Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 17

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

ORGANIZACJA ‘CURA URBIS’ W RZYMIE W POCZĄTKACH PRYNCYPATU

100%
Kamińska R.
Zeszyty Prawnicze
|
2013
|
vol. 13
|
issue 1
73-95
PL
THE ORGANISATION OF THE ‘CURA URBIS’ IN ROME AT THE BEGINNING OF THE PRINCIPATE Summary When Augustus assumed power changes started to be implemented in the Roman public administration. Some of them affected the administration of the city. The cura urbis, which under the Republic had been one of the duties of the aedils and censors, now passed to the powers of the curators, who were liable for most of the business relating to the proper functioning of the City, its order and security. The curatores worked as a collegial body; they were appointed by the princeps and were accountable to him. The most important and characteristic curatorial colleges at the beginning of the principate were the curatores aquarum, the curatores riparum et alvei Tiberis, the curatores aedium sacrarum et operum locorumque publicorum and the curatores viarum.
2
Publication available in full text mode
Content available

Czy w prawie rzymskim istniała instytucja wywłaszczenia?

100%
Kamińska R.
Miscellanea Historico-Iuridica
|
2018
|
vol. 17
|
issue 2
71-86
EN
The issue of expropriation in Roman law has on numerous occasions been the subjectof scientific research. The researchers have tried to explain the meaning of the termexpropriation and show its role from a legal and social point of view. In Roman law,expropriation was referred to as publicatio and the right to expropriation was calledius publicandi. Difficulties associated with determining whether expropriationexisted in Roman law results mainly from lack of source texts. On the basis of onlybrief information, various theories are currently being put forward. Some researchersbelieve that expropriation existed, others deny it. Preserved source texts, althoughfew in number, argue that the institution existed in the Republic. What's more, it canbe called the prototype of modern expropriation. It had to fulfill similar and oftenthe same requirements that modern expropriation must meet, and thus there had tobe a public purpose, expropriation was a last resort, and the expropriating party wasburdened with the liability for compensation.
PL
Zagadnienie dotyczące wywłaszczania w prawie rzymskim było już wielokrotnieprzedmiotem badań. Badacze starli się wyjaśnić znaczenie terminu wywłaszczenieoraz ukazać jego rolę z prawnego i społecznego punktu widzenia. W prawie rzymskimwywłaszczenie było określane mianem publicatio, a prawo do wywłaszczania iuspublicandi. Trudności związane z ustaleniem kwestii istnienia w prawie rzymskiminstytucji wywłaszczenia wynikają przede wszystkim z braku tekstów źródłowych.Na podstawie jedynie szczątkowych informacji powstało jednak kilka teorii naten temat. Niektórzy badacze są przekonani o istnieniu wywłaszczeń, inni temuzaprzeczają. Przytoczone w trakcie rozważań teksty źródłowe, jakkolwiek nieliczne,wydają się dowodzić istnienia tej instytucji już w okresie republiki. Co więcej, możnają nawet nazwać prototypem współczesnego wywłaszczenia. O podobieństwachdecydują m.in. jednakowe wymogi, jakim musiało i obecnie musi czynić zadośćwywłaszczenie. Należą do nich: cel publiczny, ostateczność wywłaszczenia orazobowiązek odszkodowawczy względem wywłaszczanej jednostki.
3
Publication available in full text mode
Content available

KILKA UWAG NA TEMAT TEGO, KTO ‘IUS PUBLICANDI HABUIT’

100%
Kamińska R.
Zeszyty Prawnicze
|
2019
|
vol. 19
|
issue 1
85-101
EN
The institution of expropriation is one of the most complicated issuesand is difcult to study, mainly because of the shortage of source texts.However, it seems that in republican Rome it was the censors who heldthe ius publicandi, viz. the right to expropriate. The decisive factor couldhave been the authority this magistracy enjoyed.
PL
Problematyka dotycząca instytucji wywłaszczenia w prawie rzymskim należy do bardzo skomplikowanych i trudnych do zbadania głównie ze względu na brak tekstów źródłowych. Wydaje się jednak, że w Rzymie republikańskim prawo do wywłaszczania, czyli ius publicandi, należało do cenzorów. Kluczowe znaczenie mogła w tym zakresie mieć związana z tym urzędem auctoritas.
4
Publication available in full text mode
Content available

Franco Vallocchia, Studi sugli acquedotti pubblici romani, I. La struttura giuridica; II. L’organizzazione giuridica, Jovene editore, Napoli 2012, ss. 126; ss. 172

100%
Kamińska R.
Zeszyty Prawnicze
|
2014
|
vol. 14
|
issue 1
239-248
5
Publication available in full text mode
Content available

SWOBODA KORZYSTANIA Z MIEJSC PUBLICZNYCH NA PRZYKŁADZIE MORZA I WYBRZEŻA MORSKIEGO

100%
Kamińska R.
Zeszyty Prawnicze
|
2014
|
vol. 14
|
issue 2
63-83
PL
FREEDOM TO USE PUBLIC PLACES AS EXEMPLIFIED BY THE USE OF THE SEA AND SEASHORE Summary In Roman law the sea and its shore were considered res communes omnium, common property. This classification gave rise to two important consequences. Firstly, everyone was granted the right to their free access and use, viz. fishing, hauling fishing nets in, mooring boats were all permitted in such places. Furthermore, it was also admissible to build a cottage or an adobe on the coast, and to acquire property rights to it. The second consequence of the recognition of the sea and shore as res communes omnium was that any interested party could be granted legal protection if his entitlements within this scope were violated. One of the legal measures available was actio iniuriarum, alongside injunctions. Protection by injunction was also provided forthe sea itself and the shore as such.
6
Publication available in full text mode
Content available

TREDICESIMO SEMINARIO INTERNAZIONALE ‘DIRITTO ROMANO E ATTUALITÀ’ IN TEMA DI ‘ASSEMBLEE POPOLARI’, 28 IV – 3 V 2017 SUCHA BESKIDZKA

100%
Kamińska R.
Zeszyty Prawnicze
|
2017
|
vol. 17
|
issue 4
253-257
PL
TREDICESIMO SEMINARIO INTERNAZIONALE ‘DIRITTO ROMANO E ATTUALITÀ’ IN TEMA DI ‘ASSEMBLEE POPOLARI’, 28 IV – 3 V 2017 SUCHA BESKIDZKA
7
Publication available in full text mode
Content available

PRIVATE AND PUBLIC INTEREST IN THE ‘INTERDICTUM NE QUID IN LOCO PUBLICO FIAT’

100%
Kamińska R.
Zeszyty Prawnicze
|
2017
|
vol. 17
|
issue 4
197-215
EN
W prawie rzymskim miejsca publiczne miały zapewnioną szeroką ochronę. Zapewniali ją edylowie kurulni i plebejscy, cenzorzy oraz pretorzy. Ci ostatni chronili je za pomocą ogłaszanych przez siebie interdyktów. Na ich tle wyróżnia się interdykt ne quid in loco publico fat zabraniający dokonywania bądź wprowadzania w miejsca publiczne czegokolwiek, co mogło spowodować tam szkodę. Wyjątkowość ne quid in loco publico fat polegała na tym, że znajdował on zastosowanie zarówno wtedy, gdy owa szkoda naruszała interes publiczny (utilitas publica), jak i wtedy, gdy mogła spowodować utratę korzyści przez osobę prywatną, a więc, jeśli naruszała utilitas privata. Szkodę (damnum) zdefniowano bowiem jako utratę korzyści, którą jednostka czerpała z miejsca publicznego, jakakolwiek by ona była.
PL
Roman law accorded a broad scope of protection for public places. Te magistrates responsible for securing it were the curule and plebeian aediles, the censors, and the praetors. Praetors conducted this duty by promulgating interdicts. Ne quid in loco publico fat, which prohibited any activity or installation in a public place which could cause damage, stands out among the other praetorian interdicts. What made it special was that it could be applied both when the potential damage concerned the public interest (utilitas publica), and/or the interest of a private individual (utilitas privata). The damage (damnum) was defned as the loss of a beneft of whatsoever kind the private individual drew from his enjoyment of the public place in question.
8
Publication available in full text mode
Content available

VIII LUBELSKIE SYMPOZJUM NAUKOWE RZYMSKIEGO PRAWA KARNEGO, „PRAWO KARNE I POLITYKA W PAŃSTWIE RZYMSKIM”, LUBLIN, 16-17 MAJA 2014 R.

100%
Kamińska R.
Zeszyty Prawnicze
|
2015
|
vol. 15
|
issue 2
249-251
9
Publication available in full text mode
Content available

Augustus nova officia excogitavit (Suet., Aug. 37). Oktawian August twórcą cura urbis?

100%
Kamińska R.
Miscellanea Historico-Iuridica
|
2013
|
vol. 12
13-29
EN
The curatores urbi, together with the prefects, are a part of the most characteristic Roman offices during the period of the principate. Thanks to the available source texts, particu- lary De aquaeductu urbis Romae, as well as thanks to the inscriptions, nowadays we have fairly precise information about the functions fulfilled by those officials. The doubts concern primarily the moment and the circumstances of the creation of the curatores urbi. According to Suetonius those officials, and especially curatores aquarum, curatores riparum et alvei Tiberis, curators aedium sacrarum et operum locorumque publicorum and curatores viarum were created by Augustus. However, that opinion raises doubts. The purpose of this very article is to determine to what extent the opinion of Suetonius is true and correct.
10
Publication available in full text mode
Content available

KONTROWERSJE WOKÓŁ URZĘDÓW I URZĘDNIKÓW MIASTA RZYMU

100%
Kamińska R.
Zeszyty Prawnicze
|
2015
|
vol. 15
|
issue 3
197-217
PL
CONTROVERSIES CONCERNING THE OFFICES ANDMAGISTRATES OF THE CITY OF ROMESummaryThe offices of the curatores were one of the most characteristic elements of public administration during the Principate. Their originsgo back to the Republic, when the magistrates responsible for administration and supervision in the city of Rome were the aediles andcensors. Augustus, the first emperor, institutionalised the offices of thecuratores responsible for particular sectors of the urban administration.The powers and careers of some of the Roman magistrates have beendescribed by Katarzyna Kapłoniak in her book entitled Urzędy kuratorskie administracji miejskiej Rzymu od Augusta do Dioklecjana. Ichmiejsce i znaczenie w senatorskim ‘cursus honorum’, published in 2014.In my article I refer to this book and engage in polemic with its author.
11
Content available remote

Dopuszczalność immisji w stosunkach sąsiedzkich starożytnych Rzymian

100%
Kamińska R.
Studia Prawnicze KUL
|
2013
|
issue 4 (56)
7-24
PL
Własność była jednym z najważniejszych i najlepiej chronionych uprawnień obywateli rzymskich w prawie prywatnym. To, niezwykle szerokie pod względem treści prawo, doznawało jednak pewnych ograniczeń, które wynikały m.in. ze stosunków sąsiedzkich. Typowym przykładem ograniczenia prawa własności nieruchomości w ramach stosunków sąsiedzkich były immisje. Tym terminem określano wszelkiego rodzaju ludzkie działania powodujące ingerencję w cudzą własność. Tak jak i współcześnie, polegały one na tym, że jeden właściciel wykonując pewne czynności na swojej nieruchomości (facere in suo), do czego miał prawo z racji przysługującej mu własności, dopuszczał się ingerencji w cudze prawo własności (immittere in alieno), a więc zakłócał swobodne korzystanie z innej nieruchomości przez właściciela tejże. Prawo rzymskie nie przewidywało kategorycznego zakazu immisji, co w sposób oczywisty wynikało z samej istoty sąsiedztwa nieruchomości. Podobnie jak współcześnie uważano, iż dopóki oddziaływanie na cudzy grunt nie powoduje dla niego szkody, a przede wszystkim, jeżeli wynika ono z normalnego i naturalnego korzystania z nieruchomości, takiego działania nie uważa się za immisję, a tym samym, nie jest ono zabronione.
EN
The property was one of the most important and best protected citizens' rights in the private law. This right, extremely broad, in respect of the contents, however, incurred certain limitations which resulted, among others, from neighbourly relations. A typical example of a restriction of the right of real estate ownership in the neighbourly relations were immissions. With the use of this term all kinds of human activities causing interference in someone else's property were defined. Likewise today, they relied on the fact that one owner by performing certain actions on his property (facere in suo), allowed interference in someone else's ownership of the property (immittere in alieno), and thus disturbed the free use of another real estate by the owner of that. The roman law did not stipulate any categorical prohibition of immissions, which obviously resulted from the character of the same neighborhood of the real estate. Likewise these days, also the Romans considered that as long as the impact on someone else's land does not cause the injury there and if it follows from a normal and, above all, natural use of the immovable property, such action shall not be regarded as immission, and thus, shall not be prohibited.
RU
Собственность была одним из основных и наиболее защищенных прав римских граждан в частном праве. Это, чрезвычайно широкое право в отношении к его содержанию, прошло через определенные ограничения, которые вытекали, между прочим, из соседских отношений. Типичным примером ограничения права собственности на недвижимость в пределах соседских отношений были иммисие. Этим понятием определяли всякого вида человеческие действия вызывающие вмешательство в чужую собственность. Так как и в настоящее время, состояли они в этом, что один владелец выполняя определенные действия на своей недвижимости (facere in suo), к чему он имел право в связи с принадлежащей ему собственности, допустился вмешательства в чужуе право собственности (immittere in alieno), итак нарушыл свободное пользование другой недвижимости владельцем той же. Римское право не предусматривало категорического запрещения иммисий, что очевидно было связано с существования соседний неподвижности. Аналогично как и в настоящее время думали, что пока воздействование на чужой грунт не провоцирует для него вреда, а прежде всего, если является оно результатом нормального и природного пользования недвижимостью, такого действия не рассматривается как иммисии, и тем самым, не является оно запрещенным.
12
Publication available in full text mode
Content available

Frontinus, O akweduktach Miasta Rzymu Traktaty miernicze, pod red. A. Pikulskiej-Radomskiej i K. Tadajczyka, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2017, ss. 150

100%
Kamińska R.
Zeszyty Prawnicze
|
2018
|
vol. 18
|
issue 3
247-250
PL
Frontinus, O akweduktach Miasta Rzymu Traktaty miernicze,pod red. A. Pikulskiej-Radomskiej i K. Tadajczyka,Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2017, ss. 150
13
Publication available in full text mode
Content available

Aktywność budowlana cenzorów w republice rzymskiej

100%
Kamińska R.
Zeszyty Prawnicze
|
2017
|
vol. 17
|
issue 2
189-205
PL
Streszczenie Obok wielu funkcji, jakie w okresie republiki sprawowali cenzorzy, należała do nich również cura urbis. W jej ramach prowadzili między innymi aktywną działalność budowlaną i remontową w Rzymie. Doprowadzili do powstania wielu akweduktów, świątyń oraz dróg publicznych. Zajmowanie się tą dziedziną administracji było możliwe dzięki posiadanemu przez nich prawu do zawierania w imieniu państwa locationes z prywatnymi wykonawcami (redemptores), czyli kontraktów na roboty publiczne (najczęściej budowę i remonty obiektów publicznych) oraz ius publicandi, czyli prawu do wywłaszczania.
EN
Summary Alongside their many other duties in Republican Rome, the censors were responsible for cura urbis, which included the building, repair and maintenance of public facilities. The censors were the founders of many of the Roman aqueducts, temples, and roads. They had the right to enter contracts for public works on behalf of the State with private companies, and they also held the ius publicandi, the right to expropriate land from private owners for these projects.
14
Publication available in full text mode
Content available

Andrea Di Porto, ‘Salubritas’ e forme di tutela in età romana. Il ruolo del ‘civis’, G. Giappichelli Editore, Torino 2014, ss. 111

100%
Kamińska R.
Zeszyty Prawnicze
|
2016
|
vol. 16
|
issue 4
221-229
15
Publication available in full text mode
Content available

Sprawowanie urzędów edyla plebejskiego i edyla kurulnego w republice i pryncypacie rzymskim

100%
Kamińska R.
Czasopismo Prawno-Historyczne
|
2013
|
vol. 65
|
issue 2
165-177
16
Publication available in full text mode
Content available

ZJAWISKO KRADZIEŻY WODY PUBLICZNEJ W STAROŻYTNYM RZYMIE

100%
Kamińska R.
Zeszyty Prawnicze
|
2014
|
vol. 14
|
issue 3
87-116
PL
THE THEFT OF PUBLIC WATER IN ANCIENT ROME Summary The theft of the public water delivered to the city by the aqueducts was a common phenomenon in ancient Rome. It was perpetrated both by private persons as well as by the officials and services responsible for the proper functioning of the city’s water supply. The most frequent abusers were the procuratores, aquarii, vilices, and libratores. Various methods were used to prevent water fraud. They included legal means as well special technology for the prevention and faster and more effective detection of instances of water theft and other abuses connected with its distribution.
17
Content available remote

Zarys kompetencji edylów jako urzędników miejskich

100%
Kamińska R.
Studia Prawno-Ekonomiczne
|
2013
|
vol. LXXXVIII (88)
71-95
EN
I problemi legati alla vita di Roma e dei suoi abitanti furono l’occupazione principale soprattutto degli edili curuli e edili plebei. I loro compiti comprendevano principalmente tre aree di competenza quali, la cura urbis, cura ludorum e. cura annonae. Nell’ambito della cura urbis gli edili si occupavano la sicurezza e l’oridne di Roma. Sorvegliarono lo stato dei luoghi pubblici (cura viarum, cura aedium), lo stato sanitario della città e la moralità dei suoi abitanti. Inoltre, svolsero le funzioni di polizia urbana, il che fu legato fra l’altro al potere di perseguire e combattere gli atti illeciti. Cura annonae significò un obbligo di assicurare l’approvvigionamento della città. Gli edili curuli sorvegliarono anche il commercio pubblico, dove, tra l’altro, controllarono i prezzi e la qualità dei prodotti alimetari e prevennero l’usura. In relazione al commercio acquistarono il potere di giurisdizione civile, e inoltre il potere di emanare gli editti (ius edicendi). Infine, la cura ludorum significò il compito degli edili, curuli e plebei, di allestire e realizzare i giochi pubblici, cioè i ludi. All’inizio del principato il ruolo degli edili fu stato ridotto, comunque il medesimo ufficio perdurò fino al III secolo d. C.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.