Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 5

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Ocena wpływu ćwiczeń na platformie balansowej z wykorzystaniem biologicznego sprzężenia zwrotnego na reedukację chodu osób po udarze mózgu

100%
Bugajski M., Czernicki J.
Medical Review
|
2013
|
issue 4
439–447
PL
Wstęp: W ostatnich dziesięcioleciach jako jedną z metod fizjoterapii pacjentów po udarze mózgu stosuje się ćwiczenia na platformach balansowych z wykorzystaniem biologicznego sprzężenia zwrotnego (biofeedback). Materiał i metody: Badania wykonano u 55 chorych obu płci po udarze niedokrwiennym mózgu z objawami niedowładu połowiczego. Chorych ze względu na czas, który upłynął od udaru podzielono na 2 grupy: grupa I – do 6 miesięcy, i grupa II – powyżej 6 miesięcy. W każdej z tych grup wyróżniono podgrupy chorych: A, u których w fizjoterapii stosowano ćwiczenia na platformie balansowej, w podgrupie B tych ćwiczeń nie stosowano. Do oceny skuteczności rehabilitacji wykorzystano prędkość pokonania dystansu 10 metrów oraz Wskaźnik symetryczności obciążania kończyn dolnych (Ws). Badania były wykonywane przed rozpoczęciem rehabilitacji i po upływie 3 tygodni. Wyniki: Stwierdzono bardzo wysoce istotną statystycznie różnicę (p < 0,001) w wartościach Ws po 3 tygodniach rehabilitacji pomiędzy pacjentami ćwiczącymi i niećwiczącymi na platformie balansowej do pół roku od udaru mózgu oraz istotną statystycznie różnicę (p < 0,05) u pacjentów powyżej pół roku od udaru mózgu. Zaobserwowano również wysoce istotną statystycznie różnicę (p < 0,01) w prędkości chodu na dystansie 10 metrów po 3 tygodniach rehabilitacji pomiędzy pacjentami ćwiczącymi i niećwiczącymi na platformie balansowej do pół roku od udaru mózgu oraz istotną statystycznie różnicę (p < 0,05) u pacjentów powyżej pół roku od udaru mózgu. Wnioski: Wyniki badań potwierdzają przydatność ćwiczeń na platformie balansowej z wykorzystaniem zastępczego sprzężenia zwrotnego u chorych z niedowładem połowiczym po udarze niedokrwiennym mózgu. Trening na platformie balansowej wpływa na poprawę symetryczności obciążania kończyn dolnych oraz na zwiększenie prędkości chodu na dystansie 10 metrów.
EN
Introduction: In recent decades as one of the methods of physiotherapy in patients after stroke are used to exercises on balance platform with using biofeedback. Material and methods: The study was performed in 55 patients of both sexes after ischemic stroke with hemiparesis. Patients were divided on two groups by the time which has elapsed since the stroke. Group I – up to 6 months. Group II – more than 6 months. In each of these groups were distinguished subgroups of patients. A subgroup in whom physiotherapy was exercises on the balance platform. In a subgroup B these exercises are not used. For the evaluation of the effectiveness of rehabilitation used: gait speed on 10 meters distance and a loading Index of the Symmetry of the lower limbs. Tests were conducted 1 day and after three weeks of rehabilitation. Results: There was observed a highly statistically significant difference (p < 0.001) in the values of Ws after three weeks of rehabilitation in patients between trainees and not trainess on the balance platform to six months after the stroke, and a statistically significant difference (p < 0.05) in patients over six months after stroke. There was also observed a highly statistically significant difference (p < 0.01) in gait speed on 10 meters distance after three weeks of rehabilitation in patients between trainees and not trainees on the balance platform to six months after the stroke, and a statistically significant difference (p < 0.05) in patients over six months after the stroke. Conclusion: The study was performed in patients with hemiparesis after ischemic stroke confirmed the usefulness of exercises on the balance platform with the use of substitute feedback. Training on the balance platform improves the symmetry of both loading of the lower limbs as well as to increase the speed of walking.
2
Publication available in full text mode
Content available

Functional status of patients after stroke depending on neurological and medical complications in three years follow-up

81%
Fudala M., Brola W., Czernicki J.
Medical Review
|
2013
|
issue 1
7-20
EN
Introduction and purpose: There are several commonly known complications occurring in the acute phase of stroke which have influence on patients’ mortality and functional status. There is, however, less information concerning the state of the patients in long-term follow-up. The aim of the study was to assess the functional status of stroke patients depending on neurological and general medical complications in three years follow-up. Material and methods: The study has been carried out amongst 101 patients treated at the Department of Neurology with Stroke Unit of the Specialist Hospital in Końskie, who were diagnosed with the first stroke in their lives and registered with a questionnaire of the POLKARD programme. Examination after three years consisted of assessing the patients’ functional status using the Rankin’s Scale and the Barthel’s Scale, examination by both the Mini Mental State Examination and the Geriatric Depression Scale. Their functional status was analysed before the stroke and on discharging them from the hospital, as well as three years after stroke depending on complications. Results: The patients who are self-dependent in daily activities (Rankin 0-1) constituted 47% of the researched, 42% require some assistance (Rankin 2-3), and 11% require substantial assistance or complex treatment (Rankin 4-5). The most frequent recognised after-stroke complications are depressive disorders (45.5%), falls (42.6%), dementia (33.7%), cardiological complications (19.8%), pain and oedema in the paretic limbs (15.8%). During three years from the stroke at least one complication occurred in case of 84% of the patients. Any statistically essential dependence between complications and gender, age as well as functional status was found. Conclusions: The post-stroke complications occur statistically independently from the patients’ functional status but their incidence increases with progression of patients’ disability. Systematic, long-term follow-up of the post-stroke patients may prevent many complications and improve the patients’ quality of life.
PL
Wstęp i cel pracy: Powszechnie znany jest wpływ wczesnych powikłań udaru mózgu na śmiertelność i stan funkcjonalny, natomiast niewiele wiadomo o powikłaniach późnych w opiece długoterminowej. Celem pracy była ocena stanu funkcjonalnego pacjentów trzy lata po udarze niedokrwiennym w zależności od rodzaju i częstości powikłań. Materiał i metody: Analizą objęto 101 osób leczonych w Oddziale Neurologii w Końskich z rozpoznaniem pierwszego w życiu niedokrwiennego udaru mózgu i zarejestrowanych w programie POLKARD. Po trzech latach od udaru chorych oceniano za pomocą skali Rankina i Barthel, testem Mini Mental i Geriatryczną Skalą Depresji. Analizowano stan funkcjonalny przed udarem i przy wypisie ze szpitala oraz trzy lata po udarze mózgu w zależności od powikłań. Wyniki: Pacjenci samodzielni w zakresie codziennych czynności (Rankin 0-1) stanowili 47% badanych, pewnej pomocy wymagało 42% (Rankin 2-3), a 11% wymagało znacznej pomocy lub kompleksowej pielęgnacji (Rankin 4-5). Najczęstszymi powikłaniami były zaburzenia depresyjne (46,5%), upadki (42,6%), otępienie (33,7%) i powikłania kardiologiczne (19,8%). W ciągu trzech lat od udaru przynajmniej jedno powikłanie wystąpiło u 84% pacjentów. Nie znaleziono statystycznie istotnej zależności między powikłaniami a płcią, wiekiem i stanem funkcjonalnym. Wnioski: Powikłania po udarze mózgu występują statystycznie niezależnie od stanu funkcjonalnego, ale częstość ich występowania narasta wraz z narastaniem niepełnosprawności. Systematyczne, wieloletnie monitorowanie pacjentów po udarze mózgu może zapobiec wielu powikłaniom i poprawić jakość życia chorych.
3
Publication available in full text mode
Content available

Influence of physiotherapy on gait performance of patients after hip replacement

81%
Kostka J., Kilon M., Pruszyńska M., Czernicki J.
Medical Review
|
2013
|
issue 1
32–39
EN
Aim: Assessment of walking speed of patients after hip replacement, influence of 3-week physiotherapy on gait performance and assessment whether the time after surgery has an impact on the effectiveness of rehabilitation. Material and method: The study included 30 patients (22 women, 8 men) aged 64.5 years (33-80 years) after hip replacement hospitalized for the purpose of rehabilitation. Patients were divided into two groups depending on the time elapsed since surgery (up to 1 year – group I and over 1 year after surgery – group II). The 6-minute walking test (6-MWT) was performed, walking speed was calculated and information on the pain and difficulties that occur during walking were collected at the beginning and after a 3-week of stay. Results: In both groups after rehabilitation period the walking distance measured by 6-MWT and walking speed increased. Increase of walking distance in 6-MWT and walking speed after rehabilitation period was similar in group I and II. In group I, there was a reduction in pain and in difficulty during walking on a flat surface. In the second group difficulty during walking up the stairs decreased, without no change in pain relief. Conclusion: Mean walking speed in patients after hip replacement is 0.71±0.35m/s, and the walking distance in 6-MWT is 255.7±127.7m. The effect of a 3-week rehabilitation program was an improvement of gait efficiency, regardless of time after the surgery. Rehabilitation performed early after hip replacement surgery can relieve the pain.
PL
Wstęp: Nawet pomyślnie przeprowadzony zabieg wszczepienia endoprotezy nie w pełni likwiduje istniejące deficyty związane z chodem. Pacjenci mają trudności z odzyskaniem normalnego wzorca chodu jeszcze kilka lat po zabiegu. Celem pracy jest ocena prędkości chodu u osób po wszczepieniu endoprotezy stawu biodrowego, ocena wpływu 3-tygodniowego postępowania fizjoterapeutycznego na sprawność chodu pacjentów oraz ocena czy czas, który upłynął od zabiegu operacyjnego ma wpływ na efektywność rehabilitacji. Metodyka. Badaniami objęto 30 pacjentów (22 kobiety, 8 mężczyzn) średnia wieku 64,5 lat (33-80 lat) po wszczepieniu endoprotezy stawu biodrowego przyjętych do oddziału szpitalnego celem rehabilitacji. Pacjentów podzielono na 2 grupy w zależności od okresu, który upłynął od zabiegu (do 1 roku – I grupa i powyżej 1 roku po zabiegu – II grupa). U pacjentów 2-krotnie (na początku i po 3 tyg. pobytu) wykonano test 6-minutowego marszu (6MWT), obliczono prędkość chodu oraz zebrano informacje na temat bólu i trudności występujących podczas chodu. Wyniki. We wszystkich grupach po okresie rehabilitacji zwiększył się dystans chodu mierzony przy pomocy 6MWT i prędkość chodu. Przyrost dystansu marszu w 6MWT oraz przyrost prędkości chodu po okresie rehabilitacji był podobny w grupach I i II. W grupie I doszło do zmniejszenia odczuwania bólu oraz trudności podczas chodu po płaskiej powierzchni. W grupie II zmniejszyły się trudności podczas chodzenia po schodach, ale bez zmniejszenia bólu. Wnioski. Średnia prędkość chodu u pacjentów po wszczepieniu endoprotezy wynosiła 0.71±0.35m/s, a wynik 6MWT – 255.7±127.7m. Efektem 3-tygodniowego programu rehabilitacji była poprawa sprawności chodu bez względu na czas, jaki upłynął od zabiegu operacyjnego. Rehabilitacja prowadzona we wczesnym okresie po zabiegu wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego ma wpływ na zmniejszenie dolegliwości bólowych
4
Publication available in full text mode
Content available

Wpływ słonecznego promieniowania ultrafioletowego (UV) na powstawanie raków skóry

81%
Pacholczyk M., Czernicki J., Ferenc T.
Medycyna Pracy
|
2016
|
vol. 67
|
issue 2
255-266
EN
Ultraviolet radiation is a physical mutagenic and cancerogenic factor. About 95% of ultraviolet A (UVA) (320–400 nm) and 5% of UVB (280–320 nm) reach the Earth’s surface. Melanin is a natural skin protective factor against UV radiation. Skin cancers associated with long-term exposure to UV radiation are: basal cell carcinoma (BCC), squamous cell carcinoma (SCC) and cutaneous malignant melanoma (CMM). The high risk of BCC development is related to acute and repeated exposure to UV causing sunburn. Molecular studies of BBC demonstrated disorders in sonic hedgehog (SHH) cell signaling regulation pathway, associated with the suppressor protein patched homolog 1 gene (PTCH1) mutations. The risk of the BCC development is related to the polymorphism of melanokortin-1 receptor gene (MC1R). Tumor P53 gene mutations observed in BCC cells has been classified as secondary genetic changes. In SCC cells UV-induced mutations were mostly related to P53 gene. Increased expression of cyclooxigenase- 2 gene (COX-2) plays a significant role in the development of SCC. Other pathogenetic factors include intensification of the synthesis of pro-inflammatory cytokines (tumor necrosis factor α (TNF-α), interleukin-1 α (IL-1α), IL-1β and IL-6). Currently, the role of UVB has been recognized in the pathogenesis of CMM. In CMM cells the following gene mutations were noted: cyclindependent kinase inhibitor 2A INK4A (p16 INK4A), cyclin-dependent kinase 4 (CDK4), Ras, phosphatase and tensin homolog deleted on chromosome 10 (PTEN) and proto-oncogene B-Raf (BRAF). The BRAF gene mutations were observed in ~50% of CMM cases. Mutations of P53 gene are not characteristic of CMM cells. Med Pr 2016;67(2):255–266
PL
Promieniowanie ultrafioletowe (UV) jest fizycznym czynnikiem mutagennym i karcynogennym. Do powierzchni Ziemi dociera ok. 95% promieniowania ultrafioletowego A (UVA) (320–400 nm) i ok. 5% UVB (280–320 nm). Naturalnym czynnikiem ochronnym skóry przed UV jest melanina. Do raków skóry, których rozwój jest związany z długotrwałym narażeniem na promieniowanie UV, zalicza się niebarwnikowe raki skóry (non-melanoma skin cancers – NMSC) – raka podstawnokomórkowego (basal cell carcinoma – BCC) i raka kolczystokomórkowego (squamous cell carcinoma – SCC) oraz czerniaka złośliwego skóry (cutaneous malignant melanoma – CMM). Wysokie ryzyko rozwoju BCC związane jest z ostrą i wielokrotną ekspozycją na UV, powodującą oparzenia słoneczne. Badania molekularne BCC wykazały zaburzenia na szlaku regulacji sygnalizacji komórkowej sonic hedgehog (SHH), które były związane z mutacjami genu supresorowego PTCH1 (protein patched homolog 1). Ryzyko rozwoju BCC jest również związane z polimorfizmem genu receptora melanokortyny-1 (MC1R). Obserwowane w komórkach BCC mutacje genu P53 klasyfikowano jako wtórne zmiany genetyczne. W komórkach SCC mutacje indukowane UV najczęściej dotyczyły genu P53. W rozwoju SCC istotne znaczenie ma zwiększona ekspresja genu enzymu cyklooksygenazy-2 (COX-2). Innym czynnikiem patogenetycznym SCC jest nasilenie syntezy cytokin prozapalnych (czynnika martwicy nowotworu α (tumor necrosis factor α – TNF-α), interleukiny-1 α (IL-1α), IL-1β i IL-6). Obecnie w patogenezie CMM powszechnie uznawana jest rola UVB. W komórkach CMM notowano mutacje w genach: p16 INK4A (cyclin-dependent kinase inhibitor 2A INK4A), genie kodującym cyklinozależną kinazę 4 (cyclin-dependent kinase 4 – CDK4), Ras, PTEN (phosphatase and tensin homolog deleted on chromosome 10) i BRAF (proto-oncogene B-Raf). Mutacje genu BRAF stwierdzano w ok. 50% przypadków CMM. Mutacje genu P53 nie są charakterystyczne dla komórek CMM. Med. Pr. 2016;67(2):255–266
5
Publication available in full text mode
Content available

The influence of the low-frequency magnetic fields of different parameters on the secretion of cortisol in men

81%
Woldańska-Okońska M., Czernicki J., Karasek M.
International Journal of Occupational Medicine and Environmental Health
|
2013
|
vol. 26
|
issue 1
92-101
EN
Objectives: The aim of this paper is to test the infl uence of long-term application of the low-frequency magnetic fi elds in magnetotherapy and magnetostimulation on cortisol secretion in men. Materials and Methods: Patients were divided into three groups: 16 men underwent magnetotherapy and 20 men (divided into two groups) underwent magnetostimulation. Magnetotherapy – 2 mT induction, 40 Hz, bipolar square wave, was applied for 20 min to lumbar area. Magnetostimulation (Viofor Jaroszyk, Paluszak, Sieroń (JPS) system, M2P2 program) was applied to 10 patients for 12 min each day. The third group (10 patients) underwent magnetostimulation (Viofor JPS system, M3P3) for 12 min each day using a different machine. All groups had 15 rounds of applications at approximately 10:00 a.m. with intermissions on the weekends. Blood serum was taken four times in a 24-hour period, before applications, the day after applications and a month later. Chemiluminescence micromethod was used to indicate hormone concentrations. Data was statistically analyzed with the analysis of variance (ANOVA) method. Results: The statistically signifi cant gains in the circadian cortisol profi le at 4:00 p.m., before and after application, were observed as a decrease in concentration during magnetotherapy. In magnetostimulation, with the M2P2 program, a signifi cant increase in the cortisol concentration was observed in circadian profi le at 12:00 p.m. one month after the last application. After magnetostimulation with the M3P3 program, a signifi cant increase in concentration at 6:00 a.m. and a decrease in concentration at 12:00 p.m. were observed one month later. Statistically signifi cant difference was demonstrated in the participants after the application of magnetotherapy and magnetostimulation with M3P3 program compared to the men submitted to magnetostimulation, with M2P2 program, at 4:00 p.m. after 15 applications. Conclusions: Biological hysteresis one month after magnetostimulation suggests long-term infl uence on the hypothalamohypophysial axis. The circadian curves of cortisol secretion a day after magnetotherapy and magnetostimulation with M3P3 program compared to magnetostimulation with M2P2 progam differs nearly by 100%, which proves that they show varied infl uence on cortisol secretion in men. All changes in the hormone concentration did not exceed the physiological standards of cortisol secretion, which suggests a regulating infl uence of magnetic fi elds on cortisol concentration rather than a strong stressogenic impact of magnetostimulation.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.