowych

• Authors: Małgorzata Osińska
• Languages of publication: PL

Abstracts

PL

Diagnoza resocjalizacyjna jest nieodłącznym elementem praktyki kuratorskiej, ściśle związanym z efektywnością podejmowanych oddziaływań. Proces diagnostyczny wymaga szczegółowego rozpoznania przyczyn, stopnia i dynamiki nieprzystosowania społecznego oraz wskazania zarówno zasobów sprzyjających powtórnej socjalizacji jak również czynników ryzyka,  mogących przyczynić się do zniweczenia całego procesu zmian. Konsekwencją diagnozy powinno być ustalenie możliwych kierunków pracy z jednostką nieprzystosowaną, prognoza jej funkcjonowania w przyszłości oraz sformułowanie adekwatnego do zastanej sytuacji planu pracy resocjalizacyjnej.  Sformułowanie prawidłowej diagnozy jest procesem wymagającym od diagnosty zarówno wiedzy teoretycznej jak również doświadczenia. Znajomość reguł postępowania i świadomość celu,  jakiemu diagnoza służy, jest niezbędne, gdyż jej konsekwencją jest zawsze podjęcie decyzji i działań wobec podopiecznego, co z kolei wiąże się z efektywnością  całego procesu resocjalizacji. Dlatego też pogłębione rozpoznanie diagnostyczne powinno być podstawowym elementem każdej relacji wychowawczej ukierunkowanej na wprowadzanie pozytywnych zmian. Z drugiej strony zasadnym jest postulat systematycznego pogłębiania wiedzy z zakresu teoretycznych założeń i praktycznych umiejętności diagnozowania oraz wykorzystania uzyskanych wniosków w pracy z podopiecznym.

EN

The rehabilitation diagnosis is an inseparable element of curatorial practice. It is closely related to the effectiveness of the undertaken actions. The diagnostic process requires a detailed recognition of the causes, degree and dynamics of social maladjustment as well as the indication of the resources conducive to re-socialization but also the risk factors that may contribute to the destruction of the entire process of change. The consequence of the diagnosis should be determining the possible directions of work with the maladjusted person, the prognosis of their functioning in the future and formulation of a resocialization plan that is adequate to the existing situation.Formulating a correct diagnosis is a process that requires from the diagnostician both: theoretical knowledge and experience. Comand of the code of conduct and the awareness of the purpose, which the diagnosis serves, is necessary to make decisions and actions towards the charge. This in turn is associated with the effectiveness of the entire rehabilitation process. Therefore, a deep diagnostic diagnosis should be the basic element of any educational relationship aimed at introducing positive changes. On the other hand, it is justified to postulate the systematic deepening of knowledge in the field of theoretical assumptions and practical skills in diagnosing and using the obtained conclusions in the work with the charge.

Keywords

PL

diagnoza resocjalizacyjna; kurator sądowy; proces resocjalizacji

EN

rehabilitation diagnosis; probation officer; social rehabilitation

• Publisher: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
• Journal: Lubelski Rocznik Pedagogiczny
• Year: 2019
• Volume: 38
• Issue: 2

Dates

published

2019

online

2019-12-27

Contributors

author

Małgorzata Osińska

References

• Andrews D. A., Bonta J., Wormith J. S., 2011, The Risk-Need-Responsivity (RNR) Model: Does Adding the Good Lives Model Contribute to Effective Crime Prevention?, Criminal Justice and Behavior, vol 38, No 7. https://doi.org/10.1177/0093854811406356
• Bałandynowicz, A., 2011, Probacja. Resocjalizacja z udziałem społeczeństwa. Warszawa, Wolters Kluwer.
• Barczykowska A., Dzierzyńska-Breś S., Muskała M., 2015, Systemy oddziaływań resocjalizacyjnych w Anglii i Stanów Zjednoczonych Ameryki. Poznań, Wydawnictwo Naukowe UAM.
• Bielecka E., 2012, Streetworker a kurator sądowy – szkic porównawczy. Profilaktyka społeczna i resocjalizacja, No 19, s. 193-216.
• Burnett R., Roberts C., 2004, What Works in Probation and Youth Justice. Willan Publishing, Portland-Oregon.
• Gerstmann S., 1985, Rozmowa i wywiad w psychologii. Warszawa, PWN.
• Guziuk-Tkacz M., 2011, Badania diagnostyczne w pedagogice i psychopedagogice. Warszawa, Wydawnictwo Akademickie „Żak”.
• Jaros A., Jaros R., 2014, Czynniki ryzyka i czynniki chroniące związane z zachowaniami problemowymi – przegląd badań przeprowadzonych w Polsce. W: J. E. Kowalska (red.), Zapobieganie wykluczeniu z systemu edukacji dzieci i młodzieży nieprzystosowanej społecznie. Perspektywa pedagogiczna. Łódź, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, s. 103-115.
• Jedynak T., 2014, Ustawa o kuratorach sądowych – „konstytucja” kuratorskiej służby sądowej. W: T. Jedynak, K. Stasiak (red.), Zarys metodyki pracy kuratora sądowego. Warszawa, LexisNexis, wydanie 3.
• Konopnicki J., 1971, Niedostosowanie społeczne. Warszawa.
• Kozielecki J., 2000, Koncepcje psychologiczne człowieka. Warszawa, Wydawnictwo Akademickie „Żak”.
• Kwadrans Ł.,2013, Oczekiwane efekty resocjalizacyjne a rzeczywiste możliwości oddziaływania kuratorów sądowych. „Resocjalizacja Polska” 4.
• Łobocki M.,1982, Metody badań pedagogicznych, Warszawa.
• Ostrihanska Z., 2014, Diagnoza w pracy kuratora sądowego. W: T. Jedynak, K. Stasiak (red.), Zarys metodyki pracy kuratora sądowego. Warszawa, LexisNexis, wydanie 3.
• Paszkiewicz A., 2006, Wychowanie resocjalizujące w środowisku otwartym – zarys teorii. Białystok, s. 19-33.
• Pszczołowski T.,1993, Prakseologia a pedagogika. W: W. Pomykało (red.) Encyklopedia pedagogiczna, Warszawa, Fundacja Innowacja, s. 624-626.
• Pytka L., 1993, Diagnostyka w wychowaniu resocjalizującym. W: W. Pomykało (red.) Encyklopedia pedagogiczna, Warszawa, Fundacja Innowacja, s. 102-105.
• Pytka L., 2000, Pedagogika resocjalizacyjna, Warszawa, Wydawnictwo APS.
• Podgórecki A., 1962, Charakterystyka nauk praktycznych. Warszawa.
• Siemionow J., 2014, Analiza podejmowanych działań i uzyskiwanych rezultatów w procesie resocjalizacji nieletnich. „Resocjalizacja Polska” 8.
• Skorupka S., Auderska H., Łempicka Z. (red.), 1968, Mały Słownik języka polskiego, Warszawa, PWN.
• Stanik J. M., 2007, Diagnozowanie niedostosowania społecznego i asocjalności. W: B. Urban, J. M. Stanik (red.) Resocjalizacja. Teoria i praktyka pedagogiczna. Warszawa, Wydawnictwo Naukowe PWN.
• Stasiak K., Liszke W., 2014, Wychowawczo-zapobiegawcza funkcja dozoru. W: T. Jedynak, K. Stasiak (red.), Zarys metodyki pracy kuratora sądowego. Warszawa, LexisNexis, wydanie 3.
• Ustawa Kodeks Karny Wykonawczy, Dz. U. Nr 90, poz. 557 ze zm.
• Ustawa z dnia 27.07.2001r. o kuratorach sądowych, Dz. U. 2001, Nr 98 poz. 1071.
• Wojnarska A., 2011, Diagnoza resocjalizacyjna – podstawy teoretyczne i problemy praktyczne. W: A. Wojnarska (red.), Diagnostyka resocjalizacyjna. Wybrane zagadnienia, Lublin, Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej.
• Wysocka E., 2006, Wybrane problemy diagnozy niedostosowania społecznego – obszary, modele, zasady i sposoby rozpoznawania zjawiska. Chowanna 2, 7-37.
• Wysocka E., 2016, Diagnoza pozytywna w działalności pedagoga resocjalizacyjnego – założenia teoretyczne i metodologiczne identyfikacji zaburzeń w przystosowaniu. „Lubelski Rocznik Pedagogiczny” T. XXXV, z. 2.
• Wysocka E., 2015, Diagnoza pozytywna w resocjalizacji. Model teoretyczny i metodologiczny, Katowice, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
• Wysocka E., 2008, Diagnoza w resocjalizacji, Warszawa, PWN.
• Ziemski S., 1973, Problemy dobrej diagnozy. Warszawa, Sygnały.

Identifiers

DOI

10.17951/lrp.2019.38.2.27-40