Results found: 2

Search results

Sort By:

Limit search:

Four Movements for Two Pianos (2008) Philipa Glassa. Uwagi na temat formy

100%

Miklaszewska J.

Aspekty Muzyki

2018

vol. 8

377-390

Four Movements for Two Pianos Philipa Glassa jest kompozycją, której wiele cech pozwala zaszeregować ją do nurtu w muzyce przełomu XX i XXI wieku określanego jako „neoromantyzm” lub „nowy romantyzm”. W utworze tym elementem pierwszoplanowym staje się melodyka, zaś harmonika oparta jest na trójdźwiękach i czterodźwiękach. Dominującą fakturą jest homofonia, w zakresie artykulacji często wprowadzana jest gra legato. Zaakcentowanie w tytule czterech części wchodzących w skład utworu wskazuje na analogie z czteroczęściowym schematem cyklu sonatowego. Część pierwsza odzwierciedla elementy formy allegra sonatowego, o czym świadczy tempo szybkie, wystąpienie dwóch przeciwstawnych tematów i ich przetwarzanie oraz wprowadzenie krótkiej repryzy, a także stosowanie nieregularnych struktur okresowych. Część druga, utrzymana w tempie umiarkowanie wolnym, ma budowę odcinkową; zaznaczają się w niej cechy ronda. Część trzecia utrzymana jest w formie odcinkowej. W jej warstwie wyrazowej kompozytor nawiązał do tradycji gatunku scherza. Finał (Movement 4) kompozytor ujął w formę wariacji z dwoma tematami. W Four Movements for Two Pianos kompozytor nawiązuje także do tradycji romantycznych utworów cyklicznych poprzez dążenie do ujednolicenia materiału tematycznego. O oryginalności ustanowionego przez Philipa Glassa idiomu postminimalistycznej sonaty świadczy nowatorskie kształtowanie struktur tematycznych, łączące struktury ewolucyjne, nawiązujące do tradycji sonaty klasyczno-romantycznej, z procedurami repetycyjnymi o proweniencji minimalistycznej oraz zestawianie minimalistycznej faktury fortepianowej z fakturą wirtuozowską. O postminimalistycznym obliczu utworu Four Movements for Two Pianos zadecydowało przede wszystkim wprowadzenie techniki repetytywnej oraz oryginalne zestawianie jej z techniką przetworzeniową i wariacyjną. W sposobie kształtowania formy — odwołaniem do dawnego modelu formalnego i wypełnianiem go nowoczesnym językiem dźwiękowym nawiązał Glass do idiomu neoklasycznej sonaty.

Philip Glass’s Four Movements for Two Pianos is a composition whose numerous qualities allow it to be linked with the contemporary musical trend known as “neoromanticism” or “new romanticism”. The crucial element of the piece is the melody, the harmony is based on triads and four-note chords. The dominant texture is homophony, and the legato articulation is often introduced. The four movements stressed in the title indicate analogy with the four-part sonata cycle. The first part reflects the elements of the sonata-allegro form, as evidenced by the fast tempo, the occurrence of two opposing subjects and their transformation, introducing a short recapitulation, and the use of irregular periodic structures. The second part, written at moderate pace, has a sectional structure; there are some features of the rondo form. The third part also has a sectional structure. The composer referred to the scherzo genre in it. Movement 4 takes the variation form with the two themes. In Four Movements for Two Pianos the composer also refers to the tradition of romantic cyclical works by striving to unify the thematic material. Philip Glass in his postminimalist sonata provides an innovative formation of the thematic structures, linking evolutionary structures, referring to the tradition of classical and romantic sonatas with the repetitive procedures of minimalist origin, and combining a minimalist piano texture with a virtuoso texture. The postminimalist nature of Four Movements for Two Pianos was determined primarily by the introduction of the repetitive technique, which is compiled with the development and variation techniques. In the manner of shaping the form — referring to the old formal model and filling it with a modern sound language, Glass referred to the idiom of the neoclassical sonata.

Intertekstualne aspekty V Symfonii „Requiem, Bardo and Nirmanakaya” Philipa Glassa

100%

Miklaszewska J.

Aspekty Muzyki

2017

vol. 7

157-173

The analytical method used in the text refers to the article by Ryszard Nycz, Intertextual Poetics: Traditions and Perspectives, in which he defines intertextuality as a category defining the construction and meaning of the text (work of art), making its creation and reception dependent on the presence of other texts and architexts. Philip Glass’ Symphony No. 5 “Requiem, Bardo and Nirmanakaya” is noted for the presence of numerous other texts and architexts. These are the ideas of Tibetan Buddhism and Hinduism, multiculturalism, the reference to the ideas of Romanticism, and to the oratorio genres. The relationship of the 5th Symphony with the ideas of Tibetan Buddhism is reflected, among others, by the use of the texts from The Tibetan Book of the Dead and Shantideva’s Bodhicaryavatara (A Guide to the Boddhisattva’s Way of Life). The connection with the Hindu tradition manifests itself in the use of the texts from the Rig Veda, the Bhagavad Gita, and The Vishnu-Purana. The multiculturalism of Symphony No. 5 is reflected in the use of literary texts taken from a number of different sources. The reference to Romantic style in the Symphony No. 5 is manifested in such features as: melodious vocal parts, neotonality, varied formal structures, predominant use of homophony, contrasting various types of expression in different movements, and the occurrence of great culminations. In the “macroform” of the work the idea of the three parts is highlighted, which binds it to the cyclical form typical of the symphony. As noted by R. Maycock (2002), the sequence of the three themes discussed in the symphony: (1) creation and pre-creation myths, (2) fundamental problems of life and death, (3) visions of apocalypse and paradise and reference to the future, is reflected in the three sections of the composition plan. The relationship with the oratorio genre is demonstrated by setting the piece in 12 vocal-instrumental movements and the important role of the choir.

Refine search results

2 Aspekty Muzyki

1 2018

1 2017

2 Miklaszewska J.

Search results

Four Movements for Two Pianos (2008) Philipa Glassa. Uwagi na temat formy

Intertekstualne aspekty V Symfonii „Requiem, Bardo and Nirmanakaya” Philipa Glassa