Results found: 2

Search results

Sort By:

Limit search:

Przemoc bez nienawiści?

100%

CHYROWICZ B.

Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2014

vol. 27

issue 2 (106)

The basic question addressed in the present article is whether recourse to violence may be justified. Since in contemporary times the term ‘violence’ is used to describe a whole array of actions, and is variously defined, the answer to the above question must be necessarily preceded by an analysis of the different ways of understanding violence. A scrutiny shows that one may speak about two basic kinds of violence, namely, personal (i.e. violence done by a particular person to others) and structural (i.e. violence most frequently occurring as a result of legalized oppressive and unjust structures which cause e.g. inequality and exploitation). While recourse to violence occasionally turns out necessary in order to eliminate violence as such, one needs to distinguish between, on the one hand, situations in which it is used by the agent as a tool to subordinate other human beings and, on the other hand, situations when violent acts, despite being ‘forceful solutions,’ retain their defensive nature and are not intended to harm others; rather, they prevent violence and retrieve the status quo it has undermined. Thus the violent acts in question are neither acts of revenge nor acts of injustice. Translated by Dorota Chabrajska

Podstawowe pytanie postawione w artykule dotyczy tego, czy można usprawiedliwić posłużenie się w działaniu przemocą. Ponieważ przemoc jest współcześnie odnoszona do całej gamy różnych zachowań i różnorodnie definiowana, odpowiedź na to pytanie musi być z konieczności poprzedzona analizą różnych sposobów rozumienia przemocy. Z analiz tych wynika, że dwa podstawowe ujęcia przemocy to przemoc personalna – wywierana na drugich przez konkretną osobę, oraz przemoc strukturalna – najczęściej zalegalizowane, niesprawiedliwe struktury stanowiące różne formy ucisku (nierówność, wyzysk). Odwołanie się do przemocy wydaje się czasem konieczne dla jej wyeliminowania, należy jednak – jak się wydaje – odróżnić działania, w których posłużenie się przemocą wybrane jest jako narzędzie podporządkowania sobie drugich, od działań nacechowanych przemocą (ang. violent acts), które są wprawdzie „siłowymi rozwiązaniami”, ale mają przy tym charakter obronny, ich intencją nie jest skrzywdzenie drugich, ale przeciwdziałanie przemocy, przywrócenie naruszonego przez przemoc status quo. Odwołanie do tego typu działań nie będzie zemstą ani niesprawiedliwością.

Dyskretny urok wstydu

100%

CHYROWICZ B.

Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2017

vol. 30

issue 2 (118)

This article seeks to analyze the category of shame, leaving aside some specific areas of human activity attendant upon shame. It seems that the problem of shame is most often found in the area of human sexuality, a fact that impoverishes the category of shame. I treat moral shame as an existential category, which means that it is directly connected with the internal discernment of the person that is ashamed. Understood in such a manner, it is impossible to persuade a person to be ashamed; even the social and cultural contexts that identify concrete types of misbehavior as shameful turn out to be insufficient. We are ashamed when we ourselves believe that a particular situation should not have taken place. Meanwhile, when we tell someone “you should be ashamed,” it will bring about no effect if the person we are reprimanding does not think in the same way. Shame indeed is an emotion we would like to avoid, if possible, nevertheless it plays an extremely important role in our moral lives.

Celem artykułu jest analiza kategorii wstydu z pominięciem dyskusji nad specyficznymi obszarami ludzkiego działania, którym towarzyszy wstyd. Problematyka wstydu najczęściej odnoszona jest do sfery ludzkiej seksualności, wydaje się jednak, że zwyczajowe wiązanie wstydu z jedną tylko sferą ludzkiej aktywności znacznie fenomen wstydu zubaża. Wstyd moralny uznaję za kategorię natury egzystencjalnej, to jest taką, która pozostaje bezpośrednio związana z wewnętrznym rozeznaniem konkretnej, przeżywającej wstyd osoby. Do tak rozumianego wstydu nie można nikogo nakłonić, nawet społeczno-kulturowy kontekst warunkujący uznawanie określonych zachowań za wstydliwe okazuje się niewystarczający – wstydzimy się wtedy, kiedy sami uznajemy, że określona sytuacja w naszym życiu nie powinna mieć miejsca. Mówienie komuś: „powinieneś się wstydzić”, nie przyniesie żadnego efektu, jeśli skarcona osoba nie myśli podobnie. Jakkolwiek wstyd jest uczuciem, którego chcielibyśmy w miarę możliwości uniknąć, pełni on niezwykle ważną rolę w naszym życiu moralnym.

Refine search results

2 Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2 CHYROWICZ B.

1 2017

1 2014

Search results

Przemoc bez nienawiści?

Dyskretny urok wstydu