DE
Zasada przekładu według Hieronima w teorii i praktyce Hieronim ze Strydonu (347-419), jeden z czterech wielkich Ojcόw KościołaZachodniego, przeszedł do historii jako tłumacz Biblii. Jego zainteresowanie PismemŚwiętym, oczytanie w dziełach wczesnych pisarzy chrześcijańskich oraz znajomość językagreckiego i hebrajskiego sprawiły, że był uważany przez wspόłczesnych za eksperta wdziedzinie egzegezy biblijnej. Dzięki korespondencji z papieżem Damazym zrodziła się idearewizji wielu istniejących, rόżniących się od siebie przekładόw Ewangelii na podstawietekstόw źrόdłowych. Wkrόtce jednak rozpoznano konieczność rozszerzenia prac rewizyjnychrόwnież na księgi Starego Testamentu, ktόre Hieronim postanowił tłumaczyć, opierając się natekstach hebrajskich, a nie jak dotychczas na LXX. Innowacyjność tego przedsięwzięcianapotkała na krytykę i sprzeciw w wielu kręgach kościelnych. Obawiano się ogromnegowpływu, jaki Hieronim mόgł wywrzeć na kształt Biblii dzięki swojemu nowemu przekładowiopierającemu się na oryginalnych tekstach źrόdłowych i zachowującemu sens przekazywanejzbawczej treści a nie zachowującemu jej dosłownego brzmienia, co byłoby rόwnoznaczne zdetronizacją Septuaginty.