Christology of Chalcedon, after the Council of Chalcedon

• Authors: Popa Irineu Ion

Title variants

PL

Chrystologia Chalcedonu po Soborze Chalcedońskim

• Languages of publication: EN PL

Abstracts

EN

Those who interpreted the formula of St. Cyril in the opposite direction of the two natures, considered the dogmatic judgments of Pope Leo as a victory, which meant for them a victory of Nestorianism. Consequently, this party did not recognize either the Council of Chalcedon or the local bishops, who received its definition, creating a beginning for the heterodox monophysite Churches. Analyzing this period, we can see that Severus, in his argument, starts from the fact that the Logos is the subject of Jesus Christ’s nature. Being bodiless He became flesh, without changing or becoming another, so He only had the originality of being different. In this way, the word is not a new topic, but a new nature where Jesus Christ is absolutely identical with the Logos. An important role in this period was also played by the Scythian monks who appear to Constantinople in a providential moment. Rome and Constantinople being at loggerheads over Zeno’s Henotikon, were now on the verge of a new schism caused by the Christological issue. Therefore, the present study is an analysis on the definition of the Council of Chalcedon in contrast with doctrinal evolutions and arguments. It is with these concerns that we will try to show that in Jesus Christ the manhood nature itself is made to achieve real communion with God and to participate in the uncreated divine life. In this support, St. Maximus will prove that the participation of manhood nature in the Godhead is not in any way marked by passivity, but on the contrary it is genuinely restored.

PL

Opozycyjni interpretatorzy formuły św. Cyryla na temat dwóch natur traktowali dogmatyczny osąd papieża Leona jako zwycięstwo odniesione przez nestorianizm. W konsekwencji nie uznali oni Soboru Chalcedońskiego oraz biskupów będących jego zwolennikami i przyczynili się do powstania heterodoksyjnych Kościołów monofizyckich. Studium tego okresu ukazuje, że Sewer w swej argumentacji wychodzi od faktu, że Logos jest podmiotem natury Jezusa Chrystusa. Będąc bezcielesnym, stał się człowiekiem bez jakiejkolwiek zmiany. Stąd jedynie patrząc na Jego pochodzenie można ukazać Jego inność. W ten sposób Słowo nie jest nowym tematem, ale nową naturą, w której Jezus Chrystus jest całkowicie identyczny z Logosem. W tym okresie ważną rolę odgrywali również scytyjscy mnisi, którzy opatrznościowo pojawili się w Konstantynopolu. Będąc w konflikcie dotyczącym Henotikonu Zenona, Rzym i Konstantynopol znalazły się na skraju nowej schizmy, sprowokowanej problemami chrystologicznymi. Niniejsze studium stanowi analizę orzeczeń Chalcedonu w konfrontacji z powyższymi tendencjami. Autor podejmuje próbę ukazania faktu, iż w Jezusie Chrystusie ludzka natura służy osiągnięciu prawdziwej komunii z Bogiem i uczestnictwa w niestworzonym boskim życiu.

Keywords

EN

Chalcedon doctrine; St. Cyril of Alexandria; Orthodox Church doctrine; Zeno’s Henotikon;

PL

doktryna Chalcedonu; św. Cyryl Aleksandryjski; doktryna Kościoła prawosławnego; Henotikon Zenona;

• Publisher: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
• Journal: Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego
• Year: 2016
• Volume: 36
• Issue: 36/1
• Pages: 15-35

Contributors

author

Popa Irineu Ion

• University of Craiova, Romania

References

• Călugăriisciţidaco-romani dinsecolul VI, trans. Petrescu, in: “Mitropolia Olteniei” (1985), no 3–4, p. 199–244; no 5–6, p. 391–441; no 9–10, p. 680–708; no 11–12, p. 783–793.
• Coman I.G., And the word became flesh, Timișoara 1993.
• Eustace the Monk, Letter about two natures against Severus, To Timothy the Scholastic, PG 86, 1, 932 AB.
• F.L. Cross, E.A. Livingstone, The Oxford Dictionary of the Christian Church, London 1974.
• Grumel, Leonce de Bysance, in Dictionnaire de Théologie Catholique, vol. IX, Paris 1920, col. 405–407.
• Harnack A. von, Lehrbuch der Dogmengeschichte, vol. II, Tübingen Mohr 1931.
• John Maxentius, Libellus fidei, IV, 2; Schwartz.
• Jugie M., Monophysisme, in Dictionnaire de Théologie Catholique, vol. X, Paris 1929, col. 2221.
• Lebon, J., La christologie de Thimotee Aelure, in: “Revue d’Histoire ecclésiastique”, 9 (1908), no 4, p. 677–703.
• Lebon, J., La christologie du monophysisme syrien: Étude historique, littéraire et théologique sur la resistence monophysite au Concile de Chalcedoine jusqu’a la constitution de l’Église jacobite, Louvain 1909.
• Lebon, J., Le Monophysisme Sévérien: Études historique, littéraire et theologique sur la résistance monophysite au Concile de Chalcedoine jusqu’à la constitution de l’Église jacobite, Louvain 1909.
• Leontius of Byzantium, Against Monophysites, PG 86, II, 1845 C.
• Leontius, Adv. Eutih. et Nest., I, PG 86, 1281B.
• Leontius, Adv. Nest., VII, PG 86, 1768.
• Leontius, Epilysis, PG 86, 1944C.
• Les homélies cathédrales de Sévèred’ Antioche, M. Brière (ed.), in: R. Graffin, F. Nau, “Patrologia Orientalis” 8 (1912).
• Loofs F., Leontius von Byzanzz und die gleichnamigen Schriftsteller der griechischen Kirche, in: „Texte und Untersuchungen zur Geschichte der altkirchlichen Literatur“ 3 (1887), vol. 1–2.
• Meyendorff J., Hristos în gândire acreştinără săriteană, trans. N. Buga, Bucharest 1997.
• Meyendorff J., Le Christ dans la Theology bysantine, Paris, 1969.
• Proclus, De fide, III, to John Maxentius, Libellus fidei, IV, 2; X, 17, 18, 19, Schwartz.
• Richard M., Léonce de Byzanceétait-ilorigeniste?, in: “Revue des Études Byzantines” 5 (1947), no 1, p. 31–66.
• Severus of Antioch, Against Grammat, PG 86, 2, 1841.
• Severus of Antioch, Homily 58, PG 86, 224.
• Severus of Antioch, Letter to Ecumenius, in: “Patrologia Orientalis”, 12 (1916).
• Severus of Antioch, Letter to Sergio, pub. J. Lebon, CSCO, syr, ser. 4, vol. 7, Louvain, 1949.
• Seviciu T., Doctrina hristologică a Sf. Chiril al Alexandriei în luminaten dinţelor actuale de apropiered intre Biserica Ortodoxăşi Vechile Biserici Orientale, Timișoara 1973.
• Sibiescu V., Împăratul Iustinian şiereziile, București 1938.
• St. Gregory of Nazianzus, Homily 45, 28, PG 36, 661C; Homily 30, 5, PG 36, 109A.
• St. John Damascene, Exp. Ort. Fid. III, 5, 7.
• St. Maxim, Opuscula theological et polemica, PG 91, 204.
• Staniloae D., Contribuția călugărilorsciţi la precizareahristologiei la începutul sec. VI, in: “Mitropolia Olteniei” (1985), no 3–4, p. 199–244.
• Tixeront J., Histoire des dogmesdansl’aniquitechretienne, III, Paris 1924.