Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 7

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
PL
Artykuł przedstawia wyniki badań przeprowadzonych wśród członków i aktywistów trzech central związkowych. Typowy aktywista jest mężczyzną w wieku 35-55 lat, wykwalifikowanym pracownikiem z wykształceniem zawodowym, rzadziej niż przeciętnie stykającym się z bezrobociem, o wyższych niż przeciętne zarobkach, sympatykiem lewicy politycznej. Badania pozwalają także na charakterystykę "szeregowych" członków związków. Są to raczej mężczyźni niż kobiety, powyżej 35 lat, nie identyfikujący się z polityczną lewicą, częściej pracujący w przemyśle i/lub w sektorze publicznym, raczej wyższych zarobkach. Około 1/3 członków jest zainteresowanych działalnością związków. Młodsi członkowie są bardziej zainteresowani (przy niskim (członkostwie). Pod wieloma względami działacze trzech badanych związków różnią się między sobą, tzn. że wymienione wyżej cechy spotyka się wśród nich z różną intensywnością. Aktywiści i "szeregowi" członkowie różnią się także co do cech świadomości. Ci, którzy są aktywni w związku zawodowym są też częściej aktywni w różnych stowarzyszeniach i ruchach społecznych. Dotyczy to zwłaszcza pracowników komunalnych. Aktywiści są bardziej zdecydowani politycznie i częściej lewicowi. Aktywiści i związkowcy są nastawieni egalitarnie wobec płac i dążą do pełnego zatrudnienia, podczas gdy członkowie pragną podwyżki płac i ochrony środowiska. Aktywiści przywiązują wagę do działalności związkowej i wierzą w jej skuteczność. W szczególności uważają, iż ruch związkowy służy interesom społecznym i demokratyzacji procesów decyzyjnych. Zróżnicowanie opinii między aktywistami i członkami ma podłoże strukturalne i wiąże się z segmentacją rynku pracy i podziałem pracy według płci. Związki zawodowe winny stawić czoła nowym wyzwaniom ekonomiczno-społecznym wbrew swojej obecnej organizacji i sposobie działania.
PL
W Uniwersytecie w Tampere podejmuje się badania poświęcone starzeniu się. Obok celów poznawczych pragnie się uzyskać praktyczne wyniki. Artykuł przedstawia teoretyczne i społeczne przesłanki projektu badań. W Finlandii obserwuje się wzrost ludzi starej generacji do 12% całej populacji. Rodzi to istotny problem społeczny - rosnącą klientelę usług w zakresie zdrowia i emerytur, a także, w płaszczyźnie indywidualnej, problem adaptacji do życia w starości. W projekcie badawczym poszukuje się perspektywy socjologicznej, m. in. relacji między starością a innymi przeobrażeniami społeczeństwa fińskiego. Autor odwołuje się do amerykańskich antropologów Amoss i Harvella, według których ludzie starzy nie są pozytywnymi podmiotami działającymi, lecz dążą do właściwej im pozycji w bliższym i dalszym otoczeniu. Rozważa się treść pojęcia społeczna starość przyjmując, że starszy wiek stanowi określoną fazę w życiu jednostki społecznie ustrukturyzowaną. jest to zatem określona pozycja socjetalna z prawami i obowiązkami. Społeczne starzenie stanowi całość złożoną z procesu przejścia do pozycji starej osoby i do identyfikacji z nią. Socjalizacja do starości może być aktywna i twórcza. W badaniach będą wykorzystane różnorodne metody i procedury. Jako materiał posłużą statystyki i dokumenty oraz wyniki dotychczasowych badań (zwłaszcza nt. przeobrażeń rodziny i warunków życia). Szczególną wagę przywiązuje się do różnic regionalnych. W centrum uwagi badaczy znajduje się sposób w jaki starzy ludzie doświadczają swoją sytuację. Przewiduje się przeprowadzenie wywiadów kwestionariuszowych z próbą 1000 osób oraz serię wywiadów wolnych zarówno z ludźmi starymi, jak też o ludziach starych.
PL
Przedstawione badania mają swoje źródła w studium społecznej tożsamości mężczyzn i kobiet w świetle osobistych kontaktów. Ustalono, że tożsamość społeczna kobiet jest jakby wewnętrznie sprzeczna, podczas gdy opisy przedstawione przez mężczyzn są bardziej stereotypowe. Struktura opisów jest bardzo zbliżona do polskich autocharakterystyk, analizowanych przez Z. Bokszańskiego. 100 fińskich studentów wypełniło kwestionariusze testu 20 zdań wiosną 1987 r. Na podstawie tego materiału w artykule podano autocharakterystyki studentów, użycie kategorii i autodefinicji czyli społeczne i osobiste definicje tożsamości, różnice między mężczyznami i kobietami. Rezultaty testu 20 zdań (TST) pokazują, że studenci opisują siebie głównie przy pomocy czterech kategorii: praca (studencka i zawodowa), cechy osobiste, hobby i płeć. Odniesienia moralne, polityczne i religijne należą do kategorii peryferyjnych. Studia i cechy osobiste są wymieniane zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety, ale mężczyźni głównie podawali hobby i płeć, podczas gdy kobiety - więzi rodzinne. Kobiety również definiowały, bardziej niż mężczyźni, w terminach relatywnych. Jednakże na pytanie o najważniejszą kategorię autodefinicji odpowiadano, że jest nią cecha osobista, tzw. charakter. We wszystkich społeczeństwach i kulturach znaleźć można modele tożsamości, które stanowią komponenty symbolicznych "kodów" dominującej kultury danego społeczeństwa. Jednym z takich wzorów jest praca, bądź świadomy wybór własnej drogi. W badaniu ogłoszeń poświęconych poszukiwaniu partnerów (przyjaciół) silniejszy nacisk kładziono na społeczną niż na indywidualną tożsamość - na to co zwykle traktuje się jako typowe cechy płci, podczas gdy w wypowiedziach studentów nacisk położono na indywidualną tożsamość. Pojawia się pytanie czy elementy tożsamości społecznej w studenckich autodefinicjach rzeczywiście zanikają?
5
Publication available in full text mode
Content available

The City as Social Space

100%
PL
W formie eseju autorka analizuje społeczny i kulturowy fenomen miasta. Odwołuje się do koncepcji R. Girarda, W. Benjamina i M. de Certeau. Miasto jest przestrzenną formą organizowania stosunków społecznych, instytucji i podmiotów. Jest pełne opowieści i mitów, sposobów regulowania komunikacji i wymiany. Miasto jest polem zmagań tradycji i współczesności. Miasto je3 t podmiotem politycznych i społecznych działań, ale jest też ideą. Miasto jest przestrzenią, w której idea, działanie i ciało przenikają się. Artykuł pokazuje, w jaki sposób "miasto Jest" przestrzenią społeczną, w której historia i nowoczesność są współobecne. Miasto jest formą i terenem sprawowania kontroli społecznej zarówno sanitarnej, Jak też policyjnej. Miasto ma, wytwarza własny klimat, w którym ludzie obcują ze sobą, w określonej, znanej im przestrzeni. Miasto jest tą przestrzenią, w której zachodzą zjawiska potocznego, codziennego życia.
PL
Celem badań, przedstawionych w artykule jest opis społecznego znaczenia śmierci w szpitalu z punktu widzenia personelu. Podejście teoretyczne - etnometodologiczno-fenomenologiczne. Tak więc próbuje się odtworzyć proces produkowania znaczeń prze; personel szpitala w toku obserwacji uczestniczącej i wielu rozmów z personelem i pacjentami. W artykule przedstawiono niektóre wyniki badań. Społeczne zasoby wiedzy o śmierci można uporządkować w dwu grupach: zasady moralne i poznawcze (m. in. "śmierci nie da się uniknąć, można ją opóźnić", lub “umierający jest członkiem rodziny” ) - omawia się 20 takich zasad. Drugą grupą wiedzy o śmierci są symbole związane z kontrolą i wspólnotą. Omawiane zasoby wiedzy o śmierci są obecne w codziennym doświadczeniu personelu. Aby wyjaśnić logikę ich używania autor odwołuje się do koncepcji ramowej E. Goffmana. Wyróżnia cztery ramy śmierci: praktyczną, biomedyczną, laicką (tzn. nieprofesionalną) i semipsychiatryczną. Owe ramy są związane ze społecznymi strukturami i instytucjami (formalną i nieformalną strukturą szpitala, instytucją rodziny, sposobem kształcenia personelu, jego profesionalizmem). Artykuł zawiera przykład analizy użycia społecznych zasobów wiedzy w praktyce szpitalnej.
PL
Jednostki samorządu terytorialnego stanowią integralną część zarówno systemu ekonomicznego, społecznego jak i politycznego we wszystkich krajach demokratycznych. Jednakże zauważalne są znaczne różnice w roli, jaką w różnych krajach odgrywają samorządy, i w poziomie ich autonomii. Różnice te wynikają z odmiennych uwarunkowań historycznych, kulturowych oraz społecznych. Niniejszy artykuł opisuje dwa systemy samorządowe (polski i fiński), które rozwijały się w bardzo od siebie odbiegających warunkach. Dopiero po roku 1989 Polska rozpoczęła proces nadrabiania zaległości względem rozwiniętych krajów europejskich. Dotyczy to także kwestii rozwoju samorządów - zmienił się system polityczny, dokonała się przemiana gospodarki z centralnie planowanej na rynkową, odtworzone zostały jednostki samorządu terytorialnego. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie i porównanie poziomu rozwoju systemu samorządowego w Polsce i Finlandii. Szczególny nacisk został położony na kwestie autonomii finansowej leżące u podstaw samorządności jednostek terytorialnych. W artykule wykorzystane i rozwinięte zostały ustalenia projektu badawczego OECD zatytułowanego „Fiscal Design Across Levels of Government”.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.