Przywództwo polityczne i autorytet przywódcy we współczesnej Turcji

• Authors: Dominika Liszkowska

Title variants

EN

Political Leadership and the Authority of a Leader in Modern Turkey

Abstracts

EN

RESEARCH OBJECTIVE: The aim is to present the conditions and characteristics of the political leadership and the authority of a leader in Turkey and to show their impact on changes taking place within the state policy and the structure of the political system. THE RESEARCH PROBLEM AND METHODS: The main hypothesis is that in the case of Turkey, the leader’s authority and political leadership influence the personalization of politics, systemic changes and the acceptance of authoritarian behavior of the authorities. The methods used in the study were desk research and the method of analyzing written sources.  THE PROCESS OF ARGUMENTATION: The first part defines the concepts of political leadership, political leader and political authority. In the second part, the issue of the party leader’s authority as an element of Turkey’s political culture was analyzed. The last part presents the conditions and features of the political leadership and the authority of the current president, Erdoğan. RESEARCH RESULTS: In turkish political culture is the importance of authority and cult of the leaders who are essential for the functioning of the political system. A very important feature of Turkey is the fact that its domestic and foreign policy is greatly influenced by charismatic leaders at the head of political groups. This phenomenon is defined, among others, as a personalization of politics in which the main role is played by a strong leader who is also the leader of the party. Currently, the processes taking place at the party level can also be transferred to the sphere of the entire state. CONCLUSIONS, INNOVATIONS, AND RECOMMENDATIONS: The discussed issue is extremely important, especially in recent years, when elements of authoritarianism are implemented by leaders and political decision-makers as something that should be an undeniable attribute of the functioning of both the state and society.

PL

CEL NAUKOWY: Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie uwarunkowań i cech przywództwa politycznego oraz autorytetu przywódcy w Turcji i ukazanie ich wpływu na zmiany zachodzące w obrębie polityki państwa oraz struktury systemu politycznego. PROBLEM i METODY BADAWCZE: Hipoteza stanowi, że w przypadku Turcji autorytet przywódcy i przywództwo polityczne wpływają na personalizację polityki, zmiany systemowe oraz akceptację dla autorytarnych zachowań władzy. Zastosowane w badaniu metody to desk research oraz metoda analizy źródeł pisanych. Rozwiązanie problemów badawczych możliwe było dzięki wykorzystaniu techniki wtórnej analizy danych zastanych (zarówno danych jakościowych, jak i ilościowych). PROCES WYWODU: W pierwszej części zdefiniowano pojęcia przywództwa politycznego, przywódcy politycznego i autorytetu politycznego. W drugiej, analizie poddano zagadnienie autorytetu przywódcy partyjnego jako elementu kultury politycznej. W części trzeciej przedstawiono uwarunkowania oraz cechy przywództwa politycznego oraz autorytetu obecnego prezydenta R.T. Erdoğana i podjęto próbę ukazania ich wpływu na zmiany zachodzące m.in. w obrębie struktury systemu. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Jedną z charakterystycznych cech kultury politycznej Turcji jest znaczenie autorytetów i kult przywódców. Mają one istotne znaczenie dla funkcjonowania systemu politycznego tego państwa. Na politykę wewnętrzną i zagraniczną ogromny wpływ wywierają stojący na czele ugrupowań politycznych charyzmatyczni liderzy. Zjawisko to definiowane jest m.in. jako personalizacja polityki, w której główną rolę odgrywa silny przywódca będący jednocześnie przewodniczącym partii. Procesy zachodzące na poziomie partyjnym można przenieść również na sferę całego państwa. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Problematyka jest niezwykle ważna, szczególnie w ostatnich latach, kiedy elementy autorytaryzmu implementowane są przez przywódców i decydentów politycznym jako coś, co powinno stanowić niezaprzeczalny atrybut funkcjonowania zarówno państwa, jak i społeczeństwa. Choć u większości obywateli, szczególnie państw zachodnich, istnieje tendencja do zwracania uwagi na kwestię praw człowieka, ochronę prywatności czy wolność wyboru, to w sytuacjach kryzysowych społeczeństwa biernie przyjmują narrację władzy państwowej i akceptują podejmowane przez nią działania autorytarne, uzasadniając je wyższą koniecznością.

Keywords

PL

Przywództwo polityczne; autorytet polityczny; Turcja; personalizacja polityki; Recep Tayyip Erdoğan

EN

political leadership; political authority; Turkey; Recep Tayyip Erdoğan; personalization of politics

• Publisher: Akademia Ignatianum w Krakowie
• Journal: Horyzonty Polityki
• Year: 2022
• Volume: 13
• Issue: 45
• Pages: 71-93

Dates

published

2022

Contributors

author

Dominika Liszkowska

• Politechnika Koszalińska

• https://orcid.org/000000016312341X

References

• Acewicz, M. (2012). Czynniki wiążące autorytetu. Economy and Management, 4(3), 7–23.
• Akdoğan, Y. (2018). Political Leadership and Erdoğan. Newcastle: Cambridge Scholars Publishing.
• Antoszewski, A. (2007). Przywództwo polityczne. W B. Szmulik & M. Żmigrodzki (Red.), Wprowadzenie do nauki o państwie i polityce (s. 497–513). Lublin: UMCS.
• Antoszewski, A. & Herbut, R. (2004). Leksykon politologii wraz z Aneksem o: reformie samorządowej, wyborach do sejmu, prezydenc-kich oraz gabinetach rządowych. Wrocław: Wydawnictwo ALTA 2.
• Arık, I. & Yavuz, C. (2015). The Importance of Leadership in Interna-tional Relations (Recep Tayyip Erdogan Sample). International Jo-urnal of Research In Social Sciences, 4 (9), 142–148.
• Babiak, J. (2008). Cechy przywódcze jako determinanty sukcesu or-ganizacyjnego: odradzający się kierunek w badaniach przy-wództwa w organizacji. Przegląd Psychologiczny, 51(1), 87–97.
• Bakiner , O. & Baser, B. (2014). The 2014 Presidential Elections in Turkey: Old Wine in a New Bottle?. Ethnopolitics Papers, 31. http://www.ethnopolitics.org/ethnopolitics-papers/EPP031.pdf.
• BBC. (2019). The Arab world in seven charts: Are Arabs turning their backs on religion?. https://www.bbc.com/news/world-middle-east-48703377.
• Bekdil, B. (2017). Why Does the Average Turk Love Erdoğan?. BESA Center Perspectives Paper, 67. https://besacenter.org/perspectives-papers/erdogan-popularity/.
• Castaldo, A. (2018). Populism and competitive authoritarianism in Turkey. Southeast European and Black Sea Studes, 18(4), 467–487.
• Celep, Ö. (2014). Intra-Party Autocracy of Turkey’s Party System. http://dspace.epoka.edu.al/handle/1/1000.
• Chmielowska, D. & Sobczak, M. (2016). Demokracja po turecku. Stu-dia Europejskie, 4, 205–232.
• Chodubski, A. (2017). Reżim autorytarny jako model sprawowania władzy politycznej. W M. Rachwał (Red.), Współczesne oblicza władzy politycznej. Wybrane Zagadnienia (s. 21–30). Poznań: Wy-dawnictwo UAM.
• Chudziak, M. (2016). Turcja po puczu: krucha jedność narodowa. https://www.osw.waw.pl/pl/publikacje/analizy/2016-07-27/turcja-po-puczu-krucha-jednosc-narodowa
• Chudziak, M. (2017). Pucz jako mit założycielski Filary ideologiczne Nowej Turcji. https://www.osw.waw.pl/sites/default/files/_pw_66_pucz-jako-mit_net_0.pdf.
• Danforth, N. (2020). The Outlook for Turkish Democracy: 2023 and Beyond. https://www.washingtoninstitute.org/media/632.
• Defence24. (2016). Próba zamachu w Turcji. Media: „władze odzysku-ją kontrolę”. https://www.defence24.pl/proba-zamachu-w-turcji-media -wladze-odzyskuja-kontrole.
• Eissenstat, H. (2017). Erdoğan as Autocrat: A Very Turkish Tragedy, The Project on Middle East Democracy. http://pomed.org/wp-content/uploads/2017/04/erdogan_as_autocrat.pdf.
• Emerson, M. & Tocci, N. (2004). Turkey as a Bridgehead and Spear-head Integrating EU and Turkish Foreign Policy. EU-Turkey Working Paper, 1.
• Esen, B. (2022). The Opposition Alliance in Turkey: A Viable Alternative to Erdoğan?. https://www.swp-berlin.org/en/publication/the-opposition-alliance-in-turkey-a-viable-alternative-to-erdogan.
• Günsoy, F. (2015). Turcja, obywatelstwo a teologia polityczna Carla Schmitta. Studia Krytyczne, 1, 64–72.
• Hartliński, M. (2016). Przywództwo polityczne wprowadzenie. Olsztyn: Instytut Nauk Politycznych Uniwersytetu Warmiń-sko-Mazurskiego.
• Karagöz, S. (2014). It’s either presidential or semi-presidential system for Turkey. https://www.dailysabah.com/columns/serdar_karagoz/2014/08/19/its-either-presidential-or-semipresidential-system-for-turkey.
• Kingsley, P. (2016). ‘We see him as one of us’: why many Turks still back authoritarian Erdoğan. https://amp.theguardian.com/world/2016/jul/20/we-see-him-as-one-of-us-why-many-turks-still-back-authoritarian-erdogan.
• Kortas, M. (2008). Obrazy przywództwa politycznego na poziomie regionalnym. Folia Sociologica, 33, 68–118.
• Letsch, C. (2011). Recep Erdogan wins by landslide in Turkey’s general election. https://www.theguardian.com/world/2011/jun/13/recep-erdogan-turkey-general-election.
• Liszkowska, D. (2021). Political leadership of Recep Tayyip Erdoğan in selected analytical categories. Przegląd Europejski, 3, 149–167.
• Marszałek-Kawa, J. & Burak, A. (2018). The Political System of the Republic of Turkey, Past and Present. Przegląd Politologiczny, 23(3), 95–108.
• Matusiak, M. (2015). Wielki skok Turcja pod władzą Erdoğana. https://www.osw.waw.pl/sites/default/files/pw_51_pl_wielki-skok_net.pdf.
• Mizińska, J.(1997). Autorytet: przywódca czy przewodnik?. Ethos, 1, 210–218.
• Murawski, K. (1997). Czy autorytety w Polsce upadają? Przyczynek do teorii suwerenności. Ethos, 1, 133–143.
• Nowa Konfederacja. (2017). Turcji problemy z Zachodem. https://nowakonfederacja.pl/turcji-problem-z-zachodem/.
• OSW. (2016). Nieudany pucz w Turcji i jego następstwa. https://www.osw.waw.pl/pl/publikacje/analizy/2016-07-18/nieudany-pucz -w-turcji-i-jego-nastepstwa.
• Özbudun, E. (2014). AKP at the Crossroads: Erdoğan’s Majoritarian Drift. South European Society and Politics, 19(2), 155–167.
• Özgül, B. (2015). Türkiye Nasıl Bir Siyasi Liderlik Istiyor?. Toplum ve Demokrasi, 9(19–20), 149–176.
• Piórkowski, P. (2016). Autorytet – Idole, pozory, eksperci i celebryci. Stare Miasto: Wydawnictwo Witanet.
• Robins, P. (2007). Suits and Uniforms: Turkish Foreign Policy since the Cold War. Washington: University of Washington.
• Sayarı, S. Recenzja książki: John M. VanderLippe, The Politics of Turkish Democracy: İsmet İnönü and the Formation of the Multi-Party Sys-tem, 1938–1950. https://research.sabanciuniv.edu/id/eprint/746/1/3011800000199.pdf.
• Selçuk, O., Hekimci, D. & Erpul, O. (2019). The Erdoğanization of Turkish politics and the role of the opposition. Southeast European and Black Sea Studies, 19(4), 541–564.
• Smolo, E. (2021). Personalization of Politics. A comparative analysis of the impacts on democratization and autocratization in Serbia, Croatia, and Montenegro. Sarajevo: Friedrich-Ebert-Stiftung.
• Statista. (2020). World leaders with the most Twitter followers as of June 2020. https://www.statista.com/statistics/281375/heads-of-state -with-the-most-twitter-followers/.
• Szymański, A. (2016). Zmiana prawa wyborczego na urząd prezy-denta w Turcji – postęp w procesie demokratyzacji?. Białostockie Studia Prawnicze, 20(A), 71–87.
• Ünveren, B. (2022). Turkey’s opposition desperately seeks an electable leader. https://www.dw.com/en/turkeys-opposition-desperately-seeks-an-electable-leader/a-63109589.
• Wasilewski, K. (2017a). Turcja na drodze do systemu prezydenckiego. https://pism.pl/publikacje/Turcja_na_drodze_do_systemu_prezydenckiego.
• Wasilewski, K. (2017). Turcja w procesie przemian: wnioski dla strategii UE. https://pism.pl/publikacje/Turcja_w_procesie_przemian__wnioski_ dla_strategii_UE.
• Wasylewicz, M. (2016). Autorytety medialne – starcie czy wsparcie (?) autorytetów realnych współczesnej młodzieży. Lubelski Rocz-nik Pedagogiczny, 35(1), 99–109.
• Wódka, J. (2013). Polityka zagraniczna „nowej” Turcji. Implikacje dla partnerstwa transatlantyckiego. Warszawa: ISPAN.
• Wódka, J. (2015). (De)europeizacja tureckich partii politycznych: aspekty instytucjonalne i transnarodowe. W A. Cianciara, A. Burakowski, Olszewski, P. & Wódka, J. (Red.), Europeizacja par-tii politycznych i grup interesu. W wybranych państwach Partnerstwa Wschodniego i kandydujących do Unii Europejskiej (s. 141–182). Warszawa: ISPAN.
• Ziółkowski, J. (2008). Redukcja autorytetu w procesach specjalizacji i profesjonalizacji. Świat idei i polityki, 8, 56–68.
• Żyro, T. (2007). Wstęp do politologii. Warszawa: Wydawnictwo Nau-kowe PWN.

Identifiers

DOI

10.35765/hp.2324

Biblioteka Nauki

2231673