PL
Przedsiębiorczość jako zjawisko społeczne, choć silnie związana z prowadzeniem zyskownej działalności gospodarczej, jest także wykorzystywana w innych formach aktywności ludzi. W różnych okresach podejście bazujące na twórczości, rzutkości oraz innowacyjności było również stosowane do rozwiązywania problemów społecznych, jednakże ten aspekt wykorzystania przedsiębiorczości stanowił tylko niewielką część jej stosowania. Choć pojęcie przedsiębiorczości społecznej pojawiło się już w praktyce i było ujęte w literaturze w latach 70. XX w., jej pojmowanie i stosowanie było ograniczone. Rozwój i szersze wykorzystanie założeń tej koncepcji nastąpiło w latach 90. XX w. Można wskazać, że działania te były odpowiedzią na ówczesne zapotrzebowanie społeczne, bowiem jednym z efektów postępu technologicznego w zakresie komputeryzacji, robotyzacji i automatyzacji była wzrastająca liczba osób zagrożonych bezrobociem strukturalnym i wykluczeniem. Stąd też pojawiła się konieczność poszukiwania w szerszym wymiarze skutecznych rozwiązań wyłaniających się problemów społecznych, a decydujące role w tych działaniach odgrywały (i w dalszym ciągu odgrywają) innowacyjność i przedsiębiorczość. Efektem było ukształtowanie się koncepcji ekonomii społecznej, w jej ramach zaś koncepcji przedsiębiorczości społecznej i przedsiębiorstw społecznych. W artykule przedstawiono istotę i regionalne zróżnicowanie przedsiębiorstw społecznych oraz specyfikę zasobów ludzkich w nich zatrudnionych. Podano również przykłady „inteligentnych praktyk” stosowanych w ramach zarządzania zasobami ludzkimi, służących tworzeniu wartości społecznych i ekonomicznych w przedsiębiorstwach społecznych.