PL
Początki muzealnictwa historyczno-wojskowego w Poznaniu sięgają połowy XIX w., kiedy to Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk podjęło się ratowania zabytków dziejowych i przystąpiło do tworzenia Muzeum Starożytności Polskich i Słowiańskich w Wielkim Księstwie Poznańskim. Jego zadaniem miało być gromadzenie zbiorów archiwalnych, bibliotecznych i muzealnych, w tym militariów. Rezultatem tych starań było powstanie w 1882 r. Muzeum im. Mielżyńskich, które posiadało znakomitą galerię obrazów, w tym malarstwa historycznego, bogate zbiory archeologiczne, militarne i znaczny zbiór tzw. pamiątek historycznych: broni, orderów, odznaczeń itd. W wyniku Powstania Wielkopolskiego 1918–1919 organizowane w okresie 1916–1918 Muzeum im. Hindenburga przekształcono w Muzeum Wojskowe. Uroczystego otwarcia 27.10.1919 r. dokonał Naczelnik Państwa Józef Piłsudski. Szybko rosnące zbiory przeniesiono z al. Marcinkowskiego do koszar przy ul. Bukowskiej, później do nowej siedziby przy ul. Artyleryjskiej 1 w Poznaniu. Uroczystego otwarcia Wielkopolskiego Muzeum Wojskowego dokonał 22.04.1923 r. dowódca Okręgu Korpusu nr VII w Poznaniu gen. dyw. Kazimierz Raszewski. W 1939 r., wobec zagrożenia wojną, najcenniejsze obiekty ewakuowano na wschód – zostały tam rozgrabione; te, które pozostały, trafiły do muzeów niemieckich. Pamiątki związane z wojskowością polską zostały zniszczone, a muzeum zlikwidowane. Pierwsze próby reaktywacji muzeum po II wojnie światowej zakończyły się niepowodzeniem. Dopiero wydarzenia