Results found: 2

Search results

Sort By:

Limit search:

„Bona matrona”. O znaczeniu przykładu w konstruowaniu wizerunku idealnej Rzymianki

100%

MUSIAŁ D.

Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2016

vol. 29

issue 2 (114)

Private and political life in ancient Rome was regulated by a set of values and standards of conduct called the custom of ancestors (mos maiorum). The knowledge we have of it is derived from examples of mythical and historical past of Rome, coming primarily from the works of historians, above all from the History of Rome by Livy. In his stories of the Sabine women, Lucretia, Veturia, and Vergina, the Roman historian sketches portraits of women which can be considered as depicting the ideal matron. In his opinion, a bona matrona in order to enjoy the rightful position of her authority, needs to be described as pudica, casta, sancta, univira, and lanifica. She also needs to wear the stola. However, the set of values described by Liy was independent of the real position of women in families and in the society, which is confirmed by epitaphs.

W antycznym Rzymie regulatorem życia prywatnego i politycznego był zestaw wartości i norm postępowania zwany obyczajem przodków (łac. mos maiorum). Wiedzy o nim dostarczały przykłady z mitycznej i historycznej przeszłości Rzymu, zawarte przede wszystkim w dziełach historyków. Największą ich liczbę znaleźć można w Historii Rzymu Liwiusza. W opowieściach o Sabinkach, Lukrecji, Veturii i Werginii rzymski historyk maluje portrety kobiet, które można uznać za prototypy idealnej matrony. Jego zdaniem „bona matrona”, aby korzystać z należnego jej pozycji autorytetu, powinna być „pudica”, „casta”, „sancta”, „univira” i „lanifica” oraz nosić stolę. Był to zestaw wartości niezależny od rzeczywistej pozycji kobiet w rodzinie i społeczeństwie, co potwierdzają epitafia.

„Dionizyjski szał”. O szaleństwie i emocjach w religii antycznej

100%

MUSIAŁ D.

Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2015

vol. 28

issue 2 (110)

Since the time of the publication of Michel Foucault’s book Folie et Déraison: Histoire de la folie à l’âge classique (1961) the concept of madness as a category of culture, variable in time and space, has been developing. Culture determines the boundaries transgression of which is considered as a mad behavior. In classical antiquity madness was believed to be a special kind of emotion (the others being: anger, fear, envy, pity, and hatred) sent on people by the gods (as in the case of Achilles’s anger or in that of Agave’s madness). The Aeneid had an important role in the presentation of the patterns of madness in the Roman culture. Jupiter destined Rome to rule all nations provided that the Romans would end godless madness. The mad act that began the chain of events unfavorable to Rome was the crime committed by Romulus. The subject of madness and emotions is developed in relation to the discussion of the cult of Dionysus. Apart from the poetic visions modelled on The Bacchae by Euripides, two descriptions of Dionysian rituals deserve special consideration. The first one is included in Livy’s report on the Bacchanalian Affair. The second Bacchic story is portrayed by Tacitus in his Annals and describes the ceremony organized by the empress Messalina.

Od czasów publikacji książki Michela Foucaulta Folie et Déraison: Histoire de la folie à l’âge classique (1961) rozwijana jest koncepcja szaleństwa jako zmiennej w czasie i przestrzeni kategorii kulturowej. Kultura wyznacza granice, których przekroczenie uważane jest za zachowanie szalone. W klasycznej starożytności szaleństwo było szczególnym rodzajem emocji (inne to: gniew, strach i zazdrość, litość, nienawiść), które bogowie zsyłali na ludzi (np. gniew Achillesa, szaleństwo Agaue) Ważną rolę w kreowaniu wzorów przedstawiania szaleństwa w kulturze rzymskiej odegrała Eneida. Jowisz przeznaczył Rzymowi panowanie nad światem pod warunkiem, że Rzymianie pokonają bezbożne szaleństwo. Szalonym czynem, który uruchomił niekorzystny dla Rzymu łańcuch zdarzeń, była zbrodnia Romulusa. Temat emocji i szaleństwa towarzyszy dyskusji o kulcie Dionizosa w Rzymie. Poza poetyckimi wizjami, dla których wzorem były Bachantki Eurypidesa, na uwagę zasługują dwa opisy obrzędów dionizyjskich. Pierwszy przekaz znajduje się w relacji Liwiusza o aferze Bakchanaliów. Drugą bakchiczną historię opowiada Tacyt w Rocznikach, a dotyczy ona uroczystości zorganizowanej przez cesarzową Messalinę.

Refine search results

2 Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2 MUSIAŁ D.

1 2016

1 2015

Search results

„Bona matrona”. O znaczeniu przykładu w konstruowaniu wizerunku idealnej Rzymianki

„Dionizyjski szał”. O szaleństwie i emocjach w religii antycznej