Contemporary Dance as Modernist Art

• Authors: Edyta Kuzian

Title variants

EN

Contemporary Dance as Modernist Art

• Languages of publication: PL

Abstracts

PL

Taniec współczesny jako sztuka modernistyczna Taniec ma bardzo szerokie spektrum stylów i zastosowań. W tym artykule traktuję taniec jako rodzaj performansu artystycznego, który wykorzystuje ciało jako charakterystyczne medium. Skupiam się na tym, które gatunki taneczne najlepiej realizują ambicję traktowania ciała jako jego centralnego medium. Moim głównym twierdzeniem jest, że taniec współczesny radykalnie odrywa się od innych form tańca i uwidacznia zwykłe ruchy. Pod tym względem twierdzę również, że tylko taniec współczesny jest w pełni modernistyczny, w pewnym sensie, w rozumieniu Clementa Greenberga, ukazuje specyficzną dla medium istotę tańca jako formy sztuki, robiąc to, co potrafi tylko taniec - odsłaniając ciało w ruchu. Oczywiście inne formy tańca, od klasycznego po współczesny, również wykorzystują ciało w swoich performansach; twierdzę jednak, że tylko taniec współczesny świadomie odwołuje się do ucieleśnionej natury tancerza w modernistycznym sensie. Jeśli medium artystyczne tańca - ciało w ruchu - ma nieodłączne walory estetyczne, to zadaniem estetyki tańca jest zapewnienie ram do wyjaśnienia elementów i ograniczeń tańca specyficznych dla medium. Mój ogólny wywód składa się z dwóch etapów. Najpierw wyjaśniam pojęcie modernizmu. Następnie stwierdzam, że aby taniec był sztuką modernistyczną, musi uważać poruszające się ciało za sztukę samą w sobie. Aby wesprzeć ten pomysł, proponuję przegląd historii tańca, która pokazuje, że jego rozwój i rewolucje sukcesywnie udoskonalają ocenę samego ruchu ciała jako przedmiotu jego praktyki. Pokazuję, że ów rozwój kończy się tańcem współczesnym.

EN

Dance has a very broad spectrum of styles and uses. In this paper, I consider dance as a kind of art performance, which uses the body as its distinctive medium. My focus is on which dance genres best realize the ambition of treating the body as its central medium. My central claim is that contemporary dance radically breaks away from the other forms of dance and makes ordinary movements visible. In this respect, I also argue, only contemporary dance is fully modernist, in something like Clement Greenberg’s sense: it makes explicit the medium-specific essence of dance as an artform, doing what only dance can do-revealing the body in movement. To be sure, other forms of dance, from classical to modern, also use the body in their performances; however, I argue that only contemporary dance draws self-consciously on the embodied nature of the dancer in a modernist sense. If the artistic medium of dance – the body in movement-has inherent aesthetic qualities, then the job of dance aesthetics is to provide a framework for clarifying the medium-specific elements and limits of dance. My overall argument has two steps. I first clarify the notion of modernism. Second, I argue that for dance to be a modernist art, it must consider the moving body as an art in itself. To support this idea, I offer a reading of the history of dance, which shows that its developments and revolutions successively refine the appreciation of bodily movement alone as the focus of its practice. As I will show, this development culminates with contemporary dance.

Keywords

PL

modernizm; sztuka; taniec; Clement Greenberg; George Balanchine; Vaclav Nijinsky; August Bournonville; Martha Graham; Trisha Brown; modernizm; sztuka; taniec; Clement Greenberg; George Balanchine; Vaclav Nijinsky; August Bournonville; Martha Graham; Trisha Brown

EN

modernism; art; dance; Clement Greenberg; George Balanchine; Vaclav Nijinsky; August Bournonville; Martha Graham; Trisha Brown

• Publisher: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
• Journal: Roczniki Kulturoznawcze
• Year: 2021
• Volume: 12
• Issue: 1
• Pages: 51-63

Dates

published

2021-03-30

Contributors

author

Edyta Kuzian

• Clemson University, USA

• https://orcid.org/0000-0002-6612-8950

References

• Acocella, Joan. 2001. “The Lost Nijinsky: Is it possible to reconstruct a forgotten ballet?” The New Yorker, May 7.
• Balanchine, George (choreography), Stravinsky, Igor (music). Agon, Part I and Part II. 1981.
• Coton, A.V. 1975. Writings on Dance, 1939-68. London: Dance Books.
• Gottlieb, Robert S. 2008. Reading Dance: A Gathering of Memoirs, Reportage, Criticism, Profiles, Interviews, and Some Uncategorizable Extras. New York: Pantheon Books.
• Greenberg, Clement. 1961. Art and Culture: Critical Essays. Boston: Beacon Press.
• Homans, Jennifer. 2010. Apollo’s Angels: A History of Ballet. New York: Random House.
• Kozel, Suzan. 2007. Closer: Performance, Technology, Phenomenology. Cambridge, MA: The MIT Press.
• Macaulay, Alastair. 2009.“When an Earthbound Lad Meets His Winged Sylph.” New York Times, June 16.
• Macaulay, Alastair. 2007. “50 Years Ago, Modernism was given a name ‘Agon’.” New York Times, November 25.

Identifiers

DOI

10.18290/rkult21121-4