Wynagrodzenie za świadczenie usług prawnych. Glosa częściowo krytyczna do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2019 r. (I NSNc 7/19, OSN IKNiSP 2020, nr 3, poz. 19)

• Authors: Paweł Bucoń

Title variants

EN

Remuneration for the Provision of Legal Services: A Partially Critical Commentary on the Judgment of the Supreme Court of 3 June 2019 (I NSNc 7/19, OSN IKNiSP 2020, no. 3, item 19)

Abstracts

EN

Under the ruling which is the subject of this commentary, the Supreme Court confirmed the possibility to calculate the rates of legal-service fees in the amount depending on the result of a given case (a success fee). The said ruling deserves attention as it has a substantial importance for legal practice and case law in analogous matters. On the one hand, it refers to the freedom in determining the amount of remuneration for a given service (including court representation), and on the other hand, it addresses the issue of protecting the client (who is often an aggrieved party affected by a prohibited act). Litigation proceedings themselves often concern compensation claims filed by an aggrieved party affected by a prohibited act. Although the Supreme Court did not refer to the issue of establishing the upper limits of remuneration for legal services in the statement of reasons to the judgment (especially in relation to the civil law concepts of exploitation – Article 388 of the Civil Code, as well as the rules of social conduct – Article 5 of the Civil Code), the decision, in its essential part, deserves approval.

PL

W glosowanym orzeczeniu Sąd Najwyższy potwierdził możliwość ustalania wysokości stawek za świadczenie usług prawnych w wysokości uzależnionej od wyniku sprawy (success fee). Przedmiotowe orzeczenie zasługuje na uwagę, gdyż ma doniosłe znaczenie dla praktyki prawniczej i judykatury w podobnych sprawach. Z jednej strony dotyka swobody kontraktowania w określeniu wysokości wynagrodzenia za usługę (w tym o zastępstwo procesowe), z drugiej zaś dotyczy ochrony zlecającego (często poszkodowanego wskutek czynu niedozwolonego). Nierzadko sam spór sądowy dotyczy roszczenia odszkodowawczego, którego domaga się poszkodowany czynem niedozwolonym. Mimo że Sąd Najwyższy nie odniósł się w uzasadnieniu wyroku do kwestii ustalenia górnej granicy wynagrodzenia za świadczenie usług prawnych (w szczególności wobec cywilnoprawnej instytucji wyzysku – art. 388 k.c., a także zasad współżycia społecznego – art. 5 k.c.), to w przeważającej mierze orzeczenie zasługuje na aprobatę.

Keywords

EN

success fee; attorney’s remuneration; fee amount; attorney-at-law

PL

success fee; wynagrodzenie pełnomocnika; wysokość honorarium; radca prawny

• Publisher: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
• Journal: Studia Iuridica Lublinensia
• Year: 2023
• Volume: 32
• Issue: 5
• Pages: 445-454

Dates

published

2023

Contributors

author

Paweł Bucoń

• The John Paul II Catholic University of Lublin

References

• Karaszewski G., Komentarz do art. 388, [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, red. J. Ciszewski, P. Nazaruk, Warszawa 2019.
• Naumann J., Zbiór Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu. Komentarz, Warszawa 2015.
• Trela J., Komentarz do art. 16, [w:] Prawo o adwokaturze. Komentarz, red. P. Kruszyński, Warszawa 2016.
• Winnicka H., Krajowy obowiązek stosowania stawek minimalnych do sądowych i pozasądowych czynności adwokackich wobec regulacji prawa wspólnotowego, „Monitor Prawniczy” 2010, nr 16.
• Zakrzewski P., Komentarz do art. 388, [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, t. 3: Zobowiązania. Część ogólna (art. 353–534), red. M. Fras, M. Habdas, Warszawa 2018.
• Żuławski J., Kilka uwag o „dodatkowym” wynagrodzeniu radców prawnych, „Radca Prawny” 1999, nr 5.
• Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015, poz. 1800, ze zm.).
• Uchwała Naczelnej Rady Adwokackiej nr 2/XVIII/98 z dnia 10 października 1998 r. – Zbiór Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu (Kodeks Etyki Adwokackiej).
• Uchwała nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.
• Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. 2019, poz. 1145, ze zm.).
• Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz.U. 2019, poz. 1460, ze zm.).
• Ustawa z dnia 25 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (t.j. Dz.U. 2019, poz. 1513, ze zm.).
• Ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (t.j. Dz.U. 2020, poz. 75, ze zm.).
• Ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. 2020, poz. 611).
• Ustawa z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (t.j. Dz.U. 2019, poz. 825, ze zm.).
• Wyrok SN z dnia 25 maja 2011 r., II CSK 528/10, LEX nr 794768.
• Wyrok SN z dnia 11 sierpnia 2011 r., I CSK 611/10, LEX nr 989121.
• Wyrok SN z dnia 25 maja 2012 r., I CSK 380/11.
• Wyrok TK z dnia 26 listopada 2003 r., SK 22/02.

Identifiers

DOI

10.17951/sil.2023.32.5.445-454

Biblioteka Nauki

31344089