Semantic contextualism is often used in order to offer solutions for problems in other branches of philosophy, including epistemology. One of such attempts is epistemic contextualism, according to which the semantic value of the word “knows” changes with the context of its utterance. The aim of this paper is to critically investigate Keith DeRose’s contextualism to see up to what extent does it provide a valid anti-sceptical strategy. I argue that while it can be seen as a good rival for global and Ungerian scepticism, it does not lead to the refutation of other variants of classical scepticism.
PL
Teoria kontekstualizmu semantycznego, chociaż pierwotnie jest to teoria z dziedziny filozofii języka, bywa często wykorzystywana jako element strategii rozwiązywania problemów w pozostałych dziedzinach filozofii, w tym epistemologii. Wedle kontekstualizmu epistemologicznego, znaczenie słowa „wiem” zmienia się wraz z kontekstem jego wypowiedzenia. Celem tego artykułu jest krytyczna analiza kontekstualizmu Keitha DeRose’a w celu sprawdzenia do jakiego stopnia dostarcza on dobrej strategii antysceptyckiej. Argumentuję, że pomimo, iż teoria ta jest dobrym rywalem dla sceptycyzmu globalnego i Ungerowskiego, przyjęcie jej nie prowadzi jednak do odrzucenia innych wariantów klasycznego sceptycyzmu.
Representation is one of the key concepts in cognitive science and philosophy of mind. The philosophical problem of musical meaning, or rather its naturalistic reformulation, has only recently become the topic of empirical investigation. It might seem obvious that an explication of the concept of meaning would appeal to the concept of representation. It is not a popular approach in the philosophy of the cognitive science of music, however. The aim of this paper is to provide an overview of possible frames of analysis of musical representation within selected contemporary paradigms in the broadly understood philosophy of mind and cognitive science.
W epistemologii aż do XX wieku, najbardziej rozpowszechniony pogląd dotyczący wiedzy głosił, że musi ona posiadać niepodważalne podstawy, w przeciwnym wypadku w jej uzasadnianiu popadlibyśmy w regres w nieskończoność. Takie stanowisko zostało nazwane fundamentalizmem i spotkało się z szeroką krytyką. W latach siedemdziesiątych w teorii poznania powstał nowy kierunek – eksternalizm. Jego twórcy odeszli od tradycyjnego rozumienia wiedzy i odrzucili podstawowe założenia przyjmowane przez fundamentalistów jak i niektórych z ich krytyków.