Search results

1

JEDYNE W POLSCE TAKIE MUZEUM - MUZEUM NEONÓW

100%

Jagodziński Z. K.

Muzealnictwo

|

2013

|

vol. 54

146-151

PL

Zapewne niewielu Polaków – głównie warszawiaków, zachowało w pamięci obraz Warszawy z początku lat 60., a szczególnie jej nocnego oblicza. Stolica ze swoimi neonami, które stanowiły niejako jej „wizytówkę”, jawiła się podówczas, jako namiastka europejskiej metropolii. W miastach naszego kraju po wojnie, neony zaczęły pojawiać się we wczesnym PRL-u. Na początku z oporami władzy, gdyż były wyrazem tęsknoty za światem zachodnim z jego stylem życia. Spełniały także wieloraką rolę: doświetlały słabo oświetlone ulice, ubarwiały frontony nowych, zazwyczaj szarych, domów. Starym zaś, ocalałym z pożogi wojennej kamienicom, dodawały pewnego uroku i tajemniczości. Dla ludzi wieczorem powracających z pracy, nocnych seansów filmowych, sztuk teatralnych lub też innych „imprez”, neony były czymś w rodzaju świetlnych drogowskazów, wskazujących przy okazji niezbyt liczne, na dodatek zamykane wcześnie, placówki handlowe, punkty usługowe, czy lokale gastronomiczne.Na przełomie lat 50. i 60., za zgodą ówczesnych włodarzy miasta, przybywało neonów niczym grzybów po deszczu. Wśród nich zdarzały się niekiedy prawdziwe perełki – dzieła sztuki, których twórcami byli doskonali, nierzadko wybitni graficy-projektanci. W ostatnich latach w Warszawie można zaobserwować fakt braku szacunku ze strony władz miasta dla współczesnej jego historii, widoczny chociażby przy podejmowaniu nieodpowiedzialnych, wręcz szkodliwych w skutkach decyzji o likwidacji pamiątkowych, a do niedawna jeszcze istniejących neonów. W stolicy daje się zauważyć szybko zachodzące przemiany: zmieniają się najemcy lokali handlowych i usługowych, zmieniają się ich funkcje, poszczególne instytucje przemieszczają się w inne lokalizacje, bądź ulegają likwidacji. Procesy te w konsekwencji prowadzą do nieodwracalnych strat w „świecie” stołecznych neonów. Jest to najwyższy czas, aby ratować to, co jeszcze z dawnych znaków świetlnych Warszawy pozostało. Należy zatem z niemałą satysfakcją odnotować fakt, iż w Warszawie – dzięki usilnym staraniom Ilony Karwińskiej, polskiej artystki-fotografki, na stałe zamieszkałej w Londynie, przy wsparciu jej męża, anglika Davida Hilla, po latach i wielu czynionych zabiegach udało się powołać do życia Muzeum Neonów. Od 2005 r. bez stałego lokum, dziś z siedzibą przy ul. Mińskiej 25 na Pradze, Muzeum Neonów jest prywatnym przedsięwzięciem, prowadzonym przy skromnej pomocy Fundacji Neon. Nie wspierają go też żadne środki publiczne, funkcjonuje dzięki wolontariuszom, a czynne jest od czwartku do soboty w godz. 12-17 oraz w niedzielę godz. 12-16.

2

THE ONLY SUCH MUSEUM IN POLAND - THE NEON MUSEUM

100%

Jagodziński Z. K.

Muzealnictwo

|

2013

|

vol. 54

146-151

EN

Probably only a few Poles, mainly Varsovians, remember the way Warsaw looked in the early 1960s, and in particular the appearance of the capital at night. Together with its neon lights, which comprised a sui generis “showcase”, Warsaw appeared to be a substitute for a European metropolis. Neon signs started appearing in assorted post-war Polish towns at the onset of People’s Poland. Initially, they encountered the resistance of the authorities, since they expressed a longing for the Western world and its lifestyle. Neon lights also fulfilled numerous functions: they additionally illuminated insufficiently lit streets, enhanced the, as a rule, grey facades of new housing and added allure and an aura of mystery to old town houses, survivors of wartime conflagrations. For people returning in the evening from work, film shows, theatres or other “events”, neon lights acted as special signposts indicating the location of rather scarce shops, service outlets, or restaurants, cafes and bars, which closed early. At the turn of the 1960s the town authorities consented to an upsurge of neon lights. Some proved to be genuine works of art, whose authors included excellent and at times outstanding graphic artists-designers. Recent years have shown a lack of respect on the part of the Warsaw authorities for the modern history of the capital, discernible in irresponsible and outright harmful decisions about the elimination of historical and still existing neon lights. The capital has become the scene of great transformations: leaseholders of trade and service venues are changing, as are the latter’s functions, while particular institutions are moved or outright closed. The consequences of those processes include irreversible losses of neon signs. It is high time to save remnants of the old neon lights of Warsaw. More the reason to note with great satisfaction that the persistent efforts of Ilona Karwińska, a Polish art photographer residing permanently in London, supported by her English husband, David Hill, have resulted in the opening of the Neon Museum after years of numerous initiatives. It 2005 the Museum was still without a permanent gallery, but today it is situated in 25 Mińska Street in the district of Praga. The Neon Museum is a private enterprise, conducted thanks to the modest help of Fundacja Neon. It does not enjoy the support of public funds, functions thanks to volunteers, and is open from Thursday to Saturday (noon - 17 pm) and on Sunday (noon- 16 pm).

3

MICH(A)EL MANN WIELKI MISTRZ MINIATUROWYCH DZIEŁ XVI–XVII WIEKU

100%

Jagodziński Z. K.

Muzealnictwo

|

2015

|

vol. 56

52-67

XX

Among many different kinds of works of art and artistic craft, one may also readily find one which concerns a group of classical objects from the 16th and 17th centuries, but in miniature versions, including military ones, namely handguns, long-gun firearms and cannons, the so-called „jewellery weapons” as well as miniature boxes. They are quaint relics, works of the highest value, very expensive and extremely rare. They were created as a result of the harmonic merging of gold, the precious ore, the greatest craftsmanship, extraordinary manual abilities and unique style. Thanks to their undeniable value, once they appeared they became sought-after, luxurious and unique products. At the turn of the 17th century, their main producer was Mich(a)el Mann, together with his brother Conrad, who were active on the territory of the Holy Roman Empire with a highly-specialised workshop, regardless of where they operated. Mich(a)el Mann, as indicated by two lexical sources, locksmith and gunsmith, was born in about 1560 in Augsburg and died after 1630, most probably in Wöhrd, then on the outskirts of Nuremberg. He married Ursula Rempf in 1589. At the same time he received civic privileges in Augsburg, and the gunsmith Michael Sattler was one of his guarantors. He received craftsman’s privileges on 19 February 1589 when his name was entered into the guild book as a gunsmith. He appears to have stopped working in Augsburg in 1616, and a few years later he started working in Fürth and Wöhrd. On 13 June 1623, the council of Nuremberg refused to grant him civic priviliges. Of the very small group of mannerist masters of miniatures, Mich(a)el Mann is considered to be one of the most prominent representatives active principally in Nuremberg and Augsburg. He was the creator of sophisticated luxurious objects, extremely difficult to manufacture, which may be divided into two categories: ‘jewellery weapons’ and miniature ‘love boxes’ (in German Minnekästchen). Thanks to them, Mich(a)el Mann, and to a lesser extent his brother Conrad, gained European renown. When admiring his miniature works of micro-mechanics, it is worth remembering that they were created during a period when adequate precise machinery or specialised equipment and tools were not available. These objects, skilful and meticulously executed with great attention to detail, often on a scale 1:10 with respect to their real counterparts, demonstrate their creators’ manual skills. These objects, now to be found in European museums, also deserve the attention of Polish museum professionals, to be treated as valuable and worth seeking, so that lovers of old artistic craft and sophisticated collectors may admire them in our museums.

PL

Wśród różnych rodzajów dzieł sztuki oraz wyrobów rzemiosła artystycznego bez trudu odnaleźć można również taki, który odnosi się do wykonanej w XVI i XVII w. grupy klasycznych obiektów, ale w wydaniu miniaturowym, w tym militarnych, czyli broni palnej długiej i krótkiej oraz armat, tzw. broni biżuteryjnej, a także miniaturowych skrzyneczek. Są to zabytki osobliwe, dzieła sztuki „zbytkownej” najwyższej klasy, bardzo kosztowne i rzadkie. Powstały w wyniku harmonijnego połączenia cennego kruszcu – złota, najwyższego rzemieślniczego kunsztu, niezwykłych zdolności manualnych wykonawcy oraz niepowtarzalnej stylistyki. Niemal od momentu pojawienia się, dzięki niezaprzeczalnym walorom przez blisko sto lat były poszukiwanymi, luksusowymi, niezwykłymi wyrobami. Na przełomie XVI i XVII w. głównym ich twórcą był czynny na terenie Rzeszy Niemieckiej Mich(a)el Mann dysponujący wysoko wyspecjalizowanym warsztatem – niezależnie od miejsca jego funkcjonowania – oraz współpracujący z nim brat Conrad. Mich(a)el Mann – jak podają dwa źródła leksykalne – artysta ślusarz i rusznikarz urodził się ok. 1560 r. w Augsburgu, zm. po 1630 r. prawdopodobnie w Word, wtedy przedmieściu Norymbergi. 29 stycznia 1589 r. zawarł związek małżeński z Ursulą Rempf. Jednocześnie przyjął prawa miejskie w Augsburgu, a jednym z jego poręczycieli był rusznikarz Michael Sattler. Prawa rzemieślnicze przyznano mu 19 lutego 1589 r. i wtedy wpisano do księgi cechowej, jako rusznikarza. Ślad jego funkcjonowania w Augsburgu urywa się w 1616 roku. Po kilku latach ponownie podjął pracę w Fürth i w Wöhrd. Rada Norymbergi 13 czerwca 1623 r. odmówiła mu wtedy przyznania praw miejskich (?).Z bardzo nielicznej grupy manierystycznych mistrzów – miniaturzystów Mich(a)el Mann zaliczany jest do najwybitniejszych przedstawicieli działających głównie w Norymberdze i Augsburgu. Był twórcą wyrafinowanych w formie „zbytkownych”, niezwykle trudnych do wykonania przedmiotów, które można podzielić na dwie grupy: „broń biżuteryjną” i miniaturowe „miłosne skrzyneczki” (niem. Minnekästchen). To właśnie dzięki nim Mich(a)el Mann, a w nieco mniejszym stopniu także jego brat Conrad, zyskali europejską sławę. Oglądając jego miniaturowe dzieła mikro-mechaniki pamiętać należy, że powstawały w okresie kiedy nie dysponowano odpowiednimi precyzyjnymi maszynami i specjalistycznymi urządzeniami oraz narzędziami. Te kunsztownie, z ogromną pieczołowitością i dbałością o szczegóły wykonane przedmioty, często w skali 1:10 w stosunku do używanych odpowiedników, są dowodem manualnego kunsztu ich twórców. Obecne w europejskich muzeach, zasługują także na uwagę polskich muzealników, jako cenne obiekty, o które warto zabiegać, aby mogli je w naszych muzeach podziwiać miłośnicy dawnego rzemiosła artystycznego i wytrawni kolekcjonerzy.

Refine search results

3 Muzealnictwo

3 Jagodziński Z. K.

1 2015

2 2013

JEDYNE W POLSCE TAKIE MUZEUM - MUZEUM NEONÓW

THE ONLY SUCH MUSEUM IN POLAND - THE NEON MUSEUM

MICH(A)EL MANN WIELKI MISTRZ MINIATUROWYCH DZIEŁ XVI–XVII WIEKU