Results found: 2

Search results

Sort By:

Limit search:

Tradycja – pamięć – partycypacja. Kilka uwag po lekturze artykułu Sławomira Kapralskiego Milczenie – pamięć – tożsamość. Fantazmat „Cygana” i ambiwalencja nowoczesności

100%

ROTENGRUBER P.

Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2016

vol. 29

issue 3 (115)

The present paper is inspired by Sławomir Kapralski’s article “Silence, Memory, Identity: The Phantasm of a ‘Gypsy’ and the Ambivalence of Modernity” (Ethos 29, no. 1 (2016): 185-202). While sharing Kapralski’s concern about the lot of the Roma, a national community present in Europe from time immemorial, the author questions Kapralski’s diagnosis of the actual political situation of the Roma. The object of the polemic is Kapralski’s arguments concerning the permanence of the memory of the Roma, the role of history as the teacher of life (which successfully competes with the Roma’s tradition-romanipen) and, last but not least, the capability (and willingness) of the Roma to participate, together with other nations, in the debate on their common future. The objective of the article is to demonstrate that the way the Roma conceive of their history is only apparently similar to that of other collectivities. While the Roma’s social memory preserves a similar permanence, they prove incapable of transforming this memory into a memory of culture. As a result, instead of drawing conclusions from their experience, the Roma tend to let this experience fade into oblivion. Their participation in the historiographic discourse largely follows similar lines. While it is the case that the history of the Roma is (symbolically) appropriated or annulled by their political environment, the responsibility for this state of affairs lies solely with the Roma themselves. Those who are absent are always in the wrong. Translated by Dorota Chabrajska

Inspiracją do napisania artykułu był tekst Sławomira Kapralskiego zatytułowany Milczenie – pamięć – tożsamość. Fantazmat „Cygana” i ambiwalencja nowoczesności („Ethos” 29(2016) nr 1(113), s. 185-202). Podzielając troskę Kapralskiego o losy wspólnoty narodowej obecnej w Europie od niepamiętnych czasów, autor artykułu podaje w wątpliwość diagnozę dotyczącą jej położenia politycznego. Przedmiotem polemiki są argumenty Kapralskiego odnośnie do trwałości romskiej pamięci; roli historii jako nauczycielki życia, skutecznie rywalizującej z romskim obyczajem (romanipen); a wreszcie umiejętności (i chęci) uczestnictwa Romów w debacie z innymi narodami na temat wspólnej przeszłości. Celem artykułu jest wykazanie, że sposób rozpamiętywania historii przez Romów pozornie tylko upodabnia ich do innych zbiorowości. O ile pamięć społeczna Romów zachowuje porównywalną trwałość, o tyle okazują się oni niezdolni do zamiany owej pamięci w pamięć kulturową. W wyniku tego Romowie, zamiast wyciągać wnioski z własnych doświadczeń, puszczają je w niepamięć. Podobnie ma się sprawa z ich uczestnictwem w dyskursie historiograficznym. To prawda, że historia Romów bywa (symbolicznie) zawłaszczana bądź unieważniana przez ich otoczenie polityczne. Odpowiedzialność za ten stan rzeczy ponoszą jednak oni sami. Nieobecni nie mają bowiem racji.

Historia, pamięć, dialog. O przeszkodach dzielących Polaków i Rusinów

100%

ROTENGRUBER P.

Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2017

vol. 30

issue 2 (118)

The purpose of the essay is to discuss the possibility of an agreement between Polish and Ukrainian Nations. There are two autonomous problems that should be taken into consideration. On the one hand, there is the history of both nations. The most representative symbols of mutual tensions between them are the Volhynian Massacres (1943-1945) and Operation Vistula (1947-1950). The 70th anniversary of the latter event is a good opportunity to compare its Polish and Ukrainian interpretations. Such a comparison leads to the conclusion that the main obstacle preventing mutual understanding is the cultural memories of, respectively, Polish and Ukrainian people. The historical facts do not speak for themselves. Rather, they get their importance from the community of interpretation. Such an interpretation is founded on the normative convictions of the community members (called the “social frameworks of memory” by Maurice Halbwachs). On the other hand, the problem of the Polish-Ukrainian relations will remain unsolved if the political partners do not accept the rules of dialogue. However, these rules-at least declaratively-are observed by everyone. Thus it means that the solution must embrace something else, that is to say, the identity of the partners of the dialogue, which, unfortunately, is built on their respective cultural memories, monologic in their structure. Therefore, the final question is: What is most important to them? As long as they are under the influence of sentiments, (self-)stereotypes and myths, there is no chance of reconciliation.

Celem artykułu jest przeanalizowanie możliwości porozumienia się Polaków z Rusinami. Uwzględnione zostają w nim dwie grupy problemów. Z jednej strony, przypomnienia wymaga historia obu wspólnot narodowych. Najczytelniejszymi symbolami niezgody utrzymującej się pomiędzy nimi są zbrodnia wołyńska (1943-1945) oraz akcja „Wisła” (1947-1950). Siedemdziesiąta rocznica drugiego wydarzenia jest dobrą okazją po temu, by porównać jego polskie i ukraińskie interpretacje. Porównanie to wiedzie do wniosku, iż główną przeszkodą na drodze do wzajemnego zrozumienia jej pamięć kulturowa Polaków i Ukraińców. Fakty historyczne nie tłumaczą się same. Przeciwnie, znaczenie nadaje im wspólnota interpretacji. Interpretuje ona wydarzenia na podstawie przekonań normatywnych jej członków (nazywanych przez Maurice’a Halbwachsa „społecznymi ramami pamięci”). Z drugiej strony, problem relacji polsko-ukraińskich pozostanie nierozwiązany, jeżeli polityczni partnerzy nie podporządkują się regułom dialogu. Niestety, owe reguły – przynajmniej deklaratywnie – akceptują wszyscy. To oznacza, że poszukiwane rozwiązanie musi uwzględniać coś więcej. Na czoło wybijają się ograniczenia wynikające z tożsamości dialogowych partnerów. Komponentem tejże tożsamości jest – monologowa w swojej strukturze – pamięć kulturowa. Z tego względu pytanie domykające niniejsze rozważania dotyczy tego, co jest ważniejsze dla zwaśnionych narodów. Tak długo, jak długo pozostawały one będą pod wpływem sentymentów, (auto)stereotypów czy mitów, nie ma szans na ich pojednanie się.

Refine search results

2 Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2 ROTENGRUBER P.

1 2017

1 2016

Search results

Tradycja – pamięć – partycypacja. Kilka uwag po lekturze artykułu Sławomira Kapralskiego Milczenie – pamięć – tożsamość. Fantazmat „Cygana” i ambiwalencja nowoczesności

Historia, pamięć, dialog. O przeszkodach dzielących Polaków i Rusinów