‘We condemn abusing violence against women’. The criminalization of domestic violence in Poland

• Authors: Magdalena Grzyb

Title variants

‘We condemn abusing violence against women’. The criminalization of domestic violence in Poland

• Languages of publication: EN

Abstracts

EN

One can often hear Polish politicians saying there is no violence against women in Poland, since Polish men respect their women and women hold a strong position in Polish culture. The conviction rates for domestic abuse in Poland are indeed low, though the attrition rates are high. Every year, for approximately 75,000 registered cases of domestic violence, there are roughly 10,000 convictions. Most of the prison sentences are conditionally suspended. Protective orders or other punitive measures are seldom handed down. There is a visible reluctance on the part of the criminal justice system to punish and correct domestic abusers. One of the reasons is that domestic abuse provisions in the Polish Penal Code (Article 207 of the Polish Penal Code from 1997) criminalises a very different behaviour than is defined in the Counteracting Family Violence Act from 2005. Another, possibly even greater, reason is the culture of sentencing (both in general and of domestic abuse) within the Polish judiciary and the very strong conservatism of Polish decision-makers and society. The protection of family values by legislators and the judiciary is often enforced at the expense of the victims’ right to life and to a life free from violence. This article discusses the Polish system for preventing domestic violence, which was set up in 2005 and the construction and jurisprudence of crime described in Article 207 of the Polish Penal Code. In particular, the question of culpability raises many problems when it comes to prosecution. First, we must compare Article 207 with the definition of ‘family violence’ specified inthe Counteracting Family Violence Act and the Istanbul Convention. Then, I will explain how such an understanding and interpretation of Article 207 translates into the dynamics of sentencing and penal decision-making and the virtual ineffectiveness of both penal provisions (the lack of deterrent effect) and the system of counteracting family violence designed by lawmakers.

PL

One can often hear Polish politicians saying there is no violence against women in Poland, since Polish men respect their women and women hold a strong position in Polish culture. The conviction rates for domestic abuse in Poland are indeed low, though the attrition rates are high. Every year, for approximately 75,000 registered cases of domestic violence, there are roughly 10,000 convictions. Most of the prison sentences are conditionally suspended. Protective orders or other punitive measures are seldom handed down. There is a visible reluctance on the part of the criminal justice system to punish and correct domestic abusers. One of the reasons is that domestic abuse provisions in the Polish Penal Code (Article 207 of the Polish Penal Code from 1997) criminalises a very different behaviour than is defined in the Counteracting Family Violence Act from 2005. Another, possibly even greater, reason is the culture of sentencing (both in general and of domestic abuse) within the Polish judiciary and the very strong conservatism of Polish decision-makers and society. The protection of family values by legislators and the judiciary is often enforced at the expense of the victims’ right to life and to a life free from violence. This article discusses the Polish system for preventing domestic violence, which was set up in 2005 and the construction and jurisprudence of crime described in Article 207 of the Polish Penal Code. In particular, the question of culpability raises many problems when it comes to prosecution. First, we must compare Article 207 with the definition of ‘family violence’ specified inthe Counteracting Family Violence Act and the Istanbul Convention. Then, I will explain how such an understanding and interpretation of Article 207 translates into the dynamics of sentencing and penal decision-making and the virtual ineffectiveness of both penal provisions (the lack of deterrent effect) and the system of counteracting family violence designed by lawmakers.   Powszechnie przyjmuje się, że art. 207 kodeksu karnego kryminalizujący znęcanie się nad najbliższymi osobami jest formą kryminalizacji przemocy domowej w polskim ustawodawstwie karnym. Jednak czy tak jest w istocie? Gdy Polska ratyfikowała konwencję stambulską (Konwencja Rady Europy ws. zwalczania przemocy domowej i przemocy wobec kobiet, CETS 210) w 2015 r. uznano, że nasze ustawodawstwo odnośnie do przemocy domowej spełnia wymogi konwencji, jeśli chodzi o zintegrowane, kompleksowe i skoordynowane ogólnokrajowe strategie obejmujące środki mające na celu zapobieganie wszelkim formom przemocy objętych zakresem konwencji. Pod względem ścigania aktów przemocy domowej uznano, że art. 207 jest wystarczającym instrumentem prawnokarnym, by zadośćuczynić wymogom konwencji. W artykule przedstawię polski system przeciwdziałania przemocy w rodzinie ustanowiony w ustawie z 2005 r. oraz zarysuję wzajemne relacje między systemem z ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie a regulacjami prawnokarnymi, a dokładnie to, czy zachowanie stypizowane w art. 207 k.k. pokrywa się z ustawową definicją przemocy w rodzinie. Te relacje bardzo wyraźnie obrazują liczby, które pokazują, że państwo polskie nie jest specjalnie responsywne na przemoc domową, a owa niska responsywność tylko po części wynika z niedoskonałych przepisów prawa, a w ogromnej części z pewnej inercji podmiotów stosujących prawo, archaicznej wykładni znamion omawianego przestępstwa i braku woli politycznej.

Keywords

EN

domestic violence; violence against women; Istanbul Convention; penal law; criminal justice; Poland

PL

domestic violence; violence against women; Istanbul Convention; penal law; criminal justice; Poland; przemoc domowa; przemoc wobec kobiet; Polska; prawo karne; konwencja stambulska; domestic violence; violence against women; Istanbul Convention; penal law; criminal justice; Poland; przemoc domowa; przemoc wobec kobiet; Polska; prawo karne; konwencja stambulska

• Publisher: Instytut Nauk Prawnych PAN / Institute of Legal Studies PAN
• Journal: Archiwum Kryminologii
• Year: 2020
• Issue: XLII/1
• Pages: 163-183

Dates

published

2020-09-30

Contributors

author

Magdalena Grzyb

• Jagiellonian University

• https://orcid.org/0000-0002-7685-1624

References

• Bernstein E. (2012). ‘Carceral politics as gender justice? The “traffic in women” and neoliberal circuits of crime, sex, and rights’. Theory and Society 41, pp. 233–259.
• Bumiller K. (2008). In an Abusive State: How Neoliberalism Appropriated the Feminist Movement against Sexual Violence. Durham: Duke University Press.
• Chesney-Lind M. (2006). ‘Patriarchy, crime, and justice: Feminist criminology in an era of backlash’. Feminist Criminology 1, pp. 6–26.
• Fundamental Rights Agency [FRA] (2014). Violence against Women EU-wide survey. Vienna: Fundamental Rights Agency.
• Garland D. (2001). The Culture of Control. Oxford: Oxford University Press.
• Goodmark L. (2018). Decriminalizing Domestic Violence. Oakland: University of California Press.
• Gottschalk M. (2006). The Prison and the Gallows: The Politics of Mass Incarceration in America. Cambridge: Cambridge University Press.
• Gruber A. (2007). ‘The feminist war on crime’. Iowa Law Review 92, pp. 741–833.
• Gruszczyńska B. (2007). Przemoc wobec kobiet. Aspekty prawnokryminologiczne [Violence Against Women: Criminological and Legal Aspects]. Warszawa: Wydawnictwo Zakamycze.
• Grzyb M. (2017). ‘Przemoc wobec kobiet, populizm penalny i feminizm’ [Penal populism, violence against women, and feminism]. In J. Widacki (ed.) Populizm penalny [Penal Populism]. Kraków: Oficyna Wydawnicza AFM, pp. 107–118.
• Grzyb M. (2019). ‘Violence against women in Poland – the politics of denial’. Annales. Series Historia et Sociologia 29, pp. 27–37.
• Istanbul Convention (2011), Council of Europe Convention on preventing and combating violence against women and domestic violence (CETS 210).
• Jodłowski J. and Szewczyk M. (2017). ‘Komentarz do artykułu 207’ [Commentary to Article 207]. In W. Wróbel and A. Zoll (eds.) Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz , t. 2 [Penal Code: Special Part: Commentary, Vol. 2]. Warszawa: Wolters Kluwer, pp. 852–881.
• Larrauri E. (2007). Criminologia critica y violencia de genero. Madrid: Editorial Trotta.
• Lewoc M. (2019). ‘Wymiar sprawiedliwości i organy ścigania a przemoc w rodzinie w 2018 roku’ [Criminal justice system and family violence in 2018]. Niebieska Linia 3/122, pp. 21–27.
• Marek A. (2010). ‘Komentarz do artykułu 207’ [Commentary to Article 207]. In A. Marek (ed.) Kodeks karny. Komentarz [Penal Code: Commentary]. Warszawa: C.H. Beck, pp. 469–478.
• Miedzik M. and Godlewska-Szurkowa J. (2014). Diagnoza i porównanie skali zjawiska przemocy w rodzinie oraz ocena efektywności działań podejmowanych na rzecz przeciwdziałania przemocy w rodzinie. Raport z badań ogólnopolskich. Wyniki badań PSDB dla Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej. Available online: https://www.gov.pl/web/rodzina/diagnozy-zjawiska-przemocy-w-rodzinie [10.02.2020].
• Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej [MRPiPS] (2019). Sprawozdanie z realizacji Krajowego Programu Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie na lata 2014–2020 za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2018 r. Warszawa: Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej.
• Ministry of Justice (2020). Ustawa antyprzemocowa zwiększa ochronę ofar i wprowadza natychmiastowe działania [Anti-domestic violence law improves victims’ protection and introduces immediates measures]. Available online: https://www.gov.pl/web/sprawiedliwosc/ustawa-antyprzemocowa-zwieksza-ochrone-ofar-i-wprowadza-natychmiastowe-dzialania [11.05.2020].
• Mozgawa M. (2018). ‘Komentarz do artykułu 207’ [Commentary to Article 207]. In M. Mozgawa (ed.) Kodeks karny. Komentarz [Penal Code: Commentary]. Warszawa: Wolters Kluwer, pp. 685–710.
• Muszyńska A. (2014). ‘Komentarz do artykułu 207’ [Commentary to Article 207]. In J. Giezek (ed.) Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz [Penal Code: Special Part: Commentary]. Warszawa: LEX.
• Najwyższa Izba Kontroli [NIK] (2016). Pomoc osobom dotkniętym przemocą domową. Raport z kontroli. Warszawa: Najwyższa Izba Kontroli. Available online: https://www.nik.gov.pl/plik/id,10943,vp,13290.pdf [10.02.2020].
• Pospiszyl I. (1998). Przemoc w rodzinie [Family Violence]. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne.
• Sienkiewicz J. (1985). Ocena skuteczności karnej interwencji sądowej wobec alkoholików znęcających się nad członkami swojej rodziny [Te Evaluation of Criminal Justice Intervention towards Alcoholics Maltreating their Family Members]. Warszawa: Wydawnictwo Prawnicze.
• Simon J. (2007). Governing Trough Crime: How the War on Crime Transformed American Democracy and Created a Culture of Fear. Oxford–New York: Oxford University Press.
• Stark E. (2007). Coercive Control. Oxford: Oxford University Press.
• TVN24 (2017). Interwencja Kaczyńskiego w sprawie byłego radnego. „Dla nas ten temat jest zakończony” [Kaczyński reacts in Piasecki case. “For us the topic is over”]. Available online: https://tvn24.pl/bydgoszcz-interwencja-prezesa-pis-w-sprawie-bylegoradnego,734367,s.html [10.02.2020].
• Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, Dz.U. z 2015 r., poz. 1390, Dz.U z 2019 r., poz. 730, 1818 [Act of 29 July 2005 on counteracting family violence, Journal of Laws, 2015, item 1390; Journal of Laws, 2019, items 730 and 1818].
• Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny, Dz.U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553; Dz.U. z 2019 r., poz. 1950, 2128 [Act of 6 July 1997 – Penal Code, Journal of Laws, 1997, No. 88, item 553; Journal of Laws, 2019, items 1950, 2128].
• Wacquant L. (2009). Punishing the Poor: The Neoliberal Government of Social Insecurity. Durham: Duke University Press.
• Wrona G. (2011). ‘Prawo karne a motywacja do zmiany’ [Penal law and the motivation for change]. Niebieska Linia 6/77, pp. 30–32.
• Wrona G. (2017). ‘Konflikt czy przemoc?’ [Conflict or violence?]. Niebieska Linia 6/113, pp. 29–32.

Identifiers

DOI

10.7420/AK2020I