The aim of the article is to present legal aspects of the marketing communications addressed to investors of alternative investment funds (AIFs). The article uses the following research methods: formal-dogmatic analysis of legal norms, analysis of jurisprudence, doctrine and positions of financial market supervisory authorities. A three-tier system of regulation of AIF marketing communications has been introduced. It consists of the directly binding provisions of Regulation (EU) 2019/1156, the provisions of the Investment Funds Act and the ESMA guidelines, a soft law which constitute a code of good practice. On the basis of Regulation 2019/1156, the following characteristics of AIF marketing communications can be distinguished: a) recognizability (identifiability) as marketing communications, b) fairness, c) clearance, d) not misleading, e) a description of the risks and rewards in an equally prominent manner, f) non-contradiction with the prospectus or other disclosure document.
PL
Celem artykułu jest przedstawienie aspektów prawnych informacji reklamowych kierowanych do inwestorów alternatywnych funduszy inwestycyjnych (AFI). W artykule zastosowano następujące metody badawcze: formalno-dogmatyczna analiza norm prawnych, analiza orzecznictwa, doktryny i stanowisk organów nadzoru nad rynkiem finansowym. Wprowadzony został trójstopniowy system regulacji informacji reklamowych AFI. Składa się on z bezpośrednio wiążących przepisów rozporządzenia UE 2019/1156, przepisów ustawy o funduszach inwestycyjnych oraz wytycznych ESMA, które stanowią kodeks dobrych praktyk o charakterze soft law. Na podstawie rozporządzenia 2019/1156 można wyodrębnić następujące cechy, jakie powinny spełniać informacje reklamowe AFI: a) rozpoznawalność (identyfikowalność) jako informacje reklamowe, b) rzetelność, c) przejrzystość, d) niewprowadzanie w błąd, e) przedstawianie opisu ryzyka i zysków w równie widoczny sposób, f) niesprzeczność z prospektem emisyjnym lub innym dokumentem informacyjnym.
Celem artykułu jest przedstawienie pojęcia klauzuli liquidation preference, opisanie jej rodzajów, a także omówienie jej zastosowania w świetle zasady swobody umów oraz niektórych instytucji polskiego prawa handlowego. W artykule zastosowano następujące metody badawcze: analizę formalno-dogmatyczną norm prawnych, analizę orzecznictwa i doktryny prawa, metodę komparatystyczną. Klauzula liquidation preference uprawnia niektórych wspólników spółki do zaspokojenia swoich roszczeń w określonej wysokości przed pozostałymi wspólnikami w razie wystąpienia zdarzenia likwidacyjnego (liquidation event). Zdarzenie likwidacyjne może być rozumiane zarówno jako likwidacja spółki, jak i jako zdarzenia niezwiązane z likwidacją, takie jak sprzedaż czy połączenie spółek. Granice klauzuli liquidation preference wyznacza zasada swobody umów. Autor artykułu opowiada się za dopuszczalnością takiego skonstruowania klauzuli liquidation preference, że w przypadku skorzystania z niej powoduje ona wyłączenie niektórych wspólników od partycypacji w przychodzie uzyskanym w związku ze zdarzeniem likwidacyjnym. Zgodnie z postanowieniami Kodeksu spółek handlowych zawarcie klauzuli liquidation preference w umowie spółki kapitałowej jest możliwe z zastosowaniem instytucji uprzywilejowania udziałów/akcji lub przyznania uprawnień osobistych określonym wspólnikom/akcjonariuszom. Zdaniem autora właściwszą – z uwagi na cel klauzuli liquidation preference – instytucją jest przyznanie uprawnień osobistych określonym wspólnikom: jest to prawo podmiotowe, związane z osobą wspólnika/akcjonariusza, a nie prawo związane z udziałami/akcjami.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.