Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 3

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Une rhétorique pour faire revivre un monde oublié : de lʼekphrasis à lʼhypotypose dans La Sagouine dʼAntonine Maillet

100%
Zacharow S.
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica
|
2016
|
issue 11
275-286
PL
Sztuka teatralna Antonine Maillet La Sagouine napisana została ponad 200 lat po brutalnym wygnaniu Akadian z Kanady. Bohaterką tego monodramu jest Akadianka nazywana Sagouine, praczka, żona rybaka. Nigdy nie nauczyła się pisać ani czytać. Potrafi natomiast opowiadać, i robi to z dużym wdziękiem. Sztuka pełna jest opisów osób i sytuacji, które silnie działają na wyobraźnię odbiorców przyczyniając się do retorycznego placere. Zabiegi stylistyczne używane przez bohaterkę w celu ożywienia opisów wynikają z kontekstu kulturowego (bohaterka często podkreśla swój brak jakiegokolwiek wykształcenia) oraz określonego widza, a same opisy są przykładem stosowania dwóch figur, ekfrazy i hypotypozy, za pomocą skromnych środków. Tym samym artykuł podkreśla, że hypotypoza nie jest figurą zarezerwowaną dla „wielkich” dzieł klasycznych, ale znaj- duje zastosowanie we współczesnej literaturze, teatrze, czy, jak w przypadku La Sagouine, w audy- cjach radiowych.
EN
The play of Antonine Maillet La Sagouine was written over 200 years after the brutal expulsion of the Akadians from Canada. The heroine of the monodrama is an Akadian called Sagouine, a laundress and a wife of a fisherman. She never learnt to read or write. She can however narrate and does so with a lot of charm. The play is full of descriptions of people and situations, which strongly act on the imagination of the receiver contributing to the rhetorical function of placere. Stylistic treatments used by the heroine to revive descriptions arise from the cultural context (the heroine often emphasizes her lack of any education) and the particular viewer, and the descriptions themselves are an example of the creation of hypotyposis by modest means. Thus the article stresses that hypotyposis is not a figure reserved only for “great” classical works, but is also used in contemporary literature, the theater, or, as in the case of La Sagouine, in radio broadcasting.
2
Publication available in full text mode
Content available

La rhétorique des larmes dans la conception du héros de Loaisel de Tréogate

100%
Zacharow S.
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica
|
2012
|
issue 007
61-72
EN
This article explains the way in which the third rhetoric function, movere, seemingly the least used in the age of reason such as the Enlightenment is, is used for the realisation of an artistic persuasio. In the novel "Ainsi finissent les grandes passions ou les Dernières amours du chevalier de...", its author, Loaisel de Tréogate, creates a character who is endowed with an exceptional sensibility. His typical reaction to the surrounding world is weeping which is an aesthetic requirement of the epoch. On the other hand, it is used to manipulate the sensibility of the receiver. The melancholy of the character, his emotional reactions with the simultaneous reduction to a minimum of the story told makes an illusion that the plot of the novel is only a background and the main purpose is to control the emotions of a recipient who is to be convinced of the autor’s talent and his creative abilities. This is how tears, being an expression of sincerity of emotions, are used as an rhetorical manipulation element.
PL
Artykuł wyjaśnia, w jaki sposób trzecia funkcja retoryczna, movere, pozornie najmniej stosowana w epoce dominacji rozumu, jaką jest Oświecenie, służy do realizacji artystycznej persuasio. W powieści "Ainsi finissent les grandes passions ou les Dernières amours du chevalier de...", jej autor, Loaisel de Tréogate tworzy bohatera obdarzonego wyjątkową wrażliwością. Jego typową reakcją na otaczający świat jest płacz, który jest z jednej strony estetycznym wymogiem epoki, jednak z drugiej strony służy manipulowaniu wrażliwością odbiorcy dzieła. Melancholia bohatera, jego emocjonalne reakcje przy jednoczesnym zredukowaniu do minimum opowiedzianej historii tworzą wrażenie, że fabuła powieści jest tylko tłem, a prawdziwym celem staje się zapanowanie nad emocjami czytelnika, którego należy przekonać o talencie autora i jego zdolnościach twórczych. W ten sposób łzy, będące wyrazem szczerości uczuć, wykorzystane są jako element retorycznej manipulacji.
3
Publication available in full text mode
Content available

Stratégies discursives au service de l'auteur, ou Le Discours sur le style de Georges Buffon

100%
Zacharow S.
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica
|
2008
|
issue 006
103-113
PL
W dniu przyjęcia do Akademii Francuskiej, 25 sierpnia 1753 roku, G. Buffon wygłasza przemówienie, które zatytułowane zostaje Traktat o stylu. Dziwić może fakt, że ten słynny badacz przyrody, autor Historii Naturalnej, postanawia zająć się tematem zarezerwowanym przede wszystkim dla poetów i pisarzy. Wnikliwy czytelnik szybko jednak przekonuje się, że traktat jest tylko pretekstem do osiągnięcia ważniejszych, bardziej wyrafinowanych celów. Mówca manipuluje odbiorcami, przekonując o uznaniu dla ich wielkości i sławy, zdobywając przychylność i mogąc realizować swój plan. Dzięki użyciu subtelnych i zręcznych technik manipulacji oraz zastosowaniu klasycznych reguł retoryki, przemówienie Buffona pod pozorem przedstawienia "kilku myśli na temat stylu", staje się przemówieniem i traktatem na temat wielkości samego autora i jego dzieł.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.