Podczas prac wykopaliskowych przeprowadzonych w latach 1997-2008 na stanowisku Tell Arbid (północno-wschodnia Syria) odkryto między innymi 32 groby ze środkowego okresu epoki brązu. Były one usytuowane w bezpośrednim sąsiedztwie osady z tego samego okresu i pochodzą z trzech kolejnych faz osadnictwa środkowo-brązowego. Stwierdzono, że pomimo pewnych zmian w sposobie grzebania zmarłych, zachowana była ciągłość tradycji funeralnych. Jednym ze zwyczajów było składanie do grobów ofiar zwierzęcych. znaleziono je w dziesięciu grobach, a analizie archeozoologicznej poddano szczątki kostne pochodzące z sześciu z nich. Wśród zwierzęcych szczątków kostnych odkrywanych w grobach z Tell Arbid wyróżnia się dwie kategorie znalezisk: 1. części ciał zwierzęcych składane do grobówja-ko dar pogrzebowy oraz 2. towarzyszące pochówki całych zwierząt. znaleziska pierwszego rodzaju w większości przypadków zdeponowane były w obrębie komór grobowych. Szczątki znajdowały się w jednym z narożników, w pobliżu głów zmarłych. Sugeruje to, że były one przeznaczone bezpośrednio dla nich, być może jako pożywienie na drogę w zaświaty. Jedynie w dwóch przypadkach fragmenty kostne znaleziono zarówno w komorze, jak i w prowadzącym do niej szybie. znajdowały się one na różnych poziomach i zostały zdeponowane już po zamknięciu grobowca. Sugeruje to, że składano je prawdopodobnie kilkukrotnie, w ramach rytuałów popogrzebowych. Tego rodzaju praktyki mogą być interpretowane jako cykliczne obrzędy ku czci przodków. znajdują one odzwierciedlenie w źródłach klinowych z tego okresu, które wspominają rytuał kispum. W obrębie komory grobowej, jak również w szybie, znadowano zwierzęce fragmenty kostne o charakterze resztek pokonsumpcyjnych. Wskazuje na to stan ich zachowania, w postaci drobnych, pokruszonych fragmentów, i ślady zaobserwowane na powierzchniach niektórych kości. Należały one przede wszystkim do owcy, Ovis orientalis f. domestica (f. aries) i kozy, Capra aegagrus f. domestica (f. hircus), rzadziej świni, Sus scofra f. domestica i bydła, Bos primigenius f. domestica f. taurus). Tylko w jednym z grobów znaleziono nieliczne szczątki zwierzęcia z rodziny koniowatych, najprawdopodobniej osła, Equus africanus f. domestica f. asinus). W przypadku owcy i kozy, wśród części składanych do grobów dominowały wartościowe pod względem konsumpcyjnym elementy tułowia (fragmenty kręgów i żeber), często pochodzące z osobników zabitych w młodym wieku. Szczątki zwierzęce znajdowano w grobach różnych typów, wśród których przeważały te o pracochłonnej konstrukcji, np. grobowce z cegły suszonej. Wskazuje to na ewentualny związek obecności ofiary zwierzęcej z wysokim statusem zmarłego. Nie zaobserwowano jednak związku pomiędzy obecnością ofiary a bogatym wyposażeniem; nie stwierdzono również, by składanie ofiary zwierzęcej było uwarunkowane płcią lub wiekiem zmarłego. oprócz szczątków pokonsumpcyjnych w niektórych grobach komorowych odkryto pochówki całych zwierząt: psa i zwierzęcia koniowatego, najprawdopodobniej onagra. Interpretacja pochówku psa jest trudna, między innymi z powodu małej liczby analogii. Nie można jednakże wykluczyć, że wiązał się on z rolą psa jako strażnika. Pochówki koniowatych w grobach są natomiast bardzo liczne i wydają się być charakterystyczne dla środkowego brązu na terenach Mezopotamii, południowego Lewantu oraz Delty Nilu (tzw. stanowiska hyksoskie). Popularność zwyczaju chowania zwierząt koniowatych odzwierciedla prawdopodobnie ich ważną rolę, jaką odgrywały w gospodarce tego okresu. W kontekście funeralnym wskazują one prawdopodobnie na wysoką pozycję społeczną pochowanej w grobie osoby. Wydaje się ponadto, że towarzyszące pochówki koniowatych, zwłaszcza osłów, miały szczególny związek ze zwyczajami pogrzebowymi zachodniosemickiego kręgu kulturowego.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.