Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 15

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

Msza święta w życiu chrześcijańskim w nauczaniu Kościoła od Soboru Trydenckiego do Jana Pawła II

100%
Migut B.
Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne (Liturgical and Homiletic Annals)
|
2011
|
issue 2(58)
71-85
EN
Analysis of the Church’s documents shows a continuity of the Church’s teaching, and at the same time its development. The constant element of the Church’s teaching from the Council of Trent on the issue of the aim of celebrating the Eucharist has been pointing to the sacramental actualization of Christ’s only sacrifice for the lives of the faithful, who include their spiritual offerings into this actualization. Owing to this the Holy Mass is both Christ’s and the Church’s sacrifice. The Eucharist is fulfilled in heavenly liturgy. Since Pius XII’s encyclical Mediator Dei the Church has been putting more stress to the Eucharist’s ecclesiogenic aim. This teaching reaches its peak in John Paul II’s encyclical Ecclesia de Eucharistia. Since Pius XII’s encyclical the Church’s ever greater care has been seen for the participation of the faithful in the Eucharist.
2
Publication available in full text mode
Content available

Relacja teologii i liturgii w ujęciu teologii liturgicznej szkoły rzymskiej

100%
Migut B.
Seminare. Poszukiwania naukowe
|
2009
|
vol. 26
23-35
EN
An interesting proposal of solving the problem of relationship between theology and liturgy was put forward by the Roman school of liturgical theology comprising a group of theologians working mainly at Pontificio Ateneo San Anselmo, and more recently, mainly at Università Pontificia Salesiana over the time period directly preceding the Second Vatican Counsil up to now. The main founder of the Roman school of liturgical theology was Cipriano Vagaggini OSBCam (1909-1999). The second prominent personage was Salvatore Marsili OSB (1910-1983). The third theologian of this environment was Achille Maria Triacca SDB (1935-2002). The Roman school of liturgical theology also included Burkhart Neunheuser OSB (1903-2003); Adrian M. Nocent OSB (1913-1996), Matias Augé CMF, Domenico Sartore CSJ (1936-2006), and contemporarily the leading position belongs to Manlio Sodi SDB. Vagaggini understood liturgical theology as a type of systematic theology which, on one hand, describes liturgy and tries to comprehend it, and on the other hand, shows how the truths of faith live in various forms of liturgical celebration. For Marsili, liturgical theology was theology living in liturgy, moreover, he mostly equals these two concepts. This causes that liturgical theology becomes a type of mystical experience, as understood by Casel, which means contemplation of mystery in its actualization. The third of the mentioned theologians – Triacca made an effort to creatively harmonize earlier conceptions and then gave it an original shape. He started with the assumption that liturgy cannot be reduced solely to celebration (Actio), and its understanding should take into account everything that is present in in celebration which is the mystery of the Christian faith (Mysterium) and the Christian life (Vita). Theology cannot be an exclusive domain of researchers because it first comes from God, so it grows from experience of God. Liturgical theology in its strict sense can be analyzed on two levels. First and most important, it is a Christian experience which occurs in liturgical celebration. In this sense, one can often have impression that liturgical theology is something non-communicable and consists in the participant’s internal experience and reflection (contemplation). In this way, liturgical theology seems to be identified with the very conscious participation in celebration. The level of scientific reflection is the second level of analysis of liturgical theology. On this level numerous methodological attempts may be noticed but, eventually, most issues remain open and are challenges for further research. Practically, liturgical theology becomes theology from theologically interpreted liturgical celebration, especially from euchology.
3

Liturgia między teologią a polityką

100%
Migut B.
Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne (Liturgical and Homiletic Annals)
|
2013
|
vol. 4(60)
121-138
EN
The Church defines politics as service for the good of man and mankind. The goal is to integrate the teleological dimension of the lives of individuals, as assigned to them by God, within the functioning of mankind as a whole, as well as the teleological dimension of community life in relation to mankind as a whole. The Church also adds that care for common good cannot preclude exerting influence on political power, that is on gaining and sustaining it. Moreover, the Church expresses an overt obligation that the faithful participate in political activities. This kind of responsibility for the world is part of cosmic liturgy and of each concrete liturgical celebration, especially that of the Eucharist. It is through the Eucharist that man is granted a chance to participate in the life of God and is constantly called to engage in changing the world in the spirit of the Gospel through individual metanoia. As stated by John Paul II: “Proclaiming the death of the Lord “until he comes” (1 Cor 11: 26) entails that all who take part in the Eucharist be committed to changing their lives and making them in a certain way completely ‘Eucharistic’” (EdE 20). Christ, making his presence in an Eucharistic meal, empowers the faithful to make their whole lives – personal and social—a liturgy, that is a meeting space for God and man. Nevertheless, liturgical celebration can never be an arena and a means of political strife. When liturgy becomes a tool in the hands of a particular political party its supernatural and eschatological dimension is completely destroyed. Similarly to the Church, the liturgy is a space and a method of God's granting His love to each man, irrespective of their political orientation.
4

Duchowość eucharystyczna jako duchowość komunii

100%
Migut B.
Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne (Liturgical and Homiletic Annals)
|
2012
|
vol. 3(59)
81-90
EN
The 50th International Eucharistic Congress in Dublin (10-17 June 2012) referred to the most important dimension and aim of the Eucharist, that is building people’s communion with God via Christ in the Holy Spirit, and with one another in God. As its main goal it chose showing the outline of these issues mainly on the basis of selected documents of the Church from the period of John Paul II’s and Benedict XVI’s pontificates. The Eucharist is the source and school of spirituality of communion in all its dimensions. First Christ by the power of the Holy Spirit makes the Eucharist a place of a personal bond with the mystery of the communion of the Holy Trinity, of deepening the dwelling of the Holy Trinity in each man, and of building communion with one another in God. The Eucharist is a place of communion with others, owing to a profound unity of members of the Mystic Body in communion with Its Head. This building of a bond, started in celebration, should be continued and should consist in the actual service of love, whose aim is unifying people with God and in God (cf. John Paul II Novo Millennio Ineunte, nr 43), making the whole life more Eucharistic, that is being an expression of “spiritual service to God” (logike latreia, Rom 12,1).
5

Liturgiczna perspektywa teologii

100%
Migut B.
Roczniki Teologiczne
|
2018
|
vol. 65
|
issue 8: Liturgika
91-105
EN
An important help in finding the right place for the liturgy in theology and the manner of doing theology is the new document of the Congregation for the Clergy The Gift of Priestly Vocation. Ratio Fundamentalis Institutionis Sacerdotalis issued on 16 December 2016. This document provides a new order of subjects taught in the seminaries. Sacred Scripture is put first being the soul of theology (Dei Verbum 24). It is followed immediately by the study of the sacred liturgy, which “must be considered a fundamental discipline”. This is because Scripture and the liturgy constitute a living theology, they are the first and primary locus for entire theology. The fact that liturgy immediately followed Sacred Scripture is also influenced by a new, in-depth understanding of the liturgy found in the Catechism of the Catholic Church and in contemporary theologians (J. Corbon, A.M. Triacca, A. Schmemann, J. Ratzinger and a deeper connection of the liturgy with Divine Revelation and its transmission. The author of the article recognizes the particular significance of liturgical theology, focused on the joint presentation of the three components of the liturgy, that is, the salvific mystery of God, the liturgical celebration and Christian life. Liturgical theology can be done from the perspective of each of the elements of the liturgy (Mysterium-Actio-Vita). Liturgical theology is the most perfect fulfilment of the liturgical perspective of theology.
PL
Ważną pomocą w znalezieniu właściwego miejsca liturgii w teologii i sposobu uprawiania teologii jest nowy dokument Kongregacji ds. Duchowieństwa Stolicy Apostolskiej z 16 grudnia 2016 r., zatytułowany Dar powołania do kapłaństwa. Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis. Dokument ten podaje nową kolejność przedmiotów wykładanych w seminariach duchownych. Na pierwszym miejscu znajduje się Pismo Święte, będące duszą teologii (por. DV 24), a zaraz po nim studium świętej liturgii, która „winna być uznana za dyscyplinę podstawową”. Stało się tak dlatego, że Biblia wraz z liturgią są teologią żywą, teologią pierwszą i podstawowym locus dla całej teologii. Wpływ na to ma też nowe, pogłębione rozumienie liturgii w Katechizmie Kościoła Katolickiego i u współczesnych teologów (J. Corbon, A.M. Triacca, A. Schmemann, J. Ratzinger) oraz głębsze powiązanie liturgii z Objawieniem Bożym i jego przekazem. Autor dostrzega szczególne znaczenie teologii liturgicznej, skoncentrowanej na łącznym ukazywaniu trzech składowych elementów liturgii, czyli zbawczego misterium Boga, celebracji liturgicznej i życia chrześcijańskiego. Może być ona sprawowana z perspektywy każdego z elementów liturgii. Teologia liturgiczna jest najdoskonalszym spełnieniem liturgicznej perspektywy teologii.
6

Główne zadania homilii w ujęciu teologii liturgicznej

100%
Migut B.
Roczniki Teologiczne
|
2014
|
vol. 61
|
issue 8: Liturgika
97-108
EN
The liturgical theology refers first to cosmic liturgy, accepting, however, as its starting point, the actual liturgical celebration. In this case it is the celebration of the Eucharist. A very important task of the liturgical theology is its function of evangelization. The liturgical theo¬logy perceives evangelization as reveling Christ-Liturgician of the cosmos, calling people to live with God and for God, and inviting people again to be liturgicians of the cosmos with Him and in Him. With such an approach, the task of the homily, as an integral part of the celebration, is a sacramental manifestation of Mystery of Christ, which was fulfilled as a spiritual sacrifice of the obe¬dience to God the Father and of love towards the human kind. This sacrifice found its culmination in the bloody sacrifice on the cross, which was made once and for all. The first special task of the homily in the Holy Mass is the call for obedience to God, according to the example of Christ, and hence for making a spiritual sacrifice; in this way the homily makes the participants co-sacrificers, together with Christ. This is the fundamental condition of participatio actuosa in the Eucharist. Another specific task is to point to the need of a personal communion with Christ, which reaches its culmination in the Holy Communion, and is prolonged to the time after the celebration. The third most important task of the homily is to present the celebration – the cult of God, as the paradigm of the whole Christian life, so that it becomes a life for God.
PL
Teologia liturgiczna odwołuje się najpierw do liturgii kosmicznej, przyjmując jednak za punkt wyjścia konkretną celebrację liturgiczną. W tym przypadku jest to celebracja Eucharystii. Bardzo ważnym zadaniem teologii liturgicznej jest jej funkcja ewangelizacyjna. Teologia liturgiczna postrzega ewangelizację jako objawianie Chrystusa-Liturga kosmosu, wzywającego ludzi do życia z Bogiem i dla Boga oraz zapraszającego ponownie ludzi do bycia liturgami kosmosu z Nim i w Nim. W takim ujęciu zadaniem homilii, jako integralnej części celebracji, jest sakramentalne uobecnianie Misterium Chrystusa, które zostało spełnione jako duchowa ofiara po¬słuszeństwa Bogu Ojcu i miłości do rodzaju ludzkiego. Ofiara ta znalazła swą kulminację w krwawej ofierze na krzyżu, dokonanej raz na zawsze. Pierwszym szczególnym zadaniem homilii we Mszy św. jest wezwanie do posłuszeństwa Bogu na wzór Chrystusa i złożenia tym samym ofiary duchowej, czyniąc w ten sposób uczestników współofiarnikami wraz z Chrystusem. Jest to podstawowy warunek participatio actuosa w Eucharystii. Drugim specyficznym zadaniem jest wskazanie na potrzebę osobistej komunii z Chrystusem, która swą kulminację osiąga w Komunii św., a przedłuża się na czas po celebracji. Trzecim najważniejszym zadaniem homilii jest ukazanie celebracji – kultu Boga jako paradygmatu całego życia chrześcijańskiego, aby stawało się życiem dla Boga.
7

Liturgiczny obraz Trójjedynego Boga

100%
Migut B.
Roczniki Teologiczne
|
2016
|
vol. 63
|
issue 12: Homiletyka
75-86
EN
Liturgy does not only express the events of salvation in the perspective of the heavenly liturgy. Beyond its causative dimension − that is, its action ex opero operato − with respect to the saving mystery of God, it is a symbol of this same mystery, an image, even, of it. In this context the imagery of the liturgy must be properly understood, and to this end, the significance also of the attributed symbol. Alexander Schmemann says that in the original understanding, a symbol is a manifestation and a presence of another reality, which in given conditions may not be exhibited other than in and through this reality. An external likeness between the visible dimension of the symbol and the thing it actually symbolizes, while not essential, and can sometimes even trivialize the symbol, is not however uncommon. This pertains particularly to the Church itself and its liturgy, where symbolism has been shaped by salvation history and has a source of its own in Sacred Scripture. Thus it is possible, and even necessary, to speak of the symbolic imagery of the whole liturgical celebration. The Church and its liturgy are a reflection of the Most Holy Trinity, since they are the common action of the three Divine Persons. The Church is the principle tool of the work of salvation and its continuation in time, but it also carries within it an internal symbol/image of the unity and love of the Persons of the Most Holy Trinity and their outward mission/message. Cardinal Tomáš Špidlík shows this on the basis of the theology of the Fathers of the Church in relation to the teachings of Vatican II. Liturgical theology presents the trinitarian source of Christian love and unity as well as Christian solidarity. The communion of the Persons of the Holy Trinity, revealing itself in every liturgy and especially in the Eucharist, is the source of all unity − from unity within the Church and between particular ecclesial communities to every type of human connection.
PL
Liturgia nie tylko uobecnia wydarzenia zbawcze w perspektywie liturgii niebiańskiej. Poza swym wymiarem sprawczym, czyli działaniem ex opero operato w odniesieniu do zbawczego misterium Boga, jest ona symbolem tegoż misterium, a nawet jego obrazem. Przy czym znaczenie obrazowości liturgii musi być właściwie rozumiane, a w tym celu odniesione do znaczenia symbolu. Alexander Schmemann mówi, że w pierwotnym rozumieniu symbol jest ujawnieniem i obecnością innej rzeczywistości, która w danych warunkach nie może zostać ukazana inaczej niż w nim i poprzez niego. Dość często jednak zdarza się zewnętrzne podobieństwo pomiędzy widzialną warstwą symbolu a rzeczywistością symbolizowaną. Taka sytuacja doprowadza do spłycenia symbolu. Szczególnie cierpi na tym przestrzeń sakralna i sama liturgia, gdyż jej symbolika została ukształtowana w historii zbawienia, a swoje źródło ma w Piśmie Świętym. Jednakże można, a nawet należy mówić o symbolicznej obrazowości całej clebracji liturgicznej. Obrazowość ta powstaje w wyniku docierania do rzeczywistości symbolizowanej. W wyniku takiego zabiegu odkrywa się, że liturgia jest odbiciem Trójcy Przenajświętszej. Jest ona bowiem wspólnym dziełem trzech Osób Boskich. Głównym narzędziem i trwaniem w czasie dzieła zbawienia jest Kościół. Kościół i jego liturgia noszą w sobie symbol/obraz wewnętrznej jedności i miłości Osób Boskich, ale też objawiają posłannictwo poszczególnych Osób na zewnątrz. Kardynał Tomáš Špidlík ukazuje to na podstawie teologii Ojców Kościoła w odniesieniu do nauczania Soboru Watykańskiego II. Teologia liturgiczna przedstawia trynitarne źródło chrześcijańskiej miłości i jedności oraz chrześcijańskiej solidarności. Komunia Osób Trójcy Świętej objawia się zwłaszcza w Eucharystii jako źródło wszelkiej jedności. Objawia ona przejście od jedności trynitarnej do jedności wewnątrzkościelnej i między poszczególnymi wspólnotami eklezjalnymi, aż po wszelkie więzi międzyludzkie.
8

The Liturgical Perspective of Theology

100%
Migut B.
Roczniki Teologiczne
|
2018
|
vol. 65
|
issue 8: Liturgika - English Online Version
59-74
EN
An important help in finding the right place for the liturgy in theology and the manner of practicing theology is the new document of the Congregation for the Clergy The Gift of the Priestly Vocation. Ratio Fundamentalis Institutionis Sacerdotalis issued on December 16, 2016. This document provides a new order for the subjects taught in seminaries. Sacred Scripture is put in the first place as the soul of theology (Dei Verbum 24). It is followed immediately by the study of the sacred liturgy, which “must be considered a fundamental discipline.” This is because Scripture and the liturgy constitute a living theology, meaning that they are the first and primary locus for all of theology. The fact that the liturgy immediately follows Sacred Scripture is also influenced by a new, in-depth understanding of the liturgy found in the Catechism of the Catholic Church and among contemporary theologians (J. Corbon, A.M. Triacca, A. Schmemann, J. Ratzinger) and a deeper connection of the liturgy with Divine Revelation and its transmission. The author of the article recognizes the particular significance of liturgical theology focused on the joint presentation of the three components of the liturgy, which are the salvific mystery of God, the liturgical celebration and the Christian life. Liturgical theology can be done from the perspective of each of these elements of the liturgy (Mysterium-Actio-Vita). Liturgical theology is the most perfect fulfillment of the liturgical perspective of theology.
9

Liturgia jako obraz

100%
Migut B.
Roczniki Teologiczne
|
2015
|
vol. 62
|
issue 8: Liturgika
99-108
EN
Important for this article is to look at the liturgy from the perspective of its celebration. The celebration, i.e. the visible side of the liturgy, so the congregation and its external action (postures, gestures), liturgical space, vestments, paraments and the whole ars celebrandi, is the image of the liturgy invisible to the human eye, yet the image of this reality, which takes place inside the gathered people. The liturgical celebration is first and foremost the image of the cosmic liturgy. Christ, the Church, man, and with him the world, meet in the liturgy. Christ reveals Himself as Head of the Church and Lord of the entire universe. Man becomes a new icon of God, in the image of Christ, and the whole world regains in man the glory of God. All this contains an important message to persons responsible for the ars celebrandi and for the creation of liturgical space.
PL
Istotne dla tego artykułu jest spojrzenie na liturgię z perspektywy jej celebracji. Celebracja bowiem, czyli widzialna strona liturgii, a więc zgromadzenie i jego zewnętrzne działanie (postawy, gesty), przestrzeń liturgiczna, paramenty, jak i cała ars celebrandi jest obrazem liturgii niewidzialnej dla ludzkiego oka, a zarazem obrazem tego, co dokonuje się we wnętrzu zgromadzonych osób. Celebracja liturgiczna jest przede wszystkim obrazem liturgii kosmicznej. Chrystus, Kościół, człowiek, a wraz z nim świat spotykają się liturgii. Chrystus objawia się jako Głowa Kościoła i Pan całego wszechświata. Człowiek staje się na nowo ikoną Boga na wzór Chrystusa i tym, w którym cały świat odzyskuje chwałę Bożą. Wszystko to zawiera ważne przesłanie pod adresem osób odpowiedzialnych za ars celebrandi oraz za tworzenie przestrzeni liturgicznej.
10

Celebracja liturgiczna jako locus homilii

100%
Migut B.
Roczniki Teologiczne
|
2017
|
vol. 64
|
issue 8: Liturgika
83-95
EN
Many definitions of the homily say that it is delivery of the Word of God during liturgy. However, there is no rift between the Divine Word and liturgy. Liturgy is the acting of Christ and Church and at the same time sacramental delivery of the Divine Word. As the Church herself and liturgical celebration with the homily therein are created by the Holy Spirit, so is our humanity and the humanity of the Word Incarnate. The homily is not only about exegesis, neither is it a deliberate action upon emotions or an explication of the truths of the faith, but rather it is intended to manifest the saving mystery of Christ as well as liturgy that springs from within the Holy Trinity by the power of the Holy Spirit, Man helping. The homily is mystagogy whose methods have been explained in recent years by Stanisław Dyk. In his opinion, the homily comprises three stages: the unveiling of the Mystery, transition to participation in the Mystery, and transition to being similar to the Mystery (Christlikeness).
PL
W wielu definicjach homilii pojawia się określenie, że jest ona głoszeniem słowa Bożego w liturgii. Tymczasem nie ma pęknięcia pomiędzy słowem Bożym, a liturgią. Liturgia jest działaniem Chrystusa i Kościoła, a zarazem sakramentalnym głoszeniem słowa Bożego. Jak sam Kościół, tak też celebrację liturgiczną, a w niej homilię tworzą Duch Święty, nasze człowieczeństwo i człowieczeństwo Słowa Wcielonego. Homilia nie sprowadza się do egzegezy, nie jest też zamierzonym oddziaływaniem na emocje, ani tym bardziej wykładem prawd wiary, lecz służy uobecnieniu się zbawczego misterium Chrystusa, a tym samym liturgii, wypływającej z wnętrza Trójcy Świętej mocą Ducha Świętego przy współudziale człowieka. Homilia jest mistagogią, której metody w ostatnich latach opisał Stanisław Dyk. Według niego homilia składa się z trzech etapów: odsłaniacie misterium, prowadzenie do uczestnictwa w misterium, prowadzenie do upodobnienia do misterium (chrystoformizacja).
11

Eucharystia między historią a eschatologią

100%
Migut B.
Roczniki Teologiczne
|
2016
|
vol. 63
|
issue 8: Liturgika
43-56
EN
The article presents a model of eschatology in the light of the history of Salvation, in which the parousia is seen not only as the ultimate coming of Jesus Christ but also as “revelation— ἀποκάλυψις [apokalypsis]” and “epiphany—ἐπιφάνεια [epiphaneia].” This model of eschatology is derived from the Divine Revelation present in the Holy Bible and allows us to comprehend the eschatology of the apostolic era in the proper manner as Eucharistic eschatology. The paradigm for this eschatology is St Stephen’s vision of Christ during his martyr’s death (Acts 7:55–56). The best example of Eucharistic eschatology is the Gospel of St Luke, where the Eucharist is firmly tied with the reality of the Kingdom of God. After Christ’s resurrection each Eucharist constitutes participation in the eschatological feast in which the Master of Heaven and Earth serves the participants and gives Himself as nourishment. The very eternity is the Eucharist fulfilled.
PL
Artykuł przedstawia historiozbawczy model eschatologii, w którym paruzja postrzegana jest nie tylko ostateczne przyjście Jezusa Chrystusa, ale też jako „objawienie – ἀποκάλυψις [apokalypsis]” i „ukazanie – ἐπιφάνεια [epiphaneia]”. Ten model eschatologii wyrasta z Objawienia Bożego w Piśmie Świętym i pozwala właściwie pojmować eschatologię czasów apostolskich jako eschatologię eucharystyczną. Paradygmatem tej eschatologii jest wizja Chrystusa, jaką miał św. Szczepan w chwili swej męczeńskiej śmierci (Dz 7, 55-56). Najlepszym przykładem eschatologii eucharystycznej jest Ewangelia św. Łukasza, gdzie Eucharystia powiązana jest mocno z rzeczywistością Królestwa Bożego. Po zmartwychwstaniu Chrystusa każda Eucharystia jest udziałem w eschatologicznej uczcie, podczas której Pan Nieba i Ziemi usługuje, dając siebie jako pokarm. Sama wieczność jest spełnioną Eucharystią.
12

The Eucharist as a Sacrament of Christian Initiation: Historical-Liturgical Aspect

100%
Migut B.
Roczniki Teologiczne
|
2019
|
vol. 66
|
issue 8: Liturgika
79-90
PL
Autor artykułu podejmuje problematykę miejsca Eucharystii w inicjacji chrześcijańskiej w aspekcie historycznoliturgicznym. Zwraca uwagę na obecną w pierwszym tysiącleciu zasadniczą świadomość jedności i właściwej kolejności sakramentów inicjacji chrześcijańskiej: chrzest –bierzmowanie–Eucharystia. Jej zanik zauważa na przełomie XII i XIII wieku wraz z odejściem od praktyki Komunii św. dzieci. Wskazuje, że w okresie potrydenckim doszło do odwrócenia kolejności udzielania sakramentów inicjacji chrześcijańskiej: chrzest–Eucharystia–bierzmowanie, a ten stan utrwalił dekret Quam singulari (1910), który jeszcze bardziej oddzielił od siebie te sakramenty. Autor zwraca uwagę, że powstałe po Soborze Watykańskim II dwa modele inicjacji chrześcijańskiej związane są z Ordo baptismi parvulorum (1969), określającym praktykę chrztu dzieci, po którym po kilku latach następuje I Komunia, a w późniejszym czasie – bierzmowanie, oraz z Ordo initiationis christianae adultorum (1972), dotyczącym przygotowania do bierzmowania i Eucharystii dorosłych. Odwołując się do poglądów Salvatore Marsilego, autor artykułu dokonuje oceny modeli. Za pełnowartościowy uznaje ten związany z Ordo initiationis christianae adultorum, w którym punktem docelowym jest Eucharystia. Model ten zachowuje teologiczną kolejność sakramentów i traktuje Eucharystię, a nie bierzmowanie, jako dopełnienie i szczyt inicjacji chrześcijańskiej. Pozwala także na właściwe określenie chrztu jako sakramentu włączającego w misterium zbawienia, wymagającego jednak bierzmowania i Eucharystii do pełnego włączenia w rzeczywistość Kościoła.
EN
The author of the article takes on the issue of the place of the Eucharist in Christian initiation in its historical-liturgical aspect. He draws attention to the fundamental awareness during the first millennium of the unity and proper sequence of the sacraments of Christian initiation: Baptism—Confirmation—Eucharist. Its disappearance can be noted at the turn of the 12th and 13th centuries, together with the practice of Holy Communion for children. He points out that during the post-Tridentine era the order of conferring the sacraments of initiation was reversed: baptism-Eucharist-confirmation, and this state was perpetuated by the decree Quam Singulari (1910), which separated the sacraments from each other even more. The author draws attention to the two models of Christian initiation rising from Vatican Council II, the Ordo Baptismi Parvulorum (1969) emphasizing the practice of baptism of infants followed several years later by First Communion and at a later time, confirmation; and the Ordo Initiationis Christianae Adultorum (1972), concerning preparation for confirmation and the Eucharist for adults. Referring to the views of Salvatore Marsili, the author of the article makes an evaluation of these models. He sees the one connected to the Ordo Initiationis Christianae Adultorum as well-balanced, with its focal point being the Eucharist. This model retains the theological sequence of the sacraments and treats the Eucharist, rather than confirmation, as the fullness and summit of Christian initiation. It also allows for a proper designation of baptism as the sacrament of inclusion into the mystery of salvation but still requiring confirmation and the Eucharist for full inclusion in the reality of the Church.
13

Wspólny udział małżonków w Eucharystii

100%
Migut B.
Studia Pastoralne
|
2009
|
vol. 5
95-111
EN
This article refers first to the Church’s recent teaching on the Eucharist and the sacrament of matrimony, and second shows a close relation between the two sacraments and the principle of participation of spouses in the Eucharist. The principles issue from the very essence of the Holy Mass and its structure. They are also dictated by the sacramental bond that ties spouses. The bond between the Eucharist and matrimony issues from their reference to the mystery of Christ. Both the sacraments are signs of Christ’s mystery; the Eucharist makes the whole of Christ’s mystery present, and matrimony is a sign of Christ’s mystery as a mystery of the nuptials, that is the revelation of the Father’s love towards the Church and of the Church’s voluntary resignation to the Father in Jesus Christ. It is a sign of Christ’s mystery, interpreted as a sign of the unity of God and people, and first of all a sign of Christ’s love towards the Church. Marriage as a covenant between a man and a woman in God is revived, or is constantly reborn, by the spouses’ participation in the sacrament of the altar. Moreover, the bond between matrimony and the Eucharist is inscribed in the bond between the Church and the Eucharist.
14
Publication available in full text mode
Content available

Logocentrism of the Liturgy as Presented by Joseph Ratzinger/Benedict XVI

100%
Migut B.
Collectanea Theologica
|
2023
|
vol. 93
|
issue 4
229-249
EN
Logocentrism should be considered the most characteristic feature of Joseph Ratzinger/Benedict XVI’s theological thought. Logocentrism is presented here as the main principle of the theology of the liturgy, both in its cosmic, salvation-history dimension and in the concrete liturgical celebration. The study also points out that logocentrism, being the keystone of Ratzinger’s theological thought, is not only the basis for a full understanding of the liturgy, but also for its important place in systematic theology. In the cosmic liturgy, going back to creation, the Logos is the principle of all things and the Liturgist of the universe. The Incarnate Logos, in turn, is the Liturgist of salvation history and eschatology. He also performs the liturgy of the Church, the concrete liturgical celebration, making it a logikē latreia (Rom 12:1) and thus a place for the transformation of the human heart and thus the transformation of the world.
PL
Logocentryzm należy uznać za najbardziej charakterystyczny rys myśli teologicznej Josepha Ratzingera/Benedykta XVI. Logocentryzm został tutaj ukazany jako główna zasada teologii liturgii, tak w wymiarze kosmicznym, historiozbawczym, jak i konkretnej celebracji liturgicznej. W opracowaniu wskazano też, że logocentryzm, będąc zwornikiem teologicznej myli Ratzingera jest nie tylko podstawą pełnego rozumienia liturgii, ale też jej ważnego miejsca w teologii systematycznej. W liturgii kosmicznej, sięgającej stworzenia, Logos jest zasadą wszystkich rzeczy i Liturgiem wszechświata. Z kolei Logos Wcielony jest Liturgiem historii zbawienia i eschatologii. On też sprawuje liturgię Kościoła, konkretną celebrację liturgiczną, czyniąc z niej logikē latreia (Rz 12,1), a tym samym miejsce przemiany serca człowieka, a przez to przemiany świata.
15
Publication available in full text mode
Content available

Eucharystia sakramentem chrześcijańskiej inicjacji

63%
Migut B.
|
2019
|
vol. 54
|
issue 2
361-376
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.