Zdaniem autora twórczość pani de Sévigné wyróżnia się na tle epoki i jest niemożliwa do zaklasyfikowania. Stąd już na wstępie pojawia się konieczność jej opisania: nie podporządkowuje się ona regułom epistolografii i nie daje się ująć w ramy powieściopisarstwa, ale jednocześnie listy pisane z dnia na dzień układają się w pewną całość, nie tylko ze względu na późniejsze ich uporządkowanie przez wydawców. Autor przedstawia czynniki, które wywołują taki właśnie efekt. Należą do nich, po pierwsze, przypadek i konieczność, które w znaczący sposób wpłynęły na strukturę listów. Spójność korespondencji ma również związek z naczelną zasadą jej istnienia, tj. pragnieniem zachowania miłości córki. Artykuł pokazuje także znaczenie czasu, jaki dzieli nas od epoki, w której żyła pani de Sévigné; umożliwia on potraktowanie jej listów jako dzieła spójnego pod względem formy i treści. Jednocześnie jednak autor sprzeciwia się uznaniu pani de Sévigné za pisarkę i proponuje wprowadzenie trzeciej, pośredniej w stosunku do spojrzenia obiektywnego i subiektywnego, kategorii opisującej prawdę. Jest nią układ obejmujący dwudziestowiecznego czytelnika i panią de Sévigné, który jako jedyny pozwala na uzyskanie niezafałszowanego obrazu jej twórczości.
Autor artykułu określa nędzę oraz jej skutek jako trudność dostępu do wiedzy autentycznej, rozumianej jako produkt ciagłego, krytycznego, ewolucyjnego przedstawiania świata lub jego fragmentu. Ta problematyka występuje w tak różnych, choć napisanych w tym samym czasie dziełach, jak "Nędznicy" Wiktora Hugo czy "Poematy antyczne" Leconte'a de Lisle'a. Twórców tych łączy głębokie przekonanie, że w procesie wytwarzania wiedzy zerwała się nić ciągłości; nade wszystko jednak pragną oni walczyć z tym zjawiskiem poszukując nowych form wypowiedzi literackiej, co wyraźnie widać w porównaniu z metodą stosowaną przez filozofów. Proudhon lub Marx czynią bowiem z nędzy przedmiot zewnętrzny wobec języka, który ma służyć analizie i rozwiązywaniu tego problemu społecznego.
Autora interesują trzy momenty w refleksji nad literaturą: poglądy na temat poetów i poezji, zawarte w Księdze X Państwa Platona i ich późniejsze, często bardzo swobodne, interpretacje (Horacy i Boileau); koncepcja literatury ukształtowana w połowie XIX w.; wreszcie przyjęta od 1945 r. strategia nauczania języka francuskiego, polegająca na stopniowym redukowaniu znaczenia i liczby tekstów literackich. Opierając się na teoriach autor bada zależności między literaturą a społeczeństwem, jej funkcję edukacyjną i estetyczną, i dochodzi do wniosku, że na przestrzeni wieków dokonano stopniowej alienacji literatury na rzecz metaliteratury. Zdaniem autora w dzisiejszym świecie literatura pojmowana jako jakość sama w sobie ma o wiele niższą rangę niż powstające wokół niej opracowania historyczno-literackie.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.