Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 5

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

Pasja braci Fassnacht i filmowe echa widowiska „na wzór Oberammergau”. Kilka uwag o zapożyczeniu na przykładzie „Galilejczyka” Dymitra Buchowieckiego

100%
Nadgrodkiewicz G.
Kwartalnik Filmowy
|
2014
|
issue 87-88
140-150
PL
„Galilejczyk” („Der Galiläer”, 1921) Dymitra Buchowieckiego jest swoistą adaptacją widowiska pasyjnego wystawianego przez rodzinę Fassnachtów z Fryburga Bryzgowijskiego (Niemcy). Nadgrodkiewicz analizuje wybrane elementy filmu dla uzmysłowienia taktyki świadomego posługiwania się pierwowzorem teatralnym jako punktem wyjścia do rozwijania stricte filmowej narracji i dramaturgii. Galilejczyk jest też ciekawym punktem odniesienia dla amerykańskiego tournée rodziny Fassnachtów, która na przełomie lat 20. i 30. XX w. w pewnym sensie bazowała na popularności produkcji Buchowieckiego, dystrybuowanej w USA w połowie lat 20. (jako „The Passion Play”). „Galilejczyk” – jeden z ważniejszych filmów religijnych okresu kina niemego – pozwala zatem widzieć sprzężenie teatru i filmu niekoniecznie w kategoriach negatywnie pojętej teatralności dzieła filmowego czy intencjonalnych praktyk teatralizacyjnych. Krąg wzajemnych inspiracji i zapożyczeń okazuje się w tym przypadku nie tyle pułapką, ile pewną potencjalnością, która umożliwia badanie artefaktu teatralnego za pośrednictwem filmu i jego walorów dokumentacyjnych.
EN
„Der Galiläer” („The Galilean”, 1921) by Dimitri Buchowetzki is a kind of an adaptation of a passion play staged by the Fassnacht family from Freiburg (Germany). Nadgrodkiewicz examines selected elements of the film in order to highlight the tactics of deliberate use of a theatre prototype as a point of departure for developing film narration and dramaturgy. Der Galiläer is also an interesting point of reference for the American tournée of the Fassnacht family, which at the turn of 1920s and 1930s in some sense made use of the success of Buchowetzki’s film distributed in the USA in the mid-1920s (as „The Passion Play”). „Der Galiläer” – one of the most important religious films from the silent movie era – allows us to appreciate the relation between theatre and film not in terms of negatively understood theatricality of a film or intentional “theatralization” practices. Rather the circle of mutual inspiration turns out not to be a trap, but a certain potentiality, which allows the analysis of a theatre artefact using the medium of a film and its “documentary” character.
2

Sens i celowość ofiary z siebie. Utajony dyskurs "Donniego Darko".

100%
Nadgrodkiewicz G.
Kwartalnik Filmowy
|
2013
|
issue 81
204-210
PL
Tekst jest próbą religijnego odczytania filmu "Donnie Darko" (reż. Richard Kelly, 2001) – debiutanckiej produkcji coraz częściej zaliczanej do kanonu tzw. dzieł kultowych. Autor przedstawia narracyjne zawiłości filmu, stara się zrekonstruować jego podskórny dyskurs i tropi sygnały pozwalające interpretować tytułowego bohatera jako figurę Chrystusa. W przyjętym ujęciu "Donnie Darko" jawi się jako postać o rysach chrystologicznych, która decyduje się na podróż w czasie, by odwrócić bieg wypadków nieuchronnie zmierzających do zapowiedzianego mu rychłego końca świata. Jednocześnie Nadgrodkiewicz zwraca uwagę, że rekonstruowany dyskurs utajony nie stoi w opozycji do filmowego dyskursu powierzchniowego, ale razem z nim tworzy koherentną, acz przewrotną konstrukcję, w której warstwa przekazów oficjalnych odnosi się do mrocznej strony wydarzeń i tragicznych losów bohatera, zaś warstwa podskórna pozwala na konstatacje dotyczące sensu i celowości ofiary, jaką nastoletni Donnie ponosi dla dobra swoich bliskich.
EN
The text is an attempt at religious interpretation of the film 'Donnie Darko' (dir. Richard Kelly, 2001) – a production debut, that is now increasingly included in the canon of so called cult movies. The author describes the intricacies of the narrative of the film, and tries to reconstruct its subcutaneous discourse and tracks the signals needed to interpret the title character as a figure of Christ. In this approach 'Donnie Darko' appears to be a character with Christ like characteristics, that travels in time in order to change the order of events, that will otherwise lead to the foretold end of the world. At the same time Nadgrodkiewicz notes that the reconstructed latent discourse does not stand in opposition to the film’s main discourse. Rather together they form a coherent, albeit a perverse structure in which layers of official communications refers to the dark side of the events and the tragic fate of the hero, and the subcutaneous layer allows the assertions about the meaning and purpose of sacrifice that teenage Donnie bears for the sake of his loved ones.
3

Barok powracający w „Psie andaluzyjskim” Luisa Buñuela. Notatki drugie, poprawione

100%
Nadgrodkiewicz G.
Kwartalnik Filmowy
|
2015
|
issue 89-90 Redefinicje klasyki
190-198
PL
Tekst jest poświęcony interpretacji „Psa andaluzyjskiego” Luisa Buñuela w kontekście koncepcji Heinricha Wölfflina dotyczącej przemienności stylów klasycznych i barokowych w rozwoju dziejów sztuki. Nadgrodkiewicz stara się uargumentować tezę, że pod pewnymi warunkami i na podstawie ewidentnych wskazówek zawartych w samej warstwie obrazowej film Buñuela można traktować jako dzieło noszące znamiona sztuki barokowej, odcinające się od klasycznych konwencji przedstawiania, przełamujące kanon. W tym kontekście istotny jest również fakt, że „Pies andaluzyjski” to sztandarowe dzieło surrealizmu, w którym również można odnaleźć elementy baroku, bowiem jako jeden z nurtów awangardowych, modernistycznych, przełamuje kanon czy ogólnie pojętą klasyczność, a tym samym wpisuje się w Wölfflinowski model naprzemiennie powracających stylów barokowych i klasycznych.
EN
The text is devoted to the interpretation of Luis Buñuel’s „Un Chien Andalou” in light of Heinrich Wölfflin’s ideas on the alternation of classical and baroque styles in the development of the fine arts. Nadgrodkiewicz argues that under certain conditions and on the basis of obvious clues contained in the visual layer, Buñuel’s film can be seen as a work bearing signs of baroque art, standing apart from classic conventions of presentation, breaking the canon. In this context it is also important that „Un Chien Andalou” is a flagship piece of surrealism in which one might also find elements of the baroque. This modernistic, avant-garde trend also breaks the canon and classicism as it is generally understood. And thus also fits Wölfflin’s model of alternating baroque and classical styles.
4

Balthasar, Tarkowski i "Theatrum Mundi"

100%
Nadgrodkiewicz G.
Kwartalnik Filmowy
|
2013
|
issue 83-84
335-338
PL
Nadgrodkiewicz recenzuje książkę Michała Legana "Balthasar/Tarkowski. Teodramat w filmie" (2012), której autor podejmuje się zbadania teologicznych możliwości kina, a zarazem usiłuje stwierdzić, czy specyficzny, zastrzeżony dla kina język może unieść formułę traktatu teologicznego. Legan wychodzi od tezy, że idea teodramatyki, z wielką teologiczną precyzją opisana przez szwajcarskiego teologa Hansa Ursa von Balthasara, jest obecna także w dziełach filmowych rosyjskiego reżysera i scenarzysty Andrieja Tarkowskiego. Recenzent omawia trójdzielny układ książki, na którą składa się rozdział pierwszy poświęcony biografiom oraz twórczości Balthasara i Tarkowskiego, część druga gromadząca analizy filmów Tarkowskiego dokonywane przez pryzmat idei teodramatyki Balthasara oraz rozdział trzeci poświęcony paralelnej interpretacji wielkich chrześcijańskich tematów teologicznych obecnych w filmach Tarkowskiego. Nadgrodkiewicz wysoko ocenia publikację Legana i uznaje ją za doskonały przykład pracy z zakresu teologii kina.
EN
A book review of Michał Legan’s "Balthasar/Tarkowski. Teodramat w filmie" ["Balthasar/Tarkowski. A Theodrama in Film"] (2012). Legan explores the theological possibilities of film, and tries to find out whether the specific language characteristic for the cinema can carry the formulae of a theological treatise. Legan’s starting point is the assumption that the idea of theodrama, described in great theological detail by a Swiss theologian Hans Urs von Balthasar, is also present in the films of the Russian director and script writer Andrei Tarkovsky. The reviewer discusses the trigeminal layout of the book, which consists of the first chapter devoted to biographies and works of Balthasar and Tarkovsky, the second chapter which presents collected analysis of Tarkovsky’s films, made through the prism of the ideas of Balthasar’s theodrama, and the third chapter devoted to parallel interpretation of great Christian theological themes present in Tarkovsky’s films. Nadgrodkiewicz thinks highly of Legan’s book and considers it an excellent example of work on theology of the cinema.
5

Three Voices on the "Ode to Joy"

51%
Nadgrodkiewicz G., Mostowska J., Ciszewska E.
Kwartalnik Filmowy
|
2013
|
issue Special Issue - Polish Film Scholars on Polish Cinema
283-302
EN
In this three-part article its authors attempt to discuss one of the most exciting debuts in the Polish cinema of the recent years – "Ode to Joy" (2005). The first text, corresponding with the first part of the feature, examines the content of Anna Kazejak-Dawid's etude entitled "Silesia" ("Śląsk"). Grzegorz Nadgrodkiewicz makes a subjective evaluation of the degree to which the etude withstood the test of time and tries to decide to what extent the generational criterion may be useful in interpreting the etude. Commenting on Jan Komasa's episode, entitled "Warsaw" ("Warszawa"), Ewa Ciszewska focuses on Poland’s social stratification during transformation and on its consequences for the young. Also analysed is the manner in which hip-hop culture is represented here. The third text discusses Maciej Migas’s episode "The Sea" ("Morze"). Jadwiga Mostowska focuses on the key plots, motifs and, first of all, on the central character to depart from generational tropes in favour of a reflection on the film itself – a work of art of the young director who wants to tell a story.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.