PL
Celem artykułu jest przedstawienie sytuacji osob z zaburzeniami psychicznymi w czasach nazizmu, ze szczegolnym uwzględnieniem podstaw polityki eksterminacyjnej oraz jej powojennych następstw. Ustawa o zapobieganiu narodzinom potomstwa obciążonego chorobą dziedziczną czyniła osoby z niepełnosprawnością intelektualną i chore psychicznie obywatelami drugiej kategorii. Szeroko zakrojony program ich sterylizacji i eutanazji był doskonałą zapowiedzią tego, co może spotkać osoby pełnosprawne intelektualnie i zdrowe psychicznie na terenie III Rzeszy oraz ziemiach znajdujących się pod okupacją niemiecką. Nazistowska polityka eksterminacyjna ma co najmniej dwa źrodła: osiągnięcia naukowe, m.in. w zakresie genetyki, będące podstawą rozwoju eugeniki, oraz uwarunkowania społeczne i polityczno-ekonomiczne w Niemczech. Okres powojenny nie przyniosł oczekiwanych konsekwencji, zarowno z perspektywy sprawcow, jak i ofiar oraz ich rodzin. Wykorzystanie nauki dla celow eksterminacji ludzi, ktorych życie uznano za niepełnowartościowe, na taką skalę występującą w analizowanym okresie, nie powtorzyło się w historii wspołczesnej. Obserwujemy jednak niepokojące tendencje, ktore mogą świadczyć o nieetycznym wykorzystaniu naukowych osiągnięć w eliminowaniu „życia niewartego życia”.