Search results

1

Żydzi i judaizm w Dialogu z Żydem Tryfonem Justyna Męczennika

100%

Misiarczyk L.

Studia Nauk Teologicznych PAN

|

2016

|

issue 11

65-88

EN

In the polemic with Marcionism, Justin defends the value of the Old Testament for Christians, even after the coming of Christ. In his attitude to Judaism we can find very different views. In the Mosaic Law, which is the codification of natural law, Justin sees the rules which continue to be valuable not only for Christians but for all people. In the elements of the Mosaic Law heralding the mysteries of Christ and the rules given to Jews because of the hardness of their hearts they lost their significance along with the coming of Christ. In the second part of the Dialogue where there is the discussion regarding the messianic and divine identity of Jesus, Justin essentially bases his thesis on the interpretation of the relevant texts of the Old Testament. Sometimes he just makes a malicious remark about Jews who do not recognize Jesus as the promised Messiah and Son of God, because they do not understand the Old Testament and the concept of a “second God”. Most anti-Jewish part of the Dialogue is the last part where Justin clearly states the theory of substitution that Christians are now the new people of God who took the place of Israel rejected by God. The common element of Judaism and Christianity is the belief in God's revelation contained in the Old Testament; what instead makes a difference between these two religions is the understanding and interpretation of the Scriptures.

DE

In seiner Polemik mit dem Marcionismus vereidigt Justin der Märtyrer den Wert des Alten Testamentes für die Christen auch nach der Ankunft Christi. In seiner Sicht des Judaismus sieht man aber differenzierte Haltungen. Aus dem mosaischen Recht, das eine Kodifizierung des Naturrechtes darstellt, holt er Prinzipien hervor, welche für Christen und alle Menschen immer noch gültig sind. Die Elemente des Rechts dagegen, welche die Geheimnisse Christi ankündigen sowie die Vorschriften, welche den Juden auf Grund von ihrer Hartherzigkeit gegeben worden waren, haben mit der Ankunft Christi ihre Bedeutung verloren. Im Teil des Dialogs, der sich auf die messianische und göttliche Identität Jesu bezieht, basiert Justin generell auf der Interpretation der entsprechenden Texte des Alten Testamentes. Nur manchmal macht er bissige Bemerkungen an die Adresse der Juden, die Jesus als den verheißenen Messias und Sohn Gottes nicht anerkannt haben, da sie das Alte Testament und das Konzept des "zweiten Gottes" nicht verstehen. Am meisten antijüdisch ist der letzte Teil des Dialogs, in dem Justin deutlich für die Theorie der Substitution plädiert, nach der die Christen jetzt das neue Volk Gottes sind, das die Stelle des von Gott verworfenen Israels angenommen hat. Gemeinsam für Juden und Christen ist der Glaube an die göttliche Offenbarung, enthalten im Alten Testament, wobei ihr jeweiliges Verständnis und Interpretation unterschiedlich sind.

PL

W polemice z marcjonizmem Justyn broni wartości Starego Testamentu dla chrześcijan nawet po przyjściu Chrystusa. Natomiast w jego spojrzeniu na judaizm widzimy bardzo zróżnicowane postawy. Z Prawa Mojżeszowego, które jest kodyfikacją prawa naturalnego, wydobywa zasady obowiązujące nadal chrześcijan i wszystkich ludzi. Natomiast elementy Prawa zapowiadające tajemnice Chrystusa i przepisy dane Żydom ze względy na zatwardziałość ich serca straciły na znaczeniu wraz z Jego przyjściem. W części Dialogu dotyczącej dyskusji na temat mesjańskiej i boskiej tożsamości Jezusa Justyn opiera się zasadniczo na interpretacji odpowiednich tekstów Starego Testamentu. Niekiedy tylko czyni złośliwe uwagi pod adresem Żydów, którzy nie uznali Jezusa za obiecanego Mesjasza i Syna Bożego, gdyż nie rozumieją Starego Testamentu i koncepcji „drugiego Boga”. Najbardziej antyżydowska jest ostatnia część Dialogu w której Justyn wyraźnie głosi teorię substytucji, że chrześcijanie są teraz nowym ludem Bożym, który zajął miejsce odrzuconego przez Boga Izraela. Wspólna wyznawcom judaizmu i chrześcijanom jest wiara w Boże objawienie zawarte w Starym Testamencie, różni zaś ich jego rozumienie i interpretacja.

2

Opętania i egzorcyzmy – nowe wyzwania dla teologii XXI wieku

100%

Misiarczyk L.

Studia Nauk Teologicznych PAN

|

2014

|

issue 9

247-258

EN

The new challenges for Polish theology in the beginning of the 21st c. in the context of possession and exorcism include a theological reflection on possession and exorcism in the Bible, in patristic texts as well as in medieval and modern theological literature. Another issue is an elaboration of a new theological anthropology, which should acknowledge the achievements of human sciences like psychology and psychiatry. The existence of the psychic sphere in the human being is to be distinguished while the human spiritual sphere is to be convincingly justified. More precise criteria will be needed in order to distinguish psychic problems from those of a spiritual nature, including possession. A theological reflection on the so-called cases of “generational constraining” is another problem not to be dismissed.

DE

Zu den wichtigen Herausforderungen, vor der die polnische Theologie des 21 Jh. im Kontext der Probleme der Besessenheit und des Exorzismus steht, gehört zweifelsohne eine vertiefte theologische Reflexion über diese Phänomene und Praktiken, sowohl im Kontext der Heiligen Schrift sowie patristischen und mittelalterlichen Theologie, als auch der gegenwärtigen theologischen Tradition. Wichtig ist ebenfalls das Herausarbeiten einer neuen, zu den Herausforderungen der Zeit adäquaten, theologischen Anthropologie, die sich vor den Errungenschaften der Humanwissenschaften, vor Allem der Psychologie und Psychiatrie nicht verschließen darf. Das Schlüsselproblem ist dabei die Hervorhebung der psychischen Sphäre, bei der gleichzeitigen überzeugenden Darstellung der Notwendigkeit, eine geistige Dimension des Menschen anzuerkennen. Die Verschiedenheit und das gleichzeitige Ineinander dieser beiden Dimensionen der menschlichen Natur scheinen im Kontext der Reflexion über Besessenheit und Exorzismus unheimlich wichtig zu sein. Letztlich wird nicht weniger wichtig sein, präzise Kriterien herauszuarbeiten, um die Phänomene der psychischen von jener der geistigen Natur, samt der Besessenheit, zu unterscheiden.

PL

Do ważniejszych wyzwań, jakie stoją przed teologią polską XXI wieku w kontekście tematyki opętania i egzorcyzmów należy niewątpliwie potrzeba refleksji teologicznej nad zjawiskiem opętania i egzorcyzmów, i zarówno w Piśmie Świętym, tradycji patrystycznej i teologii średniowiecznej, jak też współczesnej tradycji teologicznej. Istotne jest także wypracowanie nowej, adekwatnej do wyzwań czasu antropologii teologicznej, która nie powinna się zamykać na zdobycze nauk humanistycznych, szczególnie psychologii czy psychiatrii. Kluczową kwestią będzie tu wyodrębnienie sfery psychicznej i przy jednoczesnym przekonującym uzasadnieniu konieczności przyjęcia w człowieku sfery duchowej. Odmienność, a jednocześnie wzajemna relacja tych dwóch wymiarów ludzkiej natury wydaje się w kontekście teologicznej refleksji nad fenomenami opętania oraz egzorcyzmów niezwykle ważne. Wreszcie niemniej istotne będzie opracowanie bardziej precyzyjnych kryteriów pozwalających odróżnić problemy natury psychicznej od problemów natury duchowej z opętaniem włącznie. Odmienną, chociaż ściśle powiązaną ze zjawiskiem opętania jest kwestia tzw. „zniewolenia pokoleniowego”, którą też należy poddać wnikliwej analizie.

3

Gdzie leżał starożytny Strydon? Przegląd najważniejszych hipotez jego lokalizacji

100%

Misiarczyk L.

Vox Patrum

|

2020

|

vol. 76

29-48

EN

The first attempts to locate Jerome’s Stidon Hieronim in the 17th century were based on similarities in the sound of the names of some of today's cities with ancient Stridon and conditioned more by local patriotism than by scientific rigor. In this way Stridon was identified with Zdrinja/Sdringa in Istria, with Zrin in Medumurje in Pannonia or with Strigovo in Dalmatia. Based on the description of Jerome of De viris illustribus, Frane Bulić proposed Grahovo, but this hypothesis was rejected by most researchers. The most convincing proved to be the hypothesis of Mate Suić, according to which Stridon was in Dalmatia, specifically in Liburni, while in the sense of state and church administration it belonged to the city of Tarsatica, today's Rjeka in Croatia. The latest hypothesis of Lujo Magnetić, who proposes to perceive the borderland mentioned by Jerome as a border between Dalmatia and Panonia Secunda, i.e. on today's Bosnia-Herzegovina, on the line above Bania-Luka - Doboj is not convincing.

PL

Pierwsze próby lokalizacji Strydonu Hieronima w XVII wieku oparte były na podobieństwach w brzmieniu nazw niektórych dzisiejszych miejscowości z antycznym Strydonem oraz uwarunkowane bardziej lokalnym patriotyzmem niż rygorem naukowym. W ten sposób utożsamiano Strydon ze Zdrinja/Sdringa w Istrii, z Zrin w Medumurje w Panonii albo ze Strigovo w Dalmacji. Frane Bulić opierając się na opisie Hieronima z De viris illustribus zaproponował Grahovo, ale ta hipoteza została przez większość badaczy odrzucona. Najbardziej przekonująca okazała się hipoteza Mate Suića według której Strydon leżał w Dalmacji, a konkretnie w Liburni, zaś w sensie administracji państwowej i kościelnej przynależał do miasta Tarsatica, dzisiejsza Rjeka w Chorwacji. Najnowsza hipoteza Lujo Magnetića, który proponuje postrzegać pogranicze, o którym wspomina Hieronim jako pogranicze między Dalmacją a Panonia Secunda, czyli na terenie dzisiejszej Bośni-Hercegowiny, na linii powyżej Bania-Luka – Doboj nie przekonuje.

4

Rola świeckich w pismach Ojców Apostolskich i Apologetów greckich II wieku

100%

Misiarczyk L.

Vox Patrum

|

2002

|

vol. 42

67-88

IT

Per descrivere il ruolo dei laici nella Chiesa antica negli scritti dei Padri Apostolici ci siamo concentrati su Didache, L’Epistola ai Corinti di Clemente Romano, 1 e 2 Lettera a Filippesi di Policarpo di Smyrne e Pastore di Erma. Abbiamo quindi sottolineato che per capire bene i diversi carismi nella Chiesa primitiva descritti nella Dottrina dei Dodici Apostoli bisogna distinguere tra l’uso del termine „profeta” come una cattegoria generica che abbraccia tutti coloro che sono aperti all'azione dello Spirito Santo e quello piu specifico come carisma profetico data alla comunita dei credenti per interpretare meglio il tempo presente alla luce del Vangelo. Un'altra premessa merita ancora di essere messa in rilievo, e cioe, che secondo la Didache eventuale ruolo dei laci riguarda la comunita ecclesiale locale e non la Chiesa universale. Detto questo il ruolo dei laci in quest'opera sarebbe triplice: discernere tra un profeta itinerante vero da quello falso, poi, sostenere materialmente i veri profeti (qui inizia la famosa decima) e infine partecipare attivamente all'elezione dei vescovi e diaconi. Epistola ai Corinti (40, 5) per la prima volta appare il termine laikos che significa qualcuno che non offre i sacrifici di culto al nome della comunita. Oltre questo, Clemente attribuisce ai laici il compito di eleggere i presbiteri, che peró quando svolgono il loro servizio in maniera degna non possono essere dimessi da nessun laico. Policarpo di Smyrne si concentra sulla descrizione dei compiti dei laici che vivono nel mondo, cioe mogli, vedove, giovani e vergini, chiamati anche essi a dare la testimonianza al Vangelo nella vita quotidiana. Erma invece riceve la missione di annuziare il messaggio „rivelato” a tutti i cristiani che esiste una „paenitentia secunda” dopo il battesimo. Sarebbe quindi in qualche modo il precursore di tutti quei laici lungo la storia della Chiesa che hanno ricevuto le „rivelazioni” private come un aiuto per comprendere meglio la rivelazione pubblica in un determinato contesto storico. Per quanto riguarda invece gli Apologisti greci, nei loro testo non troveremo alcunche sul ruolo dei laci nella Chiesa del II secolo. Loro stessi peró, nella stragrande maggioranza laici, hanno svolto il ruolo fondamentale nella difesa dei cristianesimo dalle false calunnie popolari e dalla persecuzione imperiale, si sono impegnati nella polemica con il politeismo pagano e anche sforzati di presentare la fede cristiana nelle cattegorie filosofiche dell'epoca.

5

David Rokéah, Justin Martyr and the Jews, Leiden - Boston - Koln 2002, Brill, ss. 157

100%

Misiarczyk L.

Vox Patrum

|

2002

|

vol. 42

584-587

EN

review

PL

recenzja

6

Judith Lieu, Image and reality: the Jews in the world of the Christians in the second Century, Edinburgh 1996, Clark, ss. XIV + 349.

100%

Misiarczyk L.

Vox Patrum

|

2002

|

vol. 42

581-584

EN

review

PL

recenzja

7

Timothy J. Horner, Listening to Trypho. Justin Martyr’s Dialogue reconsidered, Leuven 2001, wyd. Peeters, ss. 222.

100%

Misiarczyk L.

Vox Patrum

|

2002

|

vol. 42

588-592

EN

review

PL

recenzja

8

The missing turning point. Apologetic roots of the Nicene creed

100%

Misiarczyk L.

Vox Patrum

|

2014

|

vol. 61

89-101

PL

W tekstach apologetów greckich II w. jest wyraźnie powiedziane, że Logos został zrodzony z Ojca, a Justyn i Tacjan na opisanie tego procesu używają zazwyczaj greckiego czasownika gennao (rodzić), nigdy zaś ktizo (stwarzać). Justyn Męczennik jest pierwszym autorem chrześcijańskim, który użył zwrotów „zrodzony z woli Ojca”, „według woli Ojca”, „z Ojca, Jego wolą i mocą”. W Dialogu z Żydem Tryfonem 128, 4 pośrednio potwierdza on, że Syn został zrodzony z substancji Ojca i używa po raz pierwszy w tekstach chrześcijańskich terminu “substancja Ojca” (oÙs…a), aby opisać naturę Boga. Precyzuje również, że to zrodzenie Syna z Ojca dokonało się nie przez odcięcie albo całkowite oddzielenie się, ale przez uczestnictwo, podobnie jak nowy ogień zapala się od starego nie umniejszając jego natury. Ten Syn zrodzony z Ojca jest według Justyna numerycznie odrębny od Niego i różni się od Niego nie tylko imieniem, ale rzeczywistym nowym istnieniem choć nadal uczestniczy w tej samej niepodzielnej substancji. Tak więc przynajmniej w tych dwóch punktach: Syn „został zrodzony z Ojca” i “został zrodzony z substancji Ojca” Credo Nicejskie nie jest żadnym teologicznym punktem zwrotnym, a potwierdza jedynie teologiczne idee wypracowane już przez Justyna i Tacjana w II wieku.

9

Anette Rudolph, „Denn wir sind jenes Volk”. Die neue Gottesverehrung in Justins Dialog mit dem Juden Tryphon in historisch-theologischer Sicht, Bonn 1999, seria Hereditas, Studien zur Aiten Kirchengeschichte herausg. von E. Dassmann und H. J. Vogt, ss. 30

100%

Misiarczyk L.

Vox Patrum

|

2000

|

vol. 38

609-613

EN

review

PL

recenzja

10

Teologia wcielenia u apologetów greckich II wieku

100%

Misiarczyk L.

Vox Patrum

|

2000

|

vol. 38

41-70

IT

Le analisi sopra condotte ci hanno fatto vedere chiaramente che il II secolo era nonostante tutto un periodo molto fecondo della riflessione cristiana sul mistero dell’incarnazione del Figlio di Dio. Lo schema dominante dell’esposizione di questa tematica, salvo Aristide, e stato quello chiamato comunemente Logos-anthropos completato nel contesto della polemica contro il docetismo eon quello Logos-sarx. In modo esplicito veniva espressa anche la fede nella nascita verginale di Gesu Cristo.

11

Początki chrześcijańskiej nauki o wcieleniu w pismach Ojców Apostolskich

100%

Misiarczyk L.

Vox Patrum

|

2000

|

vol. 38

21-40

IT

S. Ignazio di Antiochia polemizzando eon i doceti giudaizzanti difende energicamente la realta delFincarnazione sottolineando che Cristo ha assunto una vera e non fittizzia carne umana, e nato veramente dalia Vergine Maria dalia stirpe di Davide, veramente pań sulla croce, veramente e morto e risorto nei tempi di Ponzio Pilato e di Erode. Perfino dopo la sua risurrezione si e comportato hos sarkikos. Ignazio prende come punto di partenza delle le sue riftesioni sulFincamazione di Cristo la realta delle sue sofferenze e della morte sulla croce negati dalie correnti del pensiero che eon difficolta accettavano il Messia sofferente. Vescovo di Antiochia non adopera mai il termine soma per descrivere la vera carne di Cristo, ma sempre sarks intendendo eon quest'ultimo la vera natura umana di Cristo. Egli difende quindi anche contro i sudetti doceti giudaizzanti e le speculazioni gnostiche la realta sia della vera natura umana che quella divina in Cristo. Di conseguenza il termine agennetos lo riferisce non alla persona di Dio Padre come sara fatto piu tardi, ma alla natura di Cristo. Il mistero delFincarnazione Ignazio lo descrive secondo lo schema pneuma-sarks; intendendo con pneuma,a la natura divina e eon sarks la natura umana di Cristo. Infine nel suo testo chiave definisce Cristo perfino come en sarki genomenos theos. E' importante notare che nelle Lettere di Ignazio troviamo Fesempio di una cristologia pneumatica conforme ai dati della rivelazione, quindi „ortodossa".

EN

S. Ignazio di Antiochia polemizzando con i doceti giudaizzanti difende energicamente la realta dell'incarnazione sottolineando che Cristo ha assunto una vera e non fittizzia carne umana, e nato veramente dalla Vergine Maria dalla stirpe di Davide, veramente pati sulla croce, veramente e morto e risorto nei tempi di Ponzio Pilato e di Erode. Perfino dopo la sua risurrezione si e comportato hos sarkikos. Ignazio prende come punto di partenza delle le sue riftesioni sull'incarnazione di Cristo la realta delle sue sofferenze e della morte sulla croce negati dalle correnti del pensiero che con difficolta accettavano il Messia sofferente. Vescovo di Antiochia non adopera mai il termine soma per descrivere la vera carne di Cristo, ma sempre sarks intendendo con quest'ultimo la vera natura umana di Cristo. Egli difende quindi anche contro i sudetti doceti giudaizzanti e le speculazioni gnostiche la realta sia della vera natura umana che quella divina in Cristo. Di conseguenza il termine agennetos lo riferisce non alla persona di Dio Padre come sara fatto piu tardi, ma alla natura di Cristo. Il mistero dell'incarnazione Ignazio lo descrive secondo lo schema pneuma-sarks; intendendo con pneuma la natura divina e con sarks la natura umana di Cristo. Infine nel suo testo chiave definisce Cristo perfino come en sarki genomenos theos. E' importante notare che nelle Lettere di Ignazio troviamo l'esempio di una cristologia pneumatica conforme ai dati della rivelazione, quindi „ortodossa".

12

Czy Ewagriusz z Pontu został rzeczywiście potępiony?

100%

Misiarczyk L.

Vox Patrum

|

2016

|

vol. 65

441-459

EN

The article in the first part tries to prove on the basis of the arguments raised in recent studies, especially of A. Casiday, that there are no serious reasons to consider the syriac version S 2 of Kephalaia Gnostica as authentic and the version S 1 as expurged from Origenism. It seems quite the contrary, the version S 1 would be authentic and S 2 would has been contaminated by Origenism of sixth century. So Evagrius would not be the central figure in the so-called first Origenist controversy in the fifth century. In the second part author shows that the name of Evagrius does not appear in the Second Council of Constantinople in 553, in Epistula Synodum de Origene and in Edictum contra Origenem of Justinian. He was condemned probably only by some endemic synod before the official opening of the Council in 553. The question regarding the real validity of this condemnation still remains open. The III Council of Constantinople in 680-681, II Nicean in 787 and patristic authors simply repeat the condemnation of the previus endemic synod without examining the case.

13

Kevin Corrigan, Evagrius and Gregory. Mind, Soul and Body in the 4th Century, Ashgate Studies in Philosophy and Theology in Late Antiquity, Farnham 2009, Wydawnictwo Ashgate, ss. 245.

100%

Misiarczyk L.

Vox Patrum

|

2016

|

vol. 66

581-585

PL

nie dotyczy

14

Kobieta jako pokusa dla mnicha według Ewagriusza z Pontu

100%

Misiarczyk L.

Vox Patrum

|

2016

|

vol. 66

71-82

EN

The article presents the teaching of Evagrius of Pontus on women. The author stresses the need to embed evagrian reflection in the context of strict monastic life and asceticism without which a monk of Pontus appears as mizoginist. Evagrius in his texts on women teaches anchorites three things. Firstly, it reminds them that they have chosen the life in the desert and should avoid any encounters with women. They have to stay rather in their cells praying instead of participating the local feasts and games. Secondly, it encourages that during the meetings on the occasion of spiritual direction monks should be extremely prudent and that this task is more proper to the senior monks. Thirdly, it teaches how to cleanse the soul and mind from the images of women.

15

“Non errores mentis sed logismoi faciunt haereses”. The passions as a source of heresy according to Evagrius Ponticus

100%

Misiarczyk L.

Vox Patrum

|

2017

|

vol. 68

271-281

PL

Artykuł poprzez analizę odnośnych tekstów pokazuje, że według mnicha z Pontu źródłem herezji nie są błędy w myśleniu ani brak inteligencji herezjarchów, ale namiętności, najczęściej gniew lub pycha. To one, a nie brak logiki wywodów racjonalnych, popychają heretyka do zaciętości i chęci udowodnienia za wszelką cenę swoich racji nawet kosztem prawdy teologicznej.

EN

The research presents evagrian teaching about heresy. According to monk of Pontus heresy is not basically a rational error of human mind or some kind of erroneous reasoning but is caused by passions (gr. logismoi) with a strong emotinal component. A heretic is not a man lacking the intelligence or a proper education but a one who is still dominated by one or more passions and has not yet completely purified his nous.

16

Od charyzmatu do "Ordo exorcistarum". Rozwój praktyki egzorcyzmu w pierwotnym chrześcijaństwie

100%

Misiarczyk L.

Vox Patrum

|

2013

|

vol. 59

67-85

EN

The term „exorcism” comes from the Latin exorcismus and from the Greek term, which originally meant „an oath”, but later in a Christian environment has assumed the meaning „to curse” or „to expel the demons/evil spirits”. The practice of exorcism in early Christianity has been influenced by Old Testament, ancient Judaism and especially by the exorcisms done by Jesus Christ and described in the New Testament. In patristic texts of IInd and IIIrd century we find the following elements of an exorcism: prayer in the name of Jesus, recitation of some elements of early Christian Creed, reading of the Gospel and it was done as an order. An exorcism has been accompanied by the imposition of hands, fast and using of the holy cross. An exorcism has been usually performed publicly and was treated as evidence of the truth of the Christian faith. Until the IIIrd century there was no office of exorcist in the ancient Church and the ministry of it was not connected at all with the priesthood, but depended on the individual charisma received from God and was confirmed by the effectiveness to realase the possessed people.

17

"Canones Eusebiani" w Biblii Płockiej z XII wieku

100%

Misiarczyk L.

Vox Patrum

|

2010

|

vol. 55

421-441

EN

The article present the famous canons of Eusebius transmitted in medival version of the Bible of Plock (Poland). The Author hopes that publication of it will help scholars to develope a comparative studies between different manuscripts of medival Europe in order to conclude if there were one or more its versions in Middle Ages. Canons in so called “Bible of Plock” are slightly different from the version we can find in the internet (www.tertulian.org/fathers/eusebius_canon_ tables_01.html) but these differences are caused rather by a copist’s errors and don’t prove at all that in medival Poland or Europe there were in use a different canon versions. We need further comparative studies in this aerea and only afther these there will be possible to draw final conclusions.

18

Terapeuci – żydowscy prekursorzy monastycyzmu chrześcijańskiego w De vita contemplativa Filona z Aleksandrii

100%

Misiarczyk L.

Vox Patrum

|

2018

|

vol. 70

9-23

EN

The article analyzes the most important aspects of the life of therapists, the Jewish precursors of Christian monasticism. The author advocates the datation of the De vita contemplativa for the years 40-41 of the first century and presents arguments for the authorship of Philo. Then he emphasizes the apologetic nature of the text and its content. The author is in favor of the hypothesis that therapists were not essenes, but a separate group of ascetics in Judaism of the 1st century AD. He is not convinced by the hypothesis that the Philo’s treaty is a literary fiction and the presentation of an ideal community. Too many details in the text contradict this opinion and even indicate that Philo himself knew the life of therapists from autopsy. Direct influence of therapists on Christian monastic life is impossible to demonstrate, while indirect influence manifests itself in the following elements poor clothing, modest meals: bread, salt and water, devoting little attention to the needs of the body - only as much as necessary for life, getting rid of ownership by giving it to the closest relatives, praying at sunrise, praying with hands raised to heaven, practicing allegorical exegesis of the Old Testament, living in continence. In the case of cenobites: common life under the direction of the superior, shared meals, common prayers, houses divided into a residential part and a monastery as a place of prayer.

19

Mirosław Mejzner SAC, L’escatologia di Metodio di Olimpo, Studia Ephemeridis „Augustinianum” 124, Roma 2011, Institutum Patristicum „Augustinianum”, ss. 381.

100%

Misiarczyk L.

Vox Patrum

|

2011

|

vol. 56

631-636

PL

nie dotyczy

20

Fabio Ruggiero, Szaleństwo chrześcijan. Poganie wobec chrześcijaństwa w pierwszych pięciu wiekach, tłum. E. Łukaszczyk, Wydawnictwo Apostolstwa Modlitwy, Kraków 2007, ss. 250.

100%

Misiarczyk L.

Vox Patrum

|

2007

|

vol. 50

638-641

EN

review

PL

recenzja

Refine search results

Żydzi i judaizm w Dialogu z Żydem Tryfonem Justyna Męczennika

Opętania i egzorcyzmy – nowe wyzwania dla teologii XXI wieku

Gdzie leżał starożytny Strydon? Przegląd najważniejszych hipotez jego lokalizacji

Rola świeckich w pismach Ojców Apostolskich i Apologetów greckich II wieku

David Rokéah, Justin Martyr and the Jews, Leiden - Boston - Koln 2002, Brill, ss. 157

Judith Lieu, Image and reality: the Jews in the world of the Christians in the second Century, Edinburgh 1996, Clark, ss. XIV + 349.

Timothy J. Horner, Listening to Trypho. Justin Martyr’s Dialogue reconsidered, Leuven 2001, wyd. Peeters, ss. 222.

The missing turning point. Apologetic roots of the Nicene creed

Anette Rudolph, „Denn wir sind jenes Volk”. Die neue Gottesverehrung in Justins Dialog mit dem Juden Tryphon in historisch-theologischer Sicht, Bonn 1999, seria Hereditas, Studien zur Aiten Kirchengeschichte herausg. von E. Dassmann und H. J. Vogt, ss. 30

Teologia wcielenia u apologetów greckich II wieku

Początki chrześcijańskiej nauki o wcieleniu w pismach Ojców Apostolskich

Czy Ewagriusz z Pontu został rzeczywiście potępiony?

Kevin Corrigan, Evagrius and Gregory. Mind, Soul and Body in the 4th Century, Ashgate Studies in Philosophy and Theology in Late Antiquity, Farnham 2009, Wydawnictwo Ashgate, ss. 245.

Kobieta jako pokusa dla mnicha według Ewagriusza z Pontu

“Non errores mentis sed logismoi faciunt haereses”. The passions as a source of heresy according to Evagrius Ponticus

Od charyzmatu do "Ordo exorcistarum". Rozwój praktyki egzorcyzmu w pierwotnym chrześcijaństwie

"Canones Eusebiani" w Biblii Płockiej z XII wieku

Terapeuci – żydowscy prekursorzy monastycyzmu chrześcijańskiego w De vita contemplativa Filona z Aleksandrii

Mirosław Mejzner SAC, L’escatologia di Metodio di Olimpo, Studia Ephemeridis „Augustinianum” 124, Roma 2011, Institutum Patristicum „Augustinianum”, ss. 381.

Fabio Ruggiero, Szaleństwo chrześcijan. Poganie wobec chrześcijaństwa w pierwszych pięciu wiekach, tłum. E. Łukaszczyk, Wydawnictwo Apostolstwa Modlitwy, Kraków 2007, ss. 250.