Search results

1

Etyka dotyku. Aspekty etyczne wykorzystywania dotyku w praktykach terapeutycznych

100%

Raniszewska-Wyrwa A.

Studia Philosophiae Christianae

|

2014

|

vol. 50

|

issue 2

85-104

EN

Touch is one of the most important needs of a human; it is a significant element of human development. Touch can be healing, neutral as well as detrimental. On one hand, through touch one can grant the feeling of a safe environment, facilitate the establishment of emotional bonds and increase the feeling of trust, however on the other hand it may intensify the existing trauma or cause unpleasant feelings. Touch can be a basic tool in therapy (e.g. a healing massage) or an addition to verbal therapy (e.g. psychotherapy). Despite the many positive effects of using touch in therapy, nowadays therapists often renounce such a form of contact with the patient. One of the main reasons given is the need to avoid so-called hazardous behaviours; as touch can be misinterpreted and in consequence cause problems for the therapist. According to some authors, restraining from touch that might be beneficial to the patient, simply out of a fear of possible consequences, is unethical. It is often stressed that the lack of any contact may have a detrimental impact upon therapy. On the other hand there are numerous reservations concerning the use of touch in therapy; the difference of power is most often referred to, as it may be overused by the therapist, as well as the possibility that a therapeutic touch may be the first step towards the initiation of sexual behaviour − such convictions pose significant obstacles in seeing the positive meaning of touch in therapy. Considering the above context, the question of when and how to use touch in therapy, especially in psychotherapy, becomes significant. An attempt at answering this question is one of the objectives of this paper.

PL

Kontakt za pomocą dotyku stanowi jedną z najbardziej istotnych potrzeb człowieka, ważny element jego właściwego rozwoju. Dotyk może mieć działanie lecznicze, neutralne, lecz także szkodliwe. Z jednej strony, za jego pośrednictwem, można zapewnić pacjentowi poczucie bezpiecznego otoczenia, ułatwić nawiązanie emocjonalnej więzi i zwiększyć poczucie zaufania, lecz z drugiej strony − zintensyfikować istniejącą traumę lub wywołać nieprzyjemne odczucia. Dotyk może być w terapii narzędziem podstawowym (np. masaż leczniczy) lub stanowić dodatek do terapii werbalnej (np. psychoterapii). Pomimo wielu pozytywnych następstw stosowania dotyku w terapii, współcześnie terapeuci często rezygnują z takiej formy kontaktu z pacjentem. Jako jeden z głównych powodów wskazuje się chęć uniknięcia tzw. ryzykownych zachowań; dotyk może bowiem być błędnie zinterpretowany przez pacjenta, a w konsekwencji przysporzyć problemów terapeucie. Zdaniem części autorów, powstrzymywanie się przed dotykiem, który może być leczniczy dla pacjenta, wyłącznie ze strachu przed możliwymi konsekwencjami, jest zachowaniem nieetycznym. Często podkreśla się też, iż brak jakiegokolwiek kontaktu może niekorzystnie wpływać na terapię. Z drugiej strony, zgłaszane są liczne zastrzeżenia wobec wykorzystania dotyku w terapii; wskazuje się przede wszystkim na różnicę mocy, która może być nadużywana przez terapeutę, oraz na możliwość, iż dotyk terapeutyczny będzie pierwszym krokiem na równi pochyłej ku inicjowaniu zachowań seksualnych − takie przekonania stanowią poważną przeszkodę w dostrzeżeniu pozytywnego znaczenia dotyku w terapii. W tym kontekście istotne staje się pytanie, czy i w jaki sposób wykorzystywać możliwość zastosowania dotyku w terapii, a zwłaszcza psychoterapii; próba odpowiedzi na to pytanie jest jednym z celów tej pracy.

2

Myśl etyczno-medyczna Władysława Biegańskiego (1857-1917)

100%

Raniszewska-Wyrwa A.

Studia Philosophiae Christianae

|

2013

|

vol. 49

|

issue 3

43-70

EN

Wladyslaw Bieganski was one of the most famous philosophers of medicine in Polish history, living at the turn of the 19th and 20th century. In his numerous works he considered, among others, the place of ethics and philosophy in a doctor’s work. He stressed that medical art constitutes of actual and ethical parts, with the first one being conditioned by the development of empirical knowledge, while the ethical part is not directly connected to science and thought, but with feelings that rule the world and with general ethical ideals of humanity. According to Bieganski, the attempts to put ethical rules, which should be in effect in the medical profession, into codes and regulations will remain ineffective as long as they are not established in the internal feeling of morality of the representatives of the medical profession. He called for the reform of the medical teaching system in a way that it would not only grant scientific knowledge but also shape the ability of a holistic approach to the patient, requiring the development of a sense of duty, compassion and respect for another person, which should be done not with words but by setting an example, as one should always demand the most of oneself. Good doctors are not those who only heal physical ailments, but those who “do not lose patience and calm in long suffering and desperate cases and [are] able to inspire the patient and his family with confidence”. Postulated by Bieganski, the pattern of doctor-philanthropist and the set of his typical virtues is close to the model of trustworthy carer presented by Tadeusz Kotarbinski. Despite the passage of time, Bieganski’s thoughts on ethical culture of doctors seems not to have lost its relevance; on the contrary – it is growing, emphasizing the humane dimension of medicine, which unfortunately more and more often is lost in the age of developing consumerism – and hence always remains an ideal to which it belongs, seeks and promotes well today, especially in the circles of the healthcare community.

PL

Władysław Biegański był jednym z najbardziej znanych polskich filozofów medycyny, żyjącym na przełomie XIX/XX wieku. W swoich licznych pracach podejmował m.in. rozważania nad miejscem etyki i filozofii w zawodzie lekarza. Podkreślał, iż sztukę lekarską konstytuuje część faktyczna i etyczna, przy czym ta pierwsza uwarunkowana jest wzrostem wiedzy empirycznej, natomiast etyczna nie jest w sposób bezpośredni związana z nauką i myślami, lecz z uczuciami, które rządzą światem oraz z ogólnymi etycznymi ideałami ludzkości. Zdaniem Biegańskiego próby ujmowania zasad etycznych, które powinny obowiązywać w zawodzie lekarza, w kodeksy i przepisy pozostaną nieefektywne, jeżeli nie będą one umocowane na wewnętrznym poczuciu moralności przedstawicieli środowisk medycznych. Postulował zreformowanie systemu nauczania medycyny w taki sposób, ażeby poza przekazywaniem wiedzy ściśle naukowej wykształcić w adeptach sztuki medycznej umiejętność holistycznego podejścia do pacjenta, do czego nieodzowne będzie rozwijanie w nich poczucia obowiązku, współczucia i szacunku dla drugiego człowieka, co czynić należy nie za pośrednictwem słów, lecz na podstawie własnego przykładu, gdyż najwięcej wymagać należy zawsze od siebie. Dobrym lekarzem nie będzie ten, kto ogranicza się do leczenia dolegliwości fizycznych, lecz ten, „kto w długotrwałych cierpieniach i rozpaczliwych przypadkach nie straci cierpliwości i spokoju i potrafi natchnąć ufnością chorego i otoczenie”. Postulowany przez Biegańskiego wzorzec lekarza-filantropa oraz zespół typowych dla niego cnót, bliski jest modelowi opiekuna spolegliwego przedstawionemu przez Tadeusza Kotarbińskiego. Pomimo upływu lat refleksja Władysława Biegańskiego na temat kultury etycznej lekarza wydaje się nie tracić na swej aktualności, a nawet zyskiwać, akcentując humanistyczny wymiar medycyny, który niestety coraz częściej ulega zatraceniu w dobie rozwijającego się konsumpcjonizmu – stąd też na zawsze pozostanie ideałem, do którego należy dążyć i propagować również współcześnie, zwłaszcza w kręgach przedstawicieli służby zdrowia.

3

EXPERIMENTAL TRANSPLANTOLOGY. XENOTRANSPLANTATIONS - HOPE OR THREAT? (Transplantologia eksperymentalna ksenotransplantacje - nadzieja czy zagrozenie?)

100%

Raniszewska-Wyrwa A.

Archeus. Studia z bioetyki i antropologii filozoficznej

|

2010

|

vol. 11

29-42

EN

The author attempts to conduct ethical evaluation of transplanting animal organs into human beings. She argues that such actions are inadvisable because they constitute an experiment on human being which usually leads to immediate death of the recipient. Moreover, costs connected with that type of practice are extremely high. The funds would be better spent on the development of other more promising methods of transplantology which do not bring such high risks connected with immunological reactions. Also, another risk connected with xenotransplantations would be excluded, namely the possibility of infecting human beings with animal diseases which are not serious in the case of animals but may be lethal to humans.

4

SUICIDE IN THE IN THE VIEW OF CHRISTIAN ETHICS AND ITS SOCIAL AND LEGAL CONSEQUENCES (Samobójstwo w ocenie etyki chrzescijanskiej i jej spoleczno-prawne konsekwencje)

100%

Raniszewska-Wyrwa A.

Archeus. Studia z bioetyki i antropologii filozoficznej

|

2009

|

vol. 10

21-44

EN

The issue of suicide is almost as old as the history of mankind, as origins of suicide may date back to the time when man realised that he was not only able to take animals' and other humans' lives, but also that he could take his own life. While exploring the issue of suicide, researchers concentrate on its various aspects, rendering it possible to specify a few basic directions, in the scope of which analyses are conducted. Among them is the philosophic-theological direction which concentrates mainly on ontological basis of human existence, the possibility of having life at one's own disposal, and possible moral assessment of self-destructive actions. Discussion concerning the issue of suicide has a very rich historical tradition, origins of which probably date as far back as the source of philosophic-theological reflection. The article presents the shaping of the relation of Christian ethics towards suicidal actions and the influence of moral assessment of such actions on the social and legal sanctions directed at people who committed suicide and their circles.

5

Problem samobójstw w perspektywie psychiatrycznej i psychologicznej

100%

Raniszewska-Wyrwa A., Instytut Filozofii Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Psychologica

|

2010

|

vol. 14

EN

Suicide is a type of behaviour which assumes the need of overcoming the instinct of self-preservation, as well as overcoming the natural fear of death; it is therefore an act which is in contradiction with basic human instincts. Scientists looking for the answer to the question, what makes people decide that they want to end their life, focus on different aspects of the problem, and as a consequence it is possible to distinguish several directions of suicidal behaviour analysis; they include, among others, psychiatric and psychological directions. Psychiatry analyses suicide in the context of psychological disorders of a person. Psychology studies self-destructive behaviours with particular focus on human psychology, motivation, personality and consciousness of the made decision. Findings of those sciences will be the subject of this article.

Refine search results

2 Archeus. Studia z bioetyki i antropologii filozoficznej

2 Studia Philosophiae Christianae

1 Acta Universitatis Lodziensis. Folia Psychologica

1 2014

1 2013

2 2010

1 2009

5 Raniszewska-Wyrwa A.

1 Instytut Filozofii Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu

Etyka dotyku. Aspekty etyczne wykorzystywania dotyku w praktykach terapeutycznych

Myśl etyczno-medyczna Władysława Biegańskiego (1857-1917)

EXPERIMENTAL TRANSPLANTOLOGY. XENOTRANSPLANTATIONS - HOPE OR THREAT? (Transplantologia eksperymentalna ksenotransplantacje - nadzieja czy zagrozenie?)

SUICIDE IN THE IN THE VIEW OF CHRISTIAN ETHICS AND ITS SOCIAL AND LEGAL CONSEQUENCES (Samobójstwo w ocenie etyki chrzescijanskiej i jej spoleczno-prawne konsekwencje)

Problem samobójstw w perspektywie psychiatrycznej i psychologicznej