Florian Znaniecki acknowledged that upbringing can be treated as a social fact. He justified his claim by using arguments derived from social sciences, especially from sociology. Thus this method (sociological) is an appropriate tool of description and analysis of upbringing (education). It is important to notice close and derivative elements of social reality in the notion of upbringing or education. According to the theory of Charles Wright Mills, the sociologist, thanks to the use of so-called sociological imagination, the analysis of social life elements is more complete, more vital and possible for practical (personal and social) applications. Therefore, undertaking such a research perspective, one can observe educational processes within a wider social context by applying the rigorous methodology of analytic and testing procedure as well as attempting to develop even wider concept of sociological and educational imagination. It demonstrates that the problem of education and upbringing goes beyond the narrow scope of an autonomous discipline (e.g., pedagogy) and finds the answers to the questions/requirements of contemporaneity thanks to an interdisciplinary perspective (at least in relation to sociology).
PL
Florian Znaniecki uznał, iż wychowanie można traktować jako fakt społeczny. Uzasadnił to argumentacją pochodzącą z nauk społecznych, zwłaszcza z socjologii. Ta więc metoda (socjologiczna) jest właściwym instrumentem opisu i analizy wychowania (edukacji). W samym pojęciu wychowania bądź edukacji należy zauważyć inne, bliskie i pochodne im elementy rzeczywistości społecznej. Nawiązując do tezy, jaką wystosował socjolog Charles Wright Mills, poprzez zastosowanie tzw. wyobraźni socjologicznej, analiza elementów życia społecznego jest pełniejsza, żywotniejsza i możliwa dla praktycznych (osobistych i społecznych) aplikacji. Podejmując zatem taką perspektywę badawczą, można przyjrzeć się procesom edukacyjnym i wychowawczym na tle szerszego kontekstu społecznego, stosując przy tym rygorystyczną metodologię postępowania analityczno-badawczego, i dokonując próby wypracowania szerszej jeszcze koncepcji wyobraźnia, mianowicie, socjologiczno-pedagogiczna Jest to także argument przemawiający za tym, iż problem edukacji i wychowania wykracza poza wąski zakres dyscypliny autonomicznej (jaką jest np. pedagogika) a dzięki interdyscyplinarnej perspektywie (przynajmniej w odniesieniu do socjologii) znajduje także odpowiedzi na pytania-wymogi współczesności.
In the context of the social sciences and humanities outlines the need to create conditions for dialogue between some disciplines. The article presents one such example: the importance of sociological theory and metatheory of Catholic social teaching. Sociological theories are characterized by diversity, the multiplicity of paradigms, ambiguity. Catholic social teaching is alleged to have too much theory and homogeneity. Assessment relating to both theoretical areas is difficult, but not irrelevant. Good theory provides a basis for properly conducted empirical research. Both in sociology and in Catholic social teaching, the same principles of methodological correctness, and fidelity to its own autonomous methods and research processes. Being different does not exclude dialogue and cooperation for a better understanding of human nature as individuals and as social beings.
PL
W kontekście nauk społecznych i humanistycznych zarysowuje się potrzeba stworzenia warunków do dialogu pomiędzy niektórymi dyscyplinami. Artykuł przedstawia jeden z takich przykładów: znaczenie teorii socjologicznych i metateorii katolickiej nauki społecznej. Teorie socjologiczne cechuje różnorodność, wielość paradygmatów, niejednoznaczność. Katolickiej nauce społecznej zarzuca się nadmiar teorii i homogeniczność. Ocena odnosząca się do obu obszarów teoretycznych jest trudna, jednak nie pozbawiona znaczenia. Dobra teoria daje podstawy dla właściwie prowadzonych badań empirycznych. Zarówno w socjologii jak i w katolickiej nauce społecznej obowiązują te same zasady poprawności metodologicznej, wierność własnym i autonomicznym metodom i procesom badawczym. Odmienność nie wyklucza dialogu i współpracy na rzecz lepszego zrozumienia natury człowieka jako jednostki i jako istoty społecznej.
There is a methodological and axiological argument in the community studies. Sociology describes and explains social behaviours. On the other hand, pedagogy aspires to form congruent attitudes. The first one answers a question – how it is, the other – how it should be. In the upbringing issue the argument is getting even stronger. Coapting of sociology and pedagogy does not have to cause privation or fading away the identity of both disciplines. On the contrary, it can improve their crystallization. Comparative and analytic method in reference to classic and contemporary thought develops a complementary interpretative base, due towhich in some cases a sociologic thought can change actual human attitudes into desirable ones. Using sociological imagination opened for pedagogical content makes a good research instrument. This perspective not only inspires to a new reflection, but also develops social life practice including upbringing process most of all.
PL
W naukach społecznych toczy się spór o charakterze zarówno metodologicznym, jak i aksjologicznym. Socjologia jest nauką opisującą i wyjaśniającą zachowania społeczne. Pedagogika dąży do kształtowania właściwych postaw. Pierwsza odpowiada na pytanie: „jak jest”, druga – „jak powinno być”. W kwestii wychowania spór ten przybiera na sile. Zbliżenie socjologii z pedagogiką nie musi powodować utraty i rozmywania się tożsamości obu dyscyplin, lecz je krystalizuje. Metoda komparatystyczna oraz analityczna w odniesieniu do klasycznej i współczesnej myśli, zawartej w obu dyscyplinach, pozwala wypracować komplementarną bazę interpretacyjną. Dzięki niej w niektórych przypadkach myśl socjologiczna może kształtować zmianę ludzkich postaw z rzeczywistych na pożądane. Wykorzystanie wyobraźni socjologicznej otwartej na treści pedagogiczne jest dobrym ku temu narzędziem badawczym. Taka perspektywa inspiruje do nowej refleksji oraz kształtuje praktykę życia społecznego, w tym proces wychowania szczególnie.
Caratteristica di Pio XII è soprattutto una visione universale. Sin dall’inizio dell’esistenza della Chiesa i successori di Pietro hanno dimostato di essere difensori della libertà e della giustizia, soprattutto là, dove l’una e l’altra erano agevolmente depresse, come appunto avveniva nelle campagne. Il contributo essenziale del papa Pio XII è il sostentamento morale e spirituale del suo insegnamento sul tema dell’agricoltura. La storia della Chiesa e del mondo, con i loro movimenti sociali, economici e politici dimostrano vari interventi nel mondo agricolo. La civiltà rurale si realizza in modo particolare creando forme e strutture organizzative attraverso le quali sono possibili la coltivazione e la produzione di beni terreni. Il Papa apprezza l’etos del lavoro agricolo e soprattutto scorge attraverso lo sguardo storico – tradizionale, la caratterologia del coltivatore della terra. Tra le altre cose indica la laboriosità del lavoro agricolo, la semplicità e schiettezza di vita dell’agricoltore stesso, il rispetto dell’autorità (familiare, religiosa e statale), l’amore verso la propria patria e la fedeltà alle tradizioni. Pio XII ha affermato l’importanza delle strutture organizzative dell’attività agricola e il ruolo delle famiglie agricole. Il contributo di Papa Pio XII nel quadro teologico e umano dell’attività agricola è indubbiamente rilevante.
Janusz Mariański, Polish sociologist of religion, carries out research in relation to Polish religion and Catholicism. Italian sociologist of religion, Roberto Cipriani, does so in relation to religion, formulating the concept of the so-called religione diffusa. Both researchers relate to the alleged (or real) religious crisis. The text presents J. Mariański’s ideas oriented on the topic of the religious crisis and synthesizes R. Cipriani’s concept in relation to this crisis. The researchers mentioned above are significant figures of science – respectively – Polish and Italian. Indicating convergence of research and the differences that exist between these scientists in the sociological research they conduct seems reasonable when attempting a comparative approach.
PL
Janusz Mariański, polski socjolog religii, prowadzi badania w odniesieniu do religijności i katolicyzmu polskiego. Włoski socjolog religii, Roberto Cipriani, czyni to w odniesieniu do religijności, formułując koncepcję tzw. religione diffusa. Obaj badacze ustosunkowują się do rzekomego (lub rzeczywistego) kryzysu religijności. Niniejszy tekst przedstawia myśl J. Mariańskiego, ukierunkowaną na wątek kryzysu religijności, oraz syntetyzuje koncepcję R. Ciprianiego w odniesieniu do owego kryzysu. Wspomniani badacze są znaczącymi postaciami nauki – odpowiednio – polskiej i włoskiej. Wskazanie na zbieżności i różnice badawcze, które występują pomiędzy tymi naukowcami w realizowanych przez nich dyskursach socjologicznych, wydaje się uzasadnione w przypadku próby ujęcia porównawczego.
Time is a value in itself and a useful one. Medical entities use this value in many ways. The medical staff`s working time spent carrying out medical duty and rest periods are regulated by formal laws. The value of working time depends on the type of work, the entity that carries it out, as well as the cultural and social context. An important element determining the value of working time is ultimately the reference to the human being as the subject and priority of all social activities. This applies to the broadly understood good of doctors and patients. This is an ethical and axiological perspective that should not be overlooked in the functioning and management of medicinal entities.
PL
Czas jest zarówno wartością samą w sobie, jak i wartością użyteczną. Podmioty lecznicze korzystają z tej wartości w wieloraki sposób. Czas pracy personelu medycznego, pełnione dyżury oraz czas wypoczynku regulowane są formalnymi przepisami prawa. Wartość czasu pracy uzależniona jest od rodzaju jej wykonywania, podmiotu który ją wykonuje oraz od uwarunkowań oraz kontekstu kulturowo-społecznego. Istotnym elementem określającym wartość czasu pracy jest ostatecznie odniesienie do człowieka jako podmiotu i priorytetu wszelkich działań społecznych. Dotyczy to zarówno szeroko rozumianego dobra lekarzy, jak i pacjentów. Jest to perspektywa etyczna i aksjologiczna, której nie powinno się pomijać w funkcjonowaniu i zarządzaniu podmiotami leczniczymi.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.