Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 70

first rewind previous Page / 4 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 4 next fast forward last
1

Ciało zmartwychwstałe w nauczaniu Ojców Apostolskich i św. Justyna

100%
Szram M.
Roczniki Historii Kosciola (Annals of Church History)
|
2009
|
vol. 1(56)
-31
XX
The article presents the teaching about the resurrected body in the 2nd century A. D. (Apostolic Fathers, Justin, Pseudo-Justin), up to the moment of the appearance of the first treatises devoted exclusively to resurrection; they were written by Athenagoras, Tertulian or Origen at the break of the 2nd century. On the basis of analysis of source texts the author puts forth the following theses: 1. The conviction about Christ’s resurrection was transmitted as one of the main truths of faith that prophesized raising of the dead, although the argument also appeared that referred to the Incarnation of Logos as the event giving the human body exceptional dignity, as well as stressed the role of God the Father as the Author of the new creature in the ultimate times. 2. Universality of resurrection as an act preceding the last judgment did not raise doubts in the authors of that period; however, they stressed rather the theological meaning and the salutary context of resurrection - that is, they understood it in the strict sense as the fact that just people will gain a new life in its fullness. 3. In some authors, especially in St Justin, the millenary context can be seen, suggesting the existence of resurrection for the just, who will live in a thousand-year kingdom that will still be an earthly, but already renewed one; this resurrection will be supplemented by the fact that people will gain new features, proper for eternal life, which can be received only after bringing back to life all the remaining people deserving eternal punishment in ultimate times. 4. In the discussed period spiritual understanding of resurrection was important. It was believed that in fact it begins with the baptism, and in ultimate times it only will be confirmed and supplemented by returning to human bodies. Moral conditions for receiving the new full life were important. Only those ones would attain it who would ‘keep their bodies chaste’; that is who would be faithful in their earthly lives to the grace received at the baptism. 5. The authors writing in that period were not particularly interested in anthropology. From the middle of the 2nd century the dualism of Hellenic origin was in fact typical. It emphasized that man consists of an immortal soul and a mortal body; however, this relation is not commented on so widely as in later apologetic writings. 6. Christian authors of the first two centuries A. D. most often used the phrase „ ανάστασιϛ νεκρων” for describing resurrection, and when they meant the resurrected body they more frequently used the term „ σάρξ” than „σωμα”, although these terms had similar meanings and they were used interchangeably. 7. Authors of that period did not consider the features of the resurrected body in detail. First of all they emphasized its immortality (αθανασία) and imperishableness (αφθαρσία). 8. Most works coming from the discussed period contain criticism of the doketistic views or ones rejecting resurrection, which proves that from the very beginning there was a current in the Church that questioned the possibility that the human body could return to life.
2

Mesalianie – rygorystyczny ruch ascetyczny czy herezja doktrynalna?

100%
Szram M.
Roczniki Teologiczne
|
2018
|
vol. 65
|
issue 4: Historia Kościoła
15-28
EN
Messalians were one of the most famous and at the same time mysterious and varied rigorous ascetic movements in the early Church. The author of the article, basing on the early Christian catalogs of heresies, written by Epiphanius of Salamina, Theodoretus of Cyrus, John Damascene and Augustine, and the contemporary literature of the subject, seeks to answer the question whether Messalians should be regarded as a kind of harmless sect or rather as a heresy proclaiming serious doctrinal errors. The conclusion is that the theological argumentation of the practice of continuous prayer in the messalian movement undermined the principal principles of orthodox pneumatology, sacramentology, ecclesiology and soteriology. It is true that in the analyzed descriptions of heresies contained in early Christian sources one must take into account the plentiful use of the invective, which often overwhelms the true image of the described movement, but in the case of the Messalians the repetition of the same allegations orders to see them not only as the ascetic movement but above all as the dangerous doctrinal heresy.
PL
Mesalianie byli jednym z najsłynniejszych, a równocześnie tajemniczych i niejednolitych rygorystycznych ruchów ascetycznych w starożytnym Kościele. Autor artykułu na podstawie wczesnochrześcijańskich katalogów herezji Epifaniusza z Salaminy, Teodoreta z Cyru, Jana Damasceńskiego i Augustyna oraz współczesnej literatury przedmiotu stara się odpowiedzieć na pytanie, czy należy traktować mesalian bardziej jako rodzaj niegroźnej sekty czy raczej jako herezję głoszącą poważne błędy doktrynalne. Dochodzi do wniosku, że mesaliańskie uzasadnienie teologiczne praktyki ciągłej modlitwy podważało główne zasady ortodoksyjnej pneumatologii, sakramentologii, eklezjologii i soteriologii. Wprawdzie w analizowanych opisach herezji, pochodzących z wczesnochrześcijańskich źródeł, należy wziąć pod uwagę obfite stosowanie inwektywy, niejednokrotnie zacierającej prawdziwy obraz opisywanego ugrupowania, niemniej jednak w przypadku mesalian powtarzające się te same zarzuty nakazują widzieć w nich nie tylko ruch ascetyczny, ale przede wszystkim niebezpieczną herezję doktrynalną.
3

Rygoryzm i laksyzm moralny we wczesnochrześcijańskich ruchach heretyckich na podstawie Diversarum hereseon liber Filastriusza z Brescii

100%
Szram M.
Roczniki Teologiczne
|
2017
|
vol. 64
|
issue 4: Historia Kościoła
35-51
EN
The objective of the article is to illustrate the two extremes represented by the broad assortment of movements: the ascetic rigorism and moral laxity. The primary source of text is the first Latin catalogue of heresies, written between 380 and 388 by the Bishop of Brescia, Philastrius. The source selection was dictated on twofold grounds. The treaty contains the most numerous descriptions of heretical groups, yet at the same time is the least known of its kind. The information enclosed in Philastrius' work, summarized in a comparative manner with the descriptions found in other patristic catalogues of heresy – by Epiphanius, Theodoret of Cyrus, John Damascene, Augustine and Isidore of Seville – lead to the following conclusions: 1) for the most part heretical movements followed the ascetic radicalism, motivated most habitually by an exaggerated literal exegesis of the biblical texts (eg. Gnostics, Encratites, Discalced); 2) the few of the laxative-approach movements operated on moral promiscuity (eg. Simonians, Carpocratians, Symmachians), the extent of which is difficult to assess due to the raised issues with the objectivity of Philastrius’ work – undermined by the use of invectives and the apologetic attitude of the author employed in order to defend the orthodox doctrine and morals; 3) paradoxically, there existed also groups that combined inconsistently promiscuity with the elements of asceticism (eg. Borborites, Adamites).
PL
Celem artykułu jest ukazanie dwóch skrajnych postaw, reprezentowanych przez różne wczesnochrześcijańskie ruchy heretyckie: rygoryzmu ascetycznego i rozwiązłości moralnej. Głównym tekstem źródłowym jest pierwszy łaciński katalog herezji, napisany między rokiem 380 a 388 przez biskupa Brescii Filastriusza. Wybór źródła został podyktowany dwoma powodami. Traktat ten zawiera opis największej ilości ugrupowań heretyckich, a równocześnie jest najmniej znany. Informacje zawarte w dziele Filastriusza, zestawione porównawczo z opisami zawartymi w innych patrystycznych katalogach herezji – Epifaniusza, Teodoreta z Cyru, Jana Damasceńskiego, Augustyna i Izydora z Sewilli – prowadzą do następujących wniosków: 1. większość ruchów heretyckich kierowała się radykalizmem ascetycznym, motywowanym najczęściej przesadnie literalną egzegezą tekstów biblijnych (np. gnostycy, enkratyci, bezsandałowi); 2. nieliczne ruchy o podejściu laksystycznym kierowały się rozwiązłością moralną (np. szymonianie, karpokratianie, symmachianie), której rozmiary trudno jednoznacznie ocenić, ponieważ obiektywizm przekazu Filastriusza został osłabiony przez stosowanie inwektywy i nastawienie apologetyczne autora, mające na celu obronę ortodoksyjnej doktryny i moralności; 3. istniały również ugrupowania, które w paradoksalny sposób łączyły rozwiązłość z elementami ascetyzmu (np. borborianie, adamianie).
4

Rigorism and Moral Laxity in Early Christian Heretical Movements: On the Basis of Diversarum Hereseon Liber of Philastrius of Brescia

100%
Szram M.
Roczniki Teologiczne
|
2017
|
vol. 64
|
issue 4: Historia Kościoła - English Version
33-48
EN
The objective of the article is to illustrate the two extremes represented by the broad assortment of movements: the ascetic rigorism and moral laxity. The primary source of text is the first Latin catalogue of heresies, written between 380 and 388 by the Bishop of Brescia, Philastrius. The source selection was dictated on twofold grounds. The treaty contains the most numerous descriptions of heretical groups, yet at the same time is the least known of its kind. The information enclosed in Philastrius' work, summarized in a comparative manner with the descriptions found in other patristic catalogues of heresy – by Epiphanius, Theodoret of Cyrus, John Damascene, Augustine and Isidore of Seville – lead to the following conclusions: 1) for the most part heretical movements followed the ascetic radicalism, motivated most habitually by an exaggerated literal exegesis of the biblical texts (eg. Gnostics, Encratites, Discalced); 2) the few of the laxative-approach movements operated on moral promiscuity (eg. Simonians, Carpocratians, Symmachians), the extent of which is difficult to assess due to the raised issues with the objectivity of Philastrius’ work – undermined by the use of invectives and the apologetic attitude of the author employed in order to defend the orthodox doctrine and morals; 3) paradoxically, there existed also groups that combined inconsistently promiscuity with the elements of asceticism (eg. Borborites, Adamites).
5
Publication available in full text mode
Content available

Krzysztof Wendlik O.S.P.P.E., Serce to umysł. Mistyka spotkania Boga i człowieka w ujęciu Orygenesa oraz św. Augustyna – inspiracje IV Ewangelii, Inicjatywa Ewangelizacyjna Wejdźmy na Szczyt, Kraków 2017, ss. 91.

100%
Szram M.
Vox Patrum
|
2018
|
vol. 70
756-758
PL
nie dotyczy
6
Publication available in full text mode
Content available

Dariusz Kasprzak OFMCap, Kształtowanie się nauki o niebie w teologii patrystycznej I-III wieku, Kraków 2017, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, ss. 416.

100%
Szram M.
Vox Patrum
|
2018
|
vol. 70
737-740
PL
nie dotyczy
7
Publication available in full text mode
Content available

Krzysztof Leśniewski, „W samym sobie znaleźliśmy wyrok śmierci: aby nie ufać sobie samemu, lecz Bogu…”. Metanoiczno-soteriologiczne przesłanie „Wielkiego kanonu” św. Andrzeja z Krety, Lublin 2017, Prawosławna Diecezja Lublesko-Chełmska. Fundacja Dialog Na

100%
Szram M.
Vox Patrum
|
2018
|
vol. 70
740-742
PL
nie dotyczy
8
Publication available in full text mode
Content available

Udział wiernych świeckich w funkcjach współcześnie zastrzeżonych kapłanom urzędowym oraz w strukturach instytucjonalnych Kościoła w ujęciu Orygenesa

100%
Szram M.
Vox Patrum
|
2002
|
vol. 42
141-149
FR
L'auteur d'article analyse quelques textes d'Origene concernants la participation eventuelle des laics aux fonctions suivantes reservees aujourd'hui au clerge: la proclamation publique des commentaires de la Bibie pendant la liturgie; l'absolution des peches, l'imposition de la penitence et la direction spirituelle; le ministere des prophetesses et de diaconesses.
9
Publication available in full text mode
Content available

Od obrazu do podobieństwa Bożego. Dynamiczna koncepcja antropologii teologicznej w II-III wieku (stanowisko Ireneusza i Orygenesa)

100%
Szram M.
Vox Patrum
|
2002
|
vol. 42
357-376
FR
L'article presente les questions fondamentales de l'anthropologie patristique aux IIe et IIIe siecles: les traits caracteristiques des notions de l'image de Dieu et de la ressemblance de Dieu, et la relation entre elles. L'auteur compare deux ecrivains majeurs de cette periode: Irenee, lie avec la tradition asiatique (plus „materialiste") et Origene, representant de la tradition alexandrine (plus „spirituelle"). Dans leur doctrines il y a quelques elements presque identiques: le sens christologique de l'image (c'est le Christ qui est vraie et premiere image de Dieu); la difference sementique entre notions de l'image et de la ressemblance; le caractere statique et ontique de l'image, et active et moral de la ressemblance. Mais malgre ces points communs, Irenee et Origene comprennent autrement ces deux notions et en consequence leur doctrines anthropologiques sont differentes.
10
Publication available in full text mode
Content available

Danil Hombergen OCSO, The Second Origenist Controversy. A New Perspective on Cyril of Scythopolis’ Monastic Biographies as Historical Sources for Sixth-Century Origenism, Studia Anselmiana 132, Roma 2001, ss. 448.

100%
Szram M.
Vox Patrum
|
2002
|
vol. 42
592-599
EN
review
PL
recenzja
11
Publication available in full text mode
Content available

Μεσοτησ – μεγαλοψυχια – ταπεινωσισ. The ethical ideals of ancient Greek philosophy and the virtue of humility according to the Greek Fathers of the Church in the fourth century

100%
Szram M.
Vox Patrum
|
2014
|
vol. 61
257-266
PL
Omówione w artykule ideały etyczne starożytnych Greków zawierały zarów­no elementy zbliżone do chrześcijańskiej koncepcji pokory, jak i takie, które istot­nie od niej się różnią. W antycznej Grecji uważano wprawdzie pychę za główną wadę, lecz przeciwstawiano jej nie uniżoną pokorę, uznawaną za przejaw nie­śmiałości, słabości, lęku lub tchórzostwa, ale opartą na zasadzie umiaru postawę słusznej, uzasadnionej dumy, wynikającej z poczucia własnych możliwości. Autorzy wczesnochrześcijańscy IV w., idąc śladem Klemensa Aleksandryj-skiego i Orygenesa, przejęli pojęcia wypracowane przez myślicieli antycznych, nadali im jednak nieco inne znaczenie i osadzili je w nowym religijnym kontekście, chociaż niekiedy sugerowali, że antyczni myśliciele rozumowali w sposób zbli­żony do chrześcijan. Zasadę umiaru połączył Jan Chryzostom z ewan­gelicznym radykalizmem, uznając za miarę wszystkiego Boga, który przekracza ludzką miarę, co ukazał w skrajnej kenozie swojego Syna. Ideał słusznej dumy był przedstawiany przez Ojców Kapadockich i Chryzostoma w kontekście odniesienia do Boga Stwórcy i Zbawcy, który – jak mówił Bazyli – jest jedynym powodem chlubienia się człowieka, co odbiera mu możliwość porównywania się i wywyższania ponad innych ludzi. Postawie pokornego uni­żenia, określanej częściej słowem tapeinofrosyne, który stał się terminem technicznym na określenie cnoty pokory, autorzy epoki patrystycznej nadali jednoznacznie pozytywną ocenę, widząc w niej zarówno podstawę zdoby­wania innych cnót, jak i fundament zabezpieczający przed utratą cnót już zdoby­tych, na co szczególnie zwrócił uwagę w swoim nauczaniu Grzegorz z Nyssy, Jan Chryzostom, ale także pisarze z kręgów monastycznych, jak Ewagriusz z Pontu, a w późniejszych stuleciach Doroteusz z Gazy (VI w.) czy Jan Klimak (VII wiek). Wykorzystanie przez teologów greckich IV w. nie w pełni zbieżnych z chrze­ścijaństwem ideałów etycznych zaczerpniętych z antycznej filozofii świadczy o zwycięstwie zapoczątkowanego przez większość apologetów II w. otwartego podejścia do tych elementów greckiej paidei, w których tkwiły nasiona rozumnej prawdy, stanowiące swoiste przygotowanie do przyjęcia Ewangelii. Chęć Ojców Kościoła do podkreślania za wszelką cenę owej prae­paratio evangelica mogła jednak niekiedy sprawiać, że dostrzegali oni w my­śli antycznej zbyt wiele analogii z etyką chrześcijańską, przypisując filozofom starożytnym znajomość tego, co mogli dostrzec i zdefiniować dopiero oni sami jako chrześcijanie.
12
Publication available in full text mode
Content available

Teoforyczne znaczenia terminu „spiritus” w "Adversus Praxean" Tertuliana

100%
Szram M.
Vox Patrum
|
2006
|
vol. 49
633-639
FR
L’article examine les differentes significations du mot spiritus dans la terminologie theologique latine de la fin du IIe siecle, d’apres l’Adversus Praxean, ouvrage antimonarchianiste de Tertullien. Spiritus ou Spiritus Dei signifie, pour notre auteur, non seulement la nature divine des trois personnes de la Trinite, mais aussi le Fils.
13
Publication available in full text mode
Content available

Can humility exist without poverty? A response by Cappadocian Fathers and John Chrysostom

100%
Szram M.
Vox Patrum
|
2014
|
vol. 62
505-510
PL
Greccy Ojcowie Kościoła IV w. uznawali zgodnie cnotę pokory za punkt wyjścia na drodze duchowego doskonalenia oraz za matkę wszystkich cnót. W duchu rozwijającego się monastycyzmu podkreślali przede wszystkim ścisły związek pokory z posłuszeństwem jako cnotą najbardziej jej pokrewną. Autor artykułu stara się znaleźć odpowiedź na pytanie, w jaki sposób postrzegali oni re­lację między pokorą i ubóstwem, mającą głęboką tradycję biblijną. Już w Starym Testamencie ludzie ubodzy (ptoco…) jako znajdujący się w potrzebie byli uważa­ni za szczególnie skromnych i otwartych na pokorne szukanie pomocy u Boga i drugiego człowieka. Ojcowie Kapadoccy i Jan Chryzostom definiowali cnotę pokory jako przypisywanie wszelkiej chwały za dokonane dobre czyny samemu Bogu i niewywyższanie się ponad innych ludzi, nawet największych grzeszników. Zagadnienie związku ubóstwa z tak rozumianą pokorą poruszali komentując prze­de wszystkim pierwsze z ośmiu błogosławieństw Chrystusa na górze. Z analiz homilii poświęconych tej kwestii przez Grzegorza z Nyssy i Jana Chryzostoma wynikają następujące wnioski: (1) istnieją dwa rodzaje ubóstwa: duchowe i materialne, które są od siebie zależne; (2) istnieje także tzw. „złe ubóstwo”, które oznacza brak podstawowych cnót; jest ono przeszkodą do osiągnięcia cnoty pokory; (3) ubóstwo materialne ułatwia postawę pokory, ale nie wystarcza do osiągnię­cia tej cnoty; (4) cnota pokory jest natomiast niemożliwa bez ubóstwa duchowego, które otwiera na Boga; (5) ludzie ubodzy w duchu, których dotyczy pierwsze błogosławieństwo, są synonimem ludzi pokornych.
14
Publication available in full text mode
Content available

Geneza herezji wczesnochrześcijańskich w ujęciu Filastriusza z Brescii

100%
Szram M.
Vox Patrum
|
2016
|
vol. 65
631-651
EN
The original Latin catalogue of heresies, produced by Saint Philastrius of Brescia in the second half of IVth century, encompasses several observations re­garding the source of early Christian heterodox movements. These views are dis­persed and interwoven into the analysis of particular heresies, and as such do not constitute an integral and standalone teaching on the nature of unorthodoxy and its genesis. The present work attempts at enucleating this standpoint and summari­sing it in a comprehensive and complementary manner. Regarding the issue of the foundation of heresy, Philastrius proposed his own point of view based on the following threefold argumentation: the theological (Satan is the father of all the world’s heterodoxy – comprehended as a lapse form God’s truth), the moral (heresies rise due to one’s pride), and historical and cul­tural (errors in early Christian doctrine derive from the Judaic sects or else from the counterfactual views of the ancient Greek philosophers). Philastrius’ perspective refers back to an extensive and modestly younger work Panarion by Epiphanius of Salamis, in which the topic of Jewish-deriving deviations from the doctrine was treated even more at length. The Bishop of Brescia’s index has been the inspiration for the later catalogues of unorthodoxy by St. Augustine (narrow in the topic of Judaic origins of heretical movements and rather focused on influences from the ancient philosophical schools) and Isidore of Seville (intermingling both sources of early heretical movements – i.e. Judaic and Greek – withholding the determination which of them has in fact more influ­enced the uprising of heterodoxy and the doctrine itself).
15
Publication available in full text mode
Content available

Ciało złe i dobre. Kwestia pochodzenia i natury ciała Adama i Chrystusa we wczesnochrześcijańskich ruchach heretyckich

100%
Szram M.
Vox Patrum
|
2015
|
vol. 63
77-93
EN
The article expounds on the groundwork laid by the first Latin treaty De haeresibus by Philastrius, the fourth-century bishop of Brescia, analyzed on the background of writings of Irenaeus, Tertullian and Origen, how the rooted in Gnosticism representatives of early Christian heresies (Carpocratians, Saturninus, Valentinus, Apelles, Marcion, Manicheans) have comprehended the genesis of man’s body. After a general delivery of early Christian doubts regarding the value of human flesh, different varieties of heretical paradox – ensuing from Platonic and Gnostic cosmo-anthropological tendencies – are presented. The paradox could be formulated in the following manner: human body of the first man Adam – and correspondingly all of his descendants – is genetically and ontologically evil as being an elementary constituent of the material world. Hence the flesh of a new Adam, i.e. Christ, must come form another realm and be free of the earthly materiality in order to be good by nature and worthy of Saviour’s person. The presented mode of thinking instigated the rise of theological misconceptions, in particular the eschatological ones denying human body the possibility of resurrec­tion and recognizing – in a Gnostic fashion – the liberation of man from flesh, not his salvation alongside his body.
16
Publication available in full text mode
Content available

Pełna natura ludzka Chrystusa w świetle Orygenesowskiej koncepcji człowieka

100%
Szram M.
Vox Patrum
|
2000
|
vol. 38
107-120
FR
Origene (185-253/4) fut le premier parmi les theologiens du debut de la chretiente gui entreprit de faire une synthese de l'enseignement sur la plenitude humaine de Jesus-Christ, sur la structure de sa nature humaine et de ses fonctions. C'etait un evenement dans le milieu alexandrin, attache plutut a la contemplation de la divinite du Christ et au modele de christologie venant d'en haut. En esquissant l'enseignement d'Origene sur la plenitude de la nature humaine de Jesus, unie etroitement avec sa nature divine, l'article fait relever le fondamental modele trichotomique d'anthropologie (esprit - ame - corps) qui, d'apres Origene, se rapporte a chaque homme, pour presenter sur ce fond la conception de la structure de l'humanite du Christ chez Origene.
17
Publication available in full text mode
Content available

Kobiety a ruchy heretyckie według "Diversarum hereseon liber" Filastriusza z Brescii

100%
Szram M.
Vox Patrum
|
2016
|
vol. 66
127-137
EN
The article discusses two issues related to the role of women in heretical movements on the basis of Philastrius’ of Brescia Diversarum hereseon liber (written between 380 and 388): the place and the importance of the feminine in the doctrinal teaching of the heretics, along women’s participation in setting up and functioning of the various heresies. In the Jewish movements false-beliefs were associated with the figures of pagan goddesses, which some groups worshiped in different periods of the history of Israel. Contrary to the widespread in the ancient culture belief of the relationship of the male element in human person with the intellectual sphere, in the early Christian Gnosticism it was thought that the femi­nine was the personification of intellect. An example of this phenomenon on the doctrinal plane was the eon “Wisdom” (sapientia), and on the historical one – Helena accompanying Simon Magus, the precursor of all Christian heresy. Among the female characters of biblical inspiration for erroneous views, resulting from improper, sometimes mythologizing exegesis was especially the mother of mankind Eve. However, the creators of heresies didn’t stress clearly her feminine qualities as that might encourage the emergence of their heterodox doctrines. The known names of women – the members of Jewish and early Christian misbelief movements – appear in Philastrius’ index much less often than men. These are individual cases: Helena accompanying Simon Magus, Priscilla and Maximilla – the co-founders of Montanism heresy.
18
Publication available in full text mode
Content available

Postacie kobiece Starego Testamentu w alegorycznej egzegezie Orygenesa

100%
Szram M.
Vox Patrum
|
2016
|
vol. 66
39-56
EN
The article systematises the metaphors ascribed by Origen (185-253/254) to the well-known female characters of the Old Testament utilising the method of allegorical exegesis of the text of Scripture. Females appearing on the pages of the historical books of Bible are – according to the Alexandrian – allegories of hu­man virtues or defects. They embody the spiritual warfare between the spirit and the body, between the mind and the feelings. In the collective sense they symbo­lize the synagogue or the church chosen from the Gentiles, and in the individual sense – the human soul in its relation to God. Origen refers to the telling names of women, translating them and embedding into the spiritual context often giving the several different allegorical meanings to the same biblical person. Despite the often-quoted in his writings beliefs characteristic to the ancient world, procla­iming that the woman is a symbol of bodily feelings and the man – a symbol of the intellectual abilities, majority of allegorical interpretations relating to the Old Testament women indicates a personification of the virtues worthy of imitation. This phenomenon is conditioned with the meaning of the names of those persons and the role attributed to them by the biblical authors, but Origen’s interpretations are original and based on his own concept of spiritual life. They deny opinions of misogyny of Origen and the early Christian writers in general.
19
Publication available in full text mode
Content available

Origeniana Septima. Origenes in den Auseinandersetzungen des 4. Jahrhunderts, herausgegeben von W.A. Bienert und U. Kühneweg, Leuven 1999, Bibliotheca Ephemeridum Theologicarum Lovaniensium CXXXVII, ss. 848

100%
Szram M.
Vox Patrum
|
1999
|
vol. 36
554-577
EN
review
PL
recenzja
20
Publication available in full text mode
Content available

Inspiracje judeohelleńską egzegezą Filona Aleksandryjskiego w pismach św. Hieronima

100%
Szram M.
Vox Patrum
|
2012
|
vol. 57
659-665
EN
Jerome, like most of the early Christian exegetes (Origen, Didymus the Blind, Hilarius of Poitiers, Ambrose, Augustine), respected Philo of Alexandria as a spe­cialist in the field of spiritual exegesis of the Old Testament and called him vir doctissimus Iudaeorum. In his letters and biblical commentaries Jerome used the knowledge on the liturgical vestments of the high priest and their symbolism that can be found in the writings of Philo. However, Jerome probably didn’t use direct­ly his biblical commentaries, but took their content through the works of Origen, in which Philo's ideas have been christianized. The admiration for the person and work of Philo, which can be compared only to that showed in the East by Didymus the Blind, resulted in St. Jerome a certain lack of criticism. In De viris inlustribus Jerome too hastily considered Philo as a thinker deserved for the development of Christianity and attributed to him the works of which he was not the author.
first rewind previous Page / 4 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.