Transcultural Identity and Translingual Practices in Salman Rushdie’s "The Satanic Verses"

• Authors: Dorottya Mózes

Title variants

PL

Tożsamość transkulturowa i praktyki translingualne w "Szatańskich wersetach" Salmana Rushdiego

• Languages of publication: EN

Abstracts

EN

This article proposes a reading of Salman Rushdie’s The Satanic Verses (1988) as a series of cultural performances negotiating between postcolonial cultures, histories of migration, urban landscapes and translingual repertories. It seeks to linguistically interpret insights by postcolonialists like Bill Ashcroft et al. (2002) and Homi Bhabha (2010), who have argued that postcolonial writers have deconstructed “discourses” of empire by appropriating and hybridizing the monolingualism of the English novel. Though qualitative analysis – informed by the theoretical frame and methodology of the third wave of sociolinguistics – this essay examines the relationships between identity and language use on the basis of characters’ linguistic utterances and interactions, focusing on the role of linguistic varieties, contact phenomena and code-switching in the construction of postcolonial identity. It also pays particular attention to the way in which translingual creativity contributes to the emergence of hybrid, immigrant or diasporic identity formations. Drawing on Kandiah (1998) and Pennycook (2003), it interprets performative utterances as ‘semiotic reconstructions’, which recontextualize and reaccentuate characters’ linguistic, cultural and semiotic resources. By foregrounding the concept of ‘semiotic reconstruction’, it aims to reveal the so-called metasocial/metacultural potential of performance events as well as the socio-semiotic and socio-semantic reconstruction these events are able to achieve.

PL

Mój artykuł proponuje lekturę Szatańskich Wersetów Salmana Rushdiego (1988) jako serię praktyk kulturowych negocjujących między postkolonialnymi kulturami, historiami migracji, miejskimi pejzażami i translingwalnymi repertuarami. Dąży on do językowej interpretacji spostrzeżeń postkolonialistów takich jak Bill Ashcroft i in. (2002) i Homi Bhabha (2010), którzy twierdzą, że pisarze postkolonialni zdekonstruowali „dyskursy” imperialne poprzez przejęcie i hybrydyzację jednojęzyczności powieści angielskiej. Poprzez analizę jakościową – opartą na ramach teoretycznych i metodologii trzeciej fali socjolingwistyki – esej ten bada relacje między tożsamością a używaniem języka na podstawie językowych wypowiedzi i interakcji bohaterów, skupiając się na roli odmian językowych, zjawiskach kontaktowych i przełączaniu kodów w budowaniu postkolonialnej tożsamości. Szczególną uwagę zwraca się także na sposób, w jaki kreatywność translingwalna przyczynia się do powstawania hybrydowych, imigranckich lub diasporycznych formacji tożsamościowych. Czerpiąc z Kandiah (1998) i Pennycook (2003), interpretuje wypowiedzi performatywne jako „semiotyczne rekonstrukcje”, które rekontekstualizują i aktualizują zasoby językowe, kulturowe i semiotyczne postaci. Wysuwając na pierwszy plan koncepcję rekonstrukcji semiotycznej, ma on na celu ujawnienie tzw. metasocjalnego/metakulturowego potencjału wydarzeń performatywnych, jak również rekonstrukcji socjo-semiotycznej i socjosemantycznej, którą te wydarzenia są w stanie osiągnąć.

Keywords

EN

Rushdie; The Satanic Verses; transcultural identity; postcolonialism; translingual repertoire; code-switching; Rushdie; The Satanic Verses; transcultural identity; postcolonialism; translingual repertoire; code-switching

PL

Rushdie; Szatańskie wersety; tożsamość transkulturowa; postkolonializm; repertuar translingwalny; przełączanie kodów; code-switching

• Publisher: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
• Journal: Język. Komunikacja. Informacja
• Year: 2019
• Issue: 14
• Pages: 183-203

Dates

published

2020-04-17

Contributors

author

Dorottya Mózes