Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 9

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
EN
This article presents the influence of emotions on the teaching and learning process, with particular emphasis on pronunciation classes at university level. The first chapters describe the terminological intricacies within emotions, feelings, moods etc., and then the positive and negative influence of emotions on the didactic process. The next part presents attempts to use emotions that support the learning process and to cool down difficult emotions that disorganise work in classes and negatively influence the learning process. A special case is phonetic education, which arouses many more emotions than in other classes. At the end, there is a reasonable proposal of exercises called etudes, which positively influence unwanted emotions and support emotions beneficial for the didactic process.
EN
The aim of this paper is to show the artistic aspects of phonetics and teaching phonetics basing on German speech sounds and their combinations in this language. This branch of linguistics called the methodology of phonetics reveals its artistic signs.The art as virtuosi and singers prove is a very good means to work on better and better pronunciation and finally its automatic production. Without motivation and spontaneity particularly working on pronunciation perfecting it cannot continue. Since the vocal apparatus and the speech itself base on similar physical mechanisms such as playing instruments, linguists have tried to collect a number of articulatory and drilling exercises in the form of études (rythmical but also melodic) to help the whole process be effective.
EN
Phonetic Etudes – in the Border Area of the Linguistic Research, nevertheless for Exceeding of own Language Boundaries In the following article an attempt is made to use the etude as an exercise form by the pronunciation training, therefore to justify the introduction of phonetic etudes to the didactics of the phonetics, they have the potential to be useful und effective after all. The ‚etude‘ was originally thought as an instrumental musical composition, usually short concentrating on a technical problem, which often repeats and appears in sequences, designed to provide practice material for perfecting particular skills by playing musical instruments. However using etudes to exercise is recently not confined to the area of music,but it is expanded on the other fields of artistic creation, for example in the dramatic art as scenic etudes, in the painting as painted etudes or artistic etudes, in the cinematicart as film etudes or even in the literature as literary etudes.
DE
Im vorliegenden Beitrag wird ein Versuch gewagt, die Übungsform ‚Etüde‘, welche ursprünglich als musikalisches Übungsstück gedacht wurde, im Bereich der Ausspracheschulung zu legitimieren, mithin die Einführung vom Konzept phonetischer Etüden bei der Didaktik der Phonetik zu begründen, und zwar am Beispiel des Deutschen. Etüde wird im Großen und Ganzen als ein Instrumentalwerk für ein Soloinstrument definiert, das dem Musizierenden zu größeren Fertigkeiten auf seinem Instrument verhelfen soll. Im Mittelpunkt steht ein kurzes spieltechnisches Problem, das häufig wiederholt und in Sequenzen auftritt. Neulich wird allerdings die betreffende Übungsform nicht nur auf den Bereich der Musik eingeschränkt, sondern auf andere Bereiche menschlichen künstlerischen Handelns ausgeweitet. Außer dem Instrumentspielen werden nämlich in Form von Etüden auch andere Fertigkeiten weiterentwickelt und perfektioniert wie z. B. Schauspielkunst in szenischen Etüden, Malkunst in Maletüden, Filmkunst in Filmetüden oder literarischer Stil in literarischen Etüden. Der vorliegende Beitrag versteht sich folglich als Plädoyer für das Konzept phonetischer Etüden und für ihren Einsatz bei der Ausspracheschulung, vor allem aber beim phonetischen Selbsttraining.
PL
Niniejszy tekst traktuje o potencjale teorii walencji – o możliwości wykorzystania jej w różnych dziedzinach nauki o języku i dydaktyki, głównie zaś o korzyściach związanych z umieszczaniem informacji dotyczącej łączliwości poszczególnych leksemów w słownikach. Celem artykułu jest analiza przydatności opublikowanych dotychczas słowników walencyjnych, wyodrębnienie czynników powodujących, iż nie cieszą się one zainteresowaniem oraz próba weryfikacji danych zawieranych w takich słownikach, aby mogły stać się słownikami użytkowymi. Fakt, iż opracowanie dobrego słownika walencyjnego stwarza leksykografom i lingwistom ogromne trudności, nie powinien jednak działać demotywująco. Nawet jeśli nie da się uniknąć błędów, koncept słownika walencyjnego oraz gramatyki opartej na teorii walencji powinny być krok po kroku korygowane i udoskonalane, tak że w końcu będzie możliwe opracowanie optymalnej wersji, która może stać się bardzo przydatnym i chętnie używanym słownikiem.
5
Publication available in full text mode
Content available

Valenzdynamik historisch gesehen

100%
EN
This paper presents the aspect of the dynamics of the verb valency and discusses the question of valency grammar. There are two primary conditions that cause the valency to change: grammatical (in the diachronic view: Tesnière 1959, 1980, Sadziński 1989) and contextual (Růžička 1978, Nikula 2003, Storrer 1992, Agel 2000). The point of this discription is to define changes of valency and to rank them in order to simplify the use of German constructions.
EN
This article deals with the dichotomy of static and dynamic valency. Although the attribute static means constancy and characteristic dynamic is most associated with changeability and variantibility, both types of verbal valence show (although very different) fixed and variable aspects. Quite obviously this is related to the specificity of valency – to its multilayered qualities. This paper presents attempts to show in what sense static valency implies variantibility, and what fixed and what variable aspects are included in dynamic valency.
PL
Niniejszy artykuł traktuje o możliwościach i powinnościach procesu nauczania fonetyki na polskich uczelniach wśród studentów germanistyki. Zważywszy na bardzo dobrą podstawę poprawnej wymowy, jaką jest korzystna baza artykulacyjna Polaków, jak też rónorodność metod, które powinny być stosowane podczas uczenia fonetyki, nie ulega wątpliwości, że studenci są w stanie sprostać bardzo wysokim wymaganiom stawianym przez wykładowców. Zawarta w artykule baza pojęciowa jest jedną z metod, które winno się wykorzystywać, aby osiągnąć rzeczony cel. A zatem obok nader świadomej artykulacji niemieckich głosek na zajęciach fonetyki na kierunku germanistyki jest również miejsce dla dwóch kolejnych zdecydowanie bardziej praktycznych metod. Chodzi tu oczywiście o metodę werbo-tonalną oraz metodę zmierzającą do automatyzacji jedynie okazyjnie poprawnie artykułowanych głosek (oczywiście owa poprawność, mimo iż początkowo z reguły bardzo rzadka, jest zasługą uświadomienia uczącym się procesów zachodzących w ludzkim organizmie w czasie artykulacji niemieckich głosek oraz pokazania możliwości efektywnego wpływania na nie).
PL
Niniejszy artykuł stanowi praktyczną analizę czasowników utworzonych od jednego rdzenia -sprechen przy wykorzystaniu wszystkich możliwych w tym przypadku przedrostków czasownikowych. Celem analizy było jednakże nie tylko stworzenie części praktycznego słownika, w którym oprócz przykładów łączliwości danych czasowników na wzór istniejących słowników języka niemieckiego zawarte zostały również informacje dotyczące ich walencji (syntaktycznej i semantycznej, a zatem obok liczby i cech morfologicznych wymaganych dopełnień zawarto aspekt kompatybilności semantycznej poszczególnych dopełnień względem badanych czasowników), lecz biorąc pod uwagę całościowo badany paradygmat, chodziło o wykazanie zależności walencyjnych pomiędzy poszczególnymi derywatami, czyli ukazanie wpływu przedrostków na zmianę walencji czasownika o rdzeniu -sprechen.
PL
Już w latach sześćdziesiątych zjawisko walencji znacznie zyskało na znaczeniu. Przyczyną tego mógł być fakt, iż gramatyka oparta na teorii walencji w coraz większym stopniu znajdowała swoje miejsce w nauczaniu języków obcych. W procesie uczenia się języka obcego istnieje bowiem zależność pomiędzy przyswajaniem znaczeń słów a zapamiętywaniem ich struktur syntaktycznych, co niewątpliwie bazuje na zjawisku walencji. Punktem wyjścia tej tezy jest zasada, według której wyrazy o podobnym znaczeniu tworzą konstrukcje o podobnej składni, co z kolei wypływa z faktu, iż wyrazy bliskoznaczne wykazują podobne cechy walencyjne. Problem pojawia się podczas przyswajania języka obcego, albowiem język ojczysty w większym lub mniejszym stopniu wpływa na proces uczenia się. Chodzi tu oczywiście o zjawiska: transferu (pozytywnego oddziaływania języka ojczystego na język obcy) oraz interferencji (negatywnego wpływu), z czego zjawisko interferencji zaistniałe poprzez przenoszenie konstrukcji języka ojczystego na konstrukcje w języku obcym prowadzi do tego, że uczący się popełniają błędy. Biorąc pod uwagę sposób przedstawiania składni i konstrukcji językowych w oparciu o teorię walencji, nie da się zaprzeczyć, iż wzrasta zapotrzebowanie na informacje o cechach walencyjnych głównych części mowy (czasowników, rzeczowników oraz przymiotników). Językoznawcy starają się wyjść temu naprzeciw i redagują słowniki walencyjne, w których oprócz takich właśnie informacji zawierane są również modele poprawnych konstrukcji zdaniowych z danym słowem. W Niemczech od połowy XX w. istnieją dwa instytuty, gdzie prowadzone są badania nad zjawiskiem walencji poszczególnych części mowy: das Herder-Institut der Universität Leipzig oraz das Institut für deutsche Sprache Mannheim. W prezentowanym artykule przedstawione zostały słowniki zredagowane przez językoznawców działających w tych instytutach, jak również inne koncepcje słowników walencyjnych. Na uwagę zasługują tu przede wszystkim prace kontrastywne, jak np. opisany w artykule Słownik walencyjny niemieckich i polskich czasowników (N. Morciniec, L. Cirko i R. Ziobro). Analizie poddane zostały każdorazowo: budowa słownika, informacje zawarte przy poszczególnych hasłach, adresat, założenia oraz praktyczność danej pozycji.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.