W licznych publikacjach poświęconych chrystologii Pasterza Hermasa centralne miejsce zajmuje Sim V. W dotychczasowych interpretacjach dominuje opinia, że Hermas jest przedstawicielem pneuma-chrystologii. Ponadto jego teologię charakteryzowano jako binitaryzm i adopcjonizm.
Przedmiotem analiz metodologicznych w tym artykule jest koncepcja teologii judeochrześcijańskiej, której twórcą był J. Danielou. Ta pierwsza historycznie forma teologii chrześcijańskiej wykazuje głębokie zakorzenienie w kategoriach myśli późnego judaizmu, zwłaszcza gdy chodzi o recepcję żydowskich metod egzegetycznych i wyobrażeń apokaliptyki. Autor nie poprzestaje na tym ogólnym, już znanym, opisie metodologii stosowanej w teologii judeochrześcijańskiej, ale podejmuje próbę powiązania jej fundamentalnych założeń z semickimi strukturami myśli. Dopiero wtedy uzyskujemy głębsze rozumienie oryginalnego charakteru i radykalnej odrębności tej pierwotnej teologii w porównaniu z wszystkimi późniejszymi formami teologii chrześcijańskiej. Stąd poznanie fazy semickiej chrześcijaństwa wraz z bogactwem jego teologii natęży uznać za pitne zadanie do realizacji, zwłaszcza w historii Kościoła, historii dogmatu i współczesnej hermeneutyce teologicznej. Płynące stąd inspiracje mogłyby również wnieść nowe jakości do toczącego się dialogu chrześcijańsko-żydowskiego.
FR
Przedmiotem analiz metodologicznych w tym artykule jest koncepcja teologii judeochrześcijańskiej, której twórcą był Jean Danielou. Ta pierwsza historycznie forma teologii chrześcijańskiej wykazuje głębokie zakorzenienie w kategoriach myśli późnego judaizmu, zwłaszcza gdy chodzi o recepcję żydowskich metod egzegetycznych i wyobrażeń apokaliptyki. Autor nie poprzestaje na tym ogólnym, już znanym, opisie metodologii stosowanej w teologii judeochrześcijańskiej, ale podejmuje próbę powiązania jej fundamentalnych założeń z semickimi strukturami myśli. Dopiero wtedy uzyskujemy głębsze rozumienie oryginalnego charakteru i radykalnej odrębności tej pierwotnej teologii w porównaniu z wszystkimi późniejszymi formami teologii chrześcijańskiej. Stąd poznanie fazy semickiej chrześcijaństwa wraz z bogactwem jego teologii natęży uznać za pitne zadanie do realizacji, zwłaszcza w historii Kościoła, historii dogmatu i współczesnej hermeneutyce teologicznej. Płynące stąd inspiracje mogłyby również wnieść nowe jakości do toczącego się dialogu chrześcijańsko-żydowskiego.
Reasumując, teologiczna koncepcja Syna Bożego w Sim. V odznacza się dużym bogactwem doktrynalnym i oryginalnością. Autor w sposób twórczy połączył w swojej koncepcji wiarę monoteistyczną z wiarą w Sługę Bożego - Jezusa, w którym Bóg spełnił swoje obietnice zbawcze wobec swego ludu. On to otrzymał od Boga, poprzez zamieszkanie Ducha Świętego - Ducha Boskości, godność i tytuł Syna Bożego. Nauczanie Hermasa o Synu Bożym nie daje podstaw do zarzutu o apoteozowanie człowieka, który to zarzut pojawiał się w polemikach żydowsko - chrześcijańskich (por. J 10, 31-39) i z pewnością był bardzo aktualny w jego środowisku, gdzie rozpowszechniony był boski kult cesarzy. Za najbardziej trafne i ścisłe określenie nauki Hermasa przyjmujemy, że jest to judeochrześcijańska teologia Syna Bożego, którą tenże autor stworzył i adresował przede wszystkim do judeochrześcijan żyjących w gminie rzymskiej.