Results found: 1

Search results

Sort By:

Limit search:

Milczenie i metafora. O przenośni w dwóch tekstach Norwida o Chopinie

100%

NIEWCZAS Ł.

Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2016

vol. 29

issue 1 (113)

The author notes that despite the abundant literary criticism on Norwid’s treatment of the issues of silence and not speaking the analysis of the formal, textual means he used in order to evoke silence in his poetry is rather sparse. Thus the article focuses on a discussion of the specific Norwidian imagery which the poet employed to articulate silence and not speaking. The paper comprises a presentation of the poetics of the metaphor of silence in the two pieces Norwid devoted to Frédéric Chopin, namely his Nekrolog [“Obituary”], which is a necrology written, in prose, after the composer’s death, and the famous poem Chopin’s Grand Piano. Both texts are similar in that their meaning is metaphor based. However, the construction of the imagery is governed by a different poetics in the case of each text. The vivid, emphatic and strongly conventionalized imagery of the Nekrolog is contrasted with the discrete, subtle, and ephemeral imagery of Chopin’s Grand Piano, the latter considered by the author of the article as exhibiting an absolutely original approach to poetry in the mid- and late 19th century. The ‘silent,’ or rather ‘invisible,’ imagery used in Norwid in Chopin’s Grand Piano is representative of his mature works (in particular those included in the volume entitled Vade-mecum), and as such constitutes the main element of his poetic idiom. Translated by Dorota Chabrajska

Autor zauważa, że w obszernej literaturze poświęconej zagadnieniom ciszy i milczenia u Norwida stosunkowo skromnie przedstawia się refleksja dotycząca formalnych, tekstowych sposobów ewokacji ciszy w jego poezji. Za jeden z ważniejszych zabiegów służących temu celowi autor uznaje specyficznie ukształtowaną Norwidowską metaforę. Prezentacji jej poetyki służy porównawcza analiza ukształtowania przenośni w dwóch tekstach poświęconych Chopinowi, które, choć bardzo różne (prozatorski Nekrolog, napisany po śmierci kompozytora oraz słynny poemat Fortepian Szopena), zbliża budowanie sensu za pomocą metafory. W obu tekstach ukształtowaniem przenośni rządzi jednak zupełnie inna poetyka: obrazowej, wyrazistej i silnie skonwencjonalizowanej metaforyce Nekrologu przeciwstawia się dyskretną, subtelną i efemeryczną metaforykę Fortepianu Szopena, którą należy uznać za zjawisko w pełni oryginalne na tle rozwiązań poetyckich drugiej połowy dziewiętnastego wieku. Ta „cicha” (czy inaczej: „niewidoczna”) metaforyka jest reprezentatywna dla dojrzałej twórczości Norwida (szczególnie w zbiorze Vade-mecum) i stanowi jeden z głównych elementów jego poetyckiego idiomu.

Refine search results

1 Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

1 NIEWCZAS Ł.

1 2016

Search results

Milczenie i metafora. O przenośni w dwóch tekstach Norwida o Chopinie