The article presents the operation “Khukri” – an offensive military action conducted by UN forces operating in Sierra Leone. It took place during the UNAMSIL “peace building” mission. The operation was multinational, but India provided majority of troops and was also responsible for most of the tasks attached to planning, training and logistic support. The operation evaluation from the international point of view can be treated as – in a military aspect – an effective response to the growing threat of own values by the local group, and in the political aspect – as a very interesting example of creating state’s prestige by an effective use of a military tool.
PL
W artykule przedstawiono operację „Khukri” – zwrot zaczepny przeprowadzony przez siły ONZ operujące w Sierra Leone w ramach misji UNAMSIL. Akcja miała charakter wielonarodowy, ale głównym kontrybutariuszem, odpowiedzialnym również za większość zadań planistycznych, szkoleniowych i logistycznych były Indie. Rozpatrywana przez pryzmat wysiłku narodowego operacja jawi się jako: w wymiarze wojskowym – skuteczna reakcja na wzrost zagrożenia sił własnych przez ugrupowanie miejscowe, w wymiarze politycznym – jako nader interesujący przykład budowy międzynarodowego znaczenia i prestiżu państwa poprzez efektywne posłużenie się instrumentem wojskowym. Indie od kilkudziesięciu lat z dużym zaangażowaniem, konsekwencją i determinacją budują pozycję początkowo regionalnego, a obecnie globalnego mocarstwa. Ważnym elementem owych wysiłków są starania podejmowane na płaszczyźnie militarnej. Nie chodzi tu wyłącznie o rozbudowę i techniczną modernizację sił zbrojnych, implementowanie adekwatnych do współczesnych wyzwań koncepcji taktycznych i operacyjnych oraz wykazanie skuteczności armii w realnych działaniach bojowych (z czym Indie problemów nie mają). Państwo aspirujące do rangi mocarstwa powinno się również wykazać umiejętnością wykorzystania sił zbrojnych w ramach rozmaitych przedsięwzięć podejmowanych przez społeczność międzynarodową, głównie przez Organizację Narodów Zjednoczonych, czyli de facto zademonstrować zdolność do tworzenia – przy użyciu instrumentów militarnych – pozytywnych wartości w relacjach iędzynarodowych. Świadome tego India stosunkowo często wydzielają więc swoje wojska do udziału w operacjach realizowanych pod auspicjami ONZ. Niekiedy wiąże się to z koniecznością prowadzenia nie tylko działalności rozjemczej, a rzeczywistych działań bojowych. Tak było między innymi w Sierra Leone, gdzie Hindusi zmuszeni zostali do posłużenia się „argumentami siły”.
The writer puts a thesis that the North Atlantic Alliance has found itself in one of the most diffi cult moments in its history. The organisation is torn apart between the paradigm of past wars and the needs of modern and future times in the situation when most of member states are interested rather in the reduction than in the increase of military expenses. Moreover, the organisation took on themselves a huge number of tasks connected with irregular expansion of the territory of their execution not having suffi cient capacities as regards strategic transport. However, the biggest challenge faced by the Alliance is too restricted a level of political permission for using power, expressed by societies of the largest member countries and the lack of consistence (on military, political, economic, social and mental levels) being a natural consequence of a fast expansion.
PL
Autor stawia tezę, że Sojusz Północnoatlantycki znalazł się w jednym z najtrudniejszym momentów w swojej historii. Organizacja rozdarta jest między paradygmat wojen minionych a potrzeby współczesności i przyszłości, w sytuacji gdy większość państw członkowskich zainteresowana jest raczej redukcją niż zwiększaniem wydatków wojskowych. Ponadto organizacja przyjęła na siebie ogromną liczbę zadań związanych ze skokowym rozszerzeniem obszaru ich realizacji, nie posiadając wystarczających możliwości w zakresie transportu strategicznego. Największym wyzwaniem stojącym przed Sojuszem jest jednak nader ograniczony poziom przyzwolenia politycznego na posługiwanie się siłą, wyrażanego przez społeczeństwa największych krajów wchodzących w skład organizacji, oraz brak spójności (na płaszczyznach wojskowej, politycznej, ekonomicznej, społecznej, mentalnej) będący naturalną konsekwencją szybkiego rozszerzania.
During the Cold War period, having military bases abroad the sign of the superpower state or pretending them to the role of regional power. Military installations abroad were, on the one hand, a lens in which the most important trends in world politics focused, on the other hand, the reflective mirror which belies or falsifies international forecasts. In the nineties of the previous century, a wave of euphoria triggered by the victory of the West in the rivalry with the communist bloc roused and took the form of the “end of history” delusion. This state meant a global peace, built on the foundations of a free market in the economic area and liberal democracies in the second one. When so-defined “paradise” seemed to be just one step discarded as superfluous and anachronistic the large part of the Cold War steward, including attachment to the idea of having military installation in different places around the globe, or power projection. India has not committed this mistake. The country is successively expanding its network of military installations abroad. The leading service in this matter is the navy. This article discusses Indian bases and offshore locations. The author concentrated on their origin and current meaning, signaling their impact on the regional balance of forces.
PL
W okresie zimnej wojny posiadanie baz wojskowych poza granicami było jednym z oznak mocarstwowości państwa, bądź też pretendowania przez nie do roli przynajmniej regionalnej potęgi. Instalacje wojskowe na granicą były z jednej strony soczewką, w której koncentrowały się najważniejsze trendy światowej polityki z drugiej zaś niezwykle dokładnie odbijającym je zwierciadłem, w na swój sposób także fenomenem uwiarygadniającym bądź falsyfikującym międzynarodowe prognozy. W latach dziewięćdziesiątych poprzedniego wieku, na fali euforii wywołanej zwycięstwem Zachodu w rywalizacji z blokiem komunistycznym wzniosła się, wykreowana przez zdolnego publicystę strojącego się w szaty proroka geopolityki, ułuda „końca historii”. Stan ów oznaczać miał stan globalnego pokoju, zbudowanego na fundamencie wolnego rynku w płaszczyźnie ekonomicznej i liberalnej demokracji modelu euroatlantyckiego w sferze politycznej. Gdy tak zdefiniowany „raj” zdawał się znajdować zaledwie o krok odrzucono, jako zbyteczną, anachroniczną i obciążającą, dużą część zimnowojennego szafarzu, w tym przywiązanie do idei posiadania w różnych miejscach globu punktów militarnego zaczepienia tudzież projekcji siły. Błędu tego nie popełniły Indie. Państwo to sukcesywnie rozbudowuje sieć swoich instalacji wojskowych poza granicami. Służbą wiodącą w tej materii jest marynarka wojenna. W artykule omówiono indyjskie bazy i placówki morskie poza granicami. Autor skoncentrował się na ich genezie i bieżącym znaczeniu, sygnalizując jednocześnie ich wpływ na regionalną równowagę sił.
World public opinion has learned about Indian combined command of the Andaman and Nicobar Islands in March 2014. It took place after the disappearance without any trace Malaysian communication plane (Flight 370). At that time the news agencies flashed the information that the whole forces Indian dedicated to the search action (six warships, three vessels of the Coast Guard, four planes, including the most modern Indian marine patrols aircrafts Boeing P-8I Neptune and several helicopters Mi-8) had been subordinated to Commander-in--Chief Andaman and Nicobar Command (CICNAC). For most people, this message was not quite irrelevant, because the world opinion was all struck by the fate of the missing plane and its passengers. On the other hand the professionals involved in the political and military situation in the Indian Ocean were not surprised by it. India has developed its military capabilities in the region during last decades and presence at Nicobars and Andamans is important portion of the whole defense effort of this country.
PL
O indyjskim Połączonym Dowództwie Andamanów i Nikobarów (ang. Andaman and Nicobar Command) światowa opinia publiczna dowiedziała się po zaginięciu w marcu 2014 roku malezyjskiego samolotu komunikacyjnego (lot 370). Wtedy to przez agencyjne serwisy przemknęła informacja, że całością niebagatelnych sił indyjskich wydzielonych do akcji poszukiwawczej (sześć okrętów, trzy jednostki Straży Wybrzeża, cztery samoloty, w tym najnowocześniejsze indyjskie morskie maszyny patrolowe Boeing P-8I Neptune i kilka śmigłowców Mi-8) prowadzonej na rozległych akwenach południowo-wschodniej części Oceanu Indyjskiego Surface dowodzi właśnie Commander-in-Chief Andaman and Nicobar Command (czyli Dowódca Andamanów i Nikobarów, CICNAC). Dla większości odbiorców wiadomość ta nie miała zgoła żadnego znaczenia, gdyż świat frapował się losem zaginionej maszyny i jej pasażerów, w związku z czym nie wywołała żadnego echa. Z kolei profesjonaliści zajmujący się sytuacją polityczno-wojskową basenu Oceanu Indyjskiego zaskoczeni nią nie byli, gdyż już od kilkunastu lat obserwowali (i obserwują) konsekwentne i uporczywe wysiłki Indii ukierunkowane na rozbudowę potencjału wojskowego w rejonie owych grup wysp.
The writer discusses – in the wide historical background – the evolution of the international policy of Turkey that has been taking place for the last decade. On the one hand, that process is determined by the end of the cold war and deep transformations of security architecture in the nearer and further neighbourhood of Turkey, while on the other hand – by the acquisition of power by a moderate Islamic group, which managed to provide the state with fast and stable economic growth, translating into the improvement of life standard of wide numbers of citizens. As a result, the civil government managed to break a certain paradigm of thinking about the security policy, cultivated by army people for several decades. Its consequence is a far-reaching redefinition of the principles of foreign policy, with the emphasis on national interests at the expense of the alliance ones resulting from the membership in the North Atlantic Treaty. Therefore, Turkey has become an independent participant of regional and over-regional game that possesses both intellectual possibilities as well as the necessary potential to shape international space in their direct and indirect surrounding.
PL
Autor omawia – na szerokim tle historycznym – ewolucję polityki międzynarodowej Turcji zachodzącą w ciągu ostatniej dekady. Procesów determinowany jest – z jednej strony – zakończeniem zimnej wojny i głębokimi przemianami architektury bezpieczeństwa w bliższym i dalszym sąsiedztwie Turcji, z drugiej – zdobyciem władzy przez umiarkowane ugrupowanie islamskie, które zdołało zapewnić państwu szybki i stabilny wzrost gospodarczy, przekładający się na podniesienie standardu życia szerokich rzesz obywateli. W następstwie tego cywilny rząd zdołał przełamać pewien paradygmat myślenia o polityce bezpieczeństwa kultywowany przez kilka dekad przez wojskowych. Następstwem tego jest daleko idąca redefinicja pryncypiów polityki zagranicznej, z eksponowaniem interesów narodowych, kosztem sojuszniczych, wynikających z członkostwa w Sojuszu Północnoatlantyckim. Turcja staje się zatem samodzielnym uczestnikiem regionalnej i ponadregionalnej gry, dysponującym zarówno możliwościami intelektualnymi, jak i niezbędnym potencjałem do kształtowania przestrzeni międzynarodowej w swoim bezpośrednim i dalszym otoczeniu.
Sannikov Land was one of the greatest myths of the Russian Arctic. Supposedly seen for the first time in the 13th century, it fascinated and attracted attention and the conviction of its existence translated into the organisation of expeditions. The biggest undertaking of this kind was the Eduard Toll’s expedition. It finished tragically for the explorer and did not clarify the doubts regarding the Sannikov Land. Only the systematic cartographic activity carried out by the Soviets, supported once by the expedition of a German zeppelin, made them disappear. Despite the fact that the Sannikov Land does not exist in the real geographical space it has a permanent place in the mass culture through books, films and computer games.
PL
Ziemia Sannikowa była jednym z największych mitów rosyjskiej Arktyki. Ujrzana jakoby po raz pierwszy w wieku XVIII, przez kilkaset lat fascynowała, przyciągała uwagę, a przeświadczenie o jej istnieniu przekładało się na organizowanie odkrywczych wypraw. Zakrojonym na największą skalę przedsięwzięciem tego rodzaju była wyprawa Eduarda Tolla. Zakończyła się ona tragicznie dla tego badacza, choć wątpliwości dotyczących Ziemii Sannikowa nie rozstrzygnęła. Te przestały istnieć dopiero w wyniku systematycznej działalności kartograficznej prowadzonej wysiłkiem sowieckim, jednorazowo wspartej ekspedycją niemieckiego sterowca. Mimo że w rzeczywistej przestrzeni geograficznej Ziemia Sannikowa nie istnieje, zdobyła sobie ona trwałe miejsce w kulturze masowej za sprawą książek, filmu i gier komputerowych.