Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 38

first rewind previous Page / 2 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 2 next fast forward last
2
100%
DE
In den siebziger Jahren brachte die DEFA-Produktion einige interessante Literaturverfilmungen, die deshalb von Bedeutung sind, weil sie von ihren Autoren als Äusserung zu gegenwärtigen Lebeneproblaoen verstanden werden. Sie wissen einen hohen Grad der filmischen verdichtungeart der litersischen Werke auf.
4
Publication available in full text mode
Content available

Zum Problem der Morphonologie

100%
PL
Artykuł podejmuje trudny i bardzo złożony problem morfonologii. Morfonologla, której zasady i zadania sformułował już Trubecki, a którą twórczo rozwijał strukturalizm zarówno na gruncie europejskim, jak i amerykańskim, zajmuje się m. in. teorią alternacji morfonologicznych spółgłoskowych i samogłoskowych, ich funkcją oraz zakresem ich użycia. Dlatego też szczególne znaczenie ma status morfonologii jako samodzielnej dyscypliny, wykorzystywanej w opisie morfologicznym i analizie słowotwórczej. stanowisko uczonych wobec tej kwestii, jak wynika z artykułu, nie zawsze było jednolite.
PL
W pierwszej części artykułu autor zajmuje się formalnymi kryteriami odróżniającymi złożenie od odpowiedniej grupy wyrazowej. Następnie omawia stosunki semantyczne między tymi dwoma jednostkami leksykalnymi. Przy przekształcaniu złożeń w odpowiednie grupy wyrazowe występuje najczęściej identyczność oraz rzadziej odmienność znaczeniowa. Pod względem semantycznym złożenia wskazują na określone stałe cechy pojęciowe, grupy wyrazowe natomiast na chwilowe zastosowanie. Stwierdzona przy transformacji złożeń w odpowiednie grupy wyrazowe synonimia (związki synonimiczne) oraz konwencja językowa (Sprachüblichkeit) stanowią dwa podstawowe kryteria wymienności złożeń na grupę wyrazów. Przebadany materiał pozwala na stwierdzenie, że najczęściej mamy do czynienia z wymiennością przy grupach wyrazów z dopełniaczem (paralelizm dopełniaczowy) oraz przy grupach z przyimkami aus i für, Relacje synonimiczne między złożeniami oraz odpowiednimi grupami wyrazowymi polegają na tym, że: 1) służą one do określania jednego i tego samego zjawiska rzeczywistości) 2) są paralelnymi jednostkami leksykalnymi różniącymi się formą i 3) w wielu wypadkach mają takie samo, w niektórych podobne znaczenie» 4) wykazują różnoraki stopień ekspresywności oraz różnice stylistyczne; różnią się także kontekstualnym zastosowaniem i 5) mogą być zamiennie stosowane, jako że przekazują tę samą informację; 6) mają tę samą wartość syntaktyczną (Satzgliedwert), tzn. zajmują tę samą pozycję w zdaniu; 7) ten rodzaj synonimii ma miejsce przeważnie przy złożeniach całkowicie motywowanych; 8) synonimia tego typu służy różnorodności albo konkretyzacji wyrażeniowej.
PL
Artykuł niniejszy jest poświęcony znaczeniu alternacji formotwórczej we współczesnym języku niemieckim i polskim. Alternacje w obrębie fleksji w obu językach odgrywają bardzo ważną rolę, będąc w wielu wypadkach samodzielnymi wskaźnikami opozycji morfologicznych lub - nawet pozbawione samodzielnej funkcji morfologicznej - towarzysząc w niektórych kontekstach morfemom fleksyjnym i słowotwórczym. Również zakres i stopień produktywności alternacji jest różny w analizowanych językach i zależy od tego, czy mamy do czynienia z fleksją imienną czy czasownikową.
PL
Artykuł poświęcony jest sposobom wyrażania określoności/nieokreśloncnści w językach nie posiadających rodząjnika - w języku polskim i rosyjskim. W oparciu o literaturę przedmiotu zestawiono najważniejsze wykładniki omawianej kategorii, wśród których szyk zdania i zaimki nieokreślone bądź wskazuj ące/anaforyczne odgrywają rolę pierwszoplanową.
PL
W artykule podjęto próbę prześledzenia interpretacji opozycji między rodzajnikiem określonym i nieokreślonym, opozycja ta rozpatrywana jest nader często w kategoriach: znany/nieznany. Autor starał się pokazać, że mamy tu do czynienia z bardziej złożonymi współzależnościami.
PL
Autor artykułu dokonuje przeglądu wyników badań nad istotą i funkcja modalności językowej, będącej zjawiskiem nierozdzielnie związanym z użyciem języka.
PL
Celem artykułu jest próba skonfrontowania fonemów konsonantycznych języka niemieckiego i polskiego. Język niemiecki i polski, jak wynika z artykułu, różnią się nie tylko inwentarzem fonemów, lecz również zastosowaniem tych elementów dystynktywnych. Dlatego też badania porównawcze, odzwierciedlające charakterystyczne cechy i zróżnicowanie w przeprowadzonej analizie fonologicznej, są bardzo ważne dla fonologii poszczególnych języków i mogą okazać się pomocne w procesie nauczania języka niemieckiego.
PL
Przedmiotem artykułu jest opis alternacji wokalicznych, występujących w języku niemieckim, określanych jako wynik metafonii (Umlaut) i służących do tworzenia i sygnalizowania liczby mnogiej wielu niemieckich rzeczowników. Ponieważ alternacje te odgrywają dużą rolę we fleksji języka niemieckiego, badanie ich jest w zupełności uzasadnione dla ustalenia pewnych prawidłowości ich użycia do celów morfologicznych.
PL
Celem artykułu jest ogólna charakterystyka funkcji rozkaźnika 3. os. 1. poj./mn. w języku polskim. Wyodrębnienie funkcji imperatywnej, jusywnej i optatywnej, ze szczególnym uwzględnieniem poprawnego użycia imienia/nazwiska/ tytułu/ stanowiska itp., w formach, które stosujemy zwracając się do naszych rozmówców per "pan/pani/państwo", stanowi próbę zasygnalizowania różnic między językiem polskim i niemieckim, wynikających z różnej morfologicznej motywacji trybu rozkazującego w tych językach, jak i z semantyczno-pragmatycznego opisu sytuacji komunikacyjnych, w których imperatyw 3. os . 1. poj./mn. może być użyty.
PL
Forma opisowa trybu rozkazującego z czasownikiem "wollen" i "lassen" zajmuje w języku niemieckim szczególne miejsce wśród pozostałych form imperatywnych wyrażających żądanie. W procesie przekładu na język polski istotnym warunkiem właściwej interpretacji tych form jest prawidłowe zróżnicowanie ich funkcji w zdaniu i Możliwości zastosowania tych form w określonych sytuacjach komunikacyjnych. Celem niniejszego artykułu jest semantyczno-pragmatyczna interpretacja form z "wollen" i "lassen" ich właściwe zastosowanie jako ekwiwalentów lub odpowiedników form imperatywu 1 os. 1. mn. i 2 os. 1. poj./mn. w języku polskim.
PL
Celem artykułu jest uwypuklenie roli partykuł modalnych jako tzw. indykatorów illokucyjnych we współczesnym języku niemieckim, w szczególności w języku potocznym. Partykuły modalne stosowane w zdaniach wyrajających żądanie dostarczają dodatkowych informacji o tym, jakie akty illokuoyjne i Jakie intencje nadawcy sygnalizuje dane wyrażenie zdaniowe. Jednocześnie podkreślona zostaje rola partykuł modalnych, które wraz z orzeczeniem stanowią jeden z możliwych środków przekładu na język niemiecki polskich konstrukcji imperatywnych, w których orzeorzeczenie użyte jest w aspekcie dokonanym lub niedokonanym.
PL
W pierwszej części artykułu dokonano przeglądu niektórych definicji tekstu w aspekcie 1 i ngw ligwistycznym oraz podjęto próbę sformułowania definicji tego pojęcia na użytek metodyki uauczania języków obcych. Wskazano na trudności wynikające przy formułowaniu jednoznacznej definicji tekstu oraz omówiono krótko znaczenie tekstów w proce sie komunikacji. Zostały przytoczone definicje tego pojęcia między innymi: J. Petöfiego, J. Schmidta, W. Dressiere oraz D. Viehwegera. Wskazano na wspólne cechy i różnice tych definicji, wynikające z analizy pojęcia tekstu. Wykazane zostały ponadto różnice między wypowiedziami tekstowymi, a takimi, które nie mogą być uznane za tekstowe. Podkreślając znaczenie i funkcje teks tu w procesie nauczania języka, a w szczególności nauczania języków obcych oraz opierając się na definicjach językoznawczych tekstu dokonano próby sformułowania definicji tekstu w aspekcie glottodydaktycznym. W zasadniczej części artykułu dokonana została próba omówienia lingwis tyki tekstu i jej wpływu na niektóre działania i procesy dydaktyczne w zakresie nauczania języka ojczystego i obcego. Wykazano konkretne cele nauczania, w których osiągnię ciu mogłaby być pomocna lingwistyka. Podkreślono, że lingwistyka ma znaczenie: 1) przy doborze i selekcji tekstów stosowanych w nauce języka, 2 ) przy planowaniu nauczania, 3 )w zakresie poszerzania i pogłębiania słownictwa, 4 ) w zakresie zaprezentowania określonych zjawisk gramatycznych. Wskazano na stosunkowo duże znaczenie lingwis tyki przy analizie tekstu i jego interpretacji. Podjęto także próbę wyjaśnienia, dlaczego lingwistyka może mieć zastosowanie tylko w tym nauczaniu, gdzie zasadniczym materiałem nauczania teksty. Wyjaśnione zostały zwięzki między lingwistyką a liryką. Podkreślono przy tym, że lingwistyka może mieć zastosowanie w wielu formach prezentacji materiału nauczania w wielu formach twórczej działalności uczniów lub studentów.
PL
W artykule omówione zostały problemy analizy i odtwarzania tekstu w procesie nauczania języków obcych. Przytoczono definicje obu pojęć. Autor nakreślił ponadto niezbędne uwarunkowania umożliwiające pełne zrozumienie tekstu. Wskazano także na zakres analizy tekstów, obejmujący m. in. aspekty: semantyczny, synt aktvczny , pragmatyczny i graficzny. Wyróżnione zostały 2 rodzaje analizy tekstu : językoznawczy i literaturoznawczy. Autor dokonał ponadto próby ustalenia zależności między analizą tekstu, jego odtworzeniem a zrozumieniem tekstu. W drugiej części rozważań przytoczone zostały konkretne modele umożliwiające odtworzenie treści tekstu oraz zaproponowane związane z nimi fazy przyswajania treści tekstu. Po zaprezentowaniu 2 modeli przedstawiono optymalny model odtwarzania tekstu dla celów dydaktyki języków obcych.
PL
W niniejszym artykule autor zajmuje stanowisko w sprawie tak istotnych z punktu widzenia teori i alternacji pojęć jak: definicja, identyfikacja oraz stratyfikacja alternacji formotwórczych.
PL
Calem artykułu jest ogólna charakterystyka alternacji formotwórczych zarówno wokalicznych, jak i konsonantycznych, oraz alternacji z zerem zachodzących w języku niemieckim i polskim. Altemacje te służy w obu językach, a szczególnie w znacznie szerszym stopniu w języku polskim, sygnalizowaniu klas i kategorii gramatycznych. Autor ukazuje całą złożoność problematyki morfonologicznej uwarunkowany różnicami strukturalnymi badanych języków.
first rewind previous Page / 2 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.