Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 10

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Miasto-palimpsest. Semiotyczna interpretacja Czerniowiec

100%
Koschany R.
Polonistyka. Innowacje
|
2019
|
issue 9
65-82
EN
The article is an attempt of a semiotic interpretation of the phenomenon of Ukrainian city, Chernivtsi. The methodological context is the tradition of the cultural semiotics (especially the Tartu-Moscow school of semiotics), as well as its current continuations (e.g. sociosemiotics or visual studies). Thanks to the combination of these perspectives, the analysis of the city as a sign system is not limited to its history, but also to the completely contemporary situation of the city, which would like to play anew role of an important multicultural center of Europe and engage various entities for this purpose (politicians, artists, inhabitants, tourists but also city researchers). The central concept of considerations is palimpsest, understood as a multi-layered text of the city, but above all as a vivid text. The semiotic analysis of the city-palimpsest is based on reading the signs of its past, but also on the interpretation of the continuous writing of new signs, visible both in urban space and narratives about the city created today – touristic, marketing, political or literary (with particular emphasis on The International Poetry Festival “Meridian Czernowitz”). The city-palimpsest is thus a city understood as a work of art, which on the one hand requires the interpretation of senses encoded in it, and on the other hand it updates these senses in a different way in the process of rebuilding its brand.
PL
Artykuł stanowi próbę semiotycznej interpretacji fenomenu ukraińskich Czerniowiec. Kontekstem metodologicznym jest zarówno tradycja semiotyki kultury (zwłaszcza tartusko-moskiewska szkoła semiotyczna), jak i współczesne jej kontynuacje (np. socjosemiotyka czy studia wizualne). Dzięki połączeniu tych perspektyw analiza miasta jako systemu znaków nie ogranicza się wyłącznie do jego historii, ale także do zupełnie współczesnej sytuacji miasta, które chciałoby odgrywać na nowo rolę ważnego ośrodka wielokulturowej Europy i angażuje w tym celu rozmaite podmioty (politycy, artyści, mieszkańcy, turyści, ale także badacze miasta). Pojęcie centralne rozważań stanowi palimpsest, rozumiany jako wielowarstwowy tekst miasta, ale przede wszystkim jako tekst żywy. Semiotyczna analiza miasta-palimpsestu polega bowiem na odczytywaniu znaków jego przeszłości, ale także na interpretacji ciągłego pisania znaków nowych, widocznych zarówno w przestrzeni miejskiej, jak i w narracjach o mieście tworzonych dzisiaj – turystycznych, marketingowych, politycznych czy literackich (ze szczególnym uwzględnieniem Międzynarodowego Poetyckiego Festiwalu Meridian Czernowitz). Miasto-palimpsest jest zatem miastem rozumianym jako swoiste dzieło sztuki, które – z jednej strony – wymaga interpretacji zaszyfrowanych w nim sensów, z drugiej – w rozmaity sposób aktualizuje te sensy w procesie ponownego budowania swej marki.
2
Publication available in full text mode
Content available

Elegia jako gatunek filmowy. Adaptacja - inspiracja - sugestia

100%
Koschany R.
Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Literacka
|
2011
|
issue 18
175-188
EN
The question that this is article is concerned to answer is how the position of the film elegy can be best formally established - with its artistic representations, as well as its functioning in the genology of the genre. An attempt to provide definitive answers that emerge from interdisciplinary, film and literary discourse brings a number of substantial threads. Firstly, there is, indeed, no theoretical description of the elegy as a film genre, though the very name does appear in many titles. Secondly, it seems that a juxtaposition of available examples of film ad-aptations of elegies does not lead to any consistent conclusion, since, apart from the suggestion proposed by the author, they are different in terms of formal and thematic elements involved. Thirdly, any attempt at a genological profiling has to, somehow, refer to a more or less fixed literary genre and the relevant theory behind it. In a most general way, one can state, albeit with a number of reservations, that the elegiac film is characterized by a distinguishable style, often simply called the elegiac style, and the theme, very broadly associated with time and the theme of passing.
3
Publication available in full text mode
Content available

Co to jest dokument i czy pytanie to ma jakiekolwiek znaczenie? (Na marginesie Pięciu nieczystych zagrań Larsa von Triera i Jørgena Letha)

100%
Koschany R.
Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication
|
2017
|
vol. 21
|
issue 30
EN
The article is an attempt to interpret The Five Obstructions, a film by Lars von Trier and Jørgen Leth that is a documentary record of a real meeting between the two directors, and of the project they undertook. According to plans, Leth was supposed to make five new versions of his film The Perfect Human from 1967. The result of Trier and Leth’s cooperation represents a hybrid of genres, difficult to classify by means of standard categories. Most of all, however, the film is self-referential, and therefore, the article discusses different aspects of documentary work in general, including the originality of a work of art, the issue of difference and repetition, the situation of the creator, and the concept and status of a work of art. Ultimately, the interpreted film provides a potential starting point for formulating a thesis on the documentary as a set of artistic conventions and rules for creatively engaging art and reality.
PL
The article is an attempt to interpret The Five Obstructions, a film by Lars von Trier and Jørgen Leth that is a documentary record of a real meeting between the two directors, and of the project they undertook. According to plans, Leth was supposed to make five new versions of his film The Perfect Human from 1967. The result of Trier and Leth’s cooperation represents a hybrid of genres, difficult to classify by means of standard categories. Most of all, however, the film is self-referential, and therefore, the article discusses different aspects of documentary work in general, including the originality of a work of art, the issue of difference and repetition, the situation of the creator, and the concept and status of a work of art. Ultimately, the interpreted film provides a potential starting point for formulating a thesis on the documentary as a set of artistic conventions and rules for creatively engaging art and reality. 
4
Publication available in full text mode
Content available

The category of accident in narratives about salvation of extermination

100%
Koschany R.
Zeszyty Naukowe Centrum Badań im. Edyty Stein
|
2012
|
issue 9
289-299
PL
W artykule autor przedstawia przykłady polskich współczesnych narracji poholokaustowych (twórczość m.in. H. Krall, I. Fink, M. Głowińskiego, W. Dichtera, B. Wojdowskiego, świadectwa dzieci Holokaustu), ze szczególnym uwzględnieniem w nich kategorii przypadku. W większości tych tekstów przypadek rozpatrywany jest jako punkt zwrotny w narracji, zrywający fabułę wbrew wszelkim regułom – światopoglądowym czy historycznym, ale akceptowany ze względu na ocalający charakter. Głównym celem jest interpretacja owego egzystencjalnego i narracyjnego przypadku w świetle strukturalnej teorii narracji oraz próba odpowiedzi na pytanie o etykę takiej interpretacji. Z jednej bowiem strony, w narracjach ocalonych przypadek rzeczywiście powtarza się niemal jak refren, z drugiej – każda z tych narracji jest jednak zapisem pojedynczego losu, a samo zdarzenie ocalenia wymyka się wszelkiemu dyskursowi.
5
Publication available in full text mode
Content available

Contemporary Culture: An Academic Quarterly and a Research Object

100%
Koschany R.
Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka
|
2020
|
vol. 112
|
issue 5
7-9
6
Publication available in full text mode
Content available

Od retoryki ekfrazy do antropologii kina. Współczesna poezja filmowa a „opowiadanie filmów”

100%
Koschany R.
Forum Poetyki
|
2021
|
issue 23
72-91
EN
The paper attempts at collecting and interpreting a dozen or so film poems, by authors such as S. Grochowiak, K. Rodowska, A. Kuśniewicz, B. Zadura, K. Hoffman, J. Oszelda, G. Olszański. Out of numerous cases of transmedia relations (film – literature), examples which could be classified as ekphrases according to the rhetorical tradition are distinguished. The phenomenon of poetic film ekphrases has been completed with a cultural context, related to the different traditions of film telling, treated as a common practice (amateur, professional, artistic) and conceptualized with the framework of cinema anthropology.
PL
W artykule podjęta została próba zgromadzenia oraz interpretacji kilkunastu wierszy filmowych, m.in. S. Grochowiaka, K. Rodowskiej, A. Kuśniewicza, B. Zadury, K. Hoffmana, J. Oszeldy, G. Olszańskiego. Spośród rozmaitych przykładów relacji transmedialnych (film – literatura) wyróżniono te przykłady, które można by – zgodnie z tradycją retoryczną – nazwać ekfrazami. Fenomen poetyckich ekfraz dzieł filmowych uzupełniony został o kontekst kulturowy związany z odmiennymi tradycjami opowiadania filmów, traktowanych jako powszechna praktyka (amatorska, profesjonalna, artystyczna) i ujmowanych w ramach antropologii kina.
7
Publication available in full text mode
Content available

Mentalne kino wyobraźni. Poezja filmowa i kwestia „filmowych” sposobów widzenia

100%
Koschany R.
|
2021
|
vol. 28
|
issue 1
237-283
EN
The starting point and, at the same time, research material that I would like to analyze is Polish film poetry. The formula itself indicates a specific intersemiotic relations, but apart from the obvious issues (such as the presence of film themes and structures in poetry), the linguistic film metaphors that repeat in poetry and become specific signs of imagination seem equally interesting. Film poetry is an interesting testimony of a long-lasting relationship between the experience of cinema and the experience of reality. Above all, however, it is a linguistic community within which the message that something can be “like in the cinema” or “film-like” is universally understandable. I additionally assume that the study of poetry and the schematic formulas used in it may suggest something about the cinematic perception of reality in general. Just as the film changed the human perception of the world, the way of perception, understanding the principles of storytelling, dreaming and “imagining”, we find traces of these transformations in the texts of writers who were subject to the same common influences, and at the same time sought their linguistic equivalents.
PL
Punktem wyjścia i jednocześnie materiałem badawczym, który chciałbym poddać analizie, jest polska poezja filmowa. Już sama ta formuła wskazuje na konkretną relację intersemiotyczną, jednakże poza kwestiami oczywistymi (jak obecność w poezji filmowych tematów i struktur) równie ciekawe wydają się językowe metafory filmowe, które powracają w tekstach poetyckich i stają się swoistymi oznakami wyobraźni. Poezja filmowa stanowi ciekawe świadectwo zapisu trwałej zależności między doświadczeniem kina a doświadczaniem rzeczywistości. Przede wszystkim jednak chodzi tu o wspólnotę językową, w ramach której intersubiektywnie zrozumiały jest komunikat, że coś może być „jak w kinie” lub „filmowe”. Zakładam dodatkowo, że badanie poezji i używanych w niej schematycznych formuł może podpowiedzieć coś o filmowym postrzeganiu rzeczywistości w ogóle. Tak jak film zmienił ludzkie postrzeganie świata, sposób percepcji, rozumienia zasad opowiadania, śnienia i „wyobrażania sobie”, tak ślady owych przeobrażeń znajdujemy w tekstach pisarzy, którzy podlegali tym samym, wspólnym oddziaływaniom, a jednocześnie szukali ich językowych ekwiwalentów.
8

Dziecięca kinofilia

100%
Koschany R.
Kwartalnik Filmowy
|
2013
|
issue 81
39-51
PL
W artykule pojęcie i zjawisko kinofilii jest pretekstem do przyjęcia szczególnej perspektywy, a mianowicie założenia, że dziecko oglądające filmy także wykazuje się swego rodzaju miłością do kina. Koschany szuka przykładów we wspomnieniach reżyserów oraz ich autotematycznej i autobiograficznej twórczości, gdzie dziecko okazuje się wyjątkowym odbiorcą filmu – identyfikującym się z obrazem, wierzącym w przedstawioną rzeczywistość, nieuprzedzonym intelektualnie. Pojawiający się w omawianych filmach sentymentalizm (na przykład w "Kinie Paradiso") świadczy o tęsknocie dorosłego widza do takiego pierwotnego, czystego, niemalże cielesnego kontaktu ze sztuką.
EN
In this paper the concept and phenomenon of cinephilia is a pretext for adopting a particular perspective, namely the assumption that a child watching films also manifests a kind of love for the cinema. Koschany looks for examples in directors’ memoirs and in their self-reflexive, autobiographical work, in which the child turns out to be an exceptional viewer of the film – one that fully identifies itself with the image, wholeheartedly believes in the presented reality, and is totally unprejudiced intellectually. The sentimentality appearing in such films (for example in 'Nuovo cinema Paradiso') speaks of an adult viewer’s longing for such original and pure, and almost bodily contact with the art.
9

Realistyczny musical? Allen – Resnais – von Trier

100%
Koschany R.
Kwartalnik Filmowy
|
2011
|
issue 75-76
199-208
EN
In musical realism has many faces; as a category, it has many meanings and is subject to change. It is also dependent on the genre (e.g. in backstage musicals or in films about artists music, song and dance are quite justified). However it is not a constitutive feature of the genre in question and it is simply a convention. Nonetheless Koschany points to certain poetics and concepts that do not fit with this view and habits of the audiences. The article presents the analysis of three exceptional films by three directors: Woody Allen’s Everyone says I Love You (1996), On connaît la chanson (Same old song) by Alain Resnais (1997) and Dancer in the Dark by Lars von Trier (2000). For the directors in question, their musicals were important experiments – self reflective tales about the status of the genre and the possibility of its realistic version.
10
Publication available in full text mode
Content available

Dyskusja redakcyjna

33%
Korporowicz L., Koschany R., Krajewski M., Majewski T., Radomski A., Skórzyńska A., Wiśniewski R., Ząbek M.
Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka
|
2018
|
vol. 100
140-168
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.