Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 6

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Starożytne wzorce harmonii opartej na prostych bryłach geometrycznych w architekturze współczesnej

100%
Tobolczyk M.
Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula
|
2018
|
issue 61(4) Architektura
61-71
PL
architektura harmonia oparta na geometrii forma brył geometrycznych proporcja matematyczna w architekturze
EN
architecture harmony based on geometry form of geometric volumes mathematical proportion in architecture
2
Publication available in full text mode
Content available

WZORCE HARMONII OPARTEJ NA GEOMETRIACH NIEEUKLIDESOWYCH W ARCHITEKTURZE WSPÓŁCZESNEJ (CZĘŚĆ II)

100%
Tobolczyk M.
Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula
|
2019
|
issue 66(3) Architektura
18-30
PL
Tradycja ładu przestrzennego w architekturze opartego na proporcjach matematycznych i kompozycji prostych brył geometrycznych wyrażona na piśmie sięga starożytności. Geometria euklidesowa, poszerzona w XVII wieku przez francuskiego matematyka i filozofa Kartezjusza (fr. René Descartes), aż do połowy XX wieku stanowiła nienaruszalną bazę architektonicznych poszukiwań twórczych w zakresie geometrii. Jednak poczucie ogromnego niewykorzystanego potencjału tkwiącego w nowych technologiach budowania bazujących na żelbecie i stali skłoniło niektórych twórców architektury do poszukiwania nowych środków wyrazu wykraczających poza ograniczenia klasycznej geometrii. Przełom, dokonany w latach 50. i 60. poprzedniego stulecia, rozpoczął nową erę architektury opartej na geometriach nieeuklidesowych. W artykule przedstawiono osiągnięcia takich pionierów, jak amerykański architekt pochodzenia fińskiego Eero Saarinen, Duńczyk Jørn Utzon i oraz aktualnie działających architektów duńskich (Kristoffer Tejlgaard and Benny Jepsen), którzy przyczynili się do wypracowania nowych wzorców dynamicznej ekspresji we współczesnej architekturze. Celem artykułu badawczego jest prezentacja indywidualnych osiągnięć na tym polu wymienionych powyżej zasłużonych twórców. Przeprowadzona analiza i studium przypadków wykazują śmiałość nowoczesnych kompozycji architektonicznych opartych na układach nieliniowych w stosunku do tradycyjnej modernistycznej architektury. Praca ma wartość edukacyjną i praktyczną, stanowiąc źródło wiedzy i inspiracji dla współczesnej twórczości architektonicznej.
EN
The breakthrough that happened in the years fifties and sixties of the previous century, began a new era of architecture based on non-Euclidean geometries. The pioneers such as the Eero Saarinenand, Jørn Utzon and currently active architects Kristoffer Tejlgaard and Benny Jepsen contribute to the development of new patterns of dynamic expression in contemporary architecture. Analysis and Case studies show the bravery of modern architectural compositions based on nonlinear systems in relation to traditional modernist architecture. Spatial shaping of the architecture on the basis of spherical and ellipsoid geometry led to the creation of new architectural harmony based on non-Euclidean geometry – elliptical and spherical ones. The new means of expression used in the information era have broadly expanded the possibilities of spatial shaping in organic architectural design. Many creators can use the advantages of ellipsoidal paraboloids and spherical geometry. Especially the latter one enables the development of simple prefabricated elements, which made it possible to construct such a complex object as the Sydney Opera at a time when the designers did not have possibility to use computer techniques. However, in the years 30-50 – of the 20th century they could plan the execution of complex surfaces, covered with coatings in the prefabrication elements. Today it is moreover possible to build non-linear surfaces separated of the whole. Nowadays, designers can create patterns of the new organic architecture, by taking inspiration from nature not only by considering its visual beauty, but by observing its active interaction with the environment, and drawing from the palette of measures that provide non-Euclidean geometry.
3
Publication available in full text mode
Content available

WZORCE HARMONII OPARTEJ NA GEOMETRIACH NIEEUKLIDESOWYCH W ARCHITEKTURZE WSPÓŁCZESNEJ. CZĘŚĆ I

100%
Tobolczyk M.
Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula
|
2019
|
issue 1(59)
31-42
PL
Ład przestrzenny w architekturze oparty na proporcjach matematycznych i kompozycji prostych brył geometrycznych ma ugruntowaną tradycję sięgającą starożytności. Geometria euklidesowa, poszerzona w XVII wieku przez francuskiego matematyka i filozofa Kartezjusza (fr. René Descartes), aż do połowy XX wieku stanowiła nienaruszalną bazę architektonicznych poszukiwań twórczych w zakresie geometrii. Jednak wraz z doskonaleniem nowych technologii budowania opartych na żelbecie i stali oraz rozwojem cyfryzacji, w kręgach twórców architektury narastało przekonanie o potrzebie przekroczenia dotychczasowych ograniczeń klasycznej geometrii. Przełom dokonany w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych poprzedniego stulecia rozpoczął nową erę architektury opartej na geometriach nieeuklidesowych. W niniejszym artykule przedstawiono osiągnięcia pionierów (m.in. takich jak: Felix Candela, Maciej Nowicki, Frei Otto), którzy przyczynili się do wypracowania nowych wzorców dynamicznej ekspresji we współczesnej architekturze. Celem artykułu badawczego jest prezentacja indywidualnych osiągnięć na tym polu kilku wybitnych twórców. Przeprowadzona analiza i studium przypadków wykazują śmiałość nowoczesnych kompozycji architektonicznych opartych na układach nieliniowych w stosunku do tradycyjnej modernistycznej architektury. Praca ma wartość edukacyjną i praktyczną, stanowiąc źródło wiedzy i inspiracji dla współczesnej twórczości architektonicznej.
EN
The spatial order in architecture, based on mathematical proportions and compositions of simple geometric solids, has a strongly established tradition dating back to antiquity (Ancient Egypt, Babylon, Greece). The greatest contribution to the creation of the European fundamentals of this type of harmony laid Pythagoreans, Plato and Euclid. The Euclidean geometry, extended in 3D dimensions in the 17th century by the French mathematician and philosopher Descartes (fr. René Descartes), was an inviolable base of architectural exploration of the geometry up to the middle of the 20th centuries. However, with the development of new building technologies based on reinforced concrete & steel and along with the development of digitization, modern engineers and architects felt the need to exceed the existing limitations of classical geometry. The breakthrough, made in the fifties and sixties of the previous century, opened a new era of architecture based on Non-Euclidean geometry. This article presents the achievements of pioneers (i.e. Felix Candela, Maciej Nowicki, Frei Otto) who have contributed to the development of new patterns of dynamic expression based on hyperbolic geometry in modern architecture. The purpose of this research article is to indicate individual achievements in this field by several prominent creators. The analysis and case study in the article demonstrated the boldness of modern architectural compositions based on non-linear systems compared to traditional modernist architecture. The work has an educational and practical value to be a source of knowledge and inspiration for contemporary architects.
4
Publication available in full text mode
Content available

SEARCHING FOR THE UNIFICATION WITH COSMOS AS A CHALLENGE FOR PREHISTORIC BUILDERS

100%
Tobolczyk M.
Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula
|
2019
|
issue 2(60)
148-160
EN
This article discuss two archeological sites: the one in Göbekli Tepe in Southeastern Anatolia Region of Turkey, nearby Şanlıurfa Turkey, and the other exciting place in Nabta Playa in the Nubian Desert in Southern Egypt. Both sites were probably the significant spiritual and ritual centers with some signs of being the world’s oldest astronomic observatories, what is the subject of analysis in this article. The year round planning of farming procedures wouldn’t be possible without the ability to calculate time. Ability to create and use of a calendar were important tasks at the time of transition from nomadic life style to agriculture. However, interpretation of both centers in category of nowadays astronomy, expressed in some publication should be considered as oversimplification.
PL
W artykule omówiono dwa stanowiska archeologiczne: w Göbekli Tepe w południowo-wschodniej Anatolii w Turcji, koło Şanlıurfa oraz inne intrygujące miejsce w Nabta Playa na pustyni nubijskiej w południowym Egipcie. Jak wskazują rezultaty wykopalisk, obydwa kompleksy architektoniczne były ważnymi ośrodkami rytualnymi. Jednak ich kompozycja i sposób budowy sprowokowały niektórych badaczy do uznania ich za najstarsze centra astronomiczne na świecie. Taka interpretacja jest przedmiotem analizy w tym artykule. Jest oczywiste, że w momencie transformacji od koczownictwa do osiadłego trybu życia i uprawy roli, niezbędna była znajomość kalendarza dla planowania procedur rolniczych. Jednak interpretacja obu ośrodków w kategoriach naukowej astronomii takiej, jaką znamy obecnie, wyrażana w niektórych publikacjach, np. jest nadmiernym uproszczeniem.
5
Publication available in full text mode
Content available

EKSPRESJONIZM W ARCHITEKTURZE EUROPEJSKIEJ; CIĄGŁOŚĆ TRADYCJI

100%
Tobolczyk M.
Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula
|
2017
|
issue 53(2) Architektura
57-80
PL
Nurt architektury ekspresjonistycznej, rozwijającej się w Europie w latach 1910-1930, wprowadził nowy typ ekspresji w architekturze, oddającej w rzeźbiarskich biomorficznych i geomorficznych formach dynamikę pracy konstrukcji i plastykę formy architektonicznej, którą umożliwiło stosowanie innowacyjnych technologii żelbetu, stali i szkła. Celem artykułu jest przedstawienie ciągłości tradycji ekspresjonistycznej w odmiennych uwarunkowaniach społecznych, politycznych i technologicznych. Do idei zainicjowanych przez twórców początku XX wieku powracano w połowie poprzedniego stulecia oraz obecnie. Koncepcje szklanych domów i krystalicznie przejrzystych wieżowców, pozostające w czasach I wojny światowej w sferze fantazji, doczekały się pod koniec poprzedniego stulecia nie tylko realizacji, ale stały się modernistycznym standardem. Dziś ekspresjonistyczne formy, z pominięciem metafizycznych treści, kreują twórcy posługujący się komputerowymi technikami algorytmicznymi i parametrycznymi1. Metoda badawcza opiera się na analizie przedstawianych obiektów architektury, przeprowadzonej na podstawie literatury, dostępnej dokumentacji architektonicznej, ale przede wszystkim własnego doświadczenia i znajomości omawianych przykładów. Przeprowadzone studia przypadku i badania mają wartość edukacyjną i praktyczną, stanowiąc źródło wiedzy i inspiracji dla twórczości architektonicznej.
EN
The expressionist movement in architecture, thriving in Europe in the years 1910-1930, introduced a new type of appearance in architecture, expressing in its biomorphic and geomorphic forms the dynamic work of structure and plasticity, enabled by usage of innovative technologies, reinforced concrete, steel and glass. The aim of the article is to present the continuity of the expressionist tradition in different social, political and technological circumstances. Some ideas launched by architects of the early 20th century, were rediscovered in the middle of the previous century and nowadays. The concepts of glass houses and crystalline transparent skyscrapers remaining in times of World War I in the realm of fantasy were implemented at the end of the previous century, and moreover they became the modernist standard. Nowadays, when algorithmic and parametric computer techniques have become a common tool, the sculptural forms are popular means of expression. The research method will be an analysis of the selected architecture examples based on the literature, architectural documentation available, but, above all, on the author’s own experience of visiting the presented sites. The carried out case studies and research have an educational and practical value, acting as a source of knowledge and inspiration for architectural creativity.
6
Publication available in full text mode
Content available

BRUTALIZM W ARCHITEKTURZE; CIĄGŁOŚĆ TRADYCJI

100%
Tobolczyk M.
Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula
|
2017
|
issue 4(54)
71-81
PL
Brutalizm, nurt architektury modernistycznej, który rozwinął się w Europie wkrótce po II wojnie światowej, wyróżniający się surowym monumentalizmem kubicznych form i szczerą ekspresją użytych materiałów, przeżywa dziś renesans. Wzrost zainteresowania tego typu architekturą potwierdzają werdykty jurorów corocznie przyznawanej nagrody Pritzkera. Charakter budowli, autorstwa nagrodzonych w dwóch ostatnich latach laureatów- chilijskiego architekta Alejandro Aravena (Pritzker 2016) oraz zespołu RCR Arquitectes Rafael Aranda, Carme Pigem i Ramon Vilalta) z Hiszpanii (Pritzker 2017) zdaje się potwierdzać, że idee zainicjowane przez liderów brutalizmu połowy XX wieku – Le Corbusiera, Jaapa Bakemę, Alison i Petera Smithsonów, Louisa Kahna, Paula Rudolpha oraz Marcela Breuera, odkrywane są dziś ponownie. Zważywszy na nieporównywalny kontekst polityczno-ekonomiczny i technologiczny, w którym działali twórcy połowy XX wieku i współcześni, dzisiejsza fascynacja brutalizmem wydaje się szczególnym fenomenem. Celem artykułu jest analiza tego zjawiska oraz przedstawienie ciągłości tradycji brutalistycznej w odmiennych uwarunkowaniach społecznych i cywilizacyjnych. Metoda badawcza opiera się na analizie przedstawianych obiektów architektury, przeprowadzonej na podstawie literatury, dostępnej dokumentacji architektonicznej, ale przede wszystkim własnego doświadczenia znajomości kilku omawianych przykładów z autopsji. Przeprowadzone studia przypadku i badania mają wartość edukacyjną i praktyczną, stanowiąc źródło wiedzy i inspiracji dla twórczości architektonicznej.
EN
The brutalist movement in architecture, thriving in Europe in the years 1950–1960 following the period of World War II, introduced a new style in architecture expressing in monumental cubical forms the strength and plasticity allowed by innovative technologies, reinforced concrete, steel and glass. The character of architecture represented by the last two winners of the Pritzker Award – Chilean architect Alejandro Aravena (Pritzker 2016), and RCR Office (Rafael Aranda, Carme Pigem, and Ramon Vilalta) from Spain (Pritzker 2017) – seems to confirm that the ideas initiated by brutalist architects in the middle of the twentieth century (Le Corbusier, Alison and Peter Smithson, Louis Kahn, Paul Rudolph and Marcel Breuer) are currently being rediscovered. Considering the incomparable political-economic and technological context the modern and mid-20th century creators worked in, the current fascination with brutalism is remarkable. The aim of the article is to explain this phenomenon and to present the continuity of the brutalist tradition under different social, political and technological circumstances. The research method is an analysis of the selected architecture examples based on the literature, architectural documentation available, but above all on the author’s own experience of visiting some of the presented sites. The carried out case studies and research have an educational and practical value, acting as a source of knowledge and inspiration for architectural creativity.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.