Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 3

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
PL
Bezpośrednie zapożyczenia z poezji francuskich symbolistów, które Eliot włącza do własnych utworów ukazują angloamerykańskiego poetę jako bardziej pozbawionego złudzeń i cynicznego niż jego francuscy poprzednicy. Na ich tle Eliot jawi się jako poeta chłodny i beznamiętny, który często podkreśla ironiczny kontrast między wzniosłym lub tragicznym tonem symbolistycznego wiersza, z którego pochodzi dane zapożyczenie a trywialnością czy wulgarnością kontekstu, w którym to zapożyczenie umieszcza we własnym utworze. Obecność cytatów w poezji Eliota ma dalekosiężne konsekwencje i nadaje jego utworom wymiar intertekstualny. Technika zapożyczeń to dla Eliota kolejny sposób na osiągnięcie Poetyckiej depersonalizacji i uniknięcie bezpośredniości ekspresji przy jednoczesnym złożeniu hołdu tradycji. Ponadto, bezpośrednie zapożyczenia z poezji symbolistycznej stanowią niejako podsumowanie kluczowych motywów w twórczości Eliota, takich jak kontrast między wzniosłością a przyziemnością oraz między tym, co romantyczne i tym, co żałosne, poczucie zagubienia i straty, kosmopolityzm, utrata tożsamości, jałowość, samotność, bezradność i świadomość rozpadu. Symbolistyczne zapożyczenia podkreślają też filozoficzno-religijne fascynacje Eliota, którym dał wyraz w swojej poezji: rozważania na temat istoty grzechu * odkupienia przeplatają się w niej z refleksjami dotyczącymi losu człowieka rozdartego pomiędzy ziemskimi rozkoszami i wzniosłym ideałem, czystością i żądzą, mityczną przeszłością i odstręczającą teraźniejszością. Cytaty z francuskich symbolistów, rozmieszczone w twórczości Eliota z zadziwiającą symetrią, są niczym drogowskazy, ukazujące jak poezja autora Ziemi jałowej ewoluuje w kierunku zagadnień o charakterze filozoficznym, metaliterackim i metafizycznym takich jak czas, wieczność, język, rola poety, muzyczność wiersza, a także dążenie do Absolutu w wymiarze artystycznym i religijnym.
PL
Wśród motywów krajobrazowych pojawiających się w poezji Eliota szczególną rolę odgrywają motywy rzeki i morza, a sposób ich potraktowania przez autora wiele zawdzięcza wpływowi francuskiego symbolizmu. Wczesną twórczość Eliota przepełnia poczucie wyczerpania, którego wyrazem są wszechobecne motywy jałowości i suszy. We współczesnym sztucznym i zurbanizowanym świecie odnowa poprzez wodę okazuje się drogą prowadzącą do ukojenia i poczucia pełni. Dlatego też w „wielkomiejskiej” poezji Eliota i francuskich symbolistów krajobraz miasta w sposób niemal fantastyczny przeplata się z obrazami morza. Ponieważ woda symbolizuje wolność, a jej brak śmierć i niewolę, porzucenie przytłaczającego miasta na rzecz morza staje się dla Eliota i symbolistów kolejną formą eskapizmu. Morze stanowi odzwierciedlenie ludzkiej psychiki, a nadmorskie krainy - takie jak Bretania u Corbiere’a i wybrzeża Atlantyku u Eliota - ostoję wartości moralnych i religijnych. Kojące milczenie morza przeciwstawione zostaje zgiełkowi nowoczesnej metropolii, a woda ukazana jest jako narzędzie oczyszczenia, odnowy duchowej i zbawienia. Wspólny Eliotowi i symbolistom motyw „śmierci przez wodę” zawiera w sobie paradygmat ludzkiego losu. Żeglarz-topielec, którego ciało zawłaszcza i oczyszcza morska woda, symbolizuje niepewność i fatalizm wpisane w kondycję ludzką, ale także możliwość transcendencji, puryfikacji i jedności z naturą. Ablucje nierozerwalnie związane z motywem wody są symbolem wyzwolenia spod jarzma cielesności, które to wyzwolenie jest z kolei warunkiem duchowego odrodzenia.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.