Search results

1

Akty duchowe osobowego przeżycia śmierci w świetle nauki Ladislausa Borosa

100%

Nowak J.

Studia Gdańskie

|

2019

|

issue 45

99-114

PL

Na podstawie Borosowskiej analizy aktów woli, poznania, spostrzegania, przypominania i miłości można dojść do stwierdzenia, że śmierć stanowi szczytowy moment rozwoju ludzkiej osoby, w którym to momencie następuje intensyfikacja owych aktów duchowych człowieka, co z kolei skłania go do podjęcia ostatecznej decyzji wyboru Boga. Śmierć jest więc dla naszego teologa realizacją pełni człowieczeństwa i możliwością podjęcia decyzji życiowej. Podjęcie zaś takiej decyzji dokonującej się w momencie śmierci, jest osiągnięciem najwyższej duchowej dojrzałości. Śmierć zatem jest najwyższym aktem osobowym, najważniejszym aktem ludzkiej świadomości i wolności, co wyraźnie akcentuje Boros w swej filozoficzno-teologicznej wizji.

EN

On the basis of Boros's analysis of the acts of will, cognition, perception, remembrance and love, one may conclude that death is the peak moment of human development, at which moment a man’s spiritual acts are intensified, which in turn prompts him to make the final decision to choose God. For this theologian, death is the fulfilment of humanity and the opportunity to make a life decision. Making such a decision at the moment of death is the achievement of the highest spiritual maturity. Death, therefore, is the highest personal act, the most important act of human consciousness and freedom. This is clearly emphasized by Boros in his philosophical-theological vision.

2

Die muslimische Welt in Deutschland

100%

Nowak J.

Nurt SVD

|

2015

|

issue 2

376-397

EN

There are approximately 1.3 billion Muslims in the world. In Germany, the make up 5% of the population. 1.8 million of them have German citizenship. As for 2008, 63% of the Muslim population in Germany was of Turkish origin. The German Islam Conference, started in 2006 in Berlin, seeks to provide a national framework for dialogue between the German state and Muslims living in Germany and improve religious, social and political integration of Muslims into German society. In 1978, a request to introduce Islamic classes was submitted for the first time. In the 1980s Bavaria and North Rhine-Westphalia introduced ”religious instruction” for Muslim pupils (within the framework of instruction in their mother tongue, i.e. Turkish). Since 2000 the instruction is given also in the German language. In 2010 the German Council of Science and Humanities decided to establish ”Islamic centers” at German universities. Two years later, the University of Tübingen inaugurated the Center for Islamic Theology for the education of islamologists, imams and Muslim ”religious instructors”. There are no legally recognised Muslim holidays in Germany. Recently, the Secretary General of the Central Council of Muslims in Germany, Aiman Mazyek, has called to do so. Unlike in Great Britain, there are no Muslim arbitration courts issuing pronouncements based on the Sharia law. But the Muslim call to prayer is covered by the right of the freedom of religion. In 2004-2005 there were 1.152 conversions to Islam in Germany.

PL

Szacuje się, że 1,3 miliarda ludzi całego globu wyznaje islam. W Niemczech 5% społeczeństwa przyznaje się do tej religii (1,8 miliona to obywatele niemieccy). W roku 2008 około 63% muzułmanów żyjących w Niemczech miało tureckie pochodzenie. Powstała w 2006 roku Niemiecka Konferencja ds. Islamu ma na celu religijną i społecznopolityczną integrację ludności muzułmańskiej w Niemczech. W 2006 w Berlinie odbyła się pierwsza Niemiecka Konfrencja Muzułmańska. Jej celem było nawiązanie dialogu pomiędzy państwem niemieckim a muzułmanami w Niemczech. W roku 1978 w Niemczech został po raz pierwszy złożony wniosek o wprowadzenie islamskich lekcji religii. W latach 80. Bawaria i Nadrenia-Westfalia wprowadziły „naukę religii” dla muzułmańskich uczniów (w ramach lekcji ojczystego języka tureckiego). Od roku 2000 lekcje te prowadzone są również po niemiecku. W 2010 roku Rada Naukowa zdecydowała o założeniu „islamskich ośrodków” na niemieckich uniwersytetach. W 2012 na uniwersytecie w Tybindze rozpoczęło swoją działalność Centrum Teologii Islamskiej, kształci ono islamologów, imamów oraz islamskich „nauczycieli religii”. W Niemczech nie ma państwowych świąt islamskich. Przewodniczący Centralnej Rady Muzułmanów Aiman Mazyek domaga się, aby święta islamskie były oficjalnie przyjęte jako niemieckie święta. W Niemczech (inaczej jak np. w Wielkiej Brytanii) nie funkcjonują „islamskie sądy polubowne” wydające wyroki według szariatu. Natomiast islamskie zwoływanie na modlitwę chronione jest prawem wolności religijnej. W latach 2004-2005 1.152 osoby przeszły na islam.

3

Der christlich-islamische Dialog aus katholischer Perspektive

100%

Nowak J.

Studia Oecumenica

|

2015

|

vol. 15

313-332

EN

The question of the relationship to other confessions and religions belongs to the central problems of the Vatican Council II. The three Councils’ documents offer strong basis, for the dialogue with Islam and for peaceful coexistence between Christians and supporters of other religions. Among these are: The Dogmatic Constitution of the Church Lumen Gentium, the Description Nostra aetate about the relationship of the Church to other Religions outside the Christendom and the Description of the Religious Freedom Dignitatis humane. These documents also offer the basis for a peaceful coexistence between Catholics and Muslims. The Vatican Council II and the Popes: John XXIII, Paul VI, John-Paul II, Benedict XVI and Francis have warned, that in other religions, we should focus attention on that which is good and valuable, and not on that which separates them from Christianity. They encourage us to consider the representatives of other religions as brothers and sisters of the same and only God, and to seek dialogue with them. The positive attitude in dialogue with Muslims has been clearly and strongly underscored by the above mentioned Popes. They are supporters of solidarity, brotherhood and peace in dialogue with the Muslims.

PL

Pytanie o stosunek do innych wyznań i religii należy do centralnych zagadnień Soboru Watykańskiego II. Trzy dokumenty soborowe tworzą podstawę do dialogu z islamem oraz do pokojowego współistnienia chrześcijan i wyznawców innych religii: Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen gentium, Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich Nostra aetate i Deklaracja o wolności religijnej Dignitatis humanae. Obok Soboru, także papieże: Jan XXIII, Paweł VI, Jan Paweł II, Benedykt XVI i Franciszek zwrócili uwagę na to, aby w każdej innej religii szukać tego, co dobre i prawdziwe, a nie koncentrować się tylko na tym, co jest zgodne z nauką chrześcijańską. Według nauczania Soboru i papieży, przedstawicieli innych religii należy postrzegać jako braci i siostry jednego Boga i szukać z nimi dialogu. Chodzi tutaj przede wszystkim o postawę chrześcijan wobec muzułmanów. Postawę tę winny charakteryzować solidarność, braterstwo i dążenie do pokoju.

4

Auferstehung im Tod und Vollendung der Welt im Lichte der individuellen Eschatologie von Gisbert Greshake

100%

Nowak J.

Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego

|

2015

|

vol. 35

119-132

PL

G. Greshake jest przodującym teologiem niemieckim w dyskusji na temat zmartwychwstania w chwili śmierci. Broni on tezy, że śmierć łączy się ze zmartwychwstaniem, które dokonuje się w momencie śmierci. Teza ta podtrzymuje konsekwentnie jedność człowieka, która nie zostaje zniszczona nawet w śmierci. Człowiek w dokonującym się w śmierci spotkaniu z Bogiem jest tym, czym był w swej „cielesności”. W tym ujęciu dusza niesie w sobie wskrzeszone, uwielbione ciało, a przez to dawny swój światowy wyraz. Bóg dopełnia więc w zmartwychwstaniu to, co człowiek czynił i w końcu zrealizował w ziemskim życiu. Greshake zwraca także uwagę na pewny stan pośredni, co wynika stąd, że umarli nie osiągają swej pełni w chwili zmartwychwstania, lecz czekają jeszcze na żyjących. Niemiecki teolog uzasadnia to faktem oczekiwania zmartwychwstałych w śmierci na dopełnienie świata.

EN

Gisbert Greshake is a leading German theologian in discussions about resurrection at the moment of death. He defends the thesis that death connects with resurrection, which happens at the moment of death. Consequently this thesis supports man’s unity, which is not destroyed even in death. During death, man meets with God the same as he was in his “corporeality”. In this view the soul carries in himself the revived and adored body, and through this his past world expression. God concludes in the resurrection what man did and realized in his earthly life. Greshake pays attention to one intermediate state, of which the results from this are that the departed people do not reach their fulfillment at the moment of resurrection and rather wait for living people. The German theologian’s justification is due to the fact that the expectation of those risen in death are for the addition of the world.

5

Śmierć w wymiarze chrystologicznym w świetle współczesnej literatury teologicznej

100%

Nowak J.

Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego

|

2014

|

vol. 34

83-98

DE

Der Tod ist seit dem Sterben und Auferstehen Christi Heilsereignis für den Menschen. Durch die Taufe ist der Mensch schon in dieses Heilsereignis mit hineingenommen; er wird in seinem Leben von den Sakramenten der Kirche begleitet; insbesondere durch die Eucharistie, die Erinnerung und Gegenwärtigsetzung Jesu Christi ist. Am Ende seines Lebens erfährt der Mensch durch das Sakrament der Krankensalbung Stärkung für das Erleben und Erleiden des Todes und neue Hoffnung auf die Auferstehung. Für Rahner ereignet sich in den Sakramenten mystisch, was im Tod pragmatisch geschieht, nämlich das Mitsterben mit Christus, die Teilhabe an seinem Tod. Seine Annahme des „Mitsterbens mit Christus“ gründet in der Gnade, die von Gott immer schon zuvorkommend und ungeschuldet geschenkt ist. Borros nennt den Tod eine „sakramentale Situation“, denn Christus hat ein wirkungsvolles Zeichen der Gnade in seinem Tod gezeigt. Deshalb ist der Tod für ihn „Grundsakrament“, das in den sieben Einzelsakramenten innerlich gegenwärtig ist. Er erkennt im Tod die entscheidendste Christusbegegnung. Im Tod kann der Mensch sich endgültig der Fremdheit seines Daseins entledigen, in Christus Gott unmittelbar begegnen und ihm gegenüber seine „Endentscheidung“ treffen. Im Moment des Todes eröffnet sich ihm die Möglichkeit zum ersten vollpersonalen Akt. Schon im diesseitigen Leben entscheidet sich das zukünftige Schicksal des Menschen. Während seines Lebens bereitet er sich auf den Tod und in gewissem Maße auf die Richtung seiner letzten personalen Entscheidung vor. Jeder Tod kann dank der personalen Christusbegegnung zu einer Befreiungstat werden. Die alles entscheidende Kraft, die den Menschen aus der Sünde befreit und in das ewige Leben einführt, ist die Liebe Christi. Er kann sich sicher sein, dass ihn diese Liebe selbst im Moment des Todes nicht verlässt. Ausgehend von diesem Gedanken kann man darauf vertrauen, dass seit dem Tod Christi der Mensch im Moment des Todes nicht allein ist, weil Christus mit ihm ist. Deshalb ist der Tod Christi für ihn der wichtigste Erlösungsmoment. Hier trifft er in Christus auf die absolute Liebe Gottes, die er endgültig annehmen oder verweigern kann. Diese Annahme lässt es zu, den Tod als „Sakrament der letzten Dinge“ zu bezeichnen. Letztlich muss man betonen, dass der Sinn des Todes — aus christlicher Perspektive — erst dann wirklich zu verstehen ist, wenn er mit dem Heilsereignis des Todes Christi verbunden wird.

6

Ulrich Zwingli und die Reformation in der Schweiz

100%

Nowak J.

Studia Oecumenica

|

2017

|

vol. 17

209-220

EN

Ulrich Zwingli was born on 1st January 1484 in Wildhaus. He studied in Vienna and Basel. After a few months of theological study was ordained a priest in 1506, and took over the parish community in Glarus, where he stayed until 1516. From 1516 to 1518 he was a priest in the Pilgrimage Centre in Einsiedeln. In December 1518 he was appointed to Zurich. Zwingli’s reformation activity in Zurich revealed in 1520 as preaching activity, theological disputes and removal worship objects from the churches as well as the Lord’s Supper celebration associated with two symbols since 1525. The theological disputation with Luther in 1529 in Marburg, who recognised those changes in the Church as a new dogmatic and disciplinary order, showed to Zwingli his own reformation. It was more radical and dynamic, developing and eliminating the authority of theology. These views became the basis and the content of the First Helvetian Confession of Faith from 1536 laid by Zwingli’s successor H. Bullinger.

PL

Ulrich Zwingli urodził się 1 stycznia 1484 r. w Wildhaus. Studiował w Wiedniu i Bazylei. Po paru miesiącach studium teologicznego przyjął w roku 1506 święcenia kapłańskie i przejął wspólnotę parafialną w Glarus, gdzie przebywał do roku 1516. W latach 1516 –1518 był duszpasterzem w centrum pielgrzymkowym w Einsiedeln. W grudniu 1518 r. został powołany do Zurychu. Reformacyjna działalność Zwingliego w Zurychu przejawia się od 1520 r. w działalności kaznodziejskiej, w dysputach teologicznych i usuwaniu z kościołów przedmiotów kultu oraz w sprawowaniu od 1525 r. Wieczerzy Pańskiej pod dwoma postaciami. W dyspucie teologicznej w 1529 r. w Marburgu z Lutrem, który dokonane w Kościele zmiany uznał za nowy porządek dogmatyczny i dyscyplinarny, ukazał Zwingli własny nurt reformacyjny, bardziej radykalny, dynamiczny, rozwojowy i eliminujący autorytet teologii. Poglądy te stały się podstawą treści ułożonego przez jego następcę, H. Bullingera, pierwszego Helweckiego Wyznania Wiary z 1536 r.

7

Święty Ansgar (Oskar) i jego posłannictwo misyjne

100%

Nowak J.

Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego

|

2016

|

vol. 36

|

issue 36/1

153-167

PL

Ansgar urodził się w Pikardii 8 września 801 r. Był arcybiskupem Hamburga-Bremy oraz apostołem krajów północnych. W dzieciństwie oddano go do opactwa benedyktyńskiego w Corbie. W 823 r. Ansgar został wysłany razem z innymi zakonnikami do Neu-Corbie w Westfalii, gdzie w tamtejszej gminie powierzono mu wprowadzenie systemu szkolnictwa i duszpasterstwa. Był on tam także nauczycielem w szkole klasztornej. Ansgar został przydzielony do wyprawy króla duńskiego Haralda Klaka i pracował jako misjonarz na terenie Danii. Cesarz Ludwik I Pobożny powierzył mu w 829 r. poselstwo w Szwecji. W 831 r. wraca Ansgar z misją od króla szwedzkiego do cesarza. Papież Grzegorz IV po zatwierdzeniu ufundowanego przez Ludwika I Pobożnego arcybiskupstwa w Hamburgu, osadził tam w 834 r. Ansgara i mianował go swoim legatem dla Sasów, Duńczyków i Szwedów. Po zniszczeniu Hamburga w 845 r. przez Normanów Ansgar przeniósł swoją siedzibę do Bremy, uzyskując w 864 r. zatwierdzenie nowej metropolii hambursko-bremeńskiej przez papieża Mikołaja I. Ansgar wznowił misję w Danii i sam wrócił do Szwecji (852–853), zyskując dla misji przychylność króla Olafa i ludu. Ansgar zmarł 3 lutego 865 r. w Bremie. Jego relikwie od 1982 r. znajdują się w katedrze w Hildesheim. Był on głęboko uduchowionym człowiekiem, który kochał modlitwę i odosobnienie, ale jednocześnie był bardzo otwartym na posługę misyjną. Posłannictwo misyjne Ansgara może być dla nas wzorem apostolskiej odwagi do ciągłych pytań o wolę Pana.

EN

Ansgar was born in Picardy on September 8th 801. He was the archbishop of Hamburg-Bremen and the apostle of the northern countries. As a child he was given to the Benedictine Abbey of Corbie. In 823 Ansgar was sent together with the other monks to Neu Corbie in Westphalia, where the local community entrusted him to introduce a system of education and pastoral care. He was also a convent school teacher there. Ansgar was assigned to the Danish King Harald Klak on an expedition and worked as a missionary in Denmark. Emperor Louis the Pious entrusted him with the mission in Sweden in 829. In 831 he was back with a mission from the Swedish King to the emperor. Pope Gregory IV, afterwards the archbishopric approval of Hamburg, founded by Louis the Pious, settled Ansgar there and appointed him as his legate for the Saxons, Danes and Swedes in 834. When Hamburg was destroyed by the Normans in 845 Ansgar moved his headquarters to Bremen. Then in 864 he obtained the new Hamburg-Bremen metropolis approval from Pope Nicholas I. Later Ansgar resumed his mission in Denmark and returned to Sweden (852–853), to get King Olaf and the people’s favour for his mission. Ansgar died on February 3rd 865 in Bremen. Since 1982 his relics have been in the Cathedral of Hildesheim. He was a deeply spirited man who loved prayer and seclusion, but at the same time very open to missionary service. Ansgar’s missionary can be a model of apostolic courage for continuous questioning about the Lord’s will.

Refine search results

3 Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego

2 Studia Oecumenica

1 Nurt SVD

1 Studia Gdańskie

1 2019

1 2017

1 2016

3 2015

1 2014

7 Nowak J.

Akty duchowe osobowego przeżycia śmierci w świetle nauki Ladislausa Borosa

Die muslimische Welt in Deutschland

Der christlich-islamische Dialog aus katholischer Perspektive

Auferstehung im Tod und Vollendung der Welt im Lichte der individuellen Eschatologie von Gisbert Greshake

Śmierć w wymiarze chrystologicznym w świetle współczesnej literatury teologicznej

Ulrich Zwingli und die Reformation in der Schweiz

Święty Ansgar (Oskar) i jego posłannictwo misyjne