Określenia nieruchomości w źródłach rzymskiego prawa klasycznego

• Authors: Renata Świrgoń-Skok

Title variants

Terminology used to denote real property in the sources of classical Roman law

Abstracts

EN

This paper has discussed a variety of terms used in classical Roman law to denote land,namely: praedium, fundus, locus, possessio, villa, ager, solum. Apart from those, terminologyused for land in the classical law period comprised: res quae solo continentur/tenentur (thingsrelated to land), res solo cohaerentes (things attached to land) or simply res soli (real property), while the term res immobiles, meaning real property, appeared in the sources of Roman lawas late as in the post-classical period.The analysis of the selected sources of Roman law indicates that the scope of those terms was wider or narrower, which means that they sometimes coincided or overlapped, and asa result they were sometimes used interchangeably. The terminology in this respect fluctuated, and the scope of individual terms was being determined by Roman jurists when resolvingindividual cases. The preserved sources of Roman law indicate that although attempts were made to define individual terms used in respect of land, Roman lawyers did not fully developa complete division of land into individual categories.

PL

W niniejszym artykule przedstawione zostały terminy, jakie występowały w rzymskim prawie klasycznym na oznaczenie gruntu jako nieruchomości. Były używane m.in. takie określenia, jak: praedium, fundus, locus, possessio, villa, ager, solum. Ponadto prawnicy okresu klasycznego używali dla oznaczenia gruntu jako rzeczy nieruchomej jeszcze takich sformułowań jak: res quae solo continentur (tenentur) (rzeczy pozostające w związku z gruntem), czy też res solo cohaerentes (rzeczy połączone gruntem), albo po prostu res soli (nieruchomość). Natomiast termin res immobiles, oznaczający nieruchomość, pojawił się w źródłach prawa rzymskiego dopiero w okresie poklasycznym. Analiza fragmentów źródłowych prawa rzymskiego wskazuje, że zakres tych pojęć był szerszy lub węższy, co powodowało, że niekiedy pokrywały się one lub krzyżowały w swoim znaczeniu i stąd też czasami stosowane były zamiennie. Terminologia w omawianym zakresie była dość płynna, a zakres pojęciowy poszczególnych określeń juryści rzymscy precyzowali przy rozstrzyganiu poszczególnych przypadków prawnych. Zachowane źródła prawa rzymskiego wskazują, że podejmowane były wprawdzie przez jurysprudencję próby zdefiniowania poszczególnych określeń gruntu, ale kompletnego podziału na poszczególne kategorie gruntów jako nieruchomości prawnicy rzymscy do końca nie wprowadzili.

Keywords

EN

land; real property; Roman law; praedium; fundus; locus; ager; solum

PL

grunt; nieruchomość; prawo rzymskie; praedium; fundus; locus; ager; solum

• Publisher: Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
• Journal: Ius Novum
• Year: 2022
• Volume: 16
• Issue: 2
• Pages: 213-226

Dates

published

2022

Contributors

author

Renata Świrgoń-Skok

• Uniwersytet Rzeszowski

• https://orcid.org/0000000326356462

References

• L’Albertario D., Appunti sul peculio castrense, BIDR 1931, vol. 29.
• Biondo B., Cosa mobile ed immobile, „Novissimo Digesto Italiano”, 1957, vol. 1.
• Bojarski W., Prawne formy zapobiegania kryzysowi w rolnictwie w okresie późnego cesarstwa, „Meander” 1975, t. 30.
• Bojarski W., Przymus zagospodarowania nieużytków (epibole) w cesarstwie rzymskim według konstytucji z III–V wieku, „Acta Universitatis Nicolai Copernici” 1971, nr 42.
• Bonfante P., Corso di diritto Romano, Part I, Proprietá, Milano 1966.
• Bonfante P., Facoltà e decadenza del procuratore romano, Studi giuridici dedicati e offerti a F. Schupfer, Roma 1975, vol. 1.
• Branca G., Ager, „Novissimo Digesto Italiano”, 1957, vol. 1.
• Buck R.J., Agriculture and Agricultural Practice in Roman Law, Wiesbaden 1983, Capogrossi Colognesi L., „Ager publicus” e „ager privatus” dall’ eta arcaica al compromesso patrizio – plebeio, Estudios en Homenaje al Prof. J. Iglesias, Madrid 1988, vol. 2.
• Capogrossi Colognesi L., „Ager publicus” e „gentilibus” nella riflesione storigrafica moderna, Studi in onore di C. Sanfilippo, vol. 3, Milano 1983.
• Capogrossi Colognesi L., Alcuni problemi di storia romana arcarica „ager publicus”, „gentes” e „clienti”, BIDR 1980, vol. 83.
• Crook J.A., Law and Life of Rome, London 1970.
• De Ruggiero, Ager, Dizionario Epigrafico di antichità romane, red. E. De Ruggiero, Roma 1964, vol. 1.
• Di Marzo S., Res immobiles, BIDR 1947, vol. 49–50.
• Forcellini A., Totus Latinitatis Lexicon, Prati 1868, vol. 4.
• Giumelli A. S., Si fundus quem mihi locaveris. Conflitti e sopravvenienze nella locazione-conduzione. Tesi di Dottorato, https://core.ac.uk/download/pdf/187926305.pdf.
• Gradenwitz O., Praedes und praedia, ZSS 1921, vol. 42.
• Heumann H., Seckel E., Handlexikon zu den Quellen des römischen Rechts, Graz 1958.
• Index interpolationum Quae in Justyniani Digestis, red. E. Levy, E. Rabel, Weimar 1929.
• Jurewicz A.R., „Domniemanie” własności w reskrypcie Dioklecjana i Maksymiana, „Studia Prawnoustrojowe” 2006, nr 6.
• Kamińska R., Czy w prawie rzymskim istniała instytucja wywłaszczenia?, „Miscellanea Historico-Iuridica” 2018, nr 17 (2).
• Kaser M., Das Römische Privatrecht, vol. 1, München 1971.
• Kaser M., Das Römische Privatrecht, vol. 2, München 1959.
• Kaser M., Die Typen der römischen Bodenrechte in der späteren Republik, ZSS 1942, vol. 62.
• Kubitschek G., Ager, Paulus Realenyklopädie der classischen Altertumswissenschaft von G. Wissova, Stuttgart, 1893, vol. 1.
• Kübler B., Res mobiles und immobiles, in: Studi in onore di P. Bonfante, Milano 1930, vol. 2.
• Kuryłowicz M., Zasada superficies solo cedit. Obrót nieruchomościami w praktyce notarialnej, Kraków 1997.
• Lauria M., Cato de agri cultura, SDHI 1978, vol. 44.
• Meincke J. P., Superficies solo cedit, ZSS 1971, vol. 88.
• Murga J.L., Sobre una nuova calificatión del aedificium por obra de la legislacion urbanistica imperial, IURA 1975, vol. 26.
• Rasi P., Distinzione fra cose mobili ed immobilia nel diritto ostclasico e nella glosa, w: Atti del Congresso di Verona, Milano 1953, vol. 4.
• Sacchi O., Ager est, non terra (Varro, l.l. 7.2.18). La „proprietà quiritaria” tra natura e diritto con qualche riflessione in prospettiva attuale, „Diritto & Storia” 2015, No. 16, https://www.dirittoestoria.it/17/memorie/romaterzaroma/Sacchi-Proprieta-quiritaria-natura-diritto-qual%20che-riflessione-prospettiva-attuale-[2015].htm.
• San Nicolo M., La clausola di difetto o eccedenza di misura nella vendita immobiliare secondo il diritto Babilonese, Studi in onore di P. Bonfante, Milano 1930, vol. 2.
• Sicardi G. P., Saltus, praedium e colonia nella tavola veleiate, Studi in onore di A. Biscardi, Milano 1982, vol. 3.
• Sokala A., Zasada superficies solo cedit w prawie rzymskim, AUNC 1987, t. 25, nr 172.
• Świrgoń-Skok R., Akcesja do nieruchomości w prawie rzymskim, w: Współczesna romanistyka prawnicza w Polsce, red. A. Dębiński, M. Wójcik, Lublin 2004.
• Świrgoń-Skok R., Grundstücke Grundstücksverbindungen nach römischen Recht – ein Überblick, „Orbis Iuris Romani” 2008, vol. 12.
• Świrgoń-Skok R., Nieruchomość i zasady akcesji według prawa rzymskiego, Rzeszów 2007.
• Świrgoń-Skok R., Prawne określenia gruntu jako nieruchomości w prawie rzymskim, „Czasopismo Prawno-Historyczne” 2006, t. 58.
• Thesaurus Linquae Latine, Lipsiae, Leipzig 1985, vol. 10,2, part 4.
• Vocabularium Iurisprudentiae Romanae, t. 1–5, Berlin 1903–1985.
• Watson A., Agriculture and Law in Rome of the XII Tables, Les communantes rurales, vol. 2, Antiquité, Paris 1983.
• Witzschel E., Villa, Paulus Realenyklopädie der classischen Altertumswissenschaft von G. Wissova, Stuttgart 1937, vol. 6.
• Zack A., Forschungen über die rechtlichen Grundlagen der römischen Außenbeziehungen während der Republik bis zum Beginn des Prinzipats. II. Teil: Fragen an Varro de lingua Latina 5,33: die augurale Ordnung des Raumes, file:///C:/Users/rskok/Downloads/ZackForschungenII.pdf.
• Żak E., Współczesne przemiany zasady superficies solo cedit, w: Polska lat 90-tych, Przemiany państwa i prawa, Lublin 1997.

Identifiers

Biblioteka Nauki

2200520