PL
Zabierając głos w dyskusji nad propozycją Komunii Świętej dla żyjących w związkach niesakramentalnych, należy przyjąć jako najbardziej adekwatne spojrzenie w kluczu realizmu duchowego. Trzeba uporządkować fakty doktrynalne związane z tą rzeczywistością. Doprecyzować przedmiot dyskusji i rzeczywistość komunii w metajęzyku. Koniecznym jest także uzmysłowienie sobie sprzeczności między podstawową ideą komunii a uprzedmiotowieniem Osoby, czego wyrazem jest m.in. instrumentalizacja Komunii eucharystycznej. Dla realistycznego i kompleksowego podejścia do sakramentów konieczna jest świadomość wymiaru oblubieńczego życia sakramentalnego. Trzeba też liczyć się z nieprzerwaną i niezmienną Tradycją. Należy zadbać o poprawne używanie terminów digamoi oraz „ewangelia rodziny”. Poprawność dyskusji teologicznej domaga się rzeczywistego rozeznawania, a nie lobbowania za „już wytyczoną drogą” z pominięciem chociażby Humanae vitae św. Pawła VI czy Familiaris consortio i całego rozległego nauczania o małżeństwie i rodzinie św. Jana Pawła II. Istotną sprawą jest również nie instrumentalizować praktyki „komunii duchowej”.