Results found: 2

Search results

Sort By:

Limit search:

W poszukiwaniu adekwatnej antropologii. Trudności i postulaty

100%

WADOWSKI J.

Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2016

vol. 29

issue 4 (116)

The main aim of the paper is to discuss the issue of adequate anthropology. Philosophical anthropology as a scholarly discipline developed in 20th century, but soon it lost its vivacity. A majority of the contemporary concepts of the human being may be described as reductionist. The subsequent application of such reduced models in the social life has contributed to an increase in dysfunctions and pathologies. As a result the human being experiences various forms of alienation and estrangement. The so called ‘problem of man’ calls for multidimensional analyses. The author postulates that while a focus on ethics and axiology is certainly important, the actual basis of the future integral anthropology should be universal spirituality. This kind of discourse, however, would involve going beyond the first, the second and the third person perspectives. Elaboration of a universal and metacultural category of humanity, one based on a holistic model of spirituality, seems essential. Humanity comprises capability of participating, in a dialogical way, in spiritual values. The ultimate need is then to create a non-arbitrary and impartial philosophy of the human being capable of generating a grand narrative for the whole planet.

W artykule podjęta została kwestia poszukiwania tak zwanej antropologii adekwatnej. Antropologia filozoficzna rozwinęła się w dwudziestym wieku, jednakże w późniejszym czasie utraciła swoją żywotność. Różnorodne ujęcia i koncepcje człowieka bazują zwykle na założeniach redukcjonistycznych. Wdrażanie w praktykę życia społecznego redukcjonistycznych wizji osoby ludzkiej doprowadziło do wzrostu nieprawidłowości i patologii. W konsekwencji człowiek współczesny podlega różnorodnym formom alienacji. Problem człowieka wymaga wszechstronnych ujęć. Koncepcje etyczne czy też aksjologiczne są bardzo potrzebne, fundamentem potencjalnej integralnej antropologii powinna być jednak uniwersalna duchowość. Nieodzowne wydaje się więc przekroczenie w dyskursie perspektywy zarówno pierwszoosobowej, jak i drugoosobowej oraz trzecioosobowej. Należy dążyć do wypracowania uniwersalnej, ponadkulturowej kategorii człowieczeństwa opartej na holistycznie rozumianej duchowości. Człowieczeństwo to zdolność do dialogicznej partycypacji w wartościach duchowych. Konieczne wydaje się wypracowanie niearbitralnej i maksymalnie bezstronnej filozofii człowieka pozwalającej wygenerować „wielką narrację” dla całej planety, narrację na miarę dwudziestego wieku.

(Roz)mowa jako ekspresja słowa w epifanii współbycia „twarzą w twarz”. Inspiracje Lévinasowskie

63%

WADOWSKI J., CHABRAJSKA D.

Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2020

vol. 33

issue 1 (129)

Based on Emmanuel Lévinas’s Totality and Infinity: An Essay on Exteriority, the article comprises a tentative reinterpretation of the concept of (Con)Versation. The latter is conceived as an expression rather than a result of the relation obtaining between human persons. The relation in question cannot be thematized, but-due to consciousness adjustment-it gives rise to Inter-consciousness. By participating in (Con)Versation and staying ‘face-to-face’ with another, a human person rediscovers her subjectivity, which manifests the core of the metaphysics of love. It is only within the realm of the latter that the dimension of ethics comes to light. Therefore the command, “Do not kill me,” is preceded by the words, ‘I want you to live,’ which signify the fact that, in its unselfishness, being has transcended itself. In this context, it turns out that the fundamental relation, the one that marks (Con)Versation, springs from the realm of the Word, which is God himself. Translated by Dorota Chabrajska

W artykule podjęta została próba reinterpretacji pojęcia (Roz)mowy, dokonana zasadniczo w oparciu o dzieło Emmanuela Lévinasa Całość i nieskończoność. (Roz)mowa rozumiana jest jako ekspresja więzi między ludźmi, nie zaś jako rezultat więzi. Więź ta jest nietametyzowalna. Na tej bazie powstaje interświadomość stanowiąca redukcję personalności. Skoro człowiek wyłania się w swej podmiotowości, partycypując w (Roz)mowie, to bycie „twarzą w twarz” tworzy rdzeń metafizyki miłości, w ramach której dopiero pojawia się wymiar etyczny. Wezwanie „nie zabijaj” jest zatem wtórne wobec stwierdzenia „pragnę, abyś żył”, wskazującego na przekroczenie bycia ku bezinteresowności. W tym kontekście okazuje się, że (Roz)mowa jako relacja źródłowa płynie z przestrzeni Słowa, jakim jest sam Bóg.

Refine search results

2 Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2 WADOWSKI J.

1 CHABRAJSKA D.

1 2020

1 2016

Search results

W poszukiwaniu adekwatnej antropologii. Trudności i postulaty

(Roz)mowa jako ekspresja słowa w epifanii współbycia „twarzą w twarz”. Inspiracje Lévinasowskie