Search results

1

The French Conquest of Algiers

100%

Zalewski Z. S.

Studia Maritima

|

2014

|

vol. 27/I

41-59

EN

The article is an attempt to present and discuss – based on the struggle against Barbary pirates and corsairs waged in the Mediterranean Sea – dynamic and complex political and economic processes as well as diplomatic efforts that contributed to the French conquest of Algiers in 1830. The first three decades of the 19th century were among the most turbulent periods in the history of the French nation. Defeated and humiliated by the enemy coalition in 1815, France did not give up on her “imperial dream”, this time trying to make it come true in a non-distant Maghreb. The way to achieve this goal was, however, quite bumpy. At that time, the western part of the Mediterranean Sea was an arena of competition, mainly between the United States and Great Britain. After all, this turned out to be very favourable to France. Wishing to introduce an extra element into the game, eliminate rivals for overseas supremacy, as well as win Russia – that was gradually strengthening her influence in the eastern part of the Mediterranean Sea – as an ally, at the end of the 1820’s Great Britain became an advocate of her neighbour across the English Channel. Gradually regaining her economic potential and international importance, France reached for Algiers by entering the armed conflict. However, the French stronghold in Maghreb would soon pose a major challenge to the British colonialism in Africa. Expressing their major concern over the security of so-called “imperial route” leading via the Mediterranean sea, British politicians and statesmen adopted a new political stance toward the declining Ottoman Empire. Owing to their “independence and integrity” doctrine (formulated in 1830’s), the rich Ottoman heritage managed to “survive” by the outbreak of World War II.

PL

Po zakończeniu wojen epoki napoleońskiej, mocarstwa – a głównie zachodnioeuropejskie z Wielką Brytanią włącznie – nie angażowały się zbyt mocno w sprawy Bliskiego Wschodu. Jednakże wytworzona sytuacja polityczna nie oznaczała nadejścia ery pokoju w opisywanym regionie świata. Jeszcze podczas walk z napoleońską Francją, a zwłaszcza tuż po ich zakończeniu, w północno-zachodniej części Afryki pojawiło się oraz zaczęło nabrzmiewać nowe zarzewie konfliktów międzynarodowych, które w niedalekiej przyszłości miały doprowadzić do poważnych następstw politycznych i gospodarczych. Po 29 latach od zakończenia kampanii napoleońskiej w Oriencie instalacja imperializmu francuskiego w Afryce Północnej stała się faktem dokonanym. Zdobyty przyczółek – jakim była Algieria – stanowił niezłą bazę do rozwinięcia ekspansji we wszystkich kierunkach Czarnego Lądu. Rząd w Paryżu niezwłocznie wykorzystał tę okoliczność i jeszcze w tym samym roku rozpoczął proces kolonizacji sąsiedniej Tunezji. Rozszerzający się od 1830 roku francuski kolonializm w Maghrebie przyniósł nieodwracalne następstwa państwom położonym w basenie Morza Śródziemnego, Afryce Zachodniej oraz głównym mocarstwom europejskim. Na ponad 100 lat wywarł poważny wpływ na kształtowanie się polityki międzynarodowej nie tylko na omawianym obszarze, lecz także w świecie.

2

Polityczno-militarne aspekty ataku cieśnin tureckich w świetle planu Churchilla–Cardena

100%

Zalewski Z. S.

Studia Maritima

|

2017

|

vol. 30

101-134

EN

Since the beginning of the WWI Royal Navy suffered from many heavy defeats which evoked a strong wave of public criticism against the Board of Admiralty for its inability. Having been worried about his position, the first lord of the Admiralty Winston Churchill tried to look for a way out of a difficult situation. As the German navy was strong enough to fight a successful war on the open sea, he attempted a mixed land and naval action put into operation. He expected his Fleet would be successful while being helped with the Army. Such circumstances as well as heavy losses on the western front inclined Mr. Herbert Asquith’s cabinet to look for an auxiliary front which would bring some relief for British Expeditionary Forces in France. After long discussions that were held over military and political situation at the turn of 1914, the Army and Navy high commands, the War Council and the government decided to launch an attack on the Turkish straits by ships. According to Vice Admiral Sackville Hamilton Cardens’ plan the naval attack on the strait of Dardanelles was put in operation. However, after heavy assaults it failed. The author of the paper is trying to explore the complicated political and military issues which helped Churchill-Carden’s plan to be developed, accepted by the state’s authority, and many far reaching consequences which it brought in the end.

PL

Doznane w początkowej fazie pierwszej wojny światowej przez Królewską Marynarkę Wojenną dotkliwe porażki wznieciły falę ostrej krytyki społecznej skierowanej przeciw Urzędowi Admiralicji (Board of Admiralty). Obawiając się utraty pozycji, pierwszy lord Admiralicji Winston Churchill rozpoczął gorączkowe poszukiwania dróg wyjścia z trudnej sytuacji. Ponieważ olbrzymia siła floty wojennej II Rzeszy Niemieckiej uniemożliwiała szybki spektakularny sukces w działaniach zbrojnych na otwartym morzu, Churchill podchwycił oraz rozwinął ideę podjęcia operacji lądowo-morskiej, podczas której łatwiej byłoby osiągnąć upragniony sukces przy wsparciu wojsk lądowych. Wspomniane okoliczności oraz ciężkie straty ponoszone na zachodzie Europy skłoniły rząd Herberta H. Asquitha do wszczęcia procesu poszukiwania dodatkowego frontu, który przyniósłby ulgę brytyjskiemu Korpusowi Ekspedycyjnemu, toczącemu krwawe boje we Francji. Po długich dyskusjach, toczonych w obliczu trudnej sytuacji militarnej i politycznej aliantów na przełomie lat 1914/1915, najwyższe gremia decyzyjne armii, floty, Rady Wojennej oraz rządu podjęły decyzję o ataku na cieśniny tureckie z użyciem okrętów Royal Navy. 19 lutego 1915 roku – zgodnie z założeniami planu opracowanego przez wiceadm. Sackville’a Hamiltona Cardena – rozpoczęto operację morską w cieśninie Dardanele. Jednakże po doznaniu wyjątkowo ciężkich strat, morska, a później lądowo-morska bitwa została pod koniec sierpnia przerwana. Podczas mglistej nocy z 8 na 9 stycznia 1916 roku ostatni żołnierze alianccy opuścili ponure pobojowisko na Gallipoli. W oparciu o bogaty materiał zawarty w archiwaliach, opublikowanych dokumentach oraz opracowaniach autor artykułu podjął próbę przedst awienia skomplikowanych meandrów politycznych i aspektów militarnych, które doprowadziły do powstania, zaakceptowania przez najwyższe władze Wielkiej Brytanii planu Churchilla–Cardena, a także wskazał niezwykle poważne konsekwencje spowodowane przegraną bitwą w Dardanelach i na Gallipoli.

3

Jeszcze o bitwie pod Sieburczynem

100%

Zalewski Z. S.

Echa Przeszłości

|

2012

|

vol. 13

197-208

EN

The article gives homage to members of the January Uprising who fought in the Łomża region in 1863, in particularly those who were killed in the battle of Sieburczyn. It is the author’s hope that the presented analysis of archive materials will contribute to our knowledge about the Uprising whose 150th anniversary will be celebrated in 2013. The article paves the way for further research into the military accomplishments of Colonel Józef Konstanty Ramotowski and his officers during the January Uprising.

Refine search results

2 Studia Maritima

1 Echa Przeszłości

3 Zalewski Z. S.

1 2017

1 2014

1 2012

The French Conquest of Algiers

Polityczno-militarne aspekty ataku cieśnin tureckich w świetle planu Churchilla–Cardena

Jeszcze o bitwie pod Sieburczynem