EN
During the 1950s and 1980s, the Eastern Catholic Church (sharing the Byzantine tradition) was maintained in countries with a Ukrainian migrant diaspora. In the 1960s, this branched and organized church was formed in the Ukrainian diaspora. It was named the Ukrainian Catholic Church (UCC). The Galician Metropolitan Department was headed by Andriy Sheptytskyi until 1944, and after that Sheptytskyi was preceded by Yosyp Slipiy, who headed it until 1984. In addition to the Major Archbishop and Metropolitan Yosyp, this church included two dioceses (in the United States and Canada), a total of 18 bishops. It had about 1 million believers and 900 priests. The largest groups of followers of the union lived in France, Yugoslavia, Great Britain, Brazil, Argentina, and Australia. Today, the number of Greek Catholics in the world is more than 7 million. The international cooperation of denominations in the field of resolving historical traumas of the past seems to be quite productive. An illustrative example was shared on June 28, 2013. Preliminary commemorations of the victims of the 70th anniversary of the Volyn massacres, representatives of the UGCC and the Roman Catholic Church of Poland signed a joint declaration. The documents condemned the violence and called on Poles and Ukrainians to apologize and spread information about the violence. This is certainly a significant step towards reconciliation between the nations. The most obvious fact is that the churches of the Kyiv tradition-ОCU and UGCC, as well as Protestant churches (All-Ukrainian Union of Evangelical Churches-Pentecostals, Ukrainian Lutheran Church, German People’s Church)-are in favor of deepening the relations between Ukraine and the European Union. A transformation of Ukrainian community to a united Europe, namely in the European Union, which, in their view, is a guarantee of strengthening state sovereignty and ensuring the democratic development of countries and Ukrainian society.
PL
Główne obszary aktywności międzynarodowej Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego Od lat 50. do lat 80. XX wieku w krajach, w których istniała ukraińska diaspora migracyjna, utrzymywał się Kościół katolicki wschodni (kultywujący tradycję bizantyjską). W latach 60. XX wieku tak zorganizowany kościół powstał w diasporze ukraińskiej. Nazwano go Ukraińskim Kościołem Katolickim. Na czele metropolii halickiej stanął Andrzej Szeptycki, sprawując urząd do roku 1944. Jego następcą został Josyf Slipyj, który był pasterzem metropolii do 1984 roku. Ukraiński Kościół Katolicki ten obejmował także dwie diecezje w USA i Kanadzie, pod przewodnictwem łącznie 18 biskupów (poza wymienionymi metropolitami). Kościół liczył około 1 mln wyznawców i 900 księży. Najliczniejsze grupy wiernych mieszkały we Francji, Jugosławii, Wielkiej Brytanii, Brazylii, Argentynie i Australii. Dziś liczba grekokatolików na świecie wynosi ponad 7 milionów. Współpraca międzywyznaniowa na szczeblu międzynarodowym w kontekście rozwiązywania zaszłości historycznych wydaje się być całkiem owocna. Dobrym przykładem są uroczystości, które odbyły się 28 czerwca 2013 r. dla upamiętnienia ofiar 70. rocznicy rzezi wołyńskiej. Na wstępie przedstawiciele Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego i Kościoła rzymskokatolickiego w Polsce podpisali wspólną deklarację, potępiającą ówczesne akty przemocy. Polacy i Ukraińcy zostali wezwani do przeproszenia i rozpowszechniania prawdziwych informacji o zbrodni. Jest to z pewnością znaczący krok w kierunku pojednania między obydwoma narodami. Najbardziej oczywistym faktem jest to, że Kościoły tradycji kijowskiej, Kościół Prawosławny Ukrainy i Ukraiński Kościół Greckokatolicki, a także Kościoły protestanckie (Wszechukraiński Związek Kościołów Ewangelickich – Zielonoświątkowcy, Ukraiński Kościół Luterański, Niemiecki Kościół Ludowy) – opowiadają się za zacieśnieniem stosunków Ukrainy z Unią Europejską. Transformacja społeczeństwa ukraińskiego pod kątem członkostwa w zjednoczonej Europie (Unii Europejskiej) jest ich zdaniem gwarancją wzmocnienia suwerenności państwowej oraz zapewnienia demokratycznego rozwoju państw i społeczeństwa ukraińskiego.