Search results

1

Olympic Opera

100%

Pawłucki A.

Ido Movement for Culture. Journal of Martial Arts Anthropology

|

2023

|

vol. 23

|

issue 4

56-67

EN

Problem. In this essay I take up the issue of sport and art. The craftsmanship in combat sports determines that warrior creates a work of art (Martial Arts). Similarly, every sport can be considered as the art of movement. But this is not the understanding of the relationship between sport and art. The problem is whether the Olympic Game itself (in the singular) can be recognized as a separate art in analogy to opera seria. The Olympic Game is art because it is a theatricalization of the drama of the life of a man of peace. Method. In recognizing the Olympic Game as a work of art, the semiological and axiological criterion of symbolic culture was used. The Olympic Games of the naive phase – the utopian philosophy of Olympism – were compared to the realistic-objective phase – theoretically probable. Results. It has been shown that the Olympic Game is a ritual stadium event that symbolizes the idea of a cyclical rebirth of life. The sports agonism itself, which ends in reconciliation in friendship, symbolizes Olympic peace. For these two reasons, the stadium Olympics can be considered a work of art theatrum olympicum. The difference between the truce as a state of warlessness in ancient Olympia and the Olympic peace was explained. Conclusion. There is no axionormative continuity in the making of the art of the Olympic Games. The Olympic Game is a work of art telling about the misfortune of war, which is overcome not by the state of no-war (ekecheiria), but by a completely real conversion to the path of a decent life. The law of friendship is not confirmed when haters and supporters of war crimes infiltrate the stadium. The real destroyer of sports law, due to his moral disability, cannot have access to the sign reality of the Olympic Games.

PL

Problem. W tym eseju autor podejmuje zagdnienie sportu i sztuki. Kunszt wykonawczy w sporcie walki przesądza, że działający wojownik tworzy dzieło sztuki (Martial Arts). Analogicznie każdy sport może być rozpatrywany jako sztuka ruchu. Ale nie o takie rozumienie związku sportu ze sztuką tu chodzi. Problem dotyczy tego, czy samo igrzysko olimpijskie (w liczbie pojedyńczej) może być ujmowane jako dziedzina sztuki odrębnej, analogiczna do opera seria. Igrzysko olimpijskie jest sztuką dlatego, że jest teatralizacją dramatu życia człowieka pokoju. Metoda. W rozpoznawaniu igrzyska olimpijskiego jako dzieła i dziedziny sztuki posłużono się kryterium semiologicznym i aksjologicznym kultury symbolicznej. Porównano igrzyska olimpijskie fazy naiwnej - utopijnej filozofii olimpizmu do fazy realistyczno-obiektywnej -teoretycznie uprawdopodobnionej. Wyniki. Wykazano, że igrzysko olimpijskie jest rytualnym wydarzenie stadionowym, które symbolizuje ideę odradzającego się cyklicznie życia. Sama agonistyka sportowa, która kończy się pojednaniem w przyjaźni, symbolizuje pokój olimpijski. Z tych dwóch powodów można uznać stadionowe igrzysko za dzieło sztuki theatrum olympicum. Wyjaśniono różnicę między rozejmem jako stanem bezwojnia w starożytnej Olimpii a pokojem olimpijskim. Pokój neoolimpijski, to nie bezwojnie, a duch przyjaźni, nawiedzający społeczność stadionu po zawodach. Wnioski. Nie istnieje żadna ciągłość aksjonormatywna w tworzeniu sztuki igrzyska olimpijskiego. Igrzysko olimpijskie jest dziełem sztuki opowiadającym o wojennym nieszczęściu, które zostaje przezwyciężone nie stanem bezwojnia ekecheiria, ale całkiem realnym nawróceniem się na drogę godziwego życia. Zawody sportowe tworzą, według libretta filozofa olimpizmu, metaforę społeczeństwa sprawiedliwości społecznej. Prawo przyjaźni nie potwierdza się, kiedy do stadionu przenikają nienawistnicy i zwolennicy wojennych przestępstw. Realny niszczyciel prawa sportowego z powodu ułomności moralnej, nie może mieć dostępu do znakowej rzeczywistości igrzyska olimpijskiego.

2

Prawo wychowania przez kulturę ascezy cielesnej

100%

Pawłucki A.

Rozprawy Naukowe Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu

|

2017

|

vol. 57

3-18

PL

Przedmiotem rozważań w niniejszym eseju z dziedziny pedagogiki i filozofii kultury fizycznej jest asceza cielesna: świecka i religijna. Asceza gimnazjonowa doprowadza do wydoskonalenia władz cielesnych dla możliwości wypełniania zadań społecznych. Asceza pokutna jest sposobem symbolicznego zadośćuczynienia za popełnione winy. O pierwszej wiadomo, że ciało ożywia, o drugiej, że je „umartwia”. Omówiono wzory ascezy religijnej zakonników, którzy włączają się w życie społeczne ludzi świeckich (wewnątrzświatowcy), i mnichów wyrzekających się kondycji ludzkiej na zawsze (zewnątrzświatowcy). Szczególnym przypadkiem wyspołecznienia jest sadhu – asceta indyjski, który osiąga anonimową bezimienność. Wzory ascezy zakonników wewnątrzświatowych przenikają do życia świeckich, natomiast asceza gimnazjonowa nie staje się udziałem zakonników ani księży. Choć obydwa wzory ascezy mają za przedmiot naturalną cielesność, ich wektory przyczynowe są przeciwbieżne. Reguła zakonna nie zakłada gimnazjonowej formacji świętego, co oznacza, że zakonny etos przeczy prawu naturalnemu. W oparciu o przesłanki prawa naturalnego sformułowano prawo ascezy cielesnej osoby. Wskazano na możliwość łączenia wychowania zdrowotnego z katechezą ascezy pokutnej w ramach niesprzecznej logicznie pedagogiki ascetycznego stylu życia.

EN

The object of consideration in this essay in the field of pedagogy and physical culture philosophy is lay and religious physical asceticism. Gymnasium asceticism leads to perfecting physical powers for the sake of fulfilling social tasks. Propitiatory asceticism is a way to symbolically assuage the burden of guilt. The former is known to enliven the body, the latter – to ‘mortify’ it. The author discusses the patterns of religious asceticism of monks who engage with the social life of lay people (intra-worldly ones) and those renouncing human condition forever (extra-worldly ones). A specific case of extra-socialization is a sadhu – a Hindu ascetic who reaches anonymous namelessness. The patterns of intra-worldly monks’ asceticism permeate the lay people’s life, whereas gymnasium asceticism does not affect monks or priests. Although both asceticism paradigms refer to natural physicality, their causative vectors remain divergent. The monastic rule does not assume a gymnasium-like formation of a saint, which means that the monastic ethos denies the natural law. On the basis of the natural law premises, the author formulated the law of physical asceticism of a person. The possibility was indicated to unite health education with the catechesis of propitiatory asceticism within the framework of the logically consistent pedagogy of ascetic lifestyle.

3

Pedagogika nowoparadygmatyczna. Recenzja monografii tematycznej Wojciecha J. Cynarskiego, Wojciecha Błażejewskiego i Wojciecha Pasterniaka*

100%

Pawłucki A.

Rozprawy Naukowe Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu

|

2017

|

vol. 56

112-116

4

Sport as an Equal Opportunities Utopia

100%

Pawłucki A.

Ido Movement for Culture. Journal of Martial Arts Anthropology

|

2016

|

vol. 16

|

issue 2

8-19

EN

Background. Relevance of the research. This paper attempts to consider fairness in athletes in the context of the philosophy of sport. It is a non-empirical study in which a causal model of the pursuance of sporting utopia is discussed. Recent cases where the ontic order of sport has been broken by sprinters and swimmers, and the current case of Russian athletes (who have violated the rules of proper conduct in their personal lives), show how easily the state of a sports anti-utopia can be reached. The aim of the study is to explain the key rationis sufficientis and causa to achieve a sports utopia. Research methods and organization. By using regressive deduction, reaching back to primary metaphysical premises, it explains the key reasons for achieving a sports utopia. Results and discussion. The applied regressive reasoning model reveals that the success of a sports utopia as a variety of social utopia, is determined by authoritative judges managing the common good of the sports family. There is a reason why the sporting community is referred to as the sports family. Maintaining familial relationships is, in itself a utopia, i.e. a daunting but feasible task. And although the hopes of every family, as with the “sports family”, are its children, only the adult family members – capable of assuming responsibility for the common good – can maintain order in the family and render all its activities sensible. Similarly, the successful organization of competitions in the sports family, aiming at perfection according to the family’s ideals, is only possible if competitive order is preserved by: a) judge-categorizers responsible for maintaining sexual-somatic equality; b) judge-classifiers responsible for ontic equality (extra-sexual physicality) of the gymnasium (gym) ascetics; c) judge-exposers responsible for revealing the ontic inequalities of doping abusers; and d) judge- moderators responsible for ensuring moral equality between competitors. In the discussed causal model I did not initially identify that a “new child” had entered the sports social system – a child born into a world of liberal usurpation, with whom the establishment of a familial relationship regarding freedom, morality, ideals and authority would be very difficult. I had not thought about this which it appears is key to understanding the cause of the failure of sports competition in humanistic terms, i.e. the cause of the deconstruction of the sports utopia. Conclusion. If it had not been for these judges’ authoritative enforcement of moral and ontic equality among athletes, (without diminishing athletes’ contributions to the creation of fair competition) it could be assumed that liberally, relativistically and individualistically disposed athletes would not have been able to tackle their humanistic tasks by themselves.

PL

W eseju przedstawiam model przyczynowy zajścia ku utopii sportowej, tłumacząc – w rozumowaniu regresywnym, idącym wstecz, ku najpierwszym, metafizycznym przesłankom – kluczowe racje (X) jej spełniania. Ostatnie przypadki łamania porządku równości ontycznej przez sprinterów, czy pływaków – naruszających normę dobrego obyczaju w życiu osobistym, pokazują, jak łatwo można wytworzyć stan antyutopii. Zastosowany model rozumowania regresywnego pokazuje, że o pomyślności utopii sportowej, jako odmianie utopii społecznej, decyduje starszyzna sędziowska, zdolna do autorytatywnego zarządzania dobrem sportowej rodziny. Jest jakaś racja w tym, że społeczność sportową nazywa się rodziną. Czy trwanie w relacjach rodzinnych nie jest zadaniem utopijnym, a więc poniekąd trudnym, a jednak ostatecznie wykonalnym. I choć nadzieją rodziny są dzieci, także „rodziny sportowej”, to nie one, tylko dorośli jej członkowie – zdolni do przyjęcia odpowiedzialności za dobro wspólne – strzegą w niej ładu oraz nadają wszystkim poczynaniom sens. Podobnie, pomyślne przeprowadzanie konkursów w rodzinie sportowej, idące ku spełnieniu się w jej ideale, jest o tyle możliwe, o ile porządku doglądają w niej: a) sędziowie kategoryzatorzy – odpowiedzialni za stan równości płciowo-somatycznej, b) sędziowie-klasyfikatorzy – odpowiedzialni za stan równości ontycznej (poza-płciowej cielesności) ascetek i ascetów gimnazjonu, c) sędziowie-demaskatorzy – ukazujący nierówności ontyczne dopingowych oszustów oraz d) sędziowie-moderatorzy – odpowiedzialni za stan równości moralnej konkurentek i konkurentów. Gdyby nie udział starszyzny sędziowskiej w autorytatywnym wymuszaniu na sportowcach paradowania w szyku równości moralnej oraz równości ontycznej, to nie ujmując samym sportowcom udziału w podmiotowym tworzeniu konkursu sprawiedliwych można przypuszczać, że wolnościowo, relatywistycznie, indywidualistycznie i egoistycznie usposobieni sportowcy nie podołaliby sami humanistycznemu zadaniu.

5

Ascetyzm cielesności w strukturze społeczeństwa narodowego

100%

Pawłucki A.

Rozprawy Naukowe Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu

|

2016

|

vol. 52

3-20

PL

Przedmiotem rozważań w eseju z dziedziny socjologii i filozofii kultury fizycznej jest ascetyzm cielesności. Ascetyzm oznacza relację, czyli odniesienie czynności do jej podmiotu; ponieważ jest to odniesienie podmiotu do niego samego, wektor czynności ascezy jest samozwrotny. Rola społeczna ascety obejmuje wszystkie czynności i stosunki zawiązywane w grupie kulturowej gimnazjonu – centrum organizacyjnym systemu społecznego kultury fizycznej. Ascetyzm cielesności poprzedza logicznie każdą relację społeczną. W skali makro tworzy strukturę kultury fizycznej, także strukturę zdrowia publicznego, która tkwi potencjalnie w strukturze danego społeczeństwa jako całości. W zależności od modelu przyczynowo--ideowego społeczeństwa struktura kultury cielesnej może być aktualizowana lub likwidowana, przenoszona w stan potencjalności. Zastosowana do analizy rzeczywistości społecznej zasada przyczynowości odgórnej pozwala zrozumieć, dlaczego w strukturze państwa liberalno-demokratycznego nie występuje struktura ascetyzmu cielesności. Weryfikowana hipoteza wyjaśnia, że ascetyzm cielesności zostaje wyłączony za przyczyną ideologa z sieci zdrowia publicznego w strukturze liberalnej kratokracji, w której racją jest dobro władzy dla niej samej. W strukturze społeczeństwa narodowego sieć ascetyzmu cielesności zostaje podniesiona do rangi dobra wspólnotowego. Mimo zablokowania łączności sieci ascetyzmu cielesności ze struktura społeczną, gimnazjony akademickie przetrwały stan zapaści. Każdy z nich usprawiedliwiał się niezależnie bezideową racją rynku cielesnych usług, racją ważną dla prywatnej sieci fitness, ale rozczarowującą oczekiwania tej frakcji społeczności uczonych, która aspiruje do spełniania się w zadaniach publicznych, istotnych dla wspólności kulturowej narodu. Aktualizacja sieci ascetyzmu cielesności, ulokowanej za przyczyną władzy w strukturze zdrowia publicznego, może dokonać się przy udziale filozofa i pedagoga kultury fizycznej.

EN

The topic of this essay combining elements of sociology and philosophy of physical culture is bodily asceticism. Asceticism means a relation, i.e. reference of an action to its subject; as the subject’s reference is to the subject itself, the vector of an ascetic action is self-reflexive. The social role of an ascetic includes all the activities and relations within the cultural group of gymnasium – the organizational centre of the social system of physical culture. Bodily asceticism logically proceeds any social relation. On the macroscale, it creates the structure of physical culture, also that of public health, which potentially is included in the structure of a given society as a whole. Depending on the causative and ideological model of society, the structure of bodily culture can be updated or eliminated, transferred to the state of potentiality. The principle of a priori causality applied to analyze the social reality allows us to understand why in the structure of a liberal democratic state there is no structure of bodily asceticism. The hypothesis that is being verified explains that bodily asceticism is excluded due to an ideologist from the public health chain in the structure of liberal kratokracja, where the reason to remain in power is a good in itself. In the structure of a nation the chain of bodily asceticism is raised to the status of the community’s good. Despite the interruption of communication between the bodily asceticism chain and the social structure, academic gymnasia survived the state of collapse. Each of them justified its behavior independently pointing out to the devoid of ideals reason of the bodily service market, so important to the chain of private fitness clubs, which, however, do not meet the expectations of this part of research community that aspires to find fulfilment in the field of public tasks, relevant to the cultural community of the nation. The chain of bodily asceticism placed in the public health structure by the government can be updated with the participation of a philosopher and educator of physical culture.

6

Filozofia sztuk walki – The Philosophy of Martial Arts according to Wojciech J. Cynarski – a review

100%

Pawłucki A.

Ido Movement for Culture. Journal of Martial Arts Anthropology

|

2023

|

vol. 23

|

issue 1

81-88

EN

Background. Fighting arts are an area of interest to physical culture researchers. One of them is Wojciech J. Cynarski, who has developed the theory of cultural dialogues and the General Theory of Fighting Arts. In The Philosophy of martial arts according to Cynarski, are found momentous solutions for the scientific humanities: 1) ontological – regarding the question of the primary non-identity of the warrior with the athlete, 2) anthropological-cultural – showing the distinctiveness of the figure of the martial arts antagonist (the warrior in the literal sense) and the agonist as an athlete and Olympian 3) scientific – explaining the immanent fusion of the philosophy of physical culture with the philosophy of martial arts, and 4) ethical – justifying the moral rightness of the knight fighting to the death in hand-to-hand combat in self-defence or as counter-strike. Problem. The author of the paper discusses and evaluates this book on the philosophy of martial arts by Prof. Wojciech J. Cynarski. The question posed here is whether the culture of martial arts contains philosophical thinking combined with the characteristics of scientific humanism. There is also a distinction made between the master of martial arts who is not the same as the master of philosophy. Method. This is a review of a set of essays by Cynarski containing philosophical thoughts about martial arts, sports and culture. Results. The author of the book in question is presented; reference is made to the content of the book by reviewing it. A substantive assessment is carried out and the text is significantly assessed. Conclusion. The Philosophy of Martial Arts according to Wojciech J. Cynarski is a valuable and recommendable book; its author is considered the epitome of chivalry, who shows through his works ways to reach a moral ideal.

PL

Najnowsza książka Wojciecha J. Cynarskiego [2022] z filozofią w tytule – w wersji polskiej i angielskiej tekstu paralelnego – musi wzbudzać pytanie o istotę samej filozofii. Nasuwać pytanie, nie o sztuki walki – czym są, bo wiadomo, że do sportu nie należą, choć niektóre zostały usportowione – lecz o filozofię właśnie, w zapytaniu, czy w kulturze sztuk walki zawiera się myślność filozoficzna o znamionach humanistyki naukowej. Nie każda bowiem myślność o wojowniku należy do filozofii, mimo że uporczywie jest tak nazywana, a tym samym nadużywana. Jak sportowiec nie tworzy filozofii, nie wiedząc nawet, że taka istnieje, tak wojownik osiągający kinetyczne mistrzostwo w miotaniu dyskiem i oszczepem, robieniu mieczem i kijem, albo tylko samym ciałem sprawnie działający, dotrzymać kroku filozoficznym myślicielom nie byłby w stanie. Mistrz sztuki walki nie jest tożsamy mistrzowi filozofii.

Refine search results

3 Ido Movement for Culture. Journal of Martial Arts Anthropology

3 Rozprawy Naukowe Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu

6 Pawłucki A.

2 2023

2 2017

2 2016

Olympic Opera

Prawo wychowania przez kulturę ascezy cielesnej

Pedagogika nowoparadygmatyczna. Recenzja monografii tematycznej Wojciecha J. Cynarskiego, Wojciecha Błażejewskiego i Wojciecha Pasterniaka*

Sport as an Equal Opportunities Utopia

Ascetyzm cielesności w strukturze społeczeństwa narodowego

Filozofia sztuk walki – The Philosophy of Martial Arts according to Wojciech J. Cynarski – a review