Results found: 2

Search results

Sort By:

Limit search:

Przyjaźń, moralność i etyka – reminiscencje z Arystotelesa. Zarys personalistycznej interpretacji przyjaźni

100%

FRYDRYCH J.

Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2013

vol. 26

issue 3 (103)

The current article describes friendship as an essentially normative phenomenon. The first thinker to have developed a mature conception of friendship conceived of as an interpersonal relation of normative character was Aristotle. Thus, in the opening section, I expound the Aristotelian understanding of friendship with the objective to point that the understanding of this phenomenon as a strictly moral reality involves a specific conception of morals. Having refuted the Aristotelian (eudaimonistic) interpretation of morality, yet preserving the Stagirite’s model of the phenomenon of friendship, I sketch an outline of the personalist approach to this category, drawing on Tadeusz Styczeń’s interpretation of the phenomenon of morality, in which the moment of truth-grasping has constitutive value. Indeed, I claim that a satisfactory explanation of the phenomenon of friendship construed as a normative relation is impossible unless the normative power of truth is taken into account. In this context, I also conclude that the present crisis of the institution of friendship results, among others, from inadequate education, which does not leave room for a systematic insight into the moral dimension of a human life. Translated by Dorota Chabrajska

W artykule ukazana została przyjaźń jako fenomen z istoty normatywny. Pierwszym myślicielem, który zaprezentował dojrzałą koncepcję przyjaźni jako relacji międzyosobowej a zarazem normatywnej był Arystoteles. W pierwszej części artykułu przedstawiłem Arystotelesowskie rozumienie przyjaźni oraz ukazałem, że rozumienie tego fenomenu jako rzeczywistości stricte moralnej jest sprzęgnięte z określonym rozumieniem moralności. Uznając Arystotelesowską (eudajmonistyczną) interpretację moralności za chybioną i zachowując wypracowany przez Stagirytę model fenomenu przyjaźni, w drugiej części artykułu przedstawiłem zarys personalistycznego rozumienia przyjaźni. Dla zrealizowania tego celu wykorzystałem Tadeusza Stycznia interpretację moralności, w której eksponuje się moment prawdy jako konstytutywny dla fenomenu moralności. W moim przekonaniu bez uchwycenia roli „normatywnej mocy prawdy” w wyjaśnianiu fenomenu moralności nie jest możliwe zadowalające wyjaśnienie fenomenu przyjaźni jako relacji normatywnej. W kontekście zaprezentowanych ustaleń uznałem także, że jednym z istotnych źródeł kryzysu instytucji przyjaźni jest brak adekwatnej edukacji, w której nie ma miejsca na systematyczny namysł nad moralnym wymiarem istnienia człowieka.

Intelektualizm w etyce Tadeusza Stycznia

100%

FRYDRYCH J.

Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2011

vol. 24

issue 3 (95)

The ethics developed by Tadeusz Styczeń is a variant of ethical personalism. He holds that the source of moral duty is truth and the dignity of the human person. In the current article, I present Styczeń’s fundamental theses which point to his ethical intellectualism. I also present an analysis of ethical intellectualism and demonstrate that Styczeń’s ethics can be perceived as its moderate version, while it is not intellectualist in the extreme sense of the term. To conclude, I demonstrate that the presented understanding of ethics is essentially internalist. Translated by Dorota Chabrajska

Refine search results

2 Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2 FRYDRYCH J.

1 2013

1 2011

Search results

Przyjaźń, moralność i etyka – reminiscencje z Arystotelesa. Zarys personalistycznej interpretacji przyjaźni

Intelektualizm w etyce Tadeusza Stycznia