Search results

1

Польско-советские расхождения в области разоружения в период между двумя войнами

100%

Michowicz W.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica

|

1994

|

issue 51

99-110

PL

Problem rozbrojenia był w okresie międzywojennym odmiennie traktowany przez dyplomację polską i radziecką, pojmowany jako część składowa doktryny bezpieczeństwa. Stanowisko Polski warunkowały następujące czynniki: poczucie zagrożenia ze strony Niemiec i Rosji - państw zwalczających lad wersalski i współpracujących ze sobą (do 1933 r.) w dziedzinie politycznej, gospodarczej i wojskowej; dążność do zachowania wojskowych klauzul traktatu wersalskiego; zawarte sojusze polityczno-wojskowe z Francją i Rumunią; antyradziecka orientacja polityczna sfer rządowych i wojskowych; doświadczenie historyczne państwa polskiego, które przestało istnieć w XVIII w., m.in. w wyniku redukcji swoich sił zbrojnych. Stanowisko ZSRR w kwestii rozbrojenia określały potrzeby obronne europejsko-azjatyckiego terytorium, przesłanki ideowo-polityczne państwa nowego typu, marksistowsko-leninowskie rozumienie mililaryzmu jako sprawcy wojen, poczucie zagrożenia ze strony otoczenia państw kapitalistycznych, traktowanie Polski nie jako samodzielnego państwa lecz jako instrumentu mocarstw imperialistycznych (zwłaszcza Francji). Podczas konferencji rozbrojeniowej w Moskwie w 1922 r. Polska odrzuciła - wraz z państwami bałtyckimi - radzieckie plany redukcji sił zbrojnych o 75%. Forsowała koncepcję uprzedniego zawarcia paktów o nieagresji jako elementu wzmacniającego bezpieczeństwo i dążyła do zachowania istniejącego poziomu swoich sił zbrojnych. Delegacja polska uznała za akty propagandowe radzieckie propozycje zarówno w sprawie powszechnego i całkowitego rozbrojenia, jak i stopniowej redukcji zbrojeń, zgłoszone podczas sesji Komisji Przygotowawczej do Konferencji Rozbrojeniowej w Genewie w 1927 i 1928 r. Podczas Konferencji Rozbrojeniowej (1932-1937) Polska nie poparła radzieckich planów całkowitego rozbrojenia, jak i proporcjonalnej redukcji sił zbrojnych, a także propozycji przekształcenia Konferencji Rozbrojeniowej w Stałą Konferencję Pokojową. Zadecydowały o tym zarówno nieufność wobec szczerości strony radzieckiej, jak i udzielanie przez delegację ZSRR poparcia dla niemieckich żądań w sprawie równouprawnienia. Z kolei ZSRR odniósł się krytycznie do polskich planów tzw. rozbrojenia moralnego, mających na celu zwiększenie zaufania między Państwami i zachowanie status quo politycznego i zbrojeniowego w Europie. Jedyną płaszczyną, na której doszło do ograniczonej współpracy między ZSRR a Polską były rokowania w sprawie konwencji o określeniu agresora.

2

Determinanty polskiej polityki rozbrojeniowej w okresie międzywojennym

100%

Michowicz W.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica

|

1991

|

issue 42

5-14

FR

En ce qui concerne les attitudes face au problème du désarmement (selon la conception de l’art. 8 du Pacte de la Société des Nations) les milieux militaires et politiques du gouvernement eu Pоlogne considéraient, à partir des années vingt, qu'aucune décision ne pouvait ni ébranler la sécurité de l'État polonais rétabli ni être en contradiction avec le traité de Versailles ainsi qu'avec les traités d'alliance avec la France et la Roumanie, de même qu'avec le traité de Riga. La thèse polonaise- „autant de désarmement que de sécurité" n'a pas été un faux-fuyant tactique. Pour avoir réduit de son côté uniquement les forces armées au XVIII siècle (jusqu'à 12-18 mille) la Pologne a perdu son indépendance. On considérait que dans les nouvelles conditions environ 70% de frontières est potentieliement menacé par l'Allemagne, l'Union Soviétique et la Lituanie. La faible industrialisation et les moyens financiers minimales ne permettaient pas à la Pologne de rivaliser d'une manière efficace dans la course aux armements. C'est pourquoi on considérait le meilleur l'état de „fixation" du nivau d'armement. Cela signifiait automatiquement la sauvegarde de la supériorité sur l'Allemagne ainsi que l'équilibre militaire avec l'Union Soviétique, à condition d'obtenir une aide de la part de la Roumanie et, partiellement, de la France. Ainsi, les alliances polono-iranyaise et polono-roumaine avaient beaucoup d'importance pour la IIéme République. Le gouvernement polonais considérait comme une chose principale la consolidation du statut militaire déterminé par les clauses De désarmement du traité de Versailles et le blocage pour l'armement do l'Allemagne. Les hésitations de la France face à cette question (par ex. la signature de la déclaration du 11 novembre 1932 - l'affaire de Gleichberechtigung) ainsi que la réserve de Paris face aux conceptions polonaises du désarmement moral ont provoqué le refroidissement dans les relations franco-polonaises. Finalement on peut affirmer que les facteurs fondamentaux qui conditionnaient l'attitude de la diplomatie polonaise face au désarmement ont été la situation géopolitique de la Pologne en Europe son appartenance au système de Versailles ainsi que les experience négatives résultantes de désarmement de l’armée polonaise au XVIIIe siècle.

3

Stan badań w Polsce nad problemem rozbrojenia (1919- 1939)

100%

Michowicz W.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica

|

1983

|

issue 17

5-26

Refine search results

3 Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica

3 Michowicz W.

1 1994

1 1991

1 1983

Польско-советские расхождения в области разоружения в период между двумя войнами

Determinanty polskiej polityki rozbrojeniowej w okresie międzywojennym

Stan badań w Polsce nad problemem rozbrojenia (1919- 1939)