Search results

1

CONVERSION OF THE GERMANIC PEOPLES TO CHRISTIANITY IN THE PERIOD BETWEEN THE FOURTH AND NINTH CENTURIES A.D. (Konwersja na chrzescijanstwo plemion germanskich od IV do IX w.)

100%

Kasprzak D.

Roczniki Historii Kosciola (Annals of Church History)

|

2010

|

vol. 2(57)

19-55

EN

The process of assuming Christianity by those Germanic tribes that entered the western part of the Roman Empire began in the second half of the second century and lasted until the ninth. Their conversion to Christianity occurred in two stages. First, those peoples followed the Aryan kind of Christianity and later the Catholic one. The early missionaries to Germanic peoples were Christians who had been captured in Asia Minor. However, the most important Germanic mission emerged from the Germanic peoples themselves, i.e. from the Visigoths, who instilled Aryanism into their kinsfolk. During the fifth century, as Germanic tribes were settled within the Empire, they were romanized and eventually converted to Roman Catholicism. The Franks were the first numerous Germanic tribe to be converted to Catholicism from their native tribal religion in 498. Since then they began 'frankisation' and conversion to Catholicism of the tribes they captured. The Catholic Church, deeply attached to the idea of Romanitas, was not interested in the conversion of Germanic tribes to Catholicism any more. Only after Gregory the Great (540-604) was elected Pope, a Catholic Benedictine mission was established among the Anglo-Saxon tribes. Parallel to that a mission of Irish monks came into being. The formal conversion of the Germanic tribes who entered Imperium Romanum Pars Occident to Catholicism resulted from the monastic activity on the one hand and the Church-State model of evangelization on the other.

2

Pismo Święte czytane przez Ojców

100%

Kasprzak D.

Teologia w Polsce

|

2018

|

vol. 12

|

issue 2

49-69

PL

Unifikacja ksiąg biblijnych i określenie standardowego konstantyńskiego zbioru Pisma świętego około 425 roku było historycznie zbieżne z cesarską polityką wprowadzania jednorodności religijnej na terenie Imperium Romanum na początku IV wieku. Co więcej, do V wieku na terenie Cesarstwa Rzymskiego istniała ciągłość kulturowa, która umożliwiała tłumaczenie „słowo w słowo”. W związku najazdami germańsko-irańskimi nastąpiło zerwanie antycznej wspólnoty kulturowej, co w przekładach biblijnych doprowadziło w V wieku do tłumaczenia „sens w sens”. Najwyższą formą objawienia się Boga dla autorów patrystycznych było wydarzenie Wcielenia Boga. Natomiast Biblia jako objawione słowo Boże była rozumiana jako uprzywilejowany, darmowy Boży fenomen, przez który Bóg ujawnia prawdę o sobie i komunikuje się z człowiekiem. W związku z tym natchnienie było rozumiane przez ojców Kościoła jako dar Boży udzielony ludzkiemu autorowi, dzięki czemu był on w stanie przekazać Boże objawienie w tekście Pisma świętego, które zostało uznane przez wspólnotę wiary jako słowo Boże. Dla ojców Kościoła cała teologia opierała się na rozważaniu Biblii, która stanowiła dla autorów patrystycznych norma normans wiary chrześcijańskiej. Jezus Chrystus pozostawał dla Ojców i pisarzy Kościoła patrystycznego kluczem hermeneutycznym do Pisma świętego i podstawą poznawania tajemnicy Boga i godności człowieka. Ojcowie przez swą egzegezę i teologię pokazują nam też, że nie wolno oddzielać osoby Jezusa Chrystusa jako Tego, który ostatecznie objawił nam Ojca, oraz świadectwa o Nim, zawartego w kerygmacie chrześcijańskim i w Piśmie świętym. Taka afirmacja Biblii pozwoliła do VII wieku uformować kanon biblijny, ale także kształtować Tradycję Kościoła, zwłaszcza tę trynitarną, duchową i liturgiczną. Biblijna interpretacja ojców Kościoła może być uznana za sens pełniejszy Nowego Testamentu, który w dogmatycznej tradycji Kościoła wyraża sens zamierzony przez Boga, pierwszego Autora Pisma świętego, a który to sens nie był znany w pełni ludzkiemu autorowi Pisma (np. koncepcja Trójcy Świętej, relacji wewnątrztrynitarnych czy doktryna o grzechu pierworodnym). Tak pojęta lektura Pisma świętego była dla pisarzy patrystycznych zarówno źródłem ich wiary, jak i ich teologii.

3

Ojcostwo duchowe w myśli patrystycznej – zarys zagadnienia

100%

Kasprzak D.

Polonia Sacra

|

2016

|

vol. 20

|

issue 3(44)

101-122

PL

W Biblii oraz w pierwotnej tradycji chrześcijańskiej (I–III wiek) nie spotykamy opisów praktycznego prowadzenia duchowego. Jako ćwiczenie duchowe ojcostwo duchowe powstało dopiero w IV wieku wśród mnichów egipskich. Celem podstawowym tej praktyki było znalezienie sposobu na własne zbawienie, zaś celami doraźnymi były: dojście do dojrzałości chrześcijańskiej, przejawiającej się w duchu rozeznania siebie, osiągnięcie kontemplacji, wewnętrznego spokoju i apathei. Wiodącym wątkiem formacyjnym w ojcostwie duchowym u omawianych mnichów było dzielenie się osobistymi przeżyciami duchowymi, szczególnie istotna była zaś praktyka wyjawiania swych myśli.

EN

The practical description of spiritual leaderships is not mandated as an institution in Sacred Scripture. The Christianity of the first three centuries presents us rather the spiritual relationship between the master and his disciple. Spiritual paternity as a spiritual discipline started in the 4th century within the Egyptian coenobitic communities and anchorites. It resulted in new terms such as: father – Abba, spiritual father, teacher, senior, spiritual master. The spiritual paternity of the Desert Fathers was a personalized spiritual exercise, which was to seek the way of salvation. The ultimate goal was to reach spiritual maturity, which manifested itself in the soul’s recognition, contemplation, inner peace and apatheia. The Father of the Desert used to share their own spiritual experiences with their disciples rather than to give them advice or hints or intellectual lessons. The relationship of spiritual paternity was built on the pattern: father and disciple. Every advice was supported by the prayer for the spiritual children and the example of the monastic life. The spiritual paternity relayed on cordial relations, sharing prayer and community life, the practice of self‑revelation and soul recognition and the transitions their own personal experiences. The spiritual father was gentle, friendly and prayerful. Such a practice of spiritual fraternity was neither the archaic form of psychological therapy nor the spiritual direction. Spiritual father begetted his sons to God. His aim was to help his spiritual children in their own spiritual development in order to attain the ultimate salvation.

4

Ubóstwo monastyczne a ubóstwo franciszkańskie – próba zestawienia tez normatywnych

100%

Kasprzak D.

Polonia Sacra

|

2016

|

vol. 20

|

issue 1(42)

59-79

PL

W artykule zestawiono wiodące idee dotyczące ubóstwa dobrowolnego dla monastycyzmu okresu patrystycznego i dla minorytów okresu św. Franciszka z Asyżu. Analiza tekstównormatywnychobutradycji zakonnychwykazała ichzbieżność.Dotyczy ona tak przewodniej myśli biblijnej(2 Kor 8, 9 – uniżenie Syna Bożego wewcieleniu jest podstawą do naśladowania przez mnichów i zakonników ubóstwa i pokory Jezusa), jak i pozostałych tez o ubóstwie dobrowolnym: wyrzeczenia się prawa własności i życia sine proprio, życia doczesnego rozumianego jako okres pielgrzymowania do nieba, powstrzymywania się od przyjmowania pieniędzy w celu zapobieżenia chciwości, pracy jako biblijnego obowiązku i życiowej konieczności oraz wyrzeczenia się świata ze względu na Boga (contemptus mundi – znak eschatologiczny dla zakonników i świata). Zbieżność norm dotyczących ubóstwa dobrowolnego obu tradycji zakonnych wynika prawdopodobnie z osobowego przeżywania Ewangelii przez każdego z fundatorów zakonnych oraz z faktu, iż pierwotne dokumenty normatywne pochodzą z okresu charyzmatycznego obu tradycji.Normy te są zatem kolejną urzeczywistnianąw historii Kościoła próbą powrotu do Ewangelii.

EN

In this paper I focus on the leading ideas of voluntary poverty in patristic monasticism and in the Franciscan order of the times of St. Francis of Assisi. The analysis of normative theses of both orders,the patristic and the minoritestraditions portray their convergence. According to 2 Corinthians 8:9 – humility of Jesus in his Incarnation formed the basis of monastic life for early monasticism and for minorites as well. Christ`s humility and poverty guided the spiritual life of monks of the early monasticism and Franciscan brothers. The voluntary poverty,rejection of the possession of private property, a life of “sine proprio” mean simply to consider life only as a time of pilgrimage to Heaven. The refusal of acceptance of money frees a monk from greed. Contemptus mundi i.e. contempt of the worldly concerns for the sake of God, and work as a biblical duty and necessity of life should constitute principles ofthe Christian existence first of all from,the eschatological point of view. The similitude of both (early monasticism and Franciscan monasticism) standards of the voluntary poverty seemed to proceed from the personal experience of the Bible of theirfounders. Both normative theses originated in the charismatic periods of both traditions. Both these norms were a practicable attempts of the Church to the evangelical sources.

5

Rozumienie śmierci w nauczaniu Ojców i Pisarzy Kościoła

100%

Kasprzak D.

Verbum Vitae

|

2013

|

vol. 24

151-171

EN

The patristic view of death arose from the Greek anthropological philosophy. According to the ancients, man was made up of soul and body. Despite the Greek dualism, the Old Testament comprehensive approach to man meant that we are not two different, united natures, but rather a single, unified person. In early Christian writings man was portrayed as a living soul which after death awaits the resurrection of the body. Death was described as the major break in human nature . It is the “first death”, i.e. the physical one. Fathers of the Church gradually introduced to their explanation of death the elements from the Old Testament. They maintained that death was the result of Adam’s sin, and it was caused by the devil’s jealousy of man. They didn’t pay too much attention to the message of the New Testament, i.e. to the Jesus’ Sacrifice which expiated our sins and redeemed us from the course of the law. Their teaching was rather aimed to inspire the faith in the resurrection of bodies and in eternal life with God, by the use of a Christian version of consolatio mortis. Christians buried their dead what expressed their hope for the resurrection of believers laid in eternal sleep. The inscriptions found in the catacombs clearly illustrate this hope.

Refine search results

2 Polonia Sacra

1 Roczniki Historii Kosciola (Annals of Church History)

1 Teologia w Polsce

1 Verbum Vitae

1 2018

2 2016

1 2013

1 2010

5 Kasprzak D.

CONVERSION OF THE GERMANIC PEOPLES TO CHRISTIANITY IN THE PERIOD BETWEEN THE FOURTH AND NINTH CENTURIES A.D. (Konwersja na chrzescijanstwo plemion germanskich od IV do IX w.)

Pismo Święte czytane przez Ojców

Ojcostwo duchowe w myśli patrystycznej – zarys zagadnienia

Ubóstwo monastyczne a ubóstwo franciszkańskie – próba zestawienia tez normatywnych

Rozumienie śmierci w nauczaniu Ojców i Pisarzy Kościoła