Polska terminologia językoznawcza w węgierskiej tradycji polonistycznej

• Authors: Anna Seretny , Wiesław Tomasz Stefańczyk

Title variants

Polska terminologia językoznawcza w węgierskiej tradycji polonistycznej

• Languages of publication: PL

Abstracts

PL

Polszczyzna i język węgierski są językami odrębnymi zarówno pod względem genetycznym, jak i typologicznym. Język polski jest językiem indoeuropejskim, słowiańskim, fleksyjnym, natomiast węgierszczyzna jest językiem uralskim, ugrofińskim, aglutynacyjnym. W związku z tymi odrębnościami część kategorii gramatycznych w pełni się nie pokrywa. Dotyczy to zwłaszcza nieistniejącego w węgierszczyźnie rodzaju gramatycznego, liczebnika zbiorowego, przyimka, aspektu czasownika, a także w odmienny sposób wyrażanego przypadka. W węgierskim językoznawstwie polonistycznym istnieją usankcjonowane tradycją terminy nazywające wskazane kategorie. Niniejszy artykuł jest poświęcony ich analizie.

EN

Since Polish and Hungarian belong to different language families, they are typologically and genetically different. Polish is a member of the Indo-European family. It is a Slavic and fusional language while Hungarian, a member of the Uralic language family, is Finno-Ugric, agglutinative one. Grammatical categories of both languages differ considerably, some phenomena which are specific to one of them, do not exist in the other. In Hungarian, for example, nouns do not have grammatical gender, there are no collective numerals, verbs do not have aspect, and nouns, though inflected, have different cases. Hungarian linguists thus so as to describe Polish language structure had to coin terms which would refer to grammatical categories/phenomena nonexistent in Hungarian. The article presents these terms, analyzing their nature and structure.

Keywords

PL

terminologia; termin językoznawczy; język polski; język węgierski; opis struktury języka; nauczanie/uczenie się języka polskiego; terminologia; termin językoznawczy; język polski; język węgierski; opis struktury języka; nauczanie/uczenie się języka polskiego

EN

terminology; terms; Polish language; Hungarian language; language description; language learning/teaching

• Publisher: Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
• Journal: Acta Universitatis Lodziensis. Kształcenie Polonistyczne Cudzoziemców
• Year: 2016
• Volume: 23
• Pages: 47-57

Dates

published

2017-07-10

Contributors

author

Anna Seretny

author

Wiesław Tomasz Stefańczyk

References

• Babik W., 2010, Słowa klucze, Kraków.
• Bańczerowski J.,1976, Językoznawstwo kontrastywne a metodyka nauczana języków obcych (na materiale języka polskiego i węgierskiego), w: Neofilologia, Polskie Towarzystwo Neofilologiczne, Poznań, s. 84–100.
• Bańczerowski J., 1995, Niektóre zagadnienia z zakresu nauczania języka polskiego Węgrów, „Przegląd Glottodydaktyczny”, t. 14, Warszawa, s. 87–93.
• Bańczerowski J., 2001a, Język polski na Węgrzech (badania naukowe, metodyka nauczania), w: Język polski w kraju i za granicą, t. 2, Warszawa, 17–24.
• Bańczerowski J., 2001b, Podstawy polsko-węgierskiej fonetyki i fonologii kontrastywnej, Budapest.
• Bańczerowski J., 2007, Gramatyka komunikacyjna jako model kompetencji komunikacyjnej człowieka. Zarys problematyki, w: W. Figarski, J. Skrzypek (red.), Proces glottodydaktyczny w szkole, Warszawa, s. 15–25.
• Bańczerowski J., Szabó D., Bakonyi I., 1980, Lengyel nyelvkönyv, Budapest.
• Bańko M., 2002, Wykłady z polskiej fleksji, Warszawa.
• Csapláros I., 1963, Zarys elementarnej gramatyki języka węgierskiego, Warszawa–Łódź.
• Grzegorczykowa R., Laskowski R., Wróbel H. (red.), 1998, Gramatyka współczesnego języka polskiego, Warszawa.
• Grucza S., 2013, Od lingwistyki tekstu do lingwistyki tekstu specjalistycznego, Warszawa.
• Kempf Z., 1978, Próba teorii przypadków, cz. I, Opole.
• Kerényi G., Szabó I., Varsányi I., 1966, Tanuljunk nyelveket – Lengyel nyelvkönyv, Budapest.
• Keszler B. (red.), 2000, Magyar grammatika, Budapest.
• Klemensiewicz Z., 1984, Podstawowe wiadomości z gramatyki języka polskiego, Warszawa.
• Kuryłowicz J., 1987, Studia językoznawcze, Warszawa.
• Lukszyn J., Zmarzer W., 2001, Teoretyczne podstawy terminologii, Warszawa.
• Maćkiewicz J., 1984, Co to są tzw. internacjonalizmy? „Język Polski”, z. 3.
• Mazur M., 1961, Terminologia techniczna, PWT, Warszawa.
• Mroczko E., 1967, Zwięzła gramatyka języka węgierskiego, Warszawa.
• Pátrovics P., 2000, Aspektus a lengyel, a német és a Magyar nyelvben. A lengyel aspektusjelentések német és magyar funkcionális megfelelői, Budapest.
• Pátrovics P., 2004, Az aspektus története és tipológiája, Budapest.
• Pátrovics P., 2011, A lengyel igeaspektus kérdései. Lengyel-magyar strukturális aspektusszótár, Budapest.
• Seretny A., 2015, Słownictwo w dydaktyce języka. Świat słów na przykładzie języka polskiego jako obcego, Księgarnia Akademicka, Kraków.
• Seretny A., W. T. Stefańczyk, Węgierska terminologia językoznawcza w polskiej tradycji hungarystycznej (w druku).
• Stefańczyk W. T., 1996, Fleksja polska. Lengyel alaktan, Debrecen.
• Reychman J., 1980, Wielki słownik węgiersko-polski, Budapest.
• Reychman J., 1985, Wielki słownik polsko-węgierski, Budapest.
• Włodarczyk H., 2009, Lingwistyka na polonistyce krajowej i zagranicznej w dobie filozofii informatyczno-logicznej, „LingVaria” nr 1 (7), s. 65–79.
• Varsányi I., 1974, Kis lengyel nyelvkönyv, Budapest.
• Varsányi I., 1988a, Lengyel-magyar szótár, Budapest.
• Varsányi I., 1988b, Magyar-lengyel szótár, Budapest.

Identifiers

DOI

10.18778/0860-6587.23.04